Όταν το σήκωσα με την Coventry City στο Football Manager
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εθιστικό από το να ελέγχεις ομάδες σε ασφαλές περιβάλλον.
- 20 ΦΕΒ 2019
Τι είναι αυτό που με κάνει να βλέπω Coventry-Walsall και να χαίρομαι με το γεγονός πως η τίμια ομάδα της κεντρικής Αγγλίας έβαλε 3 γκολ και έκανε περίπατο; Όχι δεν είναι ότι την έπαιξα στο στοίχημα 2-3 γκολ. Δεν είναι ούτε ότι είμαι Coventry City από κούνια και κυρίως δεν είναι ότι είμαι hater της Walsall. Όκ θα το πω και ας μην νοιάζει κανέναν. Είναι το Football Manager. H απάντηση μου στο 85% των ερωτήσεων που ετίθεντο στην καθόλου τρυφερή ηλικία της εφηβείας.
Η εφηβεία (κυρίως για τον άντρα) είναι μια περίοδος της ζωής δεν είναι καλή. Για την ακρίβεια, στους περισσότερους τομείς, είναι η χειρότερη. Η ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας είναι παρελθόν χωρίς να έχει έρθει ακόμα η ελευθερία που προσφέρει η ενηλικίωση. Σεξουαλικές ορμές χωρίς έκφραση, κόντρα με τους γονείς και ταυτόχρονη οικονομική εξάρτηση από αυτούς, ανάγκη για διασκέδαση και ταυτόχρονη γκρίνια να είσαι σπίτι στην ώρα σου. Και κάπου εκεί, όταν όλα έδειχναν απελπιστικά, έπεσε στα χέρια μου, το περίφημο CM4.
To Football Manager είναι ουσιαστικά ένα παιχνίδι προσομοίωσης προπονητικής (;) ή καλύτερα προσομοίωσης ποδοσφαιρικού managment ή καλύτερα…δεν ξέρω αν υπάρχει όνομα γι’αυτό. To Football Manager ουσιαστικά είναι το παιχνίδι στο οποίο παίρνεις τον ρόλο που είχε ο Ferguson στη Manchester United, χωρίς να χρειάζεται διαλέξεις απαραίτητα τη Manchester United. Κάτι από προπονητική, κάτι από managment, κάτι από παράγοντας.
Η πρώτη ομάδα που διάλεξα να προπονήσω ήταν η αγαπημένη μου Manchester United. Ως νουμπάς που ήμουν παραβίασα τον πρώτο και βασικό κανόνα του Football Manager: ποτέ δεν παίρνεις ως πρώτη ομάδα στο Manager όμαδα από το πρώτο ράφι. Παραβίασα και τον δεύτερο και πολύ βασικό κανόνα: το Manager δεν είναι μόνο για μεταγραφές. Όσα εκατομμύρια ευρώ μπάτζετ και να έχεις. Ο στόχος ήταν συγκεκριμένος: να πάρω την Premier League και να φτάσω στα ημιτελικά του Champions League (κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι). Τελικά, απολύθηκα κάπου στη μέση της χρονιάς όντας 6ος στο πρωτάθλημα και αποκλεισμένος κάπου στους 16 του Champions League.
Και το Manager είναι πραγματικά αδίστακτο στους απολυμένους. Θυμάμαι τα φρικιαστικά ‘Go On Holiday’ που έπρεπε να πατάω μέχρι να μου σκάσει κάποια στιγμή μια πρόταση συνεργασίας από μια μικρομεσαία ελληνική ομάδα. Δεν θυμάμαι ποια ήταν. Θυμάμαι ότι την έριξα κατηγορία και απολύθηκα. Ναι, τελικά το Manager ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι μεταγραφών. Υπάρχει ένας τεράστιος όγκος πραγμάτων που πρέπει να επιμεληθείς, προκειμένου να πας στοιχειωδώς καλά χωρίς όμως να υπάρχει τυφλοσούρτης.
Η αρχή του παιχνιδιού έρχεται πίσω στο 1985 και στα αδέρφια Paul και Oliver Collyer με το παιχνίδι που τότε ονομαζόταν ‘Champions’ με τον Oliver να παραδέχεται ότι η ιδέα γεννήθηκε από την ανάγκη δύο νέων να περάσουν την ώρα τους ζώντας στη μέση του πουθενά. Το Championship Manager τελικά κυκλοφόρησε το 1992. Το CM4 ήταν το πρώτο μου Manager και ταυτόχρονα το τελευταίο της Sports Interactive η οποία το 2003 τα έσπασε με την Eidos και άρχισε να συνεργάζεται με τη Sega. Το Football Manager τελικά ξεπέρασε εύκολα το Champions Manager 5 (παλίο brand και νέα σχεδιαστική ομάδα). Τελικά, μια ιδέα που ξεκίνησε απλά από το να περνάνε την ώρα τους τα αδέρφια Collyer έγινε μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές παιχνιδιών.
Το πρώτα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του Football Manager (ιδίως από το 2005 και μετά) ήταν ο αδιανόητος όγκος δεδομένων που παρείχε. Χιλιάδες ομάδες από δεκάδες κατηγορίες. Εκατοντάδες χιλιάδες πραγματικοί ποδοσφαιριστές, προπονητές, πρόεδροι και γυμναστές. Το Manager πέρα από ένα παιχνίδι είναι και μια πραγματική ποδοσφαιρική εγκυκλοπαίδεια. Και βέβαια αυτός ο όγκος δεδομένων επιτείνει και την απόλαυση του. Ένα παιχνίδι για να είναι απολαυστικό πρέπει να σου προσφέρει την αίσθηση του ελέγχου, τον ανταγωνισμό, μια καλογραμμένη αφήγηση και κυρίως την αίσθηση τoυ περίφημου immersion, την αίσθηση δηλαδή ότι καταβυθίζεσαι μέσα στην αφήγηση του παιχνιδιού και ξεχνάς τα πάντα γύρω σου. Κατά ένα παράξενο τρόπο, ο όγκος των δεδομένων υπηρετούν όλα τα παραπάνω.
Το Manager, λοιπόν, ήταν για μένα (ο παρελθοντικός χρόνος γιατί ομολογώ ότι το άφησα γύρω στο 2010) ένας τρόπος να εισέλθω σε έναν κόσμο, τον κόσμο του ποδοσφαίρου, με έναν τρόπο που είχε όλα τα χαρακτηριστικά του simulation, ώστε το manager να μην λειτουργεί ως ένας κόσμο παράλληλος με τον δικό σου, όσο συμπληρωματικός στον δικό σου. Tα video games, άλλωστε, όσο και αν έχουν γραφεί χιλιάδες επί χιλιάδων κριτικές για το πόσο απομονώνουν τους χρήστες τους, δεν παίζονται στο κενό, πολλώ δε μάλλον όσα λειτουργούν ως μια προσομοίωση της πραγματικότητας. Αντιθέτως, παίζονται μέσα στα κοινωνικά περιβάλλοντα που τους δημιουργούν, δημιουργούν κοινές αναφορές, κοινά ενδιαφέροντα και προσφέρουν και μια συναισθηματική απόλαυση.
Εδώ που τα λέμε είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ανέβαζα σφυγμούς βλέποντας μερικές κουκκίδες να τρέχουν σε μια οθόνη. Είναι εντυπωσιακό το πώς αγωνιούσα για τα αποτελέσματα των άλλων ομάδων που διεκδικούσαν το πρωτάθλημα, το πώς έχτιζα την επόμενη σεζόν σε χαμένες χρονιές, το πώς ένιωθα μέρος της καθημερινότητάς μου μερικά κομμάτια -oνόματα ποδοσφαιριστών- μιας γιγαντιαίας database. Αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό τελικά. Τα πράγματα για τα οποία παθιαζόμαστε είναι συχνά είναι πραγματικά ασήμαντα.
Και γυρνάω στην Coventryι. Αφού ανέβηκα αρκετές κατηγορίες με τη μια και μετά από κάποιες σεζόν στασιμότητας στη μέση του ταμπλό. Με τις κατάλληλες μεταγραφές (ακόμα θυμάμαι τον Qvist να βάζει 20 γκολ), το κατάλληλο πλάνο και τις προπονήσεις, έφτασα δεύτερος στην Premier League. Tην επόμενη σεζόν FA cup και ημιτελικός Champions League με αποκλεισμό στην παράταση από την Inter. Φυσικά και το έκλεισα χωρίς save. Όταν το ξανάπαιξα, πήρα το Champions League. Ποτέ όμως δεν θα πω ότι πήρα το Champions League με την Coventry. Και μου έμεινα απωθημένο να πάρω το Champions League με μια ομάδα σε μια πόλη της Αγγλίας την οποία λογικά δεν θα επισκεφτώ ποτέ. Απλά, κάθε τόσο, παρακολουθώ τα αποτελέσματά της. Κάπως να ξεπλύνω την ντροπή της απόλυσης από τη Manchester United. Έτσι, γιατί καμιά φορά η πραγματικότητα μπορεί να είναι προσομοίωση ενός video game.
ΤΣΕΚΑΡΕ ΑΚΟΜΑ:
