Παιδιά, μεταξύ μας, θέλει κανείς πραγματικά να κυβερνήσει;

Είναι από τις φορές που θες απελπισμένα να χτυπήσει το τηλέφωνο ή να λάβεις ένα ηχογραφημένο μήνυμα που θα αυτοκαταστραφεί σε 3, 2, 1 και θα λέει “όχι, δεν είναι έτσι, φυσικά και υπάρχει κάποιος που θέλει πραγματικά να κυβερνήσει και δεν εννοώ τη Χρυσή Αυγή”. Αλλά σε αυτή τη χώρα, την από καιρό τσακωμένη με τα θαύματα, δεν θα χτυπήσει κανένα σχετικό τηλέφωνο και δεν θα λάβεις κανένα συστημένο.

Δεν χρειαζόταν ένα πριβέ κι ένα ομαδικό debate για να καταλάβουμε ότι κανείς εκ των παρόντων πολιτικών αρχηγών δεν ορέγεται να είναι στο τιμόνι το πρωί της επόμενης Δευτέρας. Αν βγάλουμε τον πατριωτισμό από τη μέση, το να μην τρελαίνεσαι να αναλάβεις τη χώρα και να τρέξεις το τρίτο μνημόνιο μοιάζει το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο.

Αλλά δεν θα ‘πρεπε να είναι εξ ορισμού πατριώτες οι Έλληνες πολιτικοί; Θα ‘πρεπε. Το τρέχον φεγγάρι πάντως κοιτάζουν να είναι εξ ορισμού ρεαλιστές.

Ο κουλ κουρασμένος Αλέξης

Δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για να αποφασίσει αν ο πρώην πρωθυπουργός είναι ένας σωστός Μακιαβέλι που θα έκανε τα πάντα για την εξουσία (όπως του χρεώνουν κυρίως οι πρώην σύντροφοί του) ή ο μοναδικός πρωθυπουργός των τελευταίων άπειρων χρόνων που διαπραγματεύτηκε με τους δανειστές ή έστω προσπάθησε. Μπορεί να είναι και τα δύο, το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Το μόνο που με διασκέδασε το κακό καλοκαίρι που πέρασε είναι η διαστημική σφαλιάρα σε αριστερούς και μη “άσε ψηλέ, ξέρω εγώ από μέσα, ωπ, κάτσε μισό να τουιτάρω καμιά εξυπνάδα“ που ήταν αθεράπευτα βέβαιοι ότι ο Τσίπρας μας πηγαίνει με πλάνο στη δραχμή. Το τρίτο μνημόνιο -αλλά με ευρώ- ήταν η απάντηση που γονάτισε άπαντες.

Εκεί λοιπόν που ο Τσίπρας κάνει το απόλυτα προβλεπόμενο για κάποιον που θέλει όντως να κυβερνήσει για χρόνια, ήτοι διάλυση της Βουλής και εκλογές αύριο, εμφανίζεται σε συγκεντρώσεις, debate και συνεντεύξεις πιο κουρασμένος και απογοητευμένος από ποτέ. Πολύ λογικό όταν τόσοι ‘σύντροφοί’ σου αυτομόλησαν και σε εξέθεσαν και καθόλου λογικό όταν μπαίνεις σε μια νέα προεκλογική μάχη μιας ανάσας.

Ο Τσίπρας μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί ανάμεσα στο “I pulled a Kostakis” (στα ελληνικά, ‘ωραίο είναι το γλέντι σας, μα τώρα λέω να πάω’) και στο “Θα γίνω ο καλύτερος Αντρέας που μπορώ”. Όπως και να ‘χει, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιθανό να κερδίσει αυτές τις εκλογές και ακόμη πιθανότερο να αντιμετωπίσει εκ νέου προβλήματα αυτοδυναμίας και τζαναμπέτηδων βουλευτών. Έτσι δουλειά δε γίνεται, κι αυτό είναι αποτυπωμένο στο πρόσωπο και τον πολιτικό λόγο του Τσίπρα.

Αν δεν σου φαίνεται απογοητευμένος, θυμήσου απλά το ύφος του όταν βγήκε στην εξέδρα του Όχι’ στο Σύνταγμα και σύγκρινέ το με αυτό των δύο τελευταίων εβδομάδων. Α ναι, μεσολάβησε κι ένα μνημόνιο από τότε.

Βρε κεράστε κάνα τσίπουρο τον Βαγγέλη και αφήστε τα πολλά

Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι ο Μεϊμαράκης βλέπει στον ύπνο του ότι βγαίνει πρώτος στις εκλογές και πετάγεται ιδρωμένος και με το μουστάκι σε έξαλλη κατάσταση από τον τρόμο. Ούτε ο Τζον Στόκτον δεν έχει επικαλεστεί τόσο πολύ και τόσο επισταμένα την ανάγκη για συνεργασία και το ‘μαζί μπορούμε’. Αυτή σίγουρα δεν είναι η Νέα Δημοκρατία που γνωρίσαμε.

Στο πριβέ debate, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν έκανε κανέναν κόπο να δείξει ότι διψά να κυβερνήσει, καθότι αφενός δεν διψά καθόλου και αφετέρου, δεν είναι καλός στο θέατρο ώστε να δείξει ότι διψά. Πώς εκμεταλλεύτηκε λοιπόν την ευκαιρία να χτυπήσει τον μεγάλο του αντίπαλο για την πρωτιά; Με αστειάκια, με χωρατά, με ψεύτικα νεύρα που δίνουν το δίπλωμα του ηθοποιού στον Κώστα Σόμμερ χωρίς εξετάσεις, με επιθέσεις τρίτης δημοτικού και προς Θεού, με καμία μα καμία κορώνα τύπου ‘Εμείς μπορούμε’ ή ‘Ήρθε η ώρα της ΝΔ’. Α πα πα πα, μακριά από μας τέτοια ανοίγματα.

