Όταν είσαι ο Cristiano Ronaldo απαγορεύεται να κλαις
Έχει πετύχει τα πάντα στην καριέρα του, οφείλει να βάλει το πέναλτι ή τουλάχιστον να μην κλάψει αν αστοχήσει γιατί, ΟΚ, you got to be a man.
- 2 ΙΟΥΛ 2024
Υπάρχουν μερικά υπέροχα τσιτάτα για το κλάμα και τα δάκρυα, τσιτάτα που συνήθως διαβάζουμε είτε στο μπούμερ εξώφυλλο κάποιου που περνάει μια φάση αποξένωσης είτε σε Instagram stories που οι ειδικοί αποκαλούν thirst traps. Πάμε να δούμε κάποια από αυτά: «Κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου, αλλά όποιος και να τα ‘ξιζε, δεν θα σε έκανε να κλάψεις», «Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη», «Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω», «Πάλι έκλαψε ο Ρονάλντο». Το τελευταίο είναι δικό μας, μια εμπύρετη δημιουργική σκέψη μετά το χαμένο του πέναλτι απέναντι στη Σλοβενία.
Αυτό θα είναι το τελευταίο Euro του Cristiano Ronaldo. Έχει πατήσει τα 39 και παρά την εξαιρετική του φυσική κατάσταση, σύντομα η τεράστια καριέρα του θα ολοκληρωθεί. Όταν το τέλος πλησιάζει -για οποιονδήποτε σε αυτή τη ζωή-, αυτόματα ανεβαίνουν στον αφρό του μνημονικού του όλα αυτά που έχει περάσει, όλα αυτά που έχει καταφέρει και όλα αυτά που ήθελε, αλλά τελικά δεν πέτυχε. Η περίπτωση του Πορτογάλου είναι, φυσικά, κάπως ιδιαίτερη: Έχει κερδίσει πολλά περισσότερα από όσα έχει χάσει.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ronaldo είναι εκεί, στα γήπεδα της Γερμανίας με σκοπό να κλείσει ιδανικά την ποδοσφαιρική του διαδρομή. Το να κερδίσει ένα τουρνουά όπως το Euro με τη χώρα του θα ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός. Σκεφτείτε, λοιπόν, πώς είναι να έχεις την ευκαιρία να στείλεις τη χώρα σου στην επόμενη φάση, άρα κι ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο, και να τη χάνεις. Εσύ, ο Cristiano, μία μηχανή των γκολ, να χάνει πέναλτι σε ένα τέτοιο παιχνίδι.
«Misstiano Penaldo» έγραψε το BBC, όμως τα όσα γράφτηκαν στα ελληνικά social media, ειδικά όταν η κάμερα τον έδειξε να κλαίει, ήταν κατά πολύ χειρότερα. Μάλλον το ίδιο θα συνέβη κι αλλού. Ας κάνουμε στην άκρη όμως το αστείο κομμάτι, άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι το πείραγμα, τα memes και ο υπερβολές είναι μέσα στο ιντερνετικό παιχνίδι. Γιατί εντάξει, μόλις έβαλε τα κλάματα όλοι γυρίσαμε στο 2004. Το μόνο που έλειπε ήταν αντί για τον Ντέμη, να βρισκόταν στο σχόλιο ο Χαριστέας.
Όπως φαίνεται, όμως, οι επαγγελματίες αθλητές, παρά την τεράστια πίεση που μπορεί να βιώνουν, τους υψηλούς παλμούς και την εξάντληση, απαγορεύεται να αφήσουν τα δάκρυα να κυλήσουν στα ζυγωματικά τους. Αυτό δεν ισχύει για όλους, αλλά για παίκτες όπως ο Ronaldo που, όπως και να το κάνουμε, είναι σταρ. Ως τέτοιος λοιπόν θα δεχθεί και τα σχόλια για τη στιγμή που τόλμησε να κλάψει. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
«Ακόμη και οι πιο δυνατοί άνθρωποι λυγίζουν. Ήμουν πολύ απογοητευμένος και στενοχωρημένος, γιατί η ομάδα με χρειαζόταν. Είναι το τελευταίο μου Euro, αλλά δεν φορτίστηκα συναισθηματικά από αυτό. Στενοχωρήθηκα για τους φιλάθλους μας. Πάντα δίνω το καλύτερο που μπορώ για αυτή τη φανέλα, είτε σκοράρω είτε όχι. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Θα μπορούσα να δώσω προβάδισμα στην ομάδα μας, αλλά δεν τα κατάφερα. Ο Oblak έκανε μια σπουδαία επέμβαση», δήλωσε μεταξύ άλλων μετά το τέλος του παιχνιδιού.
Η διαφορετική αντιμετώπιση του Ronaldo από δημοσιογράφους και οπαδούς συγκριτικά με άλλους ποδοσφαιριστές, δείχνει και την άγνοια των περισσότερων για το πώς είναι να βρίσκεσαι συνεχώς στο επίκεντρο, το πόσο δύσκολο είναι, παρά τα εκατομμύρια που έχεις στην τράπεζα, να παραμένεις άνθρωπος όταν όλοι σε θέλουν ρομπότ.
Γιατί ξεκάθαρα, κανείς δεν δείχνει διάθεση να ασχοληθεί με την ψυχική κατάσταση κάποιου όταν κρίνεται από τα πόδια του μια πρόκριση. Εφόσον έχει καταφέρει τα πάντα στην καριέρα του, οφείλει να βάλει το πέναλτι ή, τουλάχιστον, να μη βάλει τα κλάματα αν αστοχήσει γιατί, ΟΚ, you got to be a man. Αυτό είναι το σκεπτικό, αυτό δείχνει και το μέγεθός του, άσχετα με το αν τον συμπαθείς ή όχι.
Ο Cristiano Ronaldo τελικά έχασε το πέναλτι, έβαλε τα κλάματα μπροστά σε εκατομμύρια ανθρώπους, πήρε την μπάλα να εκτελέσει πρώτος στη συνέχεια, το έβαλε και η ζωή συνεχίζεται.
Για κάποιους πίσω από μια οθόνη, για κάποιους άλλους μέσα στο γήπεδο, να αγωνίζονται λες και είναι το πρώτο τους μεγάλο τουρνουά, να στεναχωριούνται και να κλαίνε σαν παιδιά με μια στιγμιαία αποτυχία και μετά να της πηγαίνουν κόντρα.
Και όλα αυτά, όσο τα 90λεπτα λιγοστεύουν και η πόρτα που οδηγεί προς την τελευταία έξοδο ανοίγει.
