Όταν το πάθος σε οδηγεί στο θρίαμβο

Υπάρχουν ένα εκατομμύριο ρητά που λένε και ξαναλένε ότι ο δρόμος της νίκης είναι δύσβατος, δύσκολος και γεμάτος παγίδες και αναποδιές. Αν το καλοσκεφτείς, δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Αγαπάμε τα success stories και τις παραμυθένιες ιστορίες, αλλά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα.

Ακόμη κι η ομάδα που υποστηρίζω ενδέχεται να εξηγεί την αδυναμία μου στις δύσκολες και πονεμένες ιστορίες που τελειώνουν με χαμόγελα και επιτυχίες. Είμαι από αυτούς που ανατριχιάζουν σε βίντεο με επικές μουσικές γεμάτες κρουστά και νοητικές εικόνες επέλασης και που δακρύζουν με την τελική δικαίωση. Με τη λύτρωση. Κάθε είδους λύτρωση.

Το ίδιο έπαθα βλέποντας τις προάλλες το βίντεο με την ιστορία του “αδάμαστου” πάθους του BACARDI. Άλλαξα σκηνές και πρωταγωνιστή και θυμήθηκα μια αντίστοιχη δική μου ιστορία.

Δεν ξέρω αν έχω πετύχει κάποιον θρίαμβο στη ζωή μου και σίγουρα είμαι ο τελευταίος που θα έβγαινε να πει ή να υπονοήσει κάτι τέτοιο για τον εαυτό του. Αλλά σίγουρα έχω κάνει κάποιες νίκες. Κι εγώ και εσύ και όλοι. Αυτή η δύναμη που με οδήγησε σε μια νίκη δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από το πάθος.

Έχω ξαναγράψει ότι η πρώτη μου δουλειά ως γραφιάς ήταν σε μεγάλο αντρικό περιοδικό. Αυτό, στο οποίο δεν έτυχε να αναφερθώ, είναι οι πρώτοι μου μήνες εκεί. Αλλά ας το πάρουμε απ’ την αρχή.

Μπορεί οι σπουδές μου να ήταν σχετικές με τα media, αλλά οι πρώτες μου δουλειές ως φοιτητής είχαν λίγο από βίντεο κλαμπ, λίγο από καφετέρια και λίγο από διεξαγωγή δημοσκοπήσεων. Καμία σχέση με τα media δηλαδή.

Αυτή η προϋπηρεσία πρακτικά σήμαινε ότι πήγαινα παντελώς άβγαλτος στην καινούργια μου δουλειά. Στη δουλειά που ήθελα να κάνω πάντα, δηλαδή να γράφω. Αυτό το ‘άβγαλτος’ βγήκε πολύ γρήγορα προς τα έξω.

Μια τυπική μέρα των πρώτων εβδομάδων στο περιοδικό είχε τις εξής εικόνες: Εμένα να ξεκινάω πανευτυχής από το σπίτι, κυρίως γιατί σταμάτησα να φτιάχνω φραπέδες και άρχισα να δοκιμάζω την τύχη μου σε αυτό που αυθαίρετα λέμε ‘το αντικείμενό μου’.

Πολύ σύντομα -και αφού με συμβούλεψε να δοκιμάσω σε καμιά πολιτική εφημερίδα, γιατί τα πρώτα μου γραπτά ήταν πιο ξύλινα κι απ’ τον Πινόκιο- έγινε σαφές ότι οι μέρες μου στο περιοδικό ήταν μετρημένες, αν δεν άλλαζα κάτι δραματικά.

Ήξερα ότι πρέπει να προσαρμόσω το γράψιμό μου σε αυτό του περιοδικού, αλλά δεν είχα ιδέα πώς θα το κάνω. Ήξερα ότι δεν χαίρονταν και τόσο που με έβλεπαν και ήξερα ότι είχα πολλή δουλειά να κάνω και μάλιστα ΑΜΕΣΑ για να μείνω εκεί. Ωραία, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί ξύπναγα κάθε πρωί σε έκσταση που θα πάω στο γραφείο;

Το πάθος που λέγαμε. Μόνο έτσι εξηγείται τέτοια χαρά.

Το πάθος αλλάζει καταστάσεις και το πάθος ορίζει καταστάσεις. Βρήκα τους τρόπους να γίνω καλύτερος. Άνοιγα κάθε μέρα το αρχείο του περιοδικού και ξεφύλλιζα παλιά τεύχη. Διάβαζα άπειρα άρθρα κάθε μέρα και άρχισα να μπαίνω στο κλίμα. Σιγά-σιγά. Πολύ σιγά-σιγά. Αλλά έμπαινα.

Το ότι κατάφερα να μείνω στο περιοδικό για άλλα έξι χρόνια (τα τελευταία δύο ως αρχισυντάκτης) δεν έμοιαζε και τόσο πιθανό σενάριο τους πρώτους μου μήνες εκεί, έτσι δεν είναι;

Σήμερα είναι απλώς η αλήθεια.

Το ότι δεν βαρυγκώμησα στιγμή, το ότι πίστεψα ότι στο τέλος θα τα καταφέρω, αλλά ακόμη κι η άγνοια κινδύνου που επέδειξα όταν όλα έμοιαζαν απαισιόδοξα μπαίνουν σε μια κοινή συνισταμένη. Στη συνισταμένη του πάθους.

Βλέποντας ξανά το εξαιρετικά συμβολικό βίντεο για την ιστορία του BACARDI, ο καθένας μπορεί να δει στα μάτια και τα βήματα του πρωταγωνιστή τη δική του πορεία προς τους προσωπικούς του θριάμβους. Αν αυτό που μας καθοδηγεί δεν είναι το πάθος για αυτό που κάνουμε, κάτι έχει γίνει πολύ λάθος.