Τον καταλαβαίνω τον Βαγγέλη, πώς να μην τον καταλάβω; Μέχρι τις 5 Ιουλίου ήταν αραχτός και ξένοιαστος και μέσα σε δυόμισι μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να τον κάνει πρωθυπουργό σε μια από τις πιο δυσοίωνες στροφές της μεταπολίτευσης. Για τέτοια είμαστε μωρέ; Επαγγελματίας πολιτικός είναι ο άνθρωπος, όχι εθνοσωτήρας.

In the future when all’s well, που λέει κι ο Μόρισεϊ. Το βλέπουμε τότε.

Οι εραστές της τρίτης θέσης

Το φαβορί για την κατάληψη της τρίτης θέσης είναι -πάλι- η Χρυσή Αυγή. Νομίζω ότι η ρητορική για τα τρομακτικά ψηλά ποσοστά, για το ‘αυγό του φιδιού’ και για τους εκατοντάδες χιλιάδες διπλανούς μας που γκομενίζουν με τον φασισμό θα αρχίσει σύντομα να διαβάζεται ανάποδα, id est και πάλι καλά, που με αυτήν την ανυποληψία και τη συνεχή απογοήτευση απ’ τους εκάστοτε μεγάλους, το ποσοστό δεν έχει εκτοξευτεί. Αν με ρωτάς, φοβάμαι ότι οδεύουμε ολοταχώς προς τα κει.

Η σκέψη να κυβερνήσουν σαφώς και δεν περνάει από το μυαλό κανενός, όλα είναι πολύ πιο εύκολα εκ του ασφαλούς και ειδικά όταν η παράταξή σου έχει ρημάξει κόσμο και κοσμάκη κατά το παρελθόν.

Το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει φτάσει στο σημείο της ελάχιστης ωριμότητας ώστε να μην καίει τα τόσο έξυπνα μυαλά που έχει στους κόλπους του στη γενικευμένη πυρκαγιά του Όχι σε όλα’ και της κακιάς Δύσης (2015 έχουμε βρε μπαγάσες). Ως πάλαι ποτέ ψηφοφόρος του κόμματος, εύχομαι όσο τίποτα να τους ‘αιφνιδιάσει’ ο λαός σε κάποια από τις εκλογικές αναμετρήσεις του ’16 ή του ’17 και να φορέσουν τα παπούτσια του κυβερνώντος, μπας και… Μπας και οτιδήποτε. Γιατί σαν την ξενοιασιά της από απόσταση κριτικής και της εσωστρέφειας δεν έχει.

Μετά έρχεται το Ποτάμι. Με αρχηγό που ήδη πριν τη διάλυση της Βουλής δήλωνε από δω κι από κει ότι δεν τον ενδιαφέρει να συμμετάσχει σε κανένα κυβερνητικό σχήμα και με τις δημοσκοπήσεις που το δείχνουν σταθερά όχι δυνατό, είναι απορίας άξιο πού βρίσκουν το κουράγιο και συνεχίζουν. Πώς, πού και πότε θα έβρισκε ευνοϊκότερες συνθήκες ένα κόμμα σαν το Ποτάμι (εμφανισιακά αμόλυντο και άσχετο με το ‘παλιό σύστημα’) για να κάνει το μεγάλο μπαμ. Άκουσες κάνα μπαμ εσύ στη γειτονιά σου; Εδώ πάντως, τίποτα.

Οι Ανεξάρτητοι μαχητές του Πάνου Καμμένου θα δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να μπουν στη Βουλή έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι κάτι τέτοιο είναι πιθανό να ισοδυναμεί με νέες περιπέτειες ως συγκυβερνήτες του τόπου.

Ενδεχομένως, το μοναδικό κόμμα που μπορεί να διαψεύσει τελικά τον τίτλο του άρθρου είναι η Λαϊκή Ενότητα. Δεν γίνεται να βλέπεις το μάτι της Ζωής ή του Λαπαβίτσα και να μην ανιχνεύεις τη δίψα να κυβερνήσουν με τον τρόπο τους, με τον ‘άλλο’ τρόπο. Μέχρι τότε, ο τρόπος που όρισαν την προεκλογική τους στάση με αυτά τα όχι αστεία σποτ που τους κάνουν να μοιάζουν περισσότερο με καρικατούρες παρά με κάποιους με εναλλακτική πρόταση, είναι επιεικέστατα άστοχη.

Το ότι κανείς δεν καίγεται να κυβερνήσει, ακριβώς όπως και οι ευχάριστες ατμόσφαιρες, είναι κάτι που βγαίνει προς τα έξω. Ο κόσμος το έχει καταλάβει. Δεν ξέρω λοιπόν αν θα πάμε σε ρεκόρ αποχής, αλλά αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά στο πολιτικό σκηνικό (βλ. μια υπερφανταστική λύση-νέο κόμμα(;) ή παρέμβαση από τους Avengers), θα συζητάμε σταθερά δυο φορές το χρόνο για το πόσο μεγάλη θα είναι η αποχή στις εκλογές.