Πες, υπάρχει πιο άβολο πράγμα απ’ το να χορεύεις;

Να αλείφεις τη γάτα σου με μαρμελάδα και μετά να τη γλείφεις. Να κοιμάσαι φορώντας κοστούμι και ζελέ στα μαλλιά σου. Να εκτρέφεις μυρμήγκια και να δίνεις στο καθένα διαφορετικό όνομα. Να αγαπάς τα περιστέρια. Να υποστηρίζεις την Άρσεναλ.

Όλα τα παραπάνω, μηδενός εξαιρουμένου, είναι πολύ πιο φυσιολογικά και αποδεκτά απ’ το να χορεύεις σε κοινή θέα, χωρίς την απειλή όπλου ή χωρίς να είσαι κομπάρσος σε μιούζικαλ.

Πραγματικά, λίγα πράγματα μου προκαλούν μεγαλύτερη αμηχανία, απ’ το να πρέπει να χορέψω. Δεν υπάρχει τίποτα φυσιολογικό στις κινήσεις που κάνεις όταν χορεύεις. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να περπατάει και σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις να τρέχει. Σίγουρα δεν προορίζεται για να κουνάει τα χέρια του και τα πόδια του ρυθμικά σε δημόσιους χώρους, ευχόμενος να πεθάνει από ντροπή.

Αλλά ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Ο χορός κι εγώ

Οι πρώτες μου χορευτικές κινήσεις πρέπει να έγιναν σε πολύ μικρή ηλικία, υπό τους ήχους κάποιου παιδικού τραγουδιού. Και παραδόξως, κανείς δεν με ανάγκασε να χορέψω, ούτε αισθάνθηκα άσχημα χορεύοντας.

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Σ’ εκείνη την ηλικία έβαζα στο στόμα μου τα παιχνίδια μου, κατουριόμουν πάνω μου και έκλαιγα χωρίς λόγο. Δεν μπορούσες να με πάρεις στα σοβαρά

Μεγαλώνοντας, έκοψα κάθε επαφή με το άθλημα, μέχρι που άρχισαν οι επισκέψεις της παρέας μου σε κλαμπ. Εκεί όπου η δυνατή μουσική δυσκολεύει κάθε φυσιολογική συζήτηση κι η εναλλακτική του χορού αρχίζει να μοιάζει δελεαστική.

Δεν σου κρύβω ότι το δοκίμασα. Απ’ το να κρατάω το ποτό μου και να κοιτάω το άπειρο, το να μπω στο ρυθμό και να προσπαθήσω να περάσω καλά έμοιαζε απείρως πιο φυσιολογικό. Τότε βλέπεις δεν είχαμε και smartphones για να περάσει κάπως η ώρα.

“Ας χορέψουμε λοιπόν, δεν γαμιέται”, σκέφτηκε ο 15χρόνος Κωνσταντίνος και πρέπει να ήταν η απόφαση για την οποία έχω μετανιώσει πιο γρήγορα στη ζωή μου αμέσως μετά από ένα βρώμικο που έφαγα έξω απ’ το Καραϊσκάκη και χρόνια αργότερα το στομάχι μου ακόμα δεν έχει επανέλθει πλήρως.

Όλα έμοιαζαν λάθος. Κούνησα λίγο τα χέρια μου πάνω-κάτω κι ήταν σαν να παθαίνω εγκεφαλικό. Κούνησα τα πόδια μου κι ένιωσα σαν τον Αμανατίδη λίγο πριν βουτήξει για τάκλιν αυτοθυσίας. Ένιωσα ολόκληρο το μαγαζί να με κοιτάει και να γελάει μαζί μου και φανταζόμουν πόσο αστείο θα ήταν αυτό που έκανα αν ξαφνικά αφαιρούσες απ’ το κάδρο τη μουσική.

Λάθος. Ήταν πολύ αστείο ακόμη και με μουσική.

Τυχαίες κι ακανόνιστες κινήσεις σαν να είχα πιάσει φωτιά. Από τότε, αποφάσισα να μην χορέψω ποτέ ξανά. Δεν χόρεψα ακόμα κι όταν βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής με την ωραία του σχολείου σε κλαμπ. Εκείνη άρχισε να χορεύει το ‘One More Time’ των Daft Punk κι εγώ απλά την κοιτούσα κρατώντας το ποτό μου και χαμογελούσα αμήχανα, μέχρι που με ρώτησε “βαριέσαι ε;”. Πού να της εξηγήσω ότι εκείνη την ώρα μου φαινόταν πιο εύκολο να αλλάξω τις βρύσες στην τουαλέτα του κλαμπ, απ’ το να αρχίσω να χορεύω καταφέρνοντας να δείχνω στοχειωδώς φυσιολογικός.

Οι μοναδικές φορές που έχω ξεπεράσει τους ενδοιασμούς μου είναι όταν έχω μεθύσει, αλλά είναι γνωστό πώς μεθυσμένος δεν ντρέπεσαι να κάνεις τίποτα. Δυστυχώς

Εξίσου απαίσιες είναι κι οι εμπειρίες μου σε γάμους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εφιάλτης απ’ το να χορεύουν ελληνικούς χορούς κυκλικά και να με φωνάζουν να συμμετάσχω. Τις ελάχιστες φορές που έχουν καταφέρει να με πείσουν, απλά με βλέπουν να κάνω εντελώς τυχαίες κινήσεις με τα πόδια μου, ελπίζοντας πως κανείς δεν θα προσέξει ότι δεν ακολουθώ το ρυθμό κι όλο αυτό το αστείο θα τελειώσει γρήγορα.

Τώρα που το σκέφτομαι, ο μοναδικός χορός που δεν με ενοχλεί είναι μια μικρή συμμετοχή στο ζεϊμπέκικο. Κανείς δεν βαράει παλαμάκια με μεγαλύτερο πάθος από μένα. Αυτό μάλιστα, το ‘χω. 

Για όλα τα υπόλοιπα, αφήστε με ήσυχο ή κεράστε με πρώτα σφηνάκια.

Ο χορός κι οι άλλοι

Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι όσο άβολα κι αμήχανα αισθάνομαι χορεύοντας, άλλο τόσο άβολα κι αμήχανα αισθάνομαι παρακολουθώντας τον κόσμο να χορεύει.

Αρχικά, ας το παραδεχτούμε κι αυτό: Σχεδόν κανένας δεν έχει ιδέα από χορό. Αν δεν έχεις παρακολουθήσει μαθήματα, σεμινάρια, YouTube tutorials, κάτι βρε παιδί μου, τότε παλεύεις στην τύχη. Κι αυτό φαίνεται. Και είναι αστείο.

Κάθε φορά που βλέπω ένα επεισόδιο του ‘Στην Υγειά Μας’, παρακολουθώ με απορία τους καλεσμένους που σηκώνονται και ξεδιπλώνουν τις χορευτικές τους αρετές με τόση ευκολία. Μετά παρατηρώ τα καραφάκια με το κρασί και τα άδεια ποτήρια κι όλα αποκτούν μια λογική εξήγηση.

Στα κλαμπ, κάθε φορά που βλέπουμε με την παρέα μου έναν δεινό χορευτή, αυτόματα τον θεωρούμε είτε μεθυσμένο είτε γραφικό. Πάντως τον παρατηρούμε, γεγονός που δικαιώνει τη δική μου επιμονή στην αποχή απ’ το χορό. Όσο δεν τραβάς την προσοχή, κανείς δεν μπορεί να σε κοροϊδέψει.

Στους γάμους πάλι, κάθε φορά θέλω να αγκαλιάσω παρηγορητικά τον γαμπρό μόλις ολοκληρώσει τον πρώτο του χορό με τη νύφη. Τον βλέπεις τον άνθρωπο, δεν περνάει καλά, υποφέρει απ’ το άγχος και απ’ τα σόγια που κοιτάνε και σκέφτεται ότι σαν γαμπρός θα πρέπει να χορέψει και τουλάχιστον έναν παραδοσιακό χορό. Εφιάλτης.

Τίποτα παιδιά, μετρημένα κουκιά. Ο χορός μού φαίνεται φυσιολογικός μόνο όταν προέρχεται από επαγγελματίες. Χορευτές, ηθοποιοί, έστω και τα μέλη ομάδων παραδοσιακών χορών, έχουν τον τρόπο να το κάνουν να φαίνεται αποδεκτό. 

Οι υπόλοιποι, ας κάνουμε μια συμφωνία ότι δεν πρόκειται να χορεύουμε ποτέ σε δημόσιο χώρο εκτός κι αν πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου ή εκτός κι αν είμαστε όλοι λιώμα απ’ το ποτό.

Ο χορός γενικά

Δεν έχω κάτι με τον χορό σαν χορό, ίσα-ίσα που το να βλέπεις κανονικούς χορευτές να ξεδιπλώνουν την τέχνη τους μπορεί να είναι διασκεδαστικό κι άκρως εντυπωσιακό.

Έχω κάτι με τον ερασιτεχνικό χορό και πολύ περισσότερο, με τον ερασιτεχνικό χορό ο οποίος απαιτεί τη συμμετοχή μου. Στα 30 μου χρόνια, μπορώ πλέον να αποδεχτώ ότι σε κάποια πράγματα δεν θα γίνω ποτέ καλός.

Όπως λοιπόν κανένας φίλος μου δεν πρόκειται να με φωνάξει ποτέ για να τον βοηθήσω να στήσει έναν καναπέ ή να βιδώσει μια βιβλιοθήκη, ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να χορέψω σε νηφάλια κατάσταση.

Κι εδώ που τα λέμε, οι πιθανότητες είναι με το μέρος μου. Δεν πάμε πια σε κλαμπ, όταν παίζει δυνατή μουσική υπάρχει η λύση του smartphone, οι γάμοι έχουν open bar και δεν βλέπω να με καλούν σύντομα στο ‘Στην Υγειά Μας’.

Ας είναι λοιπόν αυτή η τελευταία ανάμνηση που θα έχετε από εμένα να χορεύω: