Περίμενα κι εγώ (δυόμισι ώρες) στην ουρά για την ATH.ENA Card

Είχα πλάνο. Θα πήγαινα να βγάλω την αθίνακαρντ -θα τη γράφω έτσι, γιατί ο σωστός τρόπος παραείναι μπελαλίδικος- στο μετρό του Νέου Κόσμου, μετά τη δουλειά. Ήμουν συνειδητοποιημένος και σχετικά εντάξει με το να στηθώ με τις ώρες σε μια ουρά, όχι επειδή θεωρώ λογική τη διαδικασία -θεωρώ σοκαριστικό το να μη γίνεται όλο αυτό (και) μέσω ίντερνετ- αλλά επειδή κορόιδευα όσους στήνονταν από τα μέσα Οκτώβρη σε υπερβολικά μικρότερες ουρές και έκαναν τη δουλειά τους. Τους έλεγα ‘σπαστικούς’ και ‘νέρντουλες’ και τους ‘στάνταρ τύπους που έτρεξαν να αγοράσουν μακαρόνια και μπομπότες’ όταν ανακοινώθηκαν τα κάπιταλ κοντρόλς.

Έπρεπε να πληρώσω το πνεύμα. Βλέποντας τον πανζουρλισμό σε Σύνταγμα και Ευαγγελισμό και έχοντας διαβάσει πριν λίγες μέρες ότι ο υπουργός πρόσταξε να εκδίδονται αθίνακαρντς σε όλους τους σταθμούς του μετρό (fake news στον κολοφώνα τους), διάλεξα τον Νέο Κόσμο για να περιμένω λιγότερο.

Σηκώνω το χέρι και αναγνωρίζω το φάουλ μου να μη βάλω τα απαραίτητα έγγραφα σε έναν φάκελο και να λάβω την κάρτα ταχυδρομικά. Είμαι θρυλικά κακός με τη χαρτούρα. Θα έπρεπε να το κάνω 3-4 φορές για να τα καταφέρω και ο χρόνος πίεζε. Προς μερική μου υπεράσπιση, άργησε πολύ να γίνει σαφές ότι δεν θα έτρωγαν την ώρα τους στην ουρά και οι καταθέτες των φακέλων, αλλά όπως και να ‘χει, το φάουλ είναι δικό μου.

Νωρίτερα τον Οκτώβριο (αλλά πάντα μετά τη φημολογούμενη εντολή του υπουργού για πανταχόθεν εκδόσεις αθίνακαρντς) είχα κάνει κάμποσες επισκέψεις στο μετρό της Ηλιούπολης, που τυγχάνει να βρίσκεται έξω από το πατρικό μου. Με περηφάνια διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν εκδίδονταν αθίνακαρντς στην Ηλιούπολη, αλλά τηρώντας μια παράδοση που κρατά από τα εγκαίνια του συγκεκριμένου σταθμού, κλεισμένα τέσσερα χρόνια, δεν έχει διοριστεί ούτε ένας υπάλληλος για τα εκδοτήρια ή έτσι τουλάχιστον εικάζω εγώ που έχω περάσει από το σταθμό όλες τις πιθανές μέρες και ώρες και δεν έχω δει ΠΟΤΕ έναν πίσω από τον γκισέ. Πιθανότατα, η Ηλιούπολη είναι terra incognita. Όροι όπως ανεργία, καινούργιες θέσεις εργασίας και κοινή λογική είναι κινέζικα στη γειτονιά που μεγάλωσα. Το ακούω.

Επιστρέφω στη γλυκιά, αστική μου περιπέτεια. Αποφάσισα να πάω στον Νέο Κόσμο χθες το απόγευμα αμέσως μετά το γραφείο, με την ελπίδα να φάω μικρότερη ουρά. Το ‘χθες’ για τον ιστορικό του μέλλοντος ήταν η Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017. Την Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017 λοιπόν, ακριβώς στις 19.00 το απόγευμα, πάτησα το πόδι μου έξω από τα εκδοτήρια του Νέου Κόσμου. Μέσα, δεν υπήρχε κανείς.

Κάποιος σατανάς, κάποιος Αϊνστάιν της δημόσιας διοίκησης είχε σκεφτεί το προφανές. Στοιβάζονται στις ουρές λες και παίζουν Twister για προχωρημένους μέχρι να βγάλουν την αθίνακαρντ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΑΠ’ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ; Τέλεια! Θα τους στείλουμε και σε περιορισμένους σταθμούς γιατί ο πραγματικός μας στόχος είναι να φτιάξουμε μια ουρά που θα φαίνεται από το διάστημα. Καλή δουλειά Άλμπερτ!

Εν τω μεταξύ, βάζοντας κι άλλα αστεία σ’ αυτή την κωμωδία, τα μεγάφωνα στους σταθμούς προειδοποιούσαν όλες αυτές τις μέρες ότι οι προσωποποιημένες αθίνακαρντς θα εκδίδονται μέχρι τις 5 Νοεμβρίου, μεταφέροντας ένα πνεύμα απειλητικής σιγουριάς ότι αν δεν τα καταφέρουμε μέχρι τότε, το τρένο θα χαθεί για πάντα. Δηλαδή ο σημερινός 10χρονος που σε 8 χρόνια θα περάσει στο Πανεπιστήμιο και θα πρέπει να τρέχει πέρα δώθε με τα ΜΜΜ, δεν θα κρατήσει ΠΟΤΕ μια αθίνακαρντ στα χέρια σύμφωνα με τη σαφέστατα ελλιπή ενημέρωση. Κάρτες μέχρι τις 5 Νοεμβρίου 2017. Κι ύστερα, κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα. Ή, τέλος πάντων, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να το διευκρινίσει.

Μετά την ψυχρολουσία στον Νέο Κόσμο, δοκίμασα στον Ευαγγελισμό. Έκατσα στο τέλος της ουράς και ενημερώθηκα από τα πηγαδάκια ότι τα εκδοτήρια κλείνουν στις 21.30. Σχεδίασα ακαριαία καινούργιο πλάνο. Άφησα τη θέση μου και πήγα στο Μοναστηράκι, γιατί μια από αυτές τις μέρες είχα δει ελάχιστο κόσμο στην αντίστοιχη ουρά για την κάρτα. Στο Μοναστηράκι γινόταν λαϊκό προσκύνημα. Αν καθόμουν άλλο λίγο, θα προλάβαινα και τα κλαρίνα. Γύρισα ηττημένος στον Ευαγγελισμό και στόχευσα τελεσίδικα στο πρωί της 1ης Νοεμβρίου. Θα έπαιρνα την αθίνακαρντ ακόμα κι αν περίμενα τρεις ώρες. Το ‘τρεις ώρες’ το είπα χαριτολογώντας. Δεν ήξερα.

Ο κυρίαρχος φόβος μου βέβαια ήταν ότι θα περιμένω τις τρεις ώρες και ότι μόλις φτάσω στον γκισέ, ο υπάλληλος θα μου πει, “τι, δεν έχεις εκείνο το χαρτί που βεβαιώνει ότι στην τρίτη δημοτικού τραγούδησες στη χορωδία του σχολείου; Έφυγες, ο επόμενος”. Εδώ παραδέχομαι πως ήμουν υπερβολικός, διότι η λίστα με τα δικαιολογητικά για την έκδοση της κάρτας ήταν πάναπλη. ΑΜΚΑ σε ηλεκτρονική ή έντυπη μορφή και ταυτότητα. Κανένα τρικ, καμία παγίδα πίσω από αυτό.

Στήθηκα στο τέλος της ουράς στις 8.18. Στη συγκεκριμένη κούρμπα δεν έπιανε το 3G και έτσι τα πρώτα γλυκά λογάκια που με ξύπνησαν ήταν οι ιστορίες των μπροστινών μου για φίλους και γνωστούς που τα ‘βαλαν με την ουρά. Άλλοι νίκησαν, άλλοι έχασαν. Η σειρά μου ήρθε στις 10.52, δυόμισι στυφές ώρες μετά. Βγήκα τη χειρότερη φωτογραφία που μου έχω βγει από τότε που πόζαρα πέντε λεπτά μετά από μια εξαγωγή φρονιμίτη, περίπου διακόσια χρόνια πριν. Φυσικά και δε φταίει ο υπάλληλος που την τράβηξε. Δεν θα του ‘ριχνα φταίξιμο ακόμα κι αν έφτυνε πάνω στα δικαιολογητικά μου. Τα βάζει με την Ουρά χωρίς διάλειμμα, για ποιος ξέρει πόσες ώρες. Αξίζει τον αμέριστο θαυμασμό μας.

Κατά τη διάρκεια της αναδρομικής σκοπιάς μου στα εκδοτήρια του Ευαγγελισμού, σίγουρα κρύωσα, γιατί ήμουν τόση ώρα στο ρεύμα και ήδη έχω ενοχλήσεις στο λαιμό, το χειρότερό μου. Κατά τ’ άλλα, κουράστηκα χωρίς να εκνευριστώ, γιατί η ουρά είχε συμπαθείς τύπους που δεν μοιρολογούσαν και περίμεναν συνετά μέχρι να απεγκλωβιστούν. Οι περαστικοί μας κοιτούσαν και γελούσαν, κάποιοι (μάλλον στην πρώτη τους φορά στο μετρό) δεν καταλάβαιναν γιατί περιμένουμε εισιτήριο σ’ αυτή τη θλιβερή ουρά και δεν βγάζουμε ένα απ’ το μηχάνημα, ενώ γενικότερα το πράγμα είχε αγκαλιάσει την απαλή κλίμακα διάθεσης ‘θα τα θυμόμαστε μια μέρα όλα αυτά και θα γελάμε’.

Στις 10.58 βγήκα από το σταθμό του μετρό με διάφορες πληροφορίες που δεν υπήρχε περίπτωση να επεξεργαστώ ακόμα, όπως το ‘πρέπει να χτυπάς συνέχεια την κάρτα’, πράγμα κατανοητό αν θες να ανοίξουν οι καινούργιες πόρτες για το μετρό, αλλά ακαταλαβίστικο για το λεωφορείο. Δίνονται μπόνους βαθμοί αν χτυπήσεις πολλές φορές την κάρτα (την οποία έχεις ήδη πληρώσει για τις επόμενες 30 ημέρες) στο λεωφορείο; Υπάρχει κάποια κλήρωση, κάποιο δώρο; Υπάρχει, γενικότερα, κάποιος να λύσει τις όχι και λίγες απορίες που γέννησε αυτή η διαδικασία, από τη μέρα που φύτρωσαν χωρίς εξηγήσεις τα ηλεκτρονικά τερματικά σε λεωφορείο και μετρό μέχρι σήμερα που το επιβατικό κοινό κερνάει 150 λεπτά από το χρόνο του γιατί υποθέτω πως δεν γινόταν αλλιώς; Ή μήπως όσοι δεν βάλαμε τα δικαιολογητικά σε έναν φάκελο για να ξεμπερδεύουμε, είμαστε εντελώς άξιοι της μοίρας μας;

Τρέμω στη μεγάλη πιθανότητα να ισχύει το τελευταίο.

(κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi/Ελένη Ρόκου)