Πέθανε κάποιος διάσημος; Ευκαιρία να μας πεις για τον εαυτό σου

Δεν υπάρχει ‘σωστός’ τρόπος για να θρηνήσεις κάποιον που πέθανε. Είτε είναι γνωστός σου, είτε είναι φίλος σου, είτε συγγενής σου, απλώς δεν υπάρχει. Και εμείς δεν έχουμε σκοπό να μεταμορφωθούμε στις θείες που μαζεύονται στις κηδείες και κουτσομπολεύουν αν η χήρα έκλαψε πολύ, αν φορούσε παντελόνι (ασυγχώρητο), αν ο γιος σε κάποια στιγμή χαμογέλασε κτλ. Κάθε άνθρωπος εκφράζει την θλίψη του με τον δικό του τρόπο και ως εκεί.

Το ίδιο και όταν τον εκφράζει διαδικτυακά. Θα νιώσει καλά ανεβάζοντας τραγούδια και γράφοντας ένα εκατομμύριο status; Πολύ καλά θα κάνει. Θα επιλέξει τη σιωπή και δεν θα αναφέρει τίποτα διαδικτυακά; Πολύ καλά θα κάνει και πάλι. Εκείνη την περίοδο είναι βυθισμένος στον κόσμο του, δικαιολογούνται τα πάντα.

Αυτά όσον αφορά τον online θρήνο για κάποιον που όντως τον ήξερες, νοιαζόσουν, είχες αληθινά συναισθήματα. Το μοιρολόι για κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ, είναι μία άλλου είδους ιστορία. Και η σύνδεση μίας προσωπικής σου ιστορίας με αυτόν τον διάσημο, με σκοπό να κερδίσεις λίγα από τα βλέμματα που εκείνη τη στιγμή είναι πάνω στον νεκρό, είναι τουλάχιστον ασεβές. Ειδικά, όταν αυτός ο διάσημος προέρχεται απ’ τον ελληνικό χώρο και το ‘βιωματικό’ σου post, ίσως να περιλαμβάνει και μια συνάντηση μαζί του -που πιθανότατα για εκείνον δεν σήμαινε τίποτα-, τότε μιλάμε για ανυπόφορη υποκρισία. Και θα γελάσουμε μαζί σου, συγγνώμη κιόλας.

Για να καταλάβεις τι εννοώ, σκέψου αυτό: πεθαίνει ένας διάσημος δημοσιογράφος και βλέπεις ένα status που λέει “καλό ταξίδι φίλε μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σε συνάντησα σε εκείνη την εφημερίδα, ψαρωμένος πιτσιρικάς εγώ, και τις συμβουλές που μου έδωσες να γίνω καλύτερος τις κράτησα μέσα μου σαν φυλαχτό. Και χρόνια αργότερα, όταν έφτασα ψηλά και βρήκα μία ακόμα καλύτερη δουλειά στο τάδε μέσο, και κατάφερα αυτό και αυτό και φυσικά κι αυτό -τι να λέμε τώρα, δεν υπάρχω ο θεός- πάντα θυμόμουν όμως και τα λόγια σου. Και χθες, όπως ήμουν χαλαρός στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, στον 6ο, χαζεύοντας το γαλάζιο του γλυφαδιώτικου Αιγαίου και έμαθα για τον θάνατό σου, συγκλονίστηκα. Τι να έκανα; Μπήκα αμέσως στη BMW μου και άρχισα τις βόλτες μπας και συνέλθω. Αλλά συνέρχεσαι μωρέ από τέτοιο χτύπημα; Όση αμύθητη περιουσία και να έχω”.

Τραβηγμένο, το ξέρω, αλλά ειλικρινά τώρα: πόσες παραλλαγές αυτού του status έχεις δει; Και για ποιον μιλάει στην πραγματικότητα αυτό το status; Για τον νεκρό ή για αυτόν που το έγραψε; Ποιον εκθειάζει, έμμεσα ή άμεσα;

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ του ‘θρηνώ’ και του ‘προβάλω τον εαυτό μου με αφορμή μία τραγωδία’. Και είναι αρκετά ευδιάκριτη αυτή η γραμμή.

Και σκέψου κι αυτό: ούτως ή άλλως το Facebook μεγαλώνει συνεχώς την απόσταση ανάμεσα στο ‘θλίβομαι’ και στο ‘μοιρολογώ’, ανάμεσα στο πώς νιώθουμε δηλαδή μέσα μας πραγματικά και πώς το εκφράζουμε αυτό. Αυτά τα δύο είχαν πάντα την ξεχωριστή πορεία τους και στην αληθινή ζωή. Τώρα όμως, αυτή η υπερεξωτερίκευση με το διαδικτυακό μοιρολόι, έχει πάει το δεύτερο κομμάτι σε άλλο επίπεδο, μίλια μακριά. Το πώς νιώθεις πραγματικά μέσα σου, με το πως το εκφράζεις, μπορούν να μην έχουν καμία σχέση πια μεταξύ τους.

Το ίδιο αστεία είναι και τα βιωματικά status για κάποιον ξένο νεκρό, τραγουδιστή ή ηθοποιό συνήθως. Δεν μιλάω για τα συνηθισμένα ‘RIP’. Μιλάω για τους αδιανόητα ευφάνταστους τρόπους που κάποιος βρίσκει, προκειμένου να συνδέσει ένα προσωπικό του βίωμα με αυτό το πρόσωπο. Υπάρχουν φορές που φτάνεις στο τέλος του post και ξανακοιτάς στην πρώτη πρόταση για να θυμηθείς ποιος πέθανε, για ποιον μιλάει τόση ώρα αυτός που έγραψε το status. Γιατί καταλαβαίνεις βέβαια, ότι μιλάει για τον εαυτό του στην πραγματικότητα, αλλά θα ορκιζόσουν ότι ο ίδιος είναι ζωντανός ακόμα. Πώς γίνεται αυτό;

Τα βιωματικά status με αφορμή τον θάνατο κάποιου είναι ένα απ’ τα πιο ξεδιάντροπα ματαιόδοξα πράγματα που μπορείς να δεις σήμερα στο  ίντερνετ. Ξεπερνάει κατά πολύ τις φωτογραφίες από χλιδάτα ταξίδια, από ωραίες συντρόφους, από κατεβατά με επίδειξη γνώσεων που δυο λεπτά πριν τις γκούγκλαρες. Το ότι ο θάνατος κάποιου σου δίνει την αφορμή να μιλήσεις – εκθειάσεις συνήθως- τον εαυτό σου, είναι φθηνό. Και δεν κοροϊδεύεις κανέναν.

Στην πραγματικότητα και με αυστηρούς μαρκετίστικους όρους, αυτό που κάνεις είναι να δημιουργείς content, ένα ενδιαφέρον περιέχομενο, γι’ αυτό και πολλές φορές το συνοδεύεις με τραγούδια, φωτογραφίες, στίχους, οτιδήποτε μπορεί να το κάνει πιο πιασάρικο. Γιατί; Θα μετριάσει τον πόνο μέσα σου; Ποιον πόνο; Δεν υπήρξε ποτέ πόνος. Εκμεταλλεύεσαι κι εσύ ένα pop icon, όπως άλλοι για να πουλάνε μπλουζάκια, κούπες κτλ… Απλά είναι αφορμή για ένα καλό post, συναισθηματικά φορτισμένο, κάτι που ταυτόχρονα δίνει και μια μικρή ασπίδα:”ποιος θα τολμήσει να μου την πει ότι ψάχνω για προσοχή τη στιγμή που ΠΟΝΑΩ”; Βασικά πολλοί.

Η τεχνολογία μοιάζει σαν να μπορεί σήμερα να σου προσφέρει ένα ‘άμεσο σύστημα στήριξης’ για τον αληθινό πόνο που μπορείς να βιώσεις -με αμφίβολη αποτελεσματικότητα βέβαια. Αν χάσεις τον πατέρα σου και αναζητήσεις μηνύματα συμπαράστασης, likes, συλλυπητήρια, θα τα πάρεις απλόχερα και αν αυτά σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, τότε δεν υπάρχει λόγος να το μετανιώσεις. Αυτό το σύστημα στήριξης ενεργοποιείται σε δευτερόλεπτα και με μεγάλη προθυμία, είναι εκεί, χρησιμοποίησέ το όπως θες. Και αν θες. Ούτως ή άλλως, χρειάζεται από μόνο του πολλή δύναμη να ανοίγεσαι online και να είσαι έτοιμος να δεχτείς μέχρι και ηλίθια comments για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.

Για τον θάνατο ενός διάσημου όμως δεν ζητάς βοήθεια. Δεν ζητάς από κάποιον να σου πει τη δική του εμπειρία για να σε βοηθήσει, όπως θα έκανες όταν έχασες τον πατέρα σου και ξέρεις ότι ένας φίλος σου έχει ζήσει κάτι αντίστοιχο. Εδώ δεν ζητάς να μάθεις πώς ένιωσε κάποιος, όταν πέθανε ένας διάσημος που κι εκείνος αγαπούσε πολύ για να το ‘αντέξεις’.

Και έχεις και αυτούς που τα βάζουν με την ‘αστυνομία θρήνου’ -μας λένε έτσι καμιά φορά, κανένα πρόβλημα βασικά.

Άκου:

Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν ήσουν στο νεκροταφείο, έκλαιγες και εκείνη τη στιγμή κάποιος ερχόταν από πάνω σου και σου έλεγε “σοβαρέψου, δεν είσαι 7 χρονών για να κάνεις ότι κλαις για κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ, τον Ανδρέα Μπάρκουλη ξέρω γω”, ναι, αυτός θα άξιζε μία μπουνιά στα μούτρα. Όμως στο ίντερνετ δεν είσαι μόνος σου και ούτε επιλέγεις να θρηνήσεις μόνος σου. Ποστάρεις τα συναισθήματά σου σου στο Facebook. Και εκεί, ναι, έχει ο καθένας το δικαίωμα να σου γράψει ό, τι θέλει.

Κεντρική Φωτογραφία: http://laopiniondiaria.com.ar/wp-content/uploads/2015/02/facebook-rip.jpg