Ποιος είπε ότι είναι ωραία η Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο;

Την ώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ρεπόρτερ όλων των καναλιών έχουν διασχίσει πεζοί την Πανεπιστημίου με βασανιστικά αργό βήμα δηλώνοντας με φοβερή έκπληξη για άλλη μια χρονιά ότι οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν το κλεινόν άστυ. Κάθε χρόνο η ίδια ηλιθιότητα.

Θα ήθελα πολύ να είμαι σε αυτή τη φοβερή σύσκεψη το βράδυ της 14ης Αυγούστου όταν ο τελών χρέη διευθυντή ειδήσεων αποφασίζει να στείλει ρεπόρτερ την επομένη στο Σύνταγμα και να βροντοφωνάξω “γιατί”. Αντ’ αυτού λέω να επιχειρηματολογήσω γιατί δεν μου αρέσει η Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο. Σε κόντρα όλων εκείνων που χρόνια τώρα προσπαθήσουν να πείσουν εαυτούς και άλλους για το πόσο υπέροχη είναι αυτή η πόλη ημέρες σαν και την σημερινή.

Σαν την Ελιάνα Χρυσικοπούλου που έγραψε χθες ότι το καλύτερό της καλοκαίρι το πέρασε στην Αθήνα. Διαβάζοντας όμως την ιστορία της, καταλαβαίνεις ότι σημασία έχει το με ποιον και όχι το που. Κοινώς, αν είσαι ερωτευμένος και είσαι στην Αθήνα περνάς υπέροχα ακόμα και το Δεκαπενταύγουστο. Ξέρεις όμως πώς θα γινόταν αυτό καλύτερο; Να είσαι ερωτευμένος, να είναι Δεκαπεντάυγουστο αλλά να μην είσαι στην Αθήνα.

Πάμε λίγο να δούμε τι γίνεται στην πόλη τέτοιες μέρες..

Δεν κάνεις τις δουλειές σου στις Δημόσιες Υπηρεσίες

Γιατί η κυρία Υπαλληλάκη που είναι υπέυθυνη για τέτοιου είδους περιπτώσεις φυσικά απουσιάζει και με το δίκιο της η γυναίκα για την καλοκαιρινή της άδεια. Θες να απευθυνθείς στον προϊστάμενο αλλά κι αυτός φυσικά απουσιάζει. Άρα; Ποιος θα κάνει την δουλειά σου; Ποιος θα σε εξπηρετήσει; Το μάντεψες. Ο υπάλληλος που θα επιστρέψει την 1η Σεπτέμβρη. Α Σάββατο είναι. Στις 3 Σεπτέμβρη.

Στη βόλτα θες να δεις και λίγο κόσμο

Η πρώτη βόλτα στο έρημο τοπίο είναι ρομαντική και υπέροχη. Η δεύτερη επίσης. Αλλά αν δεν έχεις γκόμενα ή έχεις ξεμείνει στην πόλη με τον κολλητό σου, η άδεια Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι απλά ένα ιδανικό location για αυτοκτονία. Στους πεζόδρομους διαλέγεις τραπέζι στο πλακόστρωτο για την περατζάδα, όχι για να σε φυσήξει ο λίβας.

Πρέπει να αλλάξεις δήμο για να πάρεις τα απαραίτητα

Ο συμπαθητικός κυριούλης κάτω από την πολυκατοικία που μένω τον τελευταίο χρόνο την έκανε για διακοπές. Φυσικό. “Θα πάω στο περίπτερο να πάρω Coca Cola”. Κλειστό το πρώτο. Κλειστό το δεύτερο. Κλειστό το τρίτο και το τέταρτο. Και μένω στο Παγκράτι ρε φίλε, δεν μένω σε καμιά πόλη – φάντασμα. Το θεωρείς γαμάτο να είναι 11 το βράδυ, να έχω 3 hot dog να περιμένουν μπροστά από την τηλεόραση με το Suits στο pause και να πρέπει να πάρω αυτοκίνητο για να πάω να πάρω μια Coca Cola;

Ένα άδειο μαγαζί είναι χειρότερο από ένα πήχτρα μαγαζί

Κατανοώ την αγανάκτηση όταν το αγαπημένο σου bar είναι ασφυκτικά γεμάτο με κανίβαλους που δεν λένε να αφήσουν ούτε μια θέση στο bar. Κατανοώ επίσης την χαρά σου όταν βλέπεις το ίδιο bar σχετικά άδειο. Έχει αρκετούς για να γίνει λίγο κέφι και βρίσκεις και να κάτσεις. Το λεγόμενο “μια χαρά”. Τον Αύγουστο όμως το μαγαζί είναι άδειο. Αν όχι κλειστό. Κι αυτό δεν το γουστάρει κανείς.

Υπομένεις το κύμα φωτογραφιών από αδειούχους

Όσο ευγενικοί κι αν θέλουν οι φίλοι σου να είναι μαζί σου, θα βγάλουν φωτογραφίες στο νησί. Και θα τις ανεβάσουν στο Instagram σε έναν άτυπο διαγωνισμό για να μαζέψουν like και comments. Κι εσύ θα είσαι ο μαλάκας που έχει μείνει πίσω και “ρουφάς” εικόνες από την Φολέγανδρο, τους Παξούς, την Βοϊδοκοιλιά, την Πάτμο και την Πρέβελη στην Κρήτη.

Κάνει ζέστη ρε φίλε. Περισσότερη απ’ ό,τι στην εξοχή ή το νησί

Περπατάς και κολλάς. Όχι εσύ δηλαδή, τα ρούχα πάνω σου. Και λες να πας για μια βουτιά. Σε ποια παραλία; Στο Καβούρι που χαϊδευτικά (αλλά μάταια) οι Νότιοι το αποκαλούμε Κόπα Καμπάνα; Ή μήπως στον Σχοινιά για να κολυμπήσεις στον βούρκο; Είσαι καταδικασμένος στην ίδια ζέστη που ανεχόσουν και τον Ιούνιο και τον Ιούλιο. Την ίδια ώρα που τα κορίτσια στις Χώρες των Κυκλάδων ρίχνουν ένα ζακετάκι πάνω τους γιατί έχει δροσιά.

Γι’ αυτό μην προσπαθείς να νιώσεις καλύτερα λέγοντας πόσο ωραία είναι η Αθήνα όταν είναι άδεια. Γιατί αν μπορούσες θα ήσουν κι εσύ κάπου αλλού. Όπως κι εγώ άλλωστε. Τα λέμε το βράδυ σε κάποιο στενό της Αθήνας. Θα με καταλάβετε. Δεν έχουμε μείνει πίσω πολλοί…