Όλοι χρωστάμε ένα ‘ευχαριστώ’ στους 9 που έκαναν μήνυση στον Αμβρόσιο

Πριν από λίγες ημέρες βγήκε στην επιφάνεια το κατηγορητήριο της δίκης για τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Έχοντας μία πρώτη εικόνα με αυτά που ειπώθηκαν όλο αυτό το διάστημα αποφάσισα να μην το διαβάσω. Ήξερα ότι θα με πείραζε. Ότι θα ταραζόμουν. Προσπερνούσα, μάλιστα, κάθε εμφάνιση της εν λόγω είδησης στην αρχική μου σελίδα στο Facebook με γρήγορες κινήσεις του ποντικιού. Την ίδια πρακτική ακολούθησαν και άλλοι φίλοι μου. Έχει τόσο μαύρο η εποχή, γιατί να ρίξεις κι άλλο μέσα σου; Συμφωνούσαμε όλοι. Όπως και στο γεγονός ότι αυτά που εμείς δεν μπορούσαμε ούτε καν να τα διαβάσουμε ένα νεαρό παλικάρι τα βίωνε. Κάθε μέρα. Επί πόσους μήνες. Πόσο μαύρο μπορεί να γέμισε η δική του ψυχή άραγε; Δεν είμαστε σε θέση ούτε να το διανοηθούμε.

Τον Ιούλιο του 2018 ένα άλλο παλικάρι 15 ετών βρέθηκε από τους γονείς του κρεμασμένο στο μπαλκόνι του σπιτιού τους. Θύμα ομορφοβικού bullying επί χρόνια από τους συμμαθητές του. Ένα ακόμα. Ο Πέτρος Σαπουντζάκης, ένας δάσκαλος με αξιόλογη δράση στο κομμάτι της ισότητας, ιδρυτικό μέλος του ‘Πολύχρωμου Σχολείου’ και ένας από τους 9 ανθρώπους που μήνυσαν τον Αμβρόσιο, αναφέρθηκε πριν από λίγες ημέρες με post του στο Facebook σε μία ημερίδα για τον σχολικό εκφοβισμό που παρακολούθησε. Εκεί ο πατέρας του 15χρονου αυτόχειρα τόνισε ότι η καθηγήτρια του μαθήματος για τις έμφυλες ταυτότητες είχε αναφέρει στα παιδιά ότι οι γκέι είναι άρρωστοι. Ο ομοφοβικός εκβιασμός του νεαρού έκτοτε εντάθηκε. Δεν άντεξε.

Είναι μόνο δύο από τα δεκάδες περιστατικά ενός καρκίνου που δημιουργεί συνεχώς μεταστάσεις σε κάθε ζωτικό όργανο της σημερινής κοινωνίας, αφήνοντας πίσω του διαλυμένες ψυχές, πόνο και κάποια αναπάντητα ‘γιατί’ πάνω σε άψυχα κορμιά. Έχουμε αναλογιστεί τι βαρύτητα μπορεί να έχουν τα λεγόμενα μιας καθηγήτριας; Με τη θέση και τα λεγόμενά της χαρακτήρισε μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, ‘οπλίζοντας’ το χέρι και το στόμα των συμμαθητών τους. Όταν, μάλιστα, έχει επιφορτιστεί με τον ιερό ρόλο της καθηγήτριας και έχει από κάτω παιδιά που διαμορφώνουν ακόμα χαρακτήρα και συνείδηση είναι τουλάχιστον επικίνδυνο να εκφέρει μία τέτοια άποψη. Και εγκληματικό. Το ίδιο εγκληματικό με όσα έγραψε και ο Αμβρόσιος πριν από 3 χρόνια. Ο τίτλος του κειμένου του ήταν ‘ΑΠΟΒΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΗΚΩΣΑΝ ΚΕΦΑΛΙ! Ας μιλήσουμε έξω από τα δόντια ΦΤΥΣΤΕ ΤΟΥΣ’. Μέσα στο ‘μήνυμα αγάπης’ μπορείς να δεις προτάσεις όπως:

“Σας συμβουλεύω: Μη τους πλησιάζετε! Μη τους ακούτε! Μη τους εμπιστεύεσθε! Είναι οι κολασμένοι της Κοινωνίας! Δικαίωμά τους, βέβαια, είναι κρυφά -ιδιωτικά- να ζουν όπως θέλουν! Αλλά κάποιοι ξεφτυλισμένοι δεν μπορούν να υπερασπίζωνται δημοσίως τα πάθη της ψυχής των! Την Ελλάδα μας διοικούν σήμερα πια άθεοι άνθρωποι! Σας υπενθυμίζω, λοιπόν, τα λόγια του Λεχ Βαλέσα της Πολωνίας: ‘άνθρωπος χωρίς Θεό είναι επικίνδυνος!’…Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτυλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή! Δυστυχώς, αυτοί είναι τρις- χει-ρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιους, που ζουν στα τρελλοκομεία! Μή διστάζετε, λοιπόν! Όταν καί όπου τους συναντάτε, φτύστε τους! Μη τους αφήνετε να σηκώνουν κεφάλι! Είναι επικίνδυνοι!“.

Δεν ξέρω τι σκοτάδια μπορεί να κουβαλάει μέσα της η καθηγήτρια, ο Αμβρόσιος και ο καθένας. Δεν με νοιάζει κιόλας. Έχουν καταδικαστεί ήδη με ισόβια αναστολή αγάπης

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη για έναν άνθρωπο. Να μην μπορεί να αγαπήσει. Όταν αυτή η ‘καταδίκη’ όμως φεύγει από την προσωπική ‘φυλακή’ και επηρεάζει πρέπει να μας νοιάξει. Ειδικά όταν τα σκοτάδια αυτά γίνονται λέξεις και μπορούν να ‘τραυματίσουν’. Όταν μία καθηγήτρια λέει σε όλους ότι οι γκέι είναι άρρωστοι, το γκέι αγόρι και κορίτσι στην τάξη βλέπει τα κολαστήρια να νομιμοποιούνται από το στόμα ενός εκπαιδευτικού. Πόσο πιο μόνο κι απροστάτευτο να νιώσει; Όταν ένας Μητροπολίτης βγαίνει και παρακινεί να φτύνουν τους ομοφυλόφιλους και να μην τους αφήνουν σε ησυχία, τότε κάποιοι νιώθουν ότι ‘νομιμοποιείται’ η αρρωστημένη τους πρόθεση να βγάζουν τα ζωώδη τους ένστικτα όπου και όπως θέλουν.

Η χθεσινή απόφαση κατά του Αμβρόσιου είναι ένα βήμα. Μικρό αλλά και ταυτόχρονα μεγάλο. Ο δρόμος είναι τεράστιος. Πάντα θα είναι όταν έχεις να κάνεις με καρκινώματα. Αλλά ανήκει σε αυτούς που τον ανοίγουν. Στην περίπτωσή μας στους 9 πολίτες που έκαναν μήνυση στον Αμβρόσιο και τον ανάγκασαν να κάτσει στο σκαμνί του ενόχου. Στον Άλκη Ιωαννίδη, στον Γιάννη Παπαγιαννόπουλο, στον Michael Huber, στον Βασίλη Θανόπουλο, στον Πέτρο Σαπουντζάκη, στον Νίκο Σοφιανό, στον Λύο Καλοβυρνά, στον Αλκιβιάδη Δελαντώνη και στον Μενέλαο Σιαφάκα. Σε αυτούς και σε όσους τους στήριξαν. Το κατόρθωμά τους μεγάλο και ιστορικό. Ξεβόλεψαν τον Αμβρόσιο και τον έφεραν απέναντι από τα λεγόμενά του. Ξέρετε τι θα έλεγαν όλοι σε αυτούς τους ανθρώπους προτού καταθέσουν τη μήνυση; “Πας καλά μωρέ;”, “Με την Εκκλησία θα τα βάλεις; Αυτή είναι κράτος!”, “Χαμένη υπόθεση”, “Λεφτά για πέταμα έχεις;”.

Κι όμως. Κατέθεσαν μήνυση, μαζεύτηκαν σε κάθε δίκη, κατέθεσαν εναντίον του, έφαγαν ‘σφαλιάρα’ (μην ξεχνάμε ότι πρωτοδίκως είχε αθωωθεί ο Αμβρόσιος καθώς προφανώς η τότε έδρα έκρινε ότι τα λεγόμενά του ήταν για Νόμπελ Ειρήνης) και στο τέλος δικαιώθηκαν. Δικαιώθηκαν. Ναι με αναστολή. Ας μη γελιόμαστε, δε θα μπορούσε να φάει μεγαλύτερη ποινή. Αλλά είναι μία αρχή. Μία σπουδαία αρχή. Πιστεύαμε πολλοί ότι μετά και την πρώτη αθωωτική απόφαση θα καταδικαζόταν ποτέ ένας Μητροπολίτης; Κι όμως. Τα κατάφεραν. Ιστορικά, μάλιστα, είναι η πρώτη φορά που Μητροπολίτης τιμωρείται με τον αντιρατσιστικό νόμο. Η πρώτη. Και ιστορική. Από εδώ και πέρα όποιος αποπειραθεί να δείξει το ρατσιστικό πρόσωπό του θα πρέπει να το σκεφτεί διπλά. Ο Αμβρόσιος τριπλά. Στο επόμενο παράπτωμα η αναστολή θα φύγει. Τον φαντάζομαι να θέλει να πει τόσα πολλά. Για αυτούς που ενώ θα έπρεπε -για τον ίδιο- να τους φτύνουν τελικά τον έστησαν στον τοίχο και τον κέρδισαν. Θα θέλει να πει τόσα πολλά. Αλλά δεν θα μπορεί. Πλέον δεν μπορεί. Πόσο λυτρωτικά διαβάζεται. “Πλέον δεν μπορεί”. Γιατί το κελί που θα τον περιμένει δεν θα είναι το γνώριμο.

Το οξύμωρο, μάλιστα, στην περίπτωσή του είναι ότι όταν ψηφίστηκε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο είχε δώσει εντολή να χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες στην ενορία του κάθε 15 λεπτά για 3 ολόκληρες μέρες (!)

Γιατί το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αποτελούσε “φίμωτρο στους έντιμους και νομοταγείς πολίτες” και “αυτομάτως νομιμοποιείται η κάθε μορφής ασυδοσία και παραβατικότης”. Περιέργως χθες οι καμπάνες της ενορίας του έμειναν σιωπηλές. Όπως και ο ίδιος. Για να μας φέρουν στον νου την αμήχανη σιωπή όλων μας για κάθε Γιακουμάκη, για κάθε 15χρονο. Αλλά και για να ακουστούν καλύτερα οι αγκαλιές αυτών των 9 ανθρώπων στην ανακοίνωση της απόφασης. Γιατί οι αγκαλιές μετά από τέτοιο αγώνα κάνουν πάντα θόρυβο. Σαν τοίχος που γκρεμίζεται. Για να φανεί ο δρόμος.

Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi