Όταν ο Καναδάς έγινε το μεγαλύτερο music brand των ημερών μας

Μέχρι πριν 7-8 χρόνια, οι Αμερικάνοι φόρτωναν την αντιπάθειά τους στους γείτονες Καναδούς στο ότι δεν αντέχουν τους Γάλλους, αφού ούτε οι ίδιοι οι Γάλλοι αντέχουν τους εαυτούς τους, ενώ τους πίστωναν μόνο το χόκεϊ και την παραγωγή του maple syrup (σιρόπι από σφένδαμο). Το καλοκαίρι του 2010, οι Arcade Fire, η μεγαλύτερη μπάντα στον Καναδά αρχικά και στον κόσμο σήμερα κατέκλυζε το Madison Square Garden (κερκίδες και αρένα) δείχνοντας από πού κατάγονται τα σημερινά αφεντικά της καλής μουσικής.

Δεν χρειάζεται να είσαι φανατικός των Juno Awards για να καταλάβεις ότι η αλήθεια στη μουσική παραγωγή του Καναδά κρύβεται στο ως δια μαγείας anti-star quality που κουβαλούν από γεννησιμιού τους οι μπάντες και οι καλλιτέχνες από εκεί. Οι Arcade Fire στα πρώτα τους χρόνια μαζεύονταν απροειδοποίητα σε πλατείες και έπαιζαν για τους περαστικούς. Και δεν είναι και λίγοι. Πάνω από μισή ντουζίνα άνθρωποι επί σκηνής.

Η ειδοποιός διαφορά των Καναδών μουσικών από τους Άγγλους ή τους Αμερικάνους είναι ότι ξεκινούν έξω από τη “μηχανή του παγκόσμιου μουσικού κατεστημένου” και την κυριεύουν μετά. Αντιθέτως, οι άλλοι ξεκινούν από μέσα -γεννιούνται εντός κατεστημένου- και στη συνέχεια πιάνουν τις γωνίες. Ή έστω απωθούνται εκεί.

Είδαμε τις 10 rookie μπάντες που αναμένεται να σημαδέψουν το 2012. Καμία καναδική συμμετοχή στη 10άδα. Και; Οι Καναδοί χτυπούν πάντα σε δεύτερο χρόνο. Αν οι Howler και οι Duologue (Αμερικάνοι και Άγγλοι αντίστοιχα) είναι οι μεγάλες μουσικές ελπίδες του ’12 (που είναι), νομίζω ότι θα βγάλουμε τη χρονιά ακούγοντας ακόμα τους εξαίσιους Wolf Parade που το έχουν λήξει εδώ και κάμποσους μήνες και τους ακατάλληλους για αντιστοίχηση με εξωκαναδικές μπάντες Broken Social Scene.

Ίσως αυτή είναι και η ουσιαστική, σιωπηλή απάντηση του Καναδά στους fans της φανφάρας Αμερικάνους και τους προαιώνια “καβαλημένους” με τη μουσική τους κληρονομιά Βρετανούς. Μιας χώρας ΓΕΝΙΚΑ υποτιμημένης που όλοι τη θυμούνται για το κράτος πρόνοιας και τη δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Και μετά σαν να την ξεχνούν. Κακώς, κάκιστα.

Αν στην Καλαμάτα γίνεται το καλό ελαιόλαδο, έτσι και κάπου ανάμεσα στο Τορόντο, το Μόντρεαλ και το Βανκούβερ γίνεται το καλό indie. Άλλωστε, αυτό που προσφέρει μουσικά ο Καναδάς είναι η ειλικρίνεια. Στους ήχους, τις συνθέσεις, τις θεϊκές μελωδίες, τις εμπνεύσεις. Είτε σ’ αρέσουν 24 μπάντες από τη χώρα των Raptors είτε σου αρέσουν 2, δεν πρόκειται ποτέ να τις κατηγορήσεις ότι έπαιξαν το παιχνίδι υποψιασμένα. Έβλεπα κάτι δηλώσεις του Frederick Macpherson, του frontman των φρέσκων Spector που θυμίζουν πολύ Editors που θα ήθελαν να ανοίγουν τις συναυλίες των Joy Division κ.ο.κ. και εκνευρίστηκα για λογαριασμό κάθε μουσικόφιλου. Πού πας βρε Frederick με αυτή τη σιγουριά ότι θα γίνεις μεγάλος; Τι, επειδή φόρεσες ένα στρογγυλό γυαλί; Έτσι γίνονται οι μεγάλοι σταρ Frederick, my boy; Με πρόγραμμα; Με πλάνο ακόμη και στις δηλώσεις; Πριν βγάλουν καλά-καλά τον πρώτο τους δίσκο; Όχι δα.

“Let’s keep it real”, που λέει τελευταία σε κάθε εμφάνισή του ο Dave Grohl. Και στον Καναδά, αν μη τι άλλο, το κρατάνε αληθινό. Όσον αφορά τις μπάντες που ανάγουν τον Καναδά σε σύγχρονο μουσικό παράδεισο, διάλεξε και πάρε κάποια (όλες) εκ των: Θαυμάσιων Metric με την Emily Haines που κλείνουν το μάτι στους Yeah Yeah Yeahs της Karen O, τους indie/pop Tokyo Police Club, τους Death from Above 1979 που ευτυχώς επανενώθηκαν πέρυσι, τους χαβαλεδοπρεπείς Hot Hot Heat, τις δίδυμες Tegan και Sara Quin, γνωστές από το “Feel it in my bones” του Tiesto, τους συνεπέστατους The New Pornographers, τους αριστουργηματικούς ποστροκάδες Godspeed You! Black Emperor, τους παλαιούς Sloan, τους σχετικά καινούργιους Islands, προφανώς τους Arcade Fire και τους Wolf Parade, τους επικούς μπλιμπλικάδες Holy Fuck από τη λίμνη του Οντάριο (διάβαζες την “Περιπέτεια” με τον λοχαγό Μαρκ;), τους garage inc. Japandroids, τους Destroyer των 90s.

Καλά, ο Καναδάς δεν ξεκίνησε προχθές να μαρκάρει την παγκόσμια μουσική. Το ποπ με κιθάρες πείραμα της Avril Lavigne διαδέχτηκε τη rock/pop χωρίς αναστολές της Alanis Morissette, αλλά πάνω από τις Η.Π.Α. τα μουσικά θαύματα συμβαίνουν δεκαετίες τώρα. Οι  D.O.A. (Dead on Arrival) που όρισαν όσο λίγοι το punk κίνημα, οι ιστορικοί The Band με την επανάσταση του “Music from Big Pink”, οι προγκρεσιβάδες Rush. Ήταν όλοι τους Καναδοί. Το ίδιο και ο θρύλος Leonard Cohen, το ίδιο και ο Neil Young. Πώς είπες; Μεγαλούργησαν στις Η.Π.Α.; Ας το θεωρήσουμε μέρος του παιχνιδιού (που έχει περάσει για τα καλά στα χέρια των Καναδών). Κι άσε τους Αμερικάνους να ψάχνουν ακόμα τους καινούργιους Strokes. Θα τους πάρει δραματικά πολύ καιρό.