Πες στην Εκκλησία, ακόμα την ψάχνω (να της δώσω άφεση αμαρτιών)

Ως παιδιά, μαθαίνουμε να αγαπάμε οτιδήποτε το μεταφυσικό και συγκεκριμένα, κάθετί που καταφέρνει να εξάψει τη φαντασία μας. Ένα περίεργο όνομα ή μία αντίστοιχη ιδιότητα μπορούν εξαιρετικά εύκολα να μετουσιωθούν στο παιδικό μυαλό ως αντικείμενα λατρείας και μέγιστου σεβασμού. Χωρίς να γνωρίζω τις ακριβείς διαδικασίες του τελετουργικού, η δική μου παιδική φανταστική φιγούρα λατρείας, ήταν ο “εξωτερικός παρατηρητής”. Στη σφαίρα του προσωπικού μου παραλόγου, ο εξωτερικός παρατηρητής, ήταν ένας άσωμος άντρας με τεράστια σκιά με την μοναδική ιδιότητα να είναι ταυτόχρονα παρών και απών. Στις υπερδυνάμεις του, συμπεριλαμβάνονταν η ικανότητά του να έχει πάντα δίκιο και η υποχρέωσή μου να πρέπει να υπακούω ακόμα και στις πιο παράλογες απαιτήσεις του. Ο “εξωτερικός παρατηρητής” δραπέτευσε από το μπαούλο των παιδικών μου αναμνήσεων, λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση του Δημοψηφίσματος. Ο προφανής λόγος, ήταν γιατί ήθελα διακαώς -όπως όλοι μας- να μάθω τι στο καλό γίνεται.

Η Εκκλησία και συγκεκριμένα η στάση του εξωτερικού παρατηρητή που έχει επιλέξει να κρατήσει το τελευταίο διάστημα, μου “χτυπάει” άσχημα εδώ και πολλές ημέρες. Capital Controls, δραχμή, έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσος διάσπαρτος φόβος για την επόμενη ημέρα του Δημοψηφίσματος και όμως, τίποτα. Λέξη. Ούτε καν προσευχή. Άφησα λίγο χρόνο να περάσει -το παιδί που λάτρεψε όσο τίποτα τον “εξωτερικό παρατηρητή”, έτρεφε μέσα μου την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει. Μία κίνηση. Μία δήλωση, έστω.

Συνέχισα να βλέπω καλοπροαίρετα την επιλογή των Πατέρων της Εκκλησίας να μείνουν εκτός επικαιρότητας, σκεπτόμενη το γεγονός ότι πράγματι, η φλυαρία ούτε καν στο κομμωτήριο (δεν υπάρχει μέρος που να θέλεις να σκοτώσεις περισσότερο χρόνο) δεν μπορεί να φανεί σωτήρια. Όταν επιλέγεις να μιλήσεις, είναι καλό να έχεις και κάτι σημαντικό ή τουλάχιστον ενδιαφέρον να πεις. Μάλιστα, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ακόμα και αν μεταξύ των χιλιάδων -αν όχι εκατομμυρίων- απόψεων που έχουν ακουστεί το τελευταίο διάστημα υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες, εκείνο που μας “καίει” είναι να βρούμε εκείνη που θα καταφέρει να ξεφύγει από τα αντιπολιτευτικά κλισέ του “τι θα έπρεπε να είχε γίνει” και να προτείνει κάτι που “πρέπει να γίνει”.

Δεν είμαι αυτό που λένε “θρήσκα” ούτε υπήρξα ποτέ μου. Δεν είμαι θαμώνας των εκκλησιών και ούτε πιστεύω πολύ σε αυτές. Μου είναι και ανέκαθεν μου ήταν κάπως δύσκολο να πιστέψω σε ένα οικοδόμημα. Όσο όμορφα και αν αυτό, είναι φτιαγμένο. Πιστεύω, όμως. Πιστεύω σε αυτό που βρίσκεται απ’εξω (μας). Που περιβάλλει τις εκκλησίες, τη Βουλή, τα capital controls, τα παγκάκια που οι άστεγοι έφτασαν να πληρώνουν ενοίκιο, τις αφορολόγητες βίλες με τις άδειες πισίνες. Πάντοτε κρατούσα ουδέτερη στάση απέναντι στην Εκκλησία. Δεν τα έβαλα ποτέ μαζί της παρά το γεγονός ότι μου έδωσε πολλές αφορμές. Δεν αναφέρομαι μόνο στα σκάνδαλα που φιγούραρε με το haute couture ράσο της ούτε στις διάφορες καταγγελίες που κατά καιρούς αμαυρώνουν το ποινικό της μητρώο. Μιλάω και για τις διάφορες “εκστρατείες” της, ενάντια στο γάμο των ομοφυλοφίλων, στον πολιτικό γάμο και προσφάτως, στην yoga. Μισό λεπτό.

Μισό λεπτό. Θέλεις να μου πεις δηλαδή ή μάλλον υπάρχει κάποιος, υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που δεν έχει καρτέλα στο Δαφνί και το μυαλό του δεν είναι θολό (πο, πο, πο, πο, πο, πο, πο, πο) που να ενοχλείται από μία σειρά ατόμων -πάσης ηλικίας- που ασκούνται με βάση το μυαλό και την αναπνοή τους και όχι από μία σειρά ατόμων -πάσης ηλικίας- που παθαίνουν κρίσεις πανικού μέχρι να πάρουν 60 ευρώ;

Αν υπάρχει, θα ήθελα να τον γνωρίσω και του φιλήσω το χέρι. Είχα την εντύπωση ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος που από μικρά μας έλεγαν ότι πρέπει να φιλάμε το χέρι ενός παπά. Σημειωτέον, δεν το φίλησα ποτέ μου- δεν είμαι και πολύ υπέρ όλων αυτών των εκδηλώσεων αγάπης. Πίσω τώρα στις απορίες.

Θυμάσαι το περιστατικό με τον Άνθιμο και τον Αντώνη Κανάκη; Η κάπως διαβρωμένη μου από το χρόνο μνήμη, δεν μου επιτρέπει να στο εξιστορήσω αναλυτικά. Θα περιοριστώ στην αναφορά ότι υπήρξε μία περίοδος που άνοιγα τηλεόραση και έβλεπα τον Αρχιεπίσκοπο Άνθιμο να μιλάει επικαλούμενος Θεούς και δαίμονες εναντίον ενός παρουσιαστή (;) μιας εκπομπής (;) κάποιων προσωπικών πεποιθήσεων εν πάσι περιπτώσει. Μήπως μπορεί κάποιος να μου πει που είναι ακριβώς όλες αυτές τις ημέρες ο σεβασμιότατος; Χωρίς ίχνος ειρωνείας, θέλω ειλικρινά να μάθω πού είναι. Και τι ακριβώς κάνει όταν βλέπει τα -ομολογουμένως, τρομολαγνικά- ρεπορτάζ με τα άδεια σούπερ μάρκετ και τους απεγνωσμένους πολίτες. Όχι μόνο αυτός (που κάποιοι τώρα θα τον έγραφαν με το ‘α’ κεφαλαίο) αλλά και οι υπόλοιποι συνεκπρόσωποι του “έργου” του.

Είπα μαυρίλα και θυμήθηκα τον λόγο που πυροδότησε (κυριολεκτικά) την έξαρσή μου. Ακόμα και αν δεχτώ το γεγονός ότι η Εκκλησία από φόβο -και τρόμο- μήπως και χάσει κάτι, έστω και το ελάχιστο από την περιουσία της, αποφάσισε να μείνει εκτός γεγονότων. Παρένθεση: Δεν το δέχομαι με τίποτα, αλλά το προσπερνώ και κάνω το σταυρό μου όπως επιβάλλει η μεγαλειότητά της να κάνουν οι πιστοί κάθε φορά που περνούν έξω από κάποιο οικοδόμημά της. Κλείνει η παρένθεση. Έστω λοιπόν, ότι σε αυτό το κομμάτι της ιστορίας που τα παιδιά μας θα διδάσκονται ως sos στην εξεταστέα ύλη τους, δεν έχει να πει το παραμικρό.

Ένας δημοσιογράφος -αδυνατώ να θυμηθώ το κανάλι- είπε ότι οι πυροσβέστες δεν είναι αρκετοί γιατί δεν έχουμε τα χρήματα ως κράτος να τους πληρώσουμε.

Θα βάλω για λίγο στην άκρη την κακή διαχείριση των οικονομικών από μέρους των πολιτειακών φορέων. Αν μη τι άλλο αυτοί, δεν μας παρουσιάστηκαν και ποτέ ως Άγιοι. Ικανοί ενώ δεν ήταν, ίσως. Αλλά όχι Άγιοι. Τους ξέρουμε ως εκπροσώπους του Θεού και όχι κάποιου κόμματος. Αυτό και μόνο αρκεί ώστε να τους βγάλει έστω και για λίγο από το στόχο μου. Ερωτώ ξανά λοιπόν. Δεν μπορεί ένας, ΕΝΑΣ, από το συνάφι της Εκκλησίας να μην είδε-άκουσε-ήξερε για αυτό το πρόβλημα. Για αυτό το μεγίστης σημασίας κενό στην άμυνα της χώρας μας ενάντια στη φύση (και συγκεκριμένα σε όσους επιλέγουν να καπηλευτούν την δύναμή της). Όσο καλοπροαίρετη και αν θέλω να είμαι, δεν μπορώ να το πιστέψω. Ξέρεις γιατί; Γιατί κουράστηκα να της δίνω άφεση. Υποτίθεται ότι αυτός, είναι δικός της ρόλος.

Δεν είναι αποδεκτό αν θες. Βρισκόμαστε τόσο χαμηλά στη σελίδα της ιστορίας που η λέξη καθωσπρεπισμός, δεν χωράει. Και δεν μπορούμε να περάσουμε στην επόμενη με μία παύλα στην αρχή. Δεν είναι θέμα θρησκείας αλλά αξιοπρέπειας. Δέχομαι ότι η Εκκλησία αποτελείται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έχουμε του κόσμου τα ελατώματα. Ως εκ τούτου, και παρά το γεγονός ότι εκείνοι όχι μόνο το περιμένουν, το απαιτούν από εμένα και από όλους μας να είμαστε τέλειοι προς εκείνους και τη θρησκεία που εκπροσωπούν, αποδέχομαι το δικαίωμά τους στο λάθος. Δεν είμαι εγώ εκείνη που θα ανεβάσει το “Οφθαλμόν αντί οφθαλμού” στην προσωπική της σελίδα στα social media παρότι το διδάχθηκα, με τις ευλογίες τους.

Θα κλείσω αυτό κείμενο με ένα δικό μου τσιτάτο που (προσ)εύχομαι να εισακουστεί σε εκείνους που πρέπει: Το “αγαπάτε αλλήλους” δεν χωράει διακρίσεις. Αλλά αν ωστόσο, κάποιος από εσάς (που θέλετε το ‘ε’ κεφαλαίο) πιστεύει ότι χωράει, τότε σταματήστε να το ποστάρετε.    

ΥΓ προς όσους έσπευσαν να τοποθετηθούν στο θέμα της yoga: Σταματήστε να βλέπετε το δέντρο (στάση της yoga), και ασχοληθείτε επιτέλους με το δάσος. Που καίγεται.