Ούτε γυναίκα, ούτε κοπέλα, απλά το κορίτσι σου

Το να βλέπεις μία γυναίκα να μεγαλώνει δίπλα σου, είτε είναι η αδερφή σου είτε είναι η κολλητή σου είτε είναι το δικό σου το κορίτσι, είναι μία διαδικασία που σου χαρίζει αναμφίβολα στιγμές αλλά είναι και μια διαδικασία που σε διαμορφώνει. Που πλάθει τη δική σου συναισθηματική νοημοσύνη απέναντι σε κάθε γυναίκα που θα συναντήσεις σε αυτή τη ζωή. Θα το χαρακτήριζα σχολείο αλλά η λέξη αυτή είναι πολύ μικρή για να το περιγράψει. Ας το ονομάσουμε λοιπόν ζωή γιατί είναι ένα κομμάτι της που δύσκολα μπορεί να μετρηθεί ή να αναλυθεί.

Το πιο όμορφο σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι γνωρίζεις τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου, με όποια αφορμή κι αν είναι εκεί, σε θεάματα στα οποία δύσκολα κανείς βρίσκει εισιτήριο. Την ζεις στην μεγάλη της θλίψη, την ζεις στην ατέρμονη μελαγχολία της, την ζεις στον πιο δυνατό πόνο που νιώθει στην ψυχή της και την ίδια ώρα εκπαιδεύεσαι στο να αναγνωρίσεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και να κατανοήσεις ότι κάθε δευτερόλεπτο που αντικρύζεις την ευτυχία της, είναι ένα δώρο που εκείνη θέλει να το μοιραστεί μαζί σου.

Όλη αυτή η διαδικασία σε εκπαιδεύει στο να μπορείς, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να βλέπεις το κορίτσι μέσα της

Θα αφήσω λίγο στην άκρη συγγενείς και φίλες, απλά για λόγους ευκολίας. Και θα επικεντρωθώ στις γυναίκες που επιτρέπει ο κάθε άνδρας να κάνουν μία βόλτα, μικρή ή μεγάλη, στη ζωή του. Εκείνες τις γυναίκες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν το αποτύπωμα τους καθενός από εμάς στην ζωή και την ψυχή τους.

Πριν λίγες ημέρες συνάντησα έναν φίλο μου που παντρεύτηκε πριν από μερικούς μήνες. Τον ρώτησα τι κάνει το κορίτσι του και έσπευσε να μου απαντήσει “η γυναίκα μου εννοείς”. Για την ακρίβεια είναι ο τρίτος άνθρωπος μέσα σε λίγους μήνες που με έχει διορθώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Σε όλους απάντησα το ίδιο. “Εννοώ το κορίτσι σου. Και σου εύχομαι για όσα χρόνια είστε μαζί, να είναι πάντα το κορίτσι σου”.

Δεν το εννοώ όμως με τον λυρισμό που βγάζει από μόνη της αυτή η πρόταση. Δεν είναι παραμύθι η ζωή, το κάθε άλλο. Πιστεύω όμως ότι το κορίτσι που κρύβει κάθε γυναίκα μέσα της είναι εκείνο που κρατά τις σχέσεις ζωντανές, εκείνο που σου θυμίζει πάντα γιατί την αγάπησες, εκείνο που σε αναγκάζει να την ερωτεύεσαι ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια που περνάνε αδιαφορώντας για τη δική σου αγωνία.

Ο καθένας μπορεί προφανέστατα να αποκαλεί το δικό του κορίτσι όπως θέλει. Και αντιλαμβάνομαι πλήρως την ψυχολογία του πρόσφατα παντρεμένου να θέλει να διευκρινίζει στους άλλους γύρω του ότι πρόκειται για την γυναίκα του, όχι απλά την κοπέλα του, όχι απλά την φίλη του. Την ίδια ώρα που η γυναίκα αυτή μπορεί για τον άνδρα της (ξέρεις, το αγόρι της) να είναι η μάνα του παιδιού του, η συνεργάτιδά του ή και ο μόνος άνθρωπος που έχει σε αυτή τη ζωή, πέρα από απλά γυναίκα του.

Πριν και μετά από όλα αυτά όμως νομίζω ότι πρέπει να είναι το κορίτσι του

Οι άνθρωποι στους οποίους έχω επιτρέψει να με γνωρίζουν λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους, έχουν ακούσει να τους μιλώ συχνά για την ‘χαρά της ζωής’. Ένα στοιχείο το οποίο θεωρώ το πλέον ερωτεύσιμο σε ένα κορίτσι. Το να κρύβει μέσα του ατόφια, έστω και κρυμμένη κάτω από πενήντα πέπλα δυστυχίας ή κατάθλιψης, μία βαθιά πραγματική χαρά για τη ζωή τριγύρω, για όσα αυθόρμητα, απρόβλεπτα αλλά εμφατικά υπέροχα μπορούμε να σκαρφιστούμε σε κάθε τυχαία μέρα που ξυπνά. Να κρύβει μέσα του ένα κορίτσι που θα τραγουδήσει παράφωνα στη μέση του δρόμου, θα σου κάνει μια γκριμάτσα για να την δεις μόνο εσύ στο επαγγελματικό της ραντεβού, θα σου ζητήσει να πάτε για ένα παγωτό μηχανής ενώ έχει ντυθεί για το πιο κυριλέ δείπνο της ζωής της, θα κλέψει ένα τεράστιο φούτερ από τη ντουλάπα σου και θα το φοράει παρότι της φτάνει ως τα γόνατα, θα κυλιστεί στο γκαζόν μαζί σου γιατί απλά μπορεί.

Όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις να φέρεσαι σαν ενήλικος, να νιώθεις σαν ενήλικος, να ντύνεσαι σαν ενήλικος, να θλίβεσαι σαν ενήλικος. Και πολύ γρήγορα ξεχνάς να φέρεσαι διαφορετικά. Όχι απαραίτητα με την ανωριμότητα ενός ανήλικου αλλά με την αφέλεια του ανθρώπου που διψά να γνωρίσει τον κόσμο. Ένα κορίτσι διψά για τη ζωή που ξέρει αλλά ακόμα περισσότερο για αυτή που δεν ξέρει. Ένα κορίτσι κρύβει την σκανταλιά κάτω από τη σοβαροφάνεια που της υπαγορεύει η όποια ηλικία της.

Ένα κορίτσι κοκκινίζει από συναίσθημα ακόμα κι όταν το δέρμα στα μάγουλά της έχει πιάσει τα 70 χρόνια

Είναι χρέος σου να μεγαλώσεις, να ξεχάσεις τον ανήλικο εαυτό σου, να είσαι υπεύθυνος πρώτα για τον εαυτό σου και ύστερα για τους ανθρώπους που θα χτίσεις το μέλλον σου μαζί τους. Είναι χρέος δικό της να μεγαλώσει πρώτα μόνη της και μετά μαζί σου. Κι αν εκείνη βουτήξει τόσο πολύ στο μαύρο σύννεφο και χάσει το κορίτσι που κρύβει μέσα της, είναι δική σου δουλειά να της θυμίσεις ότι υπάρχει.

Η χαρά της ζωής, αυτό που λέω ότι πρεσβεύει το κορίτσι αυτό, δεν κρύβεται μόνο σε μια νεαρή γυναίκα. Απλά σε μία νεαρή γυναίκα είναι πολύ πιο εύκολο να αναγνωρίσεις το κορίτσι, να ανακαλύψεις τη χαρά της για τη ζωή. Όσο χρονών και να είναι η γυναίκα που θα σταθεί απέναντί σου, το κορίτσι μέσα της δεν έχει ούτε ημερομηνία γέννησης ούτε ημερομηνία θανάτου.

Στο αγαπημένο μου τραγούδι του, ο Φοίβος Δεληβοριάς μιλά για ένα τέτοιο κορίτσι. “Το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί, στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή”. Μην το παρεξηγήσεις, ούτε το χαζούλα ούτε το μικρή. Ο Φοίβος στα δικά μου αυτιά μιλά για μια γυναίκα ιδιότροπη που το αίνιγμά της δεν το λύνει κανείς, μιλά για μια γυναίκα που θα σε σκανδαλήσει βουτώντας στη θάλασσα χωρίς το μαγιό της, μιλά για έναν έρωτα που μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτος, μιλά για μια γυναίκα που μακριά από την ζωή που δίνει ο καλοκαιρινός ήλιος, θα σε βυθίσει στη θλίψη του χειμώνα. Αλλά είναι η γυναίκα που θα βγάλει το κορίτσι που κρύβει μέσα της, θα το βγάλει για εσένα και θα ξέρεις ότι είναι στον κόσμο η μόνη.

Για αυτό το κορίτσι που θα είναι στον κόσμο η μόνη δεν ξυπνάμε κάθε πρωί;

Θα επαναφέρω στην εικόνα συγγενείς και φίλες. Για να σου πω ότι – σίγουρα όχι τυχαία – είχα πάντα δίπλα μου τέτοια κορίτσια. Κάποια ελάχιστα από αυτά έχω την χαρά να τα αποκαλώ φίλες μου. Δύο από αυτά βρίσκονται στη ζωή μου εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες και παντρεύονται αυτό το καλοκαίρι. Και ξέρω πολύ καλά ότι και στις δεκαετίες που ακολουθήσουν, με τρία παιδιά κι εφτά σκυλιά η κάθε μία, θα είναι μέσα τους όσο κορίτσια είναι τώρα, όσο κορίτσια ήταν όταν τις γνώρισα.

Τσακωθείτε όσο θέλετε για το αν κάνουν κουμάντο οι άνδρες ή οι γυναίκες αυτή τη ζωή. Πιο όμορφη την κάνουν τα κορίτσια.