Πίσω από τις πόρτες του ορφανοτροφείου, η βία κάθε είδους δρούσε ανενόχλητη
Οι αποκαλύψεις για τα όσα συνέβαιναν στο ίδρυμα-κολαστήριο πάγωσαν το αίμα του κοινού αλλά και του πολιτικού κόσμου. Πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα τελικά;
- 24 ΔΕΚ 2021
«Για ησύχασε, μην σε πάω στις αποθήκες, θυμάσαι τι ωραία που περνούσαμε;» ήταν τα λόγια της εργαζόμενης του ορφανοτροφείου προς το ανήλικο παιδί που δεν καθόταν καλά. «Όχι, όχι δεν θέλω να πάμε στις αποθήκες» ήταν η απάντηση του παιδιού, σύμφωνα με τα όσα αποκάλυψε η νηπιαγωγός η οποία έκανε την καταγγελία. Σενάριο από υπερβολικό θρίλερ; Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, όχι.
Ανήλικα παιδιά, διαφορετικών ηλικιών, με διαφορετική σεξουαλική ανάπτυξη, με διαφορετικές ανάγκες, επιδίδονταν σε σεξουαλικές πράξεις -με το προσωπικό να γνωρίζει, να βλέπει, και να κάνει τα στραβά μάτια- τελείως άσχετες με την ηλικία τους. Παράλληλα οι σωματικές τιμωρίες ήταν καθιερωμένη τακτική, ενώ υπήρχαν σοβαρές ελλείψεις σε ρουχισμό και φαγητό. Ναι, γνωρίζουμε ότι τα ιδρύματα πολλές φορές δεν τηρούν τα στάνταρ που πρέπει αλλά σε ποιον βαθμό;
Αυτά συνέβαιναν ενώ τα παιδιά απλά θα έπρεπε να παίζουν, να μαθαίνουν τον κόσμο, και να μεγαλώνουν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Αλλά όχι, αυτά βίωναν μία ανθρώπινη κόλαση ζώντας σε έναν φαύλο κύκλο που έκλεβε κάθε ελπίδα για μία φυσιολογική ζωή στο μέλλον. Η νηπιαγωγός στην καταγγελία της λέει τα πράγματα με το όνομά τους και δε φοβάται να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο: οι υπεύθυνοι γνώριζαν, η πρόεδρος κωλυσιεργούσε, οι ψυχολόγοι δεν έβλεπαν το προφανές.
Η omerta του ορφανοτροφείου
Υπήρχε, με άλλα λόγια, μία παγιωμένη αδιαφορία – ή ακόμα χειρότερα μία omerta. Ό,τι συμβαίνει στο ορφανοτροφείο, μένει στο ορφανοτροφείο. Για την υπόθεση, που βρίσκεται στο κέντρο εισαγγελικής έρευνας, η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Δόμνα Μιχαηλίδου δήλωσε χαρακτηριστικά στην ΕΡΤ:
«Έλαβα γραπτώς επώνυμη καταγγελία από τρεις ανθρώπους που σχετίζονται άμεσα με τη δομή αυτή στην Αττική, είτε μέσω του Διοικητικού Συμβουλίου της είτε ως εργαζόμενοι. Σε αυτήν κατήγγειλαν περιστατικά σωματικής βίας προς τα παιδιά σε συγκεκριμένο δωμάτιο “τιμωρητήριο” μέσα στη δομή, αλλά και σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ αγοριών από 7 έως 11 ετών, παρουσία εργαζομένων. Και βέβαια πολλά περιστατικά παραμέλησης».
Ήδη έχουν παρθεί κάποιες αποφάσεις, αφού κάθε είδους χρηματοδότηση προς το συγκεκριμένο ορφανοτροφείο έχει παγώσει ενώ για όποιον εργαζόμενο υπάρχει καταγγελία σημαίνει και άμεση απομάκρυνσή του από το ίδρυμα. Την ίδια, βέβαια, στιγμή βγαίνει στο φως ότι εκτός από όλα όσα αναφέρθηκαν, το ορφανοτροφείο φαίνεται μπλεγμένο και σε υποθέσεις παράνομης υιοθεσίας.
Το συμπέρασμα είναι απλό αλλά οδυνηρό: κάθε είδους βία δρούσε ανενόχλητη πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες του ορφανοτροφείου. Εδώ δε μιλάμε για τον λογοτεχνικό Όλιβερ Τουίστ, μιλάμε για την ωμή και απάνθρωπη πραγματικότητα. Μήπως όμως όλη αυτή η δριμύ καταδίκη στον δημόσιο λόγο και το Twitter κρύβει και κάποιον φαρισαϊσμό από πλευρά μας;
Ποιος από εμάς δε γνωρίζει ότι οι δομές που φιλοξενούν τους λιγότερο τυχερούς από τους συμπολίτες μας (ορφανά, ψυχικά ασθενείς, πρόσφυγες) πολύ συχνά θυμίζουν κολαστήριο; Η omerta δεν σταματά στα στενά όρια του ορφανοτροφείου αλλά, αντίθετα, τα ξεπερνά και απλώνεται σε κάθε μήκος και πλάτος του κοινωνικού ιστού.
Τόσο οι περισσότεροι από εμάς, όσο και ο πολιτικός κόσμος ξεχνά πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα τα αίσχη που λαμβάνουν χώρα σε τέτοιου είδους δομές. Χρειάζεται ένα βαρύ σκάνδαλο για να αφυπνίσει τα ανακλαστικά μας.
Σήμερα είναι παραμονή Χριστουγέννων. Ας μη ξεχάσουμε λοιπόν τόσο εύκολα την υπόθεση αυτή. Δεν είναι απλά νούμερα και αριθμοί σε κάποιο Excel δημόσιας υπηρεσίας όλα αυτά. Εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Σε μία χρονιά που το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης πήρε τόση δημοσιότητα, έχουμε χρέος ως κοινωνία να διατηρούμε ορφανοτροφεία και όχι φυλακές και «τιμωρητήρια» για τα πιο άτυχα παιδιά εκεί έξω.
