Πειράζει που το μόνο που θέλω είναι να ‘Σαπίσω & Chill’;
- 11 ΑΠΡ 2020
Νομίζω ότι ήταν ο Larry David, για άλλη μια φορά, που έθεσε το θέμα καλύτερα από όλους στο πλαίσιο του ‘τύφλα να έχει ο Σπυροπαπαδόπουλος’ κοινωνικό μήνυμα που έβγαλε για χάρη του κυβερνήτη της Καλιφόρνιας. Ότι δηλαδή είναι ‘κρίμα να χάσουμε αυτή την once in a lifetime ευκαιρία να κάτσουμε σπίτι και να σαπίσουμε βλέποντας τηλεόραση’.
Πειράζει που αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που όντως θέλω να κάνω μέχρι να επιστρέψουμε στην κανονικότητα / έρθει η ώρα για βουτιές; Να δοκιμάσω, ρε παιδί μου, τις αντοχές του Netflix και να καταφέρω να το τελειώσω.
Να δω, ως άλλος θαλασσοπόρος του 15ου αιώνα, τι υπάρχει μετά το τέλος, μετά την τελική οθόνη (υποθέτω κάτι λευκό, τίτλους τέλους, ίσως κανένα τιζεράκι για την επόμενη ταινία της Marvel;).
Να θυμηθώ, αν θες, την ανέμελη φοιτητική μου ζωή. Τότε που έκανα το ‘ποτέ δεν ξεχνάς την πρώτη φορά’ πρώτο binge watching μου βλέποντας αναρίθμητες σεζόν του 24 σε ένα ΣΚ.
Κάτι που για να συμβεί, στην περίπτωσή μου, οφείλω να αποδεχθώ ότι -μεταξύ άλλων- είμαι ΚΑΙ κακός πατέρας. Επιτρέποντας δηλαδή στην 9χρονη κόρη μου να περνάει ένα γεμάτο 8ωρο παίζοντας Roblox με τις φίλες της στο tablet (στο ένα tablet παίζει και στο άλλο μιλάνε και βλέπονται μέσω skype) ώστε να μην της μπουν ιδέες για επιτραπέζια ή τίποτα άλλο δημιουργικό που θα μου στερήσει χρόνο από την αποχαύνωση.
Εντάξει, μέσα σε όλα αυτά, δεν σκοπεύω να ξεχάσω την φυσική μου κατάσταση. Είμαι φουλ διατεθειμένος να αφιερώσω ένα μισάωρο καθημερινά βλέποντας την Ζωή Δημητράκου να μου δείχνει γυμναστική από το σπίτι. Την ίδια ώρα που εγώ, αντί για βαράκια, κρατάω -απολυμασμένα με ντετόλ- λουκανικοπιτάκια (λεπτομέρεια το θεωρώ, απλώς το αναφέρω). Ενώ να ξέρεις ότι κάθε μέρα, εδώ και δυο εβδομάδες, στέλνω ανελλιπώς μήνυμα για έξοδο για γυμναστική. Δεν πάω ποτέ, αλλά το ιστορικό αρχείο άλλα καταγράφει και άλλα λέει για το ποιόν μου.
Είπαμε, θέλω να ‘Σαπίσω & chill’. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω δημιουργικά το χρόνο μου για να κάνω δωρεάν σεμινάριο για την δουλειά, να ξεκινήσω μια ξένη γλώσσα, να δοκιμάσω yoga ή να μάθω σταυροβελονία. Ούτε θέλω να δω όλες τις θεατρικές παραστάσεις που ‘έχασα’ και οι οποίες πλέον είναι διαθέσιμες δωρεάν online. Οπότε, φίλοι και γνωστοί, σταματήστε παρακαλώ να με ενημερώνετε τι μπορώ να κάνω.
Γιατί, να το ξέρεις, μπορεί όλη αυτή η δική μου η άρνηση να κρύβει μια εσάνς κατάθλιψης, αλλά και η δική σου η motivotional επιμονή να μην χάθεί δευτερόλεπτο εν μέσω πανδημίας, αποτελεί ενδεχομένως ένα είδος social distancing ‘καταπίεσης & ψυχαναγκασμού λάιτ΄.
Δεν με νοιάζει, ρε φίλε, να είμαι παραγωγικός. Έχω την υπόλοιπη ζωή μου να το κάνω αυτό. Θέλω να είμαι ένας ήρωας του καναπέ. Γιατί, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, αν ποτέ με ρωτήσει η κόρη μου πως συνέβαλα σε αυτή την μάχη, θα μπορώ με περηφάνεια να πω πως έκανα το καθήκον μου.
Σάπισα στο σπίτι. Δεν κούνησα ρούπι. Δεν έψησα κανένα αρνί αυτό το Πάσχα. Δεν έκανα καμία λαμογιά για να προσπεράσω διόδια και περιορισμούς. Και, όποτε μου το ζητούσαν, έβγαινα -αμαλάχι- στο μπαλκόνι και χειροκροτούσα γιατρούς και νοσηλευτές.
Αυτό που ζούμε αυή τη στιγμή είναι η μοναδική μάχη που καλούμαστε -η πλειοψήφια του πληθυσμού με την λαμπρή εξαίρεση όσων είναι στην πρώτη γραμμή- να την δώσουμε από τον καναπέ μας. Οπότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να τον αφήσω, ούτε για μια στιγμή. Τι νομίζεις πως είμαι, κανένας τρισάθλιος λιποτάκτης;