Περί θρησκείας: Το ξεδιάντροπο, της ελπίδας, εμπόριο
Μήπως ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε το Μεγάλο Φόβο και να ασχοληθούμε με το πάλεμα σε αυτή και μόνο τη ζωή;
- 8 ΑΠΡ 2020
Oσο να πεις, είναι χυδαίο. Διαχρονικά. Να εκμεταλλεύονται τη μάλλον φυσιολογική αγωνία σου για το θάνατο και το ‘μετά’ για να σε μαντρώσουν στα δικά τους θέλω, όπως εκείνοι τα ορίζουν, επικαλούμενοι κάτι ασαφές από το έτσι και αλλιώς μακρινό παρελθόν.
Να παίζουν, οι άθλιοι, με τον πιο μεγάλο σου φόβο. Και να επιχειρούν (και να το καταφέρνουν για μία σειρά αιώνων που να πάρει ο διάολος) να γονατίζουν κάθε αντίσταση, να δεσμεύουν συνειδήσεις, να βάζουν το φόβο πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή σου μέχρι να βρει μεδούλι.
Ξεδιάντροπο εμπόριο ελπίδας! Αυτό είναι η θρησκεία. Η κάθε θρησκεία. Σε οποιαδήποτε ιστορική στιγμή. Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Τους τα δίνεις όλα. Την ψυχή, την αφοσίωση, την πίστη, το χρόνο και τα λεφτά σου. Σου δίνουν μία ακαθόριστη υπόσχεση για κάποια ζωή μετά το θάνατο, την αιώνια βασιλεία των ουρανών. Σου μιλούν για πιλάφια και γιουσουφάκια, για μετεμψυχώσεις, για την αθανασία, ανάλογα με το που έχουν ανοίξει το ‘μαγαζί’ των μεγάλων υποσχέσεων. Κανείς δεν θα τους ελέγξει ποτέ για την αξιοπιστία της υπόσχεσης.
Και όμως, δεν τους στέλνεις στον αγύριστο. Και δεν το κάνεις γιατί φοβάσαι. Εχεις πάντα μέσα σου μία απόμερη ελπίδα ότι κάπου, κάπως, κάποτε μπορεί να ξαναϋπάρξεις, να δέσουν πάλι τα κόκκαλα με τη σάρκα σου, να αποκτήσεις συνείδηση, να ζήσεις ξανά! Καταθέτεις, λοιπόν, τώρα την πίστη σου για να την εισπράξεις στο επέκεινα. Είσαι ένας επενδυτής. Επενδύεις για να μείνεις άτρωτος, αν όχι στο σώμα, τουλάχιστον στην ψυχή.
Ποια ψυχή; Κανείς δεν ξέρει. Ούτε εσύ. Ούτε εγώ. Δεν την είδε κανείς, δεν την αντιλήφθηκε κανείς με τις παραδοσιακές αισθήσεις του, δεν την έπιασε στα χέρια του, δεν την έβαλε σε κάποιο κρεβάτι να ξαπλώσει. Χάνεται από τα μάτια μας και αυτή μαζί με το σώμα όταν έρθει το τέλος. Εχε πίστη, όμως σου λένε, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, φρόντισε να δεις με τα μάτια της καρδιάς και όχι του μυαλού. Θρησκευτικά φληναφήματα σερβίρονται με το κιλό στις αγορές του κόσμου.
Μήπως, άραγε, ήρθε η ώρα; Να αποτινάξουμε πάνω από τον άνθρωπο το Μεγάλο Φόβο και να τον λυτρώσουμε μια για πάντα; Ποια θα είναι η λύτρωση; Το συνεχές πάλεμα σ’ αυτή-και μόνο σ’ αυτή- τη ζωή. Πάλεμα για απόλαυση, αξιοπρέπεια, ηδονή, δημιουργία. Κούραση και ξεκούραση. Αγάπη και μίσος. Συναισθήματα. Που νιώθεις με την καρδιά και τον εγκέφαλο. Πάλεμα για να ανέβει το αίμα στο κεφάλι σου όσο πιο πολλές φορές είναι δυνατόν.Πάλεμα για να αποθεωθείς και να αποθεώσεις. Στη Γη, όχι στον κίβδηλο παράδεισο που σου υποσχέθηκαν οι τραπεζίτες της χριστιανικής, μουσουλμανικής ή κάποιας άλλης ‘αγάπης’.
Φανταστείτε στο πέρασμα των αιώνων πόσους τόνους πνευματικής δύναμης κατανάλωσε ο άνθρωπος στο να πιστεύει. Στο να φοβάται. Στο να γονατίζει. Μπροστά σε ποιον; Του τον βάφτισαν θεό, του απέδωσαν ότι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν με τη λογική και άρπαξαν την εξουσία μια για πάντα. Μέσω του τρόμου για το οριστικό τέλος, σε εξουσιάζουν. Είναι μία άλλη, διαφορετική εξουσία από αυτήν που ξέρεις. Εντελώς άυλη, γυμνή, απολύτως αόρατη. Γι’ αυτό και απίστευτα επικίνδυνη.
Ο κόσμος υποκλίθηκε για χιλιάδες χρόνια. Οι λίγοι και εκλεκτοί οδηγούσαν το ποίμνιο, οι γραφιάδες της επόμενης εποχής τους παρουσίαζαν να ανοίγουν ποταμούς στα δύο και να κρατούν πέτρινες πλάκες με εντολές. Να εκφωνούν λόγους, να σταυρώνονται και- άκουσον-άκουσον- να ανασταίνονται εκ του τάφου τους. Και να διαιωνίζουν την εξουσία των επιτήδειων. Που, προσέξτε, ούτε καν τις εντολές του δήθεν εντολοδόχου τους δεν σέβονται, υποκύπτοντας πολλές φορές στους ‘πειρασμούς’ της σάρκας και του αίματος. Αλλα γι’ αυτούς δεν υπήρχε Ιερά Εξέταση, ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Μπορεί να υπάρξει όμως κάθαρση. Μ’ ένα χαστούκι στο μάγουλο του μουτζαχεντίν που θα πείσει τον επόμενο αφελή να σκορπίσει το θάνατο φωνάζοντας “Αλλάχ Ακμπαρ” σε κάποια πολυσύχναστη πλατεία ή θέατρο. Με τιμωρία, όπως οι ανθρώπινοι νόμοι προβλέπουν, για τον επόμενο ρασοφόρο που θα ξεράσει ρατσισμό και χολή για κάθε τι διαφορετικό που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στα δικά του θέλω και στη δική του ιδεολογία. Με το γυμνό κορμί μίας γυναίκας στο Ιράν πάνω στο έκπληκτο μούτρο του Αγιατολάχ Αλί Χεμενέι. Το στήθος της να αγγίζει σχεδόν το στόμα του. Αλήθεια, τι υπέροχο θέαμα…
Σε έπεισαν, άνθρωπέ μου, ότι το να νιώθεις ελεύθερα αποτελεί βλασφημία. Δεν σε εμπιστεύονται να ορίσεις μόνο σου τα ηθικά όρια του εαυτού σου, ή τέλος πάντων, να τα ορίσεις εμπιστευόμενος ανθρώπους και όχι θεούς της συμφοράς. Το έκαναν οι ίδιοι για σένα και ιδού ο κόσμος που έφτιαξες υπηρετώντας τις εντολές τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, άνθρωπέ μου, καταπιέζεσαι, αυτοπεριορίζεσαι, πιέζεις τους πόρους του σώματός σου να καθίσουν ήσυχοι, σπρώχνεις τη σεξουαλικότητά σου στην ντροπή. Για να τους ικανοποιήσεις.
Η ζωή περνά και χάνεται. Γεννήθηκες tabula rasa και θα πεθάνεις ως απόλυτος δούλος. Υπέταξες τη σάρκα και το πνεύμα σου σε όλη τη διάρκεια του βίου σου κάνοντας μία άσκηση προσομοίωσης για μια ζωή που δεν υπάρχει. Και η οποία, αν υπήρχε, ποτέ δεν θα σου ζητούσε διόδια υποταγής, για να σε φιλοξενήσει μέσα της. Σου υπόσχονται το αιώνιο φως αλλά σου ζητούν να ζήσεις στο αιώνιο σκοτάδι. Πνεύματος και αισθήσεων.
Αρκετά λοιπόν με τα γκόλντεν μπόις που ζουν καταβροχθίζοντας τις ψυχές. Φαλίρισαν. Χρεωκόπησαν. Ξεγυμνώθηκαν. Εσύ πλέον είσαι αλλού. Με καλογυαλισμένη την πανοπλία του μυαλού και της καρδιάς σου και ακονισμένο το ξίφος στο οποίο κουβαλάς τις επιθυμίες σου. Η προσευχή σου είναι ένα τραγούδι που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, την πραγματική σου πατρίδα. Και σταυρός είναι το χρέος σου. Οπως εσύ το έχεις σκεφτεί και ορίσει. Ο θεός πια ένα μνημείο του κακού παρελθόντος. Απελευθέρωση…
