Οι παίκτες της Δανίας είναι ήδη οι πρωταθλητές του Euro

Στο 41ο λεπτό του αγώνα Δανία-Φινλανδία ο πλανήτης πάγωσε. O Christian Eriksen, ετών 29, πατέρας δύο παιδιών, παίκτης της Ίντερ και αστέρι της εθνικής του, κατέρρευσε στο γήπεδο. Δεν είχε προηγηθεί κάποια σύγκρουση. Απλά έπεσε στο έδαφος σε live μετάδοση έχοντας χάσει τις αισθήσεις του. Οι παίκτες της Δανίας όμως ήταν εκεί, δίπλα του, για να κάνουν αυτό που έπρεπε.

Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν χωρίς αμφιβολία ιστορικές. Το παράδειγμα που έδωσαν οι συμπαίκτες του Eriksen έχει μία ανεκτίμητη αξία που ξεπερνά κατά πολύ τα στενά όρια του modern football – ενός παιχνιδιού που έχει μετατραπεί σε αρένα από τις υπερβολικές εμπορικές απαιτήσεις.

Οι παίκτες της Δανίας είναι ο ορισμός της ομάδας

Δεν ήταν μόνο η συμπεριφορά του Simon Kjaer που αξίζει μία βαθιά υπόκλιση, αφού αν σταθούμε εκεί είναι πολύ πιθανό να χάσουμε το δάσος κοιτώντας το δέντρο. Οι Δανοί παίκτες έγιναν μία γροθιά μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και ενώ η ζωή του συμπαίκτη τους κινδύνευε. Δεν έχει νόημα να εξετάσουμε ποιος έδωσε τις πρώτες βοήθειες στον Eriksen ή το ποιος αγκάλιασε πρώτος τη σύζυγό του για να μη δει τον άντρα της πεσμένο αναίσθητο στο έδαφος (ήταν και ο Kasper Schmeichel εκεί, όχι μόνο ο Kjaer). Μικρή σημασία έχει, τελικά, το ποιος έριξε την ιδέα για  να γίνουν ένα ανθρώπινο τείχος απέναντι στις αδιάκριτες κάμερες.

Αυτό που έχει την πραγματική αξία είναι το πώς παραμέρισαν τα πάντα μέσα σε μερικές στιγμές βουτηγμένες στη σκληρή αγωνία, το τρόμο του θανάτου και τη βαθιά θλίψη. Στέκονταν δίπλα και πάνω από τον Christian Eriksen με δάκρυα στα μάτια, με αναφιλητά, με βουβές προσευχές και την ελπίδα να πάνε όλα καλά.

«Μακάρι να μείνει ζωντανός» έγραφε ένας φίλος στο Viber. Το ίδιο έλεγαν από μέσα τους και οι παίκτες της Δανίας. Ήταν μία φράση που επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά από εκατομμύρια στόματα σε κάθε γωνιά της Γης.

Τι έγινε όμως από τη στιγμή που ο μεσοεπιθετικός της Εθνικής Δανίας σωριάστηκε στο χορτάρι μέχρι την επίσημη ανακοίνωση ότι δε διατρέχει πια κίνδυνο; Καταρχάς, ένας νεαρός άνθρωπος βρέθηκε στον άλλο κόσμο και κατάφερε να γυρίσει. Αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.

Το αν έπρεπε ή όχι να συνεχιστεί το ματς, και το πότε ήταν σωστό ξεκινήσει ξανά είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα. Το θέμα είναι πιο βαθύ και πηγαίνει πολύ πιο μακριά. Μήπως οι ποδοσφαιριστές φτάνουν στα όριά τους λόγω ενός προγράμματος που ταιριάζει σε υπερήρωες και όχι σε κοινούς θνητούς; Το γεγονός ότι είναι ακριβοπληρωμένοι δεν αλλάζει κάτι. Ακριβοπληρωμένοι ήταν και οι μονομάχοι της Αρχαίας Ρώμης σε αρκετές περιπτώσεις.

Η εικόνα των παικτών της Δανίας να στέκονται σχεδόν προσοχή και με δάκρυα στα μάτια προστατεύοντας τον συμπαίκτη τους λειτούργησε άθελά τους και ως μία συμβολική διαμαρτυρία. Ένα σύμβολο απέναντι σε ό,τι κακό αντιπροσωπεύει το «μοντέρνο ποδόσφαιρο».

Ένα τείχος απέναντι στις κάμερες που ψάχνουν απεγνωσμένα viral υλικό λίγων δευτερολέπτων, απέναντι στις ομάδες που σπαταλούν όχι απλά πολλά αλλά προκλητικά λεφτά σε έναν διαγωνισμό που θυμίζει ξέπλυμα, απέναντι στις ομοσπονδίες που κανονίζουν παχυλά deals και -πολύ συχνά- αντιμετωπίζουν τους ποδοσφαιριστές σαν άλογα ιπποδρόμου, απέναντι στον φανατισμό της εξέδρας που στέλνει ευχές για #ψόφο με την πρώτη ευκαιρία.

Όχι, δεν είναι το θέμα να γυρίσουμε πίσω σε πιο νοσταλγικές ημέρες του ποδοσφαίρου. Το ζήτημα είναι να σταματήσει η υπερεκμετάλλευση ενός αθλητικού προϊόντος γιατί ως γνωστόν οι υπερβολές γεννούν τέρατα. Σε εποχές που αμφιλεγόμενες νοοτροπίες κάνουν όλο και πιο συχνά την εμφάνισή τους στο χορτάρι -αλήθεια, πόσες ομάδες αρνούνται να γονατίσουν ως ένδειξη διαμαρτυρίας στα φαινόμενα ρατσισμού σε αυτό το Euro;- η Εθνική Δανίας υπενθύμισε το πιο σημαντικό: το ζήτημα είναι να υπάρχει ανθρωπιά σε ό,τι και αν κάνουμε.

Ανθρωπιά, μια λέξη εύκολη να τη λες και να τη γράφεις, δύσκολη όμως να την κάνεις πράξη.

Τελικά, ζήσαμε πολύ νωρίς την κορυφαία στιγμή αυτού του τόσο παράξενου EURO 2020. Οι παίκτες της Δανίας είναι ήδη πρωταθλητές, αφού έβαλαν το πιο σημαντικό από όλα τα γκολ. Κατάφεραν με τη στάση τους ως ομάδα και όχι ως άτομα να κάνουν τον ποδοσφαιρικό -και όχι μόνο- πλανήτη να υποκλιθεί για όλους τους σωστούς λόγους. Κι αυτό είναι πιο σημαντικό από οποιοδήποτε τρόπαιο.