Όλα τα φανάρια με κόκκινο τα πέρασες

Κάποτε σε ζήλευα. Έβλεπα να σου κάθονται όλες οι μπάλες και έβριζα την τύχη μου. Καταλάβαινα εκείνο που λέγαν οι παλιοί όταν γεννιόταν ένα μωρό. Τυχερό να ‘ναι! Αλλά κανείς δεν έδινε τον ορίζοντα αυτής της τύχης. Τυχερό μέχρι πότε; Μέχρι να στραβώσει. Πότε στραβώνει;

Μία μύτη πάνω από το νερό. Αυτό μόνο βλέπεις. Το υπόλοιπο όχι. Ό,τι βλέπεις από τους ανθρώπους είναι η κορυφή του παγόβουνου. Έχει πολύ πράγμα από κάτω που δεν το βλέπεις. Αν ζηλεύεις κάποιον και θέλεις την ζωή του, μαζί με την μύτη πρέπει να πάρεις και το 90% που δεν φαίνεται. Το ρισκάρεις; Ξέρεις τι θα βρεις εκεί;

Έτυχε να διαβάσω μικρός το ‘Τυχεροί και άτυχοι’ του Ξενόπουλου, αλλά άργησα να καταλάβω. Πάλι δυο φίλοι. Όλα στο κόκκινο ο ένας, όλα στο μαύρο ο άλλος. Με απίστευτη συνέπεια. Μετά ήρθε το κορίτσι. Πήγε στο κόκκινο κι εκείνο. Τη μέρα του γάμου ο τυχερός περπατάει ευτυχισμένος στο δρόμο, μια ριπή ανέμου ξεκολλάει ένα κεραμίδι από μία στέγη. Έτσι το θυμάμαι. Τα υπόλοιπα τα φαντάζεσαι…

Αν υπάρχει κάποια φάρσα για να πιάνεται μονίμως κορόιδο ο άνθρωπος, αυτή είναι σίγουρα η ζήλεια. Όχι η ερωτική, η άλλη. Η μεγαλύτερη διάθλαση της.

Σε δέκα λεπτά θα είμαι σπίτι σου. Με όλες τις παρηγοριές μου έτοιμες και κάτι πασαλείμματα από εύκολα διαβάσματα. Λιγάκι ένοχος για όλες τις στιγμές που η αντιπάθειά μου για σένα, νικούσε όλη την αγάπη. Τόσα χρόνια μαζί, από μικρά παιδιά.

Και τώρα που είσαι στα γόνατα, πρέπει να βρω τρόπο να σε κοιτάζω ίσια στα μάτια. Για να μη με ζηλέψεις.

Ένα χιλιοστό να σκουντήσει κάποιος έναν πλανήτη από την τροχιά του και ο πλανήτης πάει στον διάολο. Εκεί είσαι.

Κάποιος σε σκούντησε. Ήρθαν τόσα πολλά μαζί που πραγματικά δεν ξέρω αν ισιώνει πια. Είσαι φάτσα με το κεραμίδι.

Θυμάμαι, στο Γυμνάσιο, που με πήρες τηλέφωνο γελώντας.

“Ρε μαλάκα, ξέρεις πώς πέθανε ο Αισχύλος; Ένας αετός πέταξε από ψηλά μια χελώνα για να σπάσει το καβούκι να την φάει, κι εκείνη του έπεσε στο κεφάλι! Το πιστεύεις ρε συ;”.

Περνάει όλη η ζωή σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου. Η δική σου! Αλλιώς δεν θα έπρεπε να γίνεται; Μια αλυσίδα από μικρούς θριάμβους. Άκοπους. Αλλά κι εσύ βρε μπαγάσα βολεύτηκες με το καλό ζάρι. Νόμιζες πως είχες κάνει συμφωνία με τον Θεό. Όλα τα φανάρια με κόκκινο τα πέρασες. Από τότε που σε θυμάμαι. Βέβαια η αλήθεια είναι πως αν σταματούσε εδώ η ζωή και των δυο μας, δεν θα μπορούσα να σε νικήσω πουθενά.

Σε δέκα λεπτά θα είμαι σπίτι σου. Ό,τι και να κάνω, ό,τι και να σου πω, θα σε φάω ζωντανό. Θα στέκεσαι παγωμένος απέναντι στην ζωή που εγώ έχω μπροστά μου.

Θα σε πάω μια βόλτα, αν μπορέσεις. Και δεν θα μιλάμε.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.