Όταν ήμουν ο κορυφαίος στην Ελλάδα στον Ναρκαλιευτή

Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που πιστεύουν πως ο Ναρκαλιευτής παίζεται στην τύχη. Εντάξει, ούτε κι αυτούς που πιστεύουν στ’ αλήθεια πως ο Ρονάλντο είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής από τον Μέσι, αλλά πες εκεί πως είναι ένα προσωπικό bias, αυτόν γουστάρουν, αυτόν θεωρούν καλύτερο.

Αλλά στην τύχη ο ναρκαλιευτής; Δηλαδή η Microsoft έβαλε σε εκατομμύρια υπολογιστές ένα παιχνίδι που σου έλεγε ‘άνοιξε τα κουτάκια στην τύχη’; Και οι αριθμοί από το 1 μέχρι το 8 ήταν εκεί για να μη σημαίνουν τίποτα; Όλα στην τύχη; Θέλεις να μου πεις πως ήμουν ο κορυφαίος ναρκαλιευτής της χώρας ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ; ΕΧΩ ΦΤΥΣΕΙ ΑΙΜΑ ΜΕΤΑΞΟΠΟΥΛΕ, ΠΟΝΟΥΣΕ Ο ΚΑΡΠΟΣ ΜΟΥ, ΕΓΙΝΑ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ;

Δεν ήταν. Στην τύχη ήταν η γνωριμία με το παιχνίδι. Δεν είχα υπολογιστή μικρός, τους Amstrad και τους Amiga και τους Commodore τους απολάμβανα μόνο στα σπίτια συμμαθητών. Στο τέλος του Λυκείου ο πατέρας της τότε κοπέλας μου είχε υπολογιστή σπίτι, εκείνη καθόταν κι έπαιζε πασιέντζα.

Πάτησα να δω τι άλλο υπάρχει και βρήκα τον Ναρκαλιευτή. “Ωραίο παιχνίδι”, μου είπε ο πατέρας της, “πολύ μαθηματικό. Για να βρεις που έχει νάρκη και που όχι πρέπει να υπολογίσεις με βάση τους αριθμούς. Κάθε τετράγωνο έχει έναν αριθμό που δείχνει πόσες νάρκες υπάρχουν στα οκτώ τετράγωνα γύρω του”.

Μαγεύτηκα. Επιτέλους ένα παιχνίδι που ήθελε μυαλό, υπολογισμούς, αμέτρητες εξίσωσεις που απαιτούνταν για να ολοκληρώσεις σωστά τα πεδία. Ένα Sudoku την εποχή που δεν είχαμε ιδέα για το Sudoku

Βρήκα την άκρη παίζοντας στο μικρό και μετά πήγα κατευθείαν στο Expert, μ’ άρεσε το μεγάλο ταμπλό, η πρόκληση με τις 99 νάρκες. Καμία ταχύτητα, μόνο αργοί υπολογισμοί. “Αφού εδώ γράφει δύο και δίπλα έχει το τρία κι απέναντι έχει το ένα, άρα εδώ και εδώ έχει νάρκες και εδώ όχι”. Βήμα-βήμα. Ούτε ξέρω πόσες φορές προσπάθησα μέχρι να καταφέρω να τελειώσω το Expert επίπεδο, να μην κάνω ούτε ένα λάθος. Η ικανοποίηση ήταν τεράστια, ο χρόνος εννοείται πως δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Ούτε που θυμάμαι πόσα δευτερόλεπτα ήταν, ίσως κάπου μεταξύ 400 και 600, στα 8-10 λεπτά.

Όταν απέκτησα δικό μου PC το κόλλημα μου έμεινε. Με τον καιρό οι υπολογισμοί έγιναν πιο γρήγοροι, το μάτι διάβαζε καλύτερα τις οπτικές εξισώσεις, άρχισε να αναγνωρίζει τα πρότυπα. Το χέρι ακολουθούσε, ο Ναρκαλιευτής έγινε κόλλημα.  Προφανώς μετά από λίγο το θέμα δεν ήταν να ολοκληρώσω την πίστα, αλλά ο χρόνος, το νέο ρεκόρ. Μπήκε σαν στόχος το να κατέβω τα 120 δευτερόλεπτα στο Expert, που συνέχισε να είναι η αγαπημένη μου πίστα.

Κατέβαινα σταδιακά και ήρθε η ημέρα που έσπασα εμφατικά το φράγμα των δύο λεπτών. Το παράθυρο πετάχτηκε στην οθόνη και έλεγε πως το νέο μου ρεκόρ ήταν 112 δευτερόλεπτα. Την άκουσα, ψωνίστηκα, λέω εντάξει, κάτω από δύο λεπτά, μπορεί και να είμαι ο κορυφαίος στον κόσμο. Το ίντερνετ δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είναι σήμερα, αλλά άξιζε μια προσπάθεια να ψάξω. Κι αν όντως υπάρχει κάτι σχετικό με τα ρεκόρ στον Ναρκαλιευτή; Κι αν είμαι έτοιμος για παγκόσμιος ρέκορντμαν;

Δεν θυμάμαι που έψαξα (τότε αγαπητέ αναγνώστη δεν υπήρχε Google), αλλά τη βρήκα την άκρη. Ναι, υπήρχε σχετικό site, λεγόταν Authoritative Minesweeper και ναι, υπήρχε λίστα με τα παγκόσμια ρεκόρ. Πάγωσα. Το ρεκόρ στο expert level ήταν 43 δευτερόλεπτα. Δεν ήταν δυνατόν, δεν μπορεί να ήταν πραγματικό. Δεν μπορεί να έπαιζα σαν σίφουνας και να έκανα 112 δευτερόλεπτα και το ρεκόρ να ήταν 43.

Κι όμως, ήταν. Το είχε ένας Δανός, Lasse Nyholm τον έλεγαν και είχε και βίντεο. Ούτε και ξέρω πως φορές το είδα. Στην αρχή με δυσπιστία, μετά με απορία. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα κουτιά άνοιγαν πολύ γρήγορα.

Έτσι έμαθα και την κίνηση που αγνοούσα. Αν είχες ήδη μαρκάρει μια νάρκη, μπορούσες να ανοίξεις όλα τα κουτιά που είχαν “καλυφθεί” από αυτήν πατώντας το μεσαίο κουμπί στο ποντίκι, δεν χρειαζόταν να τα ανοίξεις ένα-ένα.

Μη νομίζεις πως ήταν εύκολο. Το ποντίκι έπρεπε να φυσάει, να μην κολλάει πουθενά. Ευτυχώς μόλις είχαν βγει σε πρώιμο στάδιο τα οπτικά, γιατί με αυτά με τη ρόδα ήταν αδύνατο να πετύχεις καλούς χρόνους. Έπρεπε να ενσωματώσω τη νέα κίνηση. Τρομακτική δυσκολία, έκανα συνέχεια λάθη και δεν μπορούσα να παίξω όσο γρήγορα έπαιζα. Μόλις βρήκα την άκρη, τα ρεκόρ άρχισαν να σπάνε με ευκολία. Ο στόχος ήταν η κορυφή και κανένας δεν μπορούσε να με σταματήσει. Το Expert ήταν το πεδίο μου, αυτό έπαιζα ασταμάτητα.

Η αλήθεια ήταν πως χρειαζόμουν καλούς χρόνους και στα άλλα δύο επίπεδα, αλλά βαριόμουν. Στο μικρό έπρεπε να παίζω μέχρι να μου κάτσει η πίστα που απλώς ανοίγεις ένα κουτί και γράφεις χρόνο 1-2 δευτερόλεπτα, ενώ στο μεσαίο έπρεπε να περιμένεις για την πίστα που θα σου έδινε έναν χρόνο 11-14 δευτερόλεπτα. Το έδινα όλο στο Expert, τα ρεκόρ άρχισαν να κατεβαίνουν. Κατέβηκα τα 100, το ψυχολογικό όριο του 90, έβαλα πλώρη για -70.

Εκεί άρχισαν τα πολύ δύσκολα. Έμενα για αρκετούς μήνες κολλημένος, χωρίς βελτίωση. Νέο ρεκόρ ερχόταν πολύ δύσκολα, ήταν λόγος για ξέφρενους πανηγυρισμούς. Τα χρόνια πέρασαν και συνειδητοποίησα κάτι: οι πιθανότητες για ρεκόρ αυξάνονταν όταν δεν ήμουν απολύτως αφοσιωμένος στο παιχνίδι. Ήμουν πιο γρήγορος αν μιλούσα σε κάποιον, αν σκεφτόμουν κάτι άλλο. Όσο πιο μηχανικά διάβαζε το μυαλό τις εξισώσεις, τόσο πιο γρήγορα εκτελούσε το χέρι.

Πλησιάζοντας τα 60 ένιωθα σαν σπρίντερ των 100 μέτρων μπροστά στο όριο των 10 δευτερολέπτων. Ήταν το απόλυτο φράγμα, να κατέβω το ένα λεπτό κι ας μην κατάφερνα ποτέ να φτάσω το παγκόσμιο ρεκόρ. Έφτασα με κόπο και ιδρώτα τα 61 δευτερόλεπτα και ούτε που θυμάμαι πόσο καιρό έμεινα εκεί. Όταν ήρθε εκείνη η ιστορική μέρα, είχε χτυπήσει το σταθερό και το είχα σηκώσει κατά τη διάρκεια της πίστας. Το παράθυρο πετάχτηκε, με ενημέρωσε πως έκανα νέο ρεκόρ και έγραψε το μαγικό νούμερο: 59.

Όχι, δεν λέω παραμύθια. Υπάρχει το σχετικό printscreen και πάνω απ’ όλα υπάρχει η σελίδα με τα παγκόσμια ρεκόρ και την κατάταξη σε κάθε χώρα. Είμαι ακόμα εκεί. Περήφανος στην 5η θέση της Ελλάδας. Περήφανος που φαίνεται πως ήμουν κάποτε πρώτος, πως κράτησα για πολλά χρόνια την πρωτιά και 15 χρόνια μετά μόνο τέσσερις έχουν καταφέρει να με προσπεράσουν.

To site κρατάει ακόμα το layout των middle 90’s, με το γκρι φόντο και τα μπλε underlined link. Όλα τα άλλα έχουν αλλάξει. Ο κάποτε κραταιός Lasse είναι 42ος και το παγκόσμιο ρεκόρ στο Expert είναι 31 δευτερόλεπτα.  Ο Πολωνός Muranski τους έχει πετσοκόψει όλους, πλέον το Minesweeper το παίζεις σε πρόγραμμα που μετράει και τα εκατοστά του δευτερολέπτου, όλοι έχουν βίντεο με τις επιδόσεις τους.

Εννοείται πως συνέχισα να παίζω και μετά το ρεκόρ των 59 δευτερολέπτων. Δεν κατάφερα ποτέ να το ξεπεράσω, ούτε καν να το ισοφαρίσω. Με τον καιρό χειροτέρευσα, απέκτησα και Mac. Πλέον δεν παίζω εδώ και πολλά χρόνια. Καμιά φορά ανοίγω το http://minesweeperonline.com/ και παίζω για λίγο εκεί. Παλαίμαχος, σκουριασμένος, σκιά του εαυτού μου. Σαν κάτι παλιούς κολυμβητές. Δεν έχω καμία σχέση με την εποχή που σάρωνα τα μετάλια, αλλά εξακολουθώ να είμαι 100 φορές καλύτερος και πιο γρήγορος από σένα.

Όσο έγραφα, έκανα μερικές παύσεις και έπαιξα λίγο το Intermediate. Καλύτερος χρόνος, 28 δευτερόλεπτα, χωρίς καν να χρησιμοποιώ το μεσαίο κουμπί ή να μαρκάρω βόμβες, μόνο ανοίγοντας κουτιά. Δεν έχω και καλό ποντίκι.