Ποιο σεξ, ρε παιδιά;

Ήταν Αύγουστος, κατακαλόκαιρο, περίμενα τους τεχνικούς του OTE TV στο σπίτι και σκότωνα τον χρόνο καθαρίζοντας τον καθρέφτη του μπάνιου. Το καθάρισμα του καθρέφτη του μπάνιου είναι ο νούμερο ένα ψυχαναγκασμός μου, τα ‘χουμε ξαναπεί. Περίμενα που λες, δεν ήξερα αν θα ‘ρθουν πεινασμένοι, διψασμένοι, δεν είχα να τους κεράσω και τίποτα εκτός από κρύο νερό και μπύρες που ‘χουν ξεμείνει στο ψυγείο γιατί στο σπίτι κανείς δεν πίνει μπύρες, καθάριζα, περίμενα, περίμενα και καθάριζα.

Καθώς σηκώθηκα να δω αν το αυτοκίνητο που πάρκαρε κάτω από το σπίτι ήταν αυτό των τεχνικών (δεν ήταν), είδα δύο γλυκύτατες 65άρες γειτόνισσες φορτωμένες με τις τσάντες θαλάσσης να κατηφορίζουν. Πολύ τις χάρηκα που έχουν όρεξη να φεύγουν από το Παγκράτι και να πηγαίνουν στη θάλασσα. Γύρισα στον καθρέφτη, άρχισα να ζαλίζομαι από το πολύ τρίψιμο και αίφνης θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα γράψει όταν ήμουν μικρός, με τον ψύχραιμο τίτλο ‘Γιατί σιχαίνομαι τη θάλασσα’.

Μετά, ξαναπήγα μέχρι το παντζούρι στο οποίο έχουν την επικυριαρχία πια τα περιστέρια και ξανακοίταξα αν έφτασαν οι τεχνικοί. Μάταια. Συνεχίζοντας να στραγγαλίζω το χρόνο μου, προσπάθησα να σκεφτώ το επόμενο θέμα για το οποίο θα με μισήσουν οι αναγνώστες του ΟΝΕΜΑΝ, μένοντας πάντα σε μια ρότα ειλικρίνειας.

Τηλεφώνησα στον Χατζηιωάννου, καθώς οι πόρτες ενός μικρού φορτηγού έκλειναν κάτω από την είσοδο του σπιτιού μου. Ήταν οι τεχνικοί. Κακό, κάκιστο timing. Ο Χατζηιωάννου το σήκωσε με την όρεξη που το σηκώνει κάποιος που είναι διακοπές και σιχτιρίζει που τον έχεις πάρει τηλέφωνο. Τον ρώτησα: “Πιστεύεις ότι είναι πολύ κόντρα στη ONEMAN φιλοσοφία να υποστηρίξει ένας δημοσιογράφος του ότι εντάξει, καλό το σεξ, αλλά έχουμε και πιο σημαντικές δουλειές”; Μου απάντησε: “Θυμάσαι εκείνο που ‘χες γράψει για τη θάλασσα”; Του είπα να μην απαντάει σε ερώτηση με ερώτηση.

Μου απάντησε: “Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Σίγουρα θα βρεθούν πέντε-έξι ανώμαλοι που θα συμφωνήσουν”.

Έκλεισα το τηλέφωνο μουδιασμένος από δικαίωση. Οι τεχνικοί είχαν φτάσει και χτυπούσαν μανιασμένα το κουδούνι, αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Έκατσα στον καναπέ για να απολαύσω τη χαρά της έγκρισης. Ένιωσα το τηλέφωνο να δονείται. Ο Χατζηιωάννου ήταν πάλι. Λέω: “Ναι”; Λέει: “Άνοιξε στους τεχνικούς ρε μαλάκα”.

Χωρίς διευκρινήσεις, χωρίς αναισθητικό

Ένας τέλειος τρόπος να χάσουμε την μπάλα είναι να σε διαβεβαιώσω για το πόσο σεξ έχω κάνει και ότι ήταν καλό και ότι δεν έχω περάσει 14 χρόνια κλεισμένος σε ένα μπουντρούμι ώστε να συμβιβαστώ με την απουσία του. Μείνε με την απορία.

Το βασικό επιχείρημα εναντίον της θέσης μου έρχεται από κάτι dead cool τυπάκια που δεν τους αρέσει και η ταμπέλα του σεξομανή, οπότε το ρίχνουν στη βιολογία. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι “ΟΚ Αναστασιάδη, μην με περάσεις και για κανέναν λιγούρη, αλλά ξέρεις, το σεξ είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου, DUH”. Μάλιστα. Βασική ανάγκη είναι το φαγητό και το νερό.

Κανείς δεν πέθανε επειδή δεν έκανε σεξ. Συμφωνώ ότι πολλοί έγιναν καλύτεροι άνθρωποι αφού έκαναν σεξ, αλλά αυτό δεν το ανάγει σε απόλυτη ανάγκη για όλους. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν είπα ότι το σεξ δεν είναι κάτι συμπαθητικό, που μπορεί να φτάσει και στα όρια του απολαυστικού. Αλλά αν πιάσουμε τον κατάλογο με τα συμπαθητικά που μπορεί να γίνουν απολαυστικά, θα χωρέσουμε από τον Σρέντερ των Ατλάντα Χοκς μέχρι το Sense8. Η λίστα θα ανοίξει επικίνδυνα.

Μου αρέσει το επιχείρημα μου στην προηγούμενη παράγραφο, είναι το πιο βασικό, αλλά θα ήταν φτηνό να σας ξεπετάξω έτσι. Θα χτυπήσω λοιπόν τους αντιρρησίες στην έδρα τους. Μες στο σπίτι τους. Ήδη πολλοί εξ αυτών θα είναι αλλόφρονες για το ατόπημά μου.

Θα φέρω το ‘Ποιο σεξ ρε παιδιά’ έξω από την πόρτα σας, δηλαδή στο θέμα ‘σχέσεις/έρωτας/καψούρα’. Όλοι έχουμε ζήσει αυτή τη φοβερή στιγμή που γνωρίζεις ένα κορίτσι και μετά από ώριμη σκέψη τεσσάρων δευτερολέπτων έχεις αποφασίσει ότι αυτή είναι η Μία, ότι θες να κάνετε οικογένεια, ότι πώς ζούσες τριάντα χρόνια χωρίς να τη γνωρίζεις. Δεν ξέρω αν έχω πρόβλημα ή αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά καμία από τις φορές που μου συνέβη αυτό, δεν σκεφτόμουν κάτι που να περικλείει εμένα, εκείνη και ένα κρεβάτι.

Την τελευταία φορά που έχασα το φως μου με ένα κορίτσι, σκέφτηκα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να κάνουμε βόλτες και και να λέμε χαζομάρες, να φιλιόμαστε ενδεχομένως, να πεθάνουμε από ασιτία βλέποντας τριάντα ταινίες στις Νύχτες Πρεμιέρας, να πηγαίνουμε ταξίδια, να γνωρίζει τους φίλους μου, να τρώμε έξω.

Ενώ έβαζα δύο κρύα νερά για τους τεχνικούς, σκεφτόμουν ότι το Παγκράτι θα ήταν πολύ περήφανο για εμένα αν άκουγε τη σοφία που σκέφτηκα στην κουζίνα. Το σεξ είναι θνητό. Μπορείς να δοκιμάσεις τα πάντα, μπορείς να πας με δώδεκα ταυτόχρονα, μπορεί να βγάλεις όλα τα bdsm απωθημένα σου, μπορεί να κάνεις το πιο βαρετό σεξ του κόσμου, αλλά το σεξ ήταν, είναι και θα παραμένει θνητό. Το να είσαι ερωτευμένος δεν μετριέται και δεν πεθαίνει. Κοντοστάθηκα στην πόρτα της κουζίνας και ένα δάκρυ μου έπεσε στο δεξιά ποτήρι. Ταυτόχρονα, ο πιο νταγλαράς εκ των τεχνικών με ρωτούσε πού είναι η τουαλέτα. Του είπα να τραβήξει δυο φορές το καζανάκι για να σιγουρευτούμε ότι η στιγμή της απόλυτης σοφίας που μόλις καταστράφηκε θα φτάσει στην αποχέτευση.

Το σχολείο φταίει για όλα

Μόλις έφυγαν οι τεχνικοί, ξαναπήρα τον Χατζηιωάννου. Το σήκωσε, ακούμπησε κάπου το κινητό και μου είπε “Μίλα εσύ, πάω να κάνω μια βουτιά και έρχομαι, δεν θ’ αργήσω”. Άρχισα να του εξιστορώ ότι αυτά τα χούγια μού έχουν κολλήσει από το σχολείο.

Μίσησα τις πενταήμερες, γιατί όλοι, ακόμη και αυτοί που είχαν το τυροπιτάδικο απέναντι απ’ το σχολείο, αποθέωναν το πόσο σημαντικές είναι. Το πόσο φανταστικοαπίστευτα θα περάσεις. Σιγά! ΣΙΓΑ! Τι ψυχαναγκασμός είναι αυτός. Μετά ήταν οι συμμαθητές μου, που πρωτοέκαναν σεξ. “Άσε, χτες το κάναμε με το Σοφάκι επτά φορές!”. Τι επτά φορές ρε καημένε; Τι είναι το σεξ; Μπέργκερ απ’ τα Μακντόναλντζ; Εξήγησέ μου τι ακριβώς ευχαριστιέσαι μετά την τρίτη φορά, εκτός από τη σκέψη ότι θα ‘χεις να το λες στους κολλητούς σου; Κάπως έτσι μου κόλλησαν αυτά, Χρήστο μου.

Όπου ακούω τραγικές, πανανθρώπινες υπερβολές, γελάω. Μόνος μου φυσικά, γιατί οι άλλοι είναι συνεπαρμένοι μία με τη θάλασσα, μία με το σεξ, μία με την πενταήμερη, μία με το φεγγάρι, μία με το Τσάμπιονς Λιγκ, και γενικά με όλα τα μαζικά πράγματα που έχουμε μάθει να είναι φανταστικά, γιατί αν συνειδητοποιήσουμε ότι όντως δεν περνάμε φανταστικοαπίστευτα με αυτά, δεν θα αντέξουμε το κενό στο συναίσθημα. (Εντάξει, το Τσάμπιονς Λιγκ είναι επικό τις περισσότερες φορές, ειδικά σε βραδιές όπως αυτές που ο Ολυμπιακός βάζει 3 στο Emirates).

Σταμάτησα να πάρω μια ανάσα και άκουσα το κύμα να χτυπάει. Μετά ακούστηκε ένα γντουπ, μετά ένα “Όχι στην άμμο, το κέρατό μου” και στο τέλος, ένα “Σε παίρνω σε λίγο, έριξα το κινητό στην άμμο”. Δεν είχε ακούσει τίποτα. Δεν τον κακίζω. Δεν ήταν έτοιμος.