Όταν η σχέση γίνεται συνεταιρισμός (όπως και πρέπει)

Οι αγάπες και τα λουλούδια είναι καλές για την αρχή. Αλλά, όπως έλεγαν και οι παλιοί, δεν στεριώνεις σπίτι με αυτά. Εκεί χρειάζεσαι οργάνωση, γερμανική πειθαρχία και σαφής διαχωρισμός εργασιών. Δηλαδή εσύ, όλον αυτό τον καιρό, τι νόμιζες ότι εννοούσαν όλοι όσοι λέγανε ”η σχέση θέλει δουλειά”;

Υπάρχουν πολύ περισσότερα κοινά ανάμεσα σε μια καλή σχέση και σε ένα καλό συνεταιρισμό από ότι σου επιτρέπει ο εγωισμός σου να παραδεχθείς. Αλλά εγώ είμαι εδώ και χρόνια παντρεμένος. Και ο εγωισμός είναι το πρώτο πράγμα που πάρκαρα, έξι χρόνια πριν, έξω από την εξώπορτα. Οπότε δεν έχω κανένα πρόβλημα να στο αναλύσω όπως ακριβώς είναι.

Είμαι γεννημένο τζιτζίκι. Σπάταλος μέχρι δακρύων. Ικανός να ξοδέψω ένα μισθό σε τσιχλόφουσκες, ζελέ μαλλιών ή κουρκουμπίνια. Και αν δεν υπήρχε στην ζωή μου η συγκεκριμένη γυναίκα (στην αρχή φίλη, μετά γκόμενα, σύζυγος και πλέον μητέρα του παιδιού μου) θα ήμουν εδώ και καιρό παρεάκι με τον Άκη και τον Λάκη στον Κορυδαλλό.

Εκείνη ήταν που με έπεισε να μην ξοδεύω ότι βγάζω σε βλακείες (δηλαδή ‘’μουράτα’’ δώρα σε εκείνη, τραπέζια σε νυχτομάγαζα και αστακομακαρονάδες ‘εντυπωσιασμού’ στο Μικρολίμανο) αλλά σε πράγματα που θα έκαναν την κοινή μας ζωή πιο εύκολη, γεμάτη και ουσιαστική.

Όπως ένα αυτοκίνητο για να βρισκόμαστε πιο εύκολα (αν και ακόμη με βρίζει που το πήρα δίπορτο, με αποτέλεσμα να μας βγαίνει η παναγία για να μπαινοβγαίνει μάνα και παιδί από το πίσω μέρος), ένα σπίτι για χαιρόμαστε ο ένας τον άλλο (το οποίο το είδε και το καπάρωσε χωρίς καν να με ρωτήσει) και -αυστηρώς μπατζεταρισμένα- ταξίδια στο εξωτερικό για να ανοίξει το μάτι μας.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι, αν ήταν και εκείνη τζιτζίκι, όσο και αν αγαπιόμασταν αυτή την στιγμή θα τουρτουρίζαμε στο κρύο. Και, όσο ξενέρωτο και αν ακούγεται, (οικογενειακή) θαλπωρή χωρίς πετρέλαιο δεν παίζει. Ή τουλάχιστον παίζει πολύ πιο δύσκολα.

Γιατί είναι μεγάλο ψέμα ότι το ιδανικό είναι η γκόμενα σου να είναι και φίλη σου. Αυτό που χρειάζεσαι στην ζωή σου, αυτό που κάθε ανώριμος άντρας έχει ανάγκη είναι μια καλή συνέταιρος.

Κάποια που να τον συμπληρώνει ώστε να βγαίνει η δουλειά αβίαστα και να πηγαίνει το βαποράκι μπροστά. 

Εξίσου σημαντικό με το να βρεις μια γκόμενα με μυαλό στους ώμους της, είναι να επιλέξεις κάποια που να πιστεύει τυφλά σε σένα και στις ικανότητές σου. Και, το κυριότερο, να ξέρει ποιες είναι αυτές.

Αφού μόνο τότε μπορείτε να μοιράσατε αποτελεσματικά τα άχαρα κομμάτια της σχέσης (από το ποιος θυμάται τα γενέθλια φίλων μέχρι ποιος πηγαίνει στην συνέλευση της πολυκατοικίας) , αυτά τα οποία κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι υπάρχουν, και να αρχίσετε να χτίζετε τα όνειρα σας μαζί. Τούβλο τούβλο. 

Αρκεί φυσικά να βγεις από το τριπάκι των γονιών μας, ότι ο άντρας ο σωστός σηκώνει όλα τα βάρη της σχέσης,  και συνειδητοποιήσεις ότι καθένας σηκώνει εκείνα τα βάρη που αντέχει και μπορεί.

Καθώς επίσης ότι δεν είναι ντροπή να παραδεχτείς στον δικό σου άνθρωπο πόσο ολοκληρωτικά άχρηστος είσαι σε ορισμένα πράγματα (οικονομική διαχείριση, ηλεκτρολογικά, υδραυλικά και αλλαγή λαδιών στο αυτοκίνητο). Ελπίζοντας πάντα ότι θα συνεχίσει να σε θεωρεί καλή επιλογή.

Κάπου εδώ ακούω κάποιους να με κατηγορούν ως ξενέρωτο και ανέραστο. Όπως έκανα και εγώ όταν άρχισα να δουλεύω ένα ζευγάρι παιδικών μου φίλων που γνωρίζονται από το δημοτικό (τα έφτιαξαν στο λύκειο, παντρεύτηκαν στο πανεπιστήμιο και είναι ακόμη μαζί) ότι είναι πολύ καλοί (βλέπε αγαπημένοι) για να είναι αληθινοί. 

Οπότε δεν μπορώ παρά να σας δώσω την ίδια απάντηση που μου έδωσαν και εκείνοι όταν τους συνάντησα ξανά σε ένα πρόσφατo reunion. Ότι δηλαδή ‘’Θέλουμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλο 100 φορές την ημέρα. Και πολλές φορές αυτό κάνουμε. Σκοτωνόμαστε. Αλλά ποτέ δεν κρατάμε τίποτα μέσα μας. Γιατί στο τέλος της ημέρας έχουμε αποφασίσει να είμαστε συνέταιροι σε αυτή την ζωή’’.

Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι την παραπάνω ατάκα μου την είπε η γυναίκα του ζευγαριού. Γιατί, όπως συνήθως, οι γυναίκες είναι ένα βήμα μπροστά. Βλέπεις την ίδια ώρα που εσύ χαλβάδιαζες για πρώτη φορά τα σωματικά της προσόντα, εκείνη σε σκάναρε διεξοδικά ως επίδοξο εραστή, γκόμενο, πατέρα και, πάνω από όλα, συνέταιρο.

Το τέλος έρχεται δικαιωματικά μέσω του Mr Blonde που με το Stuck in the middle with you μίλησε με το πλέον σαφή τρόπο για το νόημα μιας μόνιμης σχέσης και τα βασανιστήρια που ενίοτε θέλει να υποβάλει το ένα μέρος το άλλο.