Ποια είναι ακριβώς η πρωτοπορία του Κατάρ, κυρία Καϊλή;
Διαβάζοντας επί τροχάδην τα διεθνή reports, η ευρωβουλεύτρια Εύα Καϊλή βιάστηκε να επαινέσει το Κατάρ για την πρωτοπορία του στα εργασιακά δικαιώματα. Την ίδια στιγμή, ο αριθμός των νεκρών εργατών παραμένει μεθοδευμένα συγκαλυμμένος.
- 23 ΝΟΕ 2022
Οι υποχρεώσεις ενός ευρωβουλευτή είναι μεγάλες και ο χρόνος λίγος. Γι΄αυτό θα ήταν άδικο να καταλογίσουμε ευθύνες στην Εύα Καϊλή, που δεν πρόλαβε να διαβάσει τη σημαντικότερη υποσημείωση του report που επικαλέστηκε τόσο η ίδια, όσο και η κυβέρνηση του Κατάρ για να ξεπλύνει τα αμαρτήματά της χώρας εν όψει του Μουντιάλ:
Η έκθεση για την επίμαχη χώρα από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (ILO) το 2021 ανέφερε 50 θανάτους και 500 σοβαρούς τραυματισμούς αλλοδαπών εργατών κατά τη διάρκεια του έτους 2020, επισημαίνοντας ότι τα στοιχεία είναι μάλλον ελλιπή εξαιτίας των ελλιπών δεδομένων από πλευράς κράτους.
Γιατί το Κατάρ καλύπτει μεθοδευμένα τους θανάτους των εργατών, εάν είναι ένα «πρωτοπόρο στα εργασιακά δικαιώματα» κράτος, όπως το εκθείασε κατά την ομιλία της η ευρωβουλεύτρια του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ Εύας Καϊλή; Γιατί την ίδια μέρα που προέβη σε αυτήν την προκλητική δήλωση, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δημοσίευσε βίντεο από τις οικογένειες των θυμάτων που αγνοούν ακόμη την αιτία θανάτου των συγγενών τους που εργάστηκαν στο Κατάρ;
Και τελικά πώς προκύπτει το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στους τρεις θανάτους εξαιτίας των εργοταξίων για το Μουντιάλ που έχει αναγνωρίσει επίσημα η κυβέρνηση του Κατάρ και ο πρόεδρος της FIFA Gianni Infantino, σε σύγκριση με τα 6.500 θύματα που έχουν καταγγείλει τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, κλιμακώνοντας αυτόν τον αριθμό μέχρι τους 15.000.
Στην ομιλία της η Εύα Καϊλή βιάστηκε να αναγνωρίσει τον τετελεσμένο μετασχηματισμό του κράτους στη Μέση Ανατολή, αλλά –όπως είπαμε– ο χρόνος ήταν λιγοστός.
Τι έχουμε λοιπόν;
Έχουμε ένα κράτος που την τελευταία δεκαετία, με κινητήριο μοχλό το Μουντιάλ του 2022, εξελίχθηκε σε προορισμό για οικονομικούς μετανάστες, έτσι που το κύριο εργατικό δυναμικό της χώρας αποτελείται από χέρια Ινδίας, Νεπάλ, Πακιστάν, Μπαγκλαντές και Φιλιππίνες. Βάσει εθνικής νομοθεσίας, οι αλλοδαποί εργάτες δεν υποχρεούνταν για εξετάσεις υγείας – απλά έπιασαν δουλειά. Και σε περίπτωση που συνέβαινε κάποιο απρόοπτο ατύχημα και επερχόταν ο θάνατος ενός εργάτη, το χαρτί θα έγραφε απλά «φυσικά αίτια», χωρίς να δίνονται περαιτέρω εξηγήσεις.
Επομένως, όλως τυχαίως κανείς δεν έχει καθαρή εικόνα για τα νούμερα των νεκρών εργατών κατά την τελευταία δεκαετία.
Όπως δήλωσε στο The Athletic ο Nick McGeehan, ανώτερος ερευνητής για το εργατικό δυναμικό του Κατάρ, «από το 2013, έχουμε δει εικόνες από φέρετρα να πηγαίνουν κόσμο πίσω στην Ινδία και το Νεπάλ, χωρίς να δίνονται περαιτέρω πληροφορίες στους συγγενείς τους». Τα πτώματα, λοιπόν, πακετάρονταν με συνοπτικές διαδικασίες για την πατρίδα τους, εν απουσία ιατροδικαστικής έρευνας, κυρίως λόγω θρησκευτικών λόγων. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Πρόκειται πράγματι για μια αποδοτικότατη μέθοδο διαφυγής των κρατικών ευθυνών από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως και των ιδιωτικών ευθυνών από τις αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων. Αλλά δεν της αξίζει και έπαινος περί πρωτοπορίας.
Ίδια τακτική στην εργασιακή θνησιμότητα ακολουθούν πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής με τη δικαιολογία των αρχών του μουσουλμανισμού, όπως έχει καταγγείλει η Διεθνή Αμνηστία. Ενώ δεν ευσταθεί καν το επιχείρημα που επικαλούνται: τη σήμερον ημέρα, τα θύματα μπορούν να εξεταστούν άνευ σωματικής επαφής – MRI, βιοψίες, ή έστω προφορικές αυτοψίες.
Και αυτό θα ήταν πράγματι κάτι πρωτοποριακό για τη Μέση Ανατολή και το Κατάρ. Μέχρι τότε, καλό είναι να είμαστε τουλάχιστον συγκρατημένοι, έστω σαν φόρο τιμής στον άγνωστο αριθμό νεκρών που έπεσε για να οικοδομηθεί μια πόλη-κόσμημα για τα μάτια της Δύσης.
