Δεν τρώει κρέας. Από ζωικό λίπος, επιτρέπει στο στομάχι του μόνο αυτό των ψαριών και των θαλασσινών. Εντός της διατροφικής του λίστας, βρίσκονται αυγά και γαλακτοκομικά. Τα φρούτα και τα λαχανικά εννοείται ότι έχουν το ελεύθερο να κάνουν πάρτι στο στομάχι του οποτεδήποτε θέλουν.
Ο pesceterian πήρε το όνομά του από το ιταλικό ‘pesce’ που σημαίνει ψάρι και είναι ένας vegeterian που τρώει ψάρια. Ως όρος υπάρχει στο λεξικό Merriam-Webster από το 1993 και ως διατροφική τάση έκανε το μεγάλο ‘μπαμ’ πριν από περίπου πέντε με έξι χρόνια.
Πάνω στο γκουγκλάρισμα του ποιος είναι, τι τρώει και σε ποια βάση στηρίζεται η λογική του ‘δεν μπορώ να διαλύω την τροφική αλυσίδα σκοτώνοντας μοσχάρια ή κοτόπουλα ή χοιρινά για να τα φάω’ αλλά ‘μπορώ να σκοτώνω ψάρια ή μαλάκια’ έπεσα πάνω σε ένα άρθρο της αμερικάνικης Huffpost με τίτλο ‘5 λόγοι να γίνεις pescetarian‘. Πίσω στο 2011 λοιπόν, η αρθρογράφος που ξεκίνησε να ακολουθεί τη συγκεκριμένη διατροφή στα 14, περιγράφει την υπεροχότητα του να είσαι pescetarian τόσο από υγιεινής απόψεως όσο και από οικολογικής.
Σε όσους δε δηλώνουν λάτρεις του κρέατος και αδυνατούν να το αποχωριστούν, φέρνει ως παράδειγμα το αγόρι της (το οποίο για κάποιο λόγο που πραγματικά δεν καταλαβαίνω αναφέρει με το ονοματεπώνυμό του) ο οποίος παρότι μεγάλος ‘κανίβαλος’ κατάφερε όχι μόνο να απεξαρτηθεί από την πρώτη του αγάπη αλλά και να μυεί κόσμο στο καταβρόχθισμα ενός φιλέτου σολομού αλλά όχι ενός T-Bone. Αυτό το τελευταίο είναι σε ελεύθερη δική μου μετάφραση, προφανώς και η κοπέλα το δίνει πιο κόσμια και πιο ελκυστικά.
Αυτά με τη θεωρία.
Το τελευταίο δίμηνο, έχω καθίσει στο ίδιο τραπέζι με περισσότερους από δύο pescetarians. Γεγονός που για τα μοιρολατρικά μου δεδομένα αποτελεί έναν αρκετά καλό αριθμό για να ασχοληθώ με ένα θέμα και να δω τι έχει ή τι μπορεί να μου πει. Και ναι, αυτό που τόσην ώρα κομπιάζω να γράψω γιατί είμαι ακόμη στο στάδιο της απόφασης είναι ότι άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά ότι μία ζωή χωρίς κρέας αλλά με ψάρι μπορεί τελικά, να μην είναι ζωή μισή που λέει και το τραγούδι.
Από τα όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα για τους pescaterians όλα με βρίσκουν σύμφωνη. Και η υγιεινή διατροφή που πρεσβεύουν και το γεγονός ότι σε αντίθεση με το κόκκινο κρέας δεν σέρνουν μαζί τους υψηλές πιθανότητες εμφάνισης εμφράγματος, υπέρτασης, καρδιακής προσβολής. Εκείνο που μου τα χαλάει είναι ο λεγόμενος ‘ζωντανός οργανισμός’ που παίρνουμε στο λαιμό μας. Ή μάλλον, στο στομάχι μας. Γεγονός το οποίο για να είμαι ειλικρινής, υποθέτω ότι σκέφτονται οι ήδη pescetarians. Και με αυτήν την υπόθεση, προχωρώ και στις παρακάτω σκέψεις.
Αν πρέπει κάτι να παραδεχτώ είναι ότι ακόμα και αν έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τότε που είδα τους συγγενείς του Okja, του υπεργουρουνιού του Netflix, να δολοφονούνται, ένα κομμάτι του εγκεφάλου μου ανατριχιάζει ακόμα και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να αποτελώ ηθικό αυτουργό αντίστοιχων θανάτων. Φαντάζομαι το ίδιο συνέβη και στους περισσότερους vegeterians ή vegans αυτού του κόσμου.
Με τους pescetarians ακόμα, δεν έχω βγάλει άκρη επ’αυτού. Δηλαδή πώς ένας pescetarian μπορεί να κατακεραυνώνει την ‘κτηνωδία’ ενός τραπεζιού με μοσχαρίσια μπιφτέκια, αρνίσια παϊδάκια, μπουτάκια κοτόπουλου με πατάτες στο φούρνο αλλά να λιγουρεύεται μία αντίστοιχη ροτόντα με καλαμαράκια τηγανητά, γαρίδες ψητές, μπαρμπούνια στα κάρβουνα και σεβιτσέ από λαβράκι. Τα ψάρια δεν τα σκοτώνουν;
Από την άλλη, αν θέλουμε να το δούμε οικολογικά ή υγιεινά το θέμα, έχω μία απορία επί των πουλερικών. Τα οποία ούτε εκκρίσεις μεθανίου όπως οι αγελάδες φέρουν ούτε κινδύνους για καρδιακές προσβολές και υπερτάσεις. Το μόνο που συμβαίνει (και) με αυτά είναι τα σκοτώνεις για να τα φας.
Και ρωτάω λοιπόν: Γιατί να μην υπάρχουν ακόμα εκεί έξω οι αντίστοιχοι chickaterians; Αυτοί δηλαδή που θα τρώνε λαχανικά και πουλερικά. Και αλήθεια, επειδή το ύφος μου ίσως διαβάζεται ειρωνικά, θέλω να τονίσω ότι δεν είναι. Είμαι πραγματικά προβληματισμένη. Και αυτό γιατί η διατροφή είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα της καθημερινότητάς μας και δεν μπορούμε να την πετάμε από τάση σε τάση.
Θα μου πεις, καλό είναι να βρεις αυτό που ταιριάζει στο δικό σου στομάχι και να αφήσεις τους άλλους να λένε, σάματι μαζί χωνεύετε; Δεν είναι έτσι όμως. Όταν εκεί έξω υπάρχει κόσμος που ουρλιάζει για την υπερθέρμανση του πλανήτη, για το γεγονός ότι έχει γκώσει από την υπερκατανάλωση κρέατος, αλλά και για τις αρρώστιες που αυτή κουβαλά μαζί της δεν μπορούμε να φοράμε ωτοασπίδες τα αρνίσια παϊδάκια μας και να προχωράμε μπροστά.
Το ‘μέτρον άριστον’, τουλάχιστον για την ώρα είναι αυτό στο οποίο έχω καταλήξει. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι αν ο ‘πεσκετεριανισμός’ δεν είχε αυτή τη μαύρη τρύπα του ‘τρώω κάτι ζωικό’, θα σου έγραφα ήδη από τη θέση της ακολούθου του συγκεκριμένου διατροφικού κινήματος και όχι του απλού παρατηρητή.
