Όχι άλλοι άντρες που ‘νιαουρίζουν’

Τις προάλλες, γνώρισα ένα ζευγάρι χάρμα οφθαλμών. Από εκείνα τα σπάνια είδη συντρόφων που χαίρεσαι να τους βλέπεις. Ευγενικοί, χαμογελαστοί, αγαπημένοι. Σαν την οικογένεια της διαφήμισης του βιτάμ αν βγάλουμε από το πλάνο τα παιδιά και το σκύλο. Όχι ότι χρειάζονται πολύ χρόνο μέχρι να βάλουν μπρος στις διαδικασίες, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση. Τους κοίταζα που λες και στο ορκίζομαι κρατιόμουν με μεγάλη προσπάθεια να μην μιμηθώ τη γιαγιά μου και να μην “τους φτύσω για να μην τους ματιάξω” (με ‘ξ’). Τόσο ταιριαστοί. Τουλάχιστον, φαινομενικά.

Παρένθεση. Στην παρέα τους, βρέθηκα χάρη στην επιμονή μιας φίλης που εκείνο το μεσημέρι Κυριακής είχε λυσάξει να πάμε για φαγητό με την παρέα της να τους γνωρίσω. Χρειάστηκα ένα μισάωρο από την άφιξή μου στο μαγαζί μέχρι να καταλάβω ότι οι προθέσεις της φίλης μου δεν ήταν τελικά τόσο αγνές όσο έδειχναν στην οθόνη του whatsapp μου. Προξενιό εν έτει 2015, αυτό θα πω και θα σταματήσω εδώ να επιστρέψω στον αργαλειό να ετοιμάσω τα προικιά μου.

Όπως καταλαβαίνεις, μία που το κατάλαβα και μία που πήγα να κοιταχτώ στον καθρέφτη να τσεκάρω ομοιότητες με την Γεωργία Βασιλειάδου. Ευτυχώς, δεν βρήκα κάποιο τρανταχτό στοιχείο και δυστυχώς, δεν είχα μαζί μου κάτι πρόχειρο σε αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό να φωνάξω μπουρλότο και να την κάνω με ελαφρά. Κοντολογίς,  χρειαζόμουν άμεσα αντιπερισπασμό για να γλιτώσω το ρεζιλίκι. Και τον βρήκα. Ήταν αυτό το ζευγάρι. Κλείνει η παρένθεση.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση πάνω τους ήταν το γεγονός ότι παρότι βρίσκονταν σε μία παρέα δέκα ατόμων, συμπεριφέρονταν σαν να είναι οι δυο τους σε ένα ταβερνάκι, χωρίς κόσμο μπροστά στη θάλασσα. Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι η συμπεριφορά του αγοριού. Πρέπει να μη σταμάτησε λεπτό να της κάνει ‘μυτούλια’. Διέκρινα έναν ελαφρύ ‘πιγκουινισμό’ αλλά δεν έδωσα βάση. Το μόνο που με απασχολούσε σε εκείνη τη φάση, ήταν να τους γνωρίσω. Αφενός γιατί το υποψήφιο ταίρι μου όλο και πλησίαζε προς το μέρος μου με την φαεινή αφορμή του “Ξέρεις το ανέκδοτο με το κρεμμύδι;Κάτσε, έρχομαι να στο πω” και αφετέρου γιατί αυτό το ζευγάρι εξαρχής μου είχε κάνει αυτό που λέμε κλικ.

Με τα πολλά, γνωριστήκαμε. Με τα λίγα, καθήσαμε πιο κοντά και πιάσαμε την κουβέντα. Δεν πέρασε ώρα μέχρι να καταλάβω ότι τελικά πράγματι, τα φαινόμενα απατούν και ότι καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Και άλλα τέτοια τσιτάτα που έχουν χάσει πια την αίγλη τους από τα κοινωνικά δίκτυα.

Το αγόρι, κάθε φορά που απευθυνόταν στο κορίτσι του, την έλεγε ζουζουμπιλίνι μου. Σοβαρολογώ.

Μπορεί να διαβάζομαι υπερβολική. Τι μπορεί δηλαδή, σίγουρα θα διαβάζομαι υπερβολική. Στην τελική, τι δουλειά έχω εγώ να πω πώς θα μιλάει ο άνθρωπος στην κοπέλα του. Προφανώς, καμία. Σε ελεύθερη χώρα ζούμε, δημοκρατία έχουμε (μάρτυρές μου οι 1000000 εκλογές μέσα σε ένα χρόνο) ο καθένας μπορεί να μιλάει όπως του καπνίσει. Αλλά, δεν μπορώ να σου το κρύψω. Μου χτύπησε άσχημα. Όπως μου χτυπάει άσχημα κάθε φορά που ένας άντρας -φίλος ή κάτι παραπάνω- με αποχαιρετήσει με ένα ‘σμουτς’.

Διαφωνείς ότι είναι εκνευριστικό;

Κάπου εδώ, θέλω να φέρω στο προσκήνιο ξανά το κείμενο για τις γυναίκες που βρίζουν και να πω ότι κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τους άντρες που νιαουρίζουν. Θερμή παράκληση να μην πιάσουμε πάλι την ίδια συζήτηση περί σεξισμού και άλλων δαιμονιών. Γιατί δεν πρόκειται περί αυτού και γιατί σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν το λέω με κακή πρόθεση.

Είναι θέμα αισθητικής και μόνο. Δικής μου αιθητικής συγκεκριμένα. Μπορεί σε κάποιους αυτή η ‘τράμπα συμπεριφορών’ να αρέσει ή να τους περνάει απαρατήρητη. Εμένα όταν τη συναντώ μου χτυπάει άσχημα. Ούτε μια γυναίκα που νιαουρίζει ούτε ένας άντρας που βρίζει είναι το καλύτερό μου. Ωστόσο, το αντίστροφο, είναι εκείνο που ενοχλεί περισσότερο και βρίσκω έναν λόγο παραπάνω να γράψω.

Θέλω να κάνεις εικόνα έναν άντρα να κάνει ‘νιαρ’ στη γυναίκα του λίγο πριν το σεξ. Στη σκηνή βάλε και την γατήσια κίνηση των νυχιών προς τα κάτω.

Ευχαριστώ.

Αυτό το ζευγάρι αποτέλεσε την καλύτερη αφορμή ώστε να θέσω στο τραπέζι και αυτό το ζήτημα. Να τα βάλω αν θέλεις λίγο και με τους άντρες και να αφήσω τις γυναίκες. Plus, μου έδωσε μία ευκαιρία να πάρω το διδακτικό μου ύφος και να σου πω το εξής: Δεν ξέρω αν είσαι στη φάση ‘ζουζουμπινιλίνι’, ‘κουρκουμπίνι’ ή σε οτιδήποτε με κατάληξη ‘ίνι’ ή αν ήσουν ποτέ, ωστόσο ευχή και κατάρα σου δίνω, προσπάθησε να το περιορίσεις. Όχι μόνο στις δημόσιες εμφανίσεις σας με το κορίτσι σου αλλά και στις ιδιωτικές. Ο παλιμπαιδισμός δύσκολα έχει αίσιο τέλος σε τέτοιες περιπτώσεις.

Εντάξει, μωρουλίνι;

ΥΓ: Έχω ήδη ενημερώσει τα παιδιά για το σημερινό κείμενο. Για κάποιον λόγο, μου μιλάνε ακόμα, τα ζουζουνομπιλουρινια και θέλουν να φτιάξω και την πρόσκληση του γάμου τους (κακή επιλογή είμαι, τους το είπα και εγώ).