Ποιος είπε ότι οι Ολυμπιακοί χαίρονται με την κατάσταση στον ΠΑΟ;

Άβολα. Αν έπρεπε να διαλέξω μία λέξη για να περιγράψω το πώς αισθάνομαι βλέποντας τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό να πηγαίνει από ήττα σε ήττα στο πρωτάθλημα και το γεγονός αυτό να μην χωράει καν στο top 5 των μεγαλύτερων προβλημάτων του συλλόγου, θα επέλεγα το ‘αβολα’.

Σε κανένα παιδί δεν αρέσει να κερδίζει έναν εύκολο αντίπαλο. Η μεγάλη χαρά, το πανηγύρι, ερχόταν όταν κερδίζαμε τον δύσκολο κακό, αυτόν που μας είχε ταλαιπωρήσει για μέρες και πιστεύαμε ότι ποτέ δεν θα τον περάσουμε. Με τους αναλώσιμους στρατιώτες δεν ασχολιόσουν καν.

Μην φοβάσαι. Θα είμαι ειλικρινής. Δεν σκοπεύω να το παίξω Ευρωπαίος, ούτε ξαφνικά έγινα ο ανώτερος άνθρωπος που θέλει το καλό του αντιπάλου του. Αν τα αίτια της αγωνιστικής καθίζησης των ‘πρασίνων’ ήταν καθαρά αγωνιστικά, θα πανηγύριζα έξαλλα κάθε γκολ που δεχόταν και θα ήμουν ο πρώτος που θα κορόιδευα τους Παναθηναϊκούς κολλητούς μου σε περιστάσεις όπως ο ντροπιαστικός αποκλεισμός από τη Λαμία στο Κύπελλο. Κάθε γκολ σε εκείνη την τεσσάρα θα μετατρεπόταν σε όλο και πιο προκλητικό μήνυμα προς κάποιον άτυχο αποδέκτη. Κι όμως, αυτή τη φορά δεν έστειλα ούτε συλλαβή.

EUROKINISSI

Γιατί πολύ απλά, δεν έχει πλάκα έτσι. Για κάθε σοβαρό και υγιή Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγάλος αντίπαλος. Ο άσπονδος ‘εχθρός’, η άλλη πλευρά του νομίσματος, η αντανάκλαση στον καθρέφτη. Καλή η ΑΕΚ, καλός ο ΠΑΟΚ, όμως για κάποιο λόγο ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει τον τίτλο του ‘αιωνίου’ αντιπάλου. Αρκετά όμως με τον ‘κάθε Ολυμπιακό’, έτσι κι αλλιώς το τελευταίο διάστημα διαπιστώνω ότι δεν ταιριάζω και τόσο πολύ με την ιδιοσυγκρασία αυτού που ονομάζουμε ‘μέσος Ολυμπιακός’ και δεν στεναχωριέμαι και καθόλου γι’ αυτό.

Θα μιλήσω για μένα. Εμένα που έχω κάτσει σπίτι για να δω αγώνα του Παναθηναϊκού στο βόλεϊ, ελπίζοντας ότι θα χάσει και θα αποκλειστεί από τη συνέχεια του Champions League. Ναι, στο βόλεϊ. Εμένα που στο 0-2 από την Πόρτο του Μουρίνιο ξάπλωσα στο πάτωμα με ανακούφιση και στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 2007 στο ΟΑΚΑ, έφυγα από το γήπεδο μαζί με τους Ρώσους για να μην δω την απονομή. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κάφρο. Αηδιάζω με αρκετά εμετικά συνθήματα, δεν συμπαθώ την πλειονότητα των οργανωμένων, σέβομαι τον αντίπαλο και γίνομαι έξαλλος με κάθε είδους επεισόδιο. Αλλά στον Παναθηναϊκό, έχω ‘αδυναμία’: δεν θέλω να κερδίζει πουθενά.

Αλλά για να έχει αξία αυτό, θα πρέπει να είναι υγιής. Τεράστιο κλισέ το ‘η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή’, αλλά όλα τα κλισέ είναι τέτοια για κάποιο λόγο

Και το να είναι η ομάδα μου τόσους βαθμούς πάνω από τον Παναθηναϊκό επειδή αυτός αντιμετωπίζει τα μύρια όσα και χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά, αγγλικά και καμιά πενηνταριά ακόμα γλώσσες, δεν γίνεται να το χαρώ. Μου είναι αδύνατο. Εδώ ένας βασικός ποδοσφαιριστής του αντιπάλου σου τραυματίζεται και χαίρεσαι λιγότερο με μια μεγάλη νίