Πες την ιστορία όμορφα

Υπάρχουν ιστορίες που δεν έχει κανένα νόημα να τις γράψεις. Δεν έχουν κάτι γοητευτικό, δεν εμπνέουν, δεν ταυτίζεσαι, δεν υπάρχει θετικός ή αρνητικός ήρωας, δεν στέκονται ούτε οι λέξεις στο χαρτί, αδιαφορούν και πέφτουν σαν απότιστα φύλλα.

Όμως δεν υπάρχει κανένας που δεν αξίζει να γραφτεί η ιστορία του. Όχι περιστατικά, ολόκληρη η ζωή του. Δεν μπορεί να είναι αδιάφορη η ιστορία ενός ανθρώπου που γεννήθηκε, έζησε και πέθανε. Aνάμεσα σε αυτές τις δύο παραδοχές, αναλαμβάνει εκείνος που θα πει την ιστορία. Άλλοτε παίρνει το μέρος του ανθρώπου για τον οποίον θα μιλήσει και άλλοτε το μέρος των λέξεων ξεκάθαρα. Αυτό πρέπει να το έχει προαποφασισμένο ξεκινώντας, δεν γίνεται να υπηρετείς δύο Θεούς.

Έπειτα, είσαι κι εσύ. Ποιος είσαι εσύ; Τι σε νομιμοποιεί να πεις, να γράψεις εσύ την ιστορία; Κάποια προσωπική σχέση με τον ήρωά σου; Συνήθως όχι. Κάποια δεξιότητά σου στο γράψιμό; Μέχρι ποιο σημείο θα πάρεις το μέρος των λέξεων και θα χρησιμοποιήσεις απλά έναν άνθρωπο για να ταΐσεις τη ματαιοδοξία του συγγραφέα, προσποιούμενος είτε αντικειμενικότητα είτε εμφανή μεροληψία υπέρ του πάθους ενός ανθρώπου;

Και τα δύο ίδια είναι, όποιος γράφει το ξέρει, απλά επιλέγει μετερίζι ανάλογα με το ποιο του ακούγεται περισσότερο καλλιτεχνικό ή ανθρωπιστικό.

Δεν γίνεται όμως να γράψεις μόνο για να καταγράψεις. Ακόμη και ιστορικός να είσαι ή δημοσιογράφος, θα προσπαθήσεις να αρέσει το κείμενό σου. Πέρα από την υποχρέωση να μιλήσεις έχεις και υποχρέωση απέναντι στον κώδικα που επέλεξες για να μιλήσεις. Αν είναι καλλιτεχνικός πρέπει να είναι τέχνη. Στοιχειώδες.

Έχουμε πολλές διαβάσει σε κριτικές πως η γλώσσα του συγγραφέα είναι απολαυστική και το κείμενο ζωντανό.

Κείμενα για τις τελευταίες στιγμές ανθρώπων που καθρεφτίστηκαν πάνω στην λάμα λίγο πριν γλιστρήσει στον λαιμό τους. Απολαυστική και ζωντανή η γλώσσα…

Μόνο έτσι όμως μπορεί να γίνει. Οποιοσδήποτε άλλος τρόπος ακυρώνει τη ζωή, έστω ως στιγμιαίο φως, και αποδέχεται το σκοτάδι ως μονιμότητα, συμπαγές χωρίς ρωγμές.

Οδηγάς στην Εθνική. Μπροστά σου άσχημο τρακάρισμα. Περνάς, κόβεις, γυαλιά, λαμαρίνες και αίματα. Κορμιά πεσμένα και ασθενοφόρα. Τα επόμενα δέκα λεπτά οδηγείς φοβισμένος. Έχεις πέσει από τα 160 στα 100. Όμως δέκα λεπτά μόνο σου παίρνει να το ξεχάσεις και να ξαναπάς στα 160.

Φτάνεις στον προορισμό σου και περιγράφεις τι είδες στο δυστύχημα. Μπορεί αν ήσουν εσύ, αν ήσουν λίγα χιλιόμετρα πιο μπροστά, αν είχες ξεκινήσει μισή ώρα νωρίτερα. Αλλά δεν ήσουν. Και ίσως να μην είσαι ποτέ. Να είσαι πάντα λίγα χιλιόμετρα πίσω και να γλιτώνεις συνέχεια χωρίς να το ξέρεις. Να φτάνεις πάντα ασφαλής για να πεις την ιστορία.

Πες την όμορφα, κάν’ τους να κρέμονται από τα χείλη σου. Μην την ξεπετάξεις, μην την πεις χωρίς ταλέντο. Κάποιοι σκοτώθηκαν γι’ αυτό.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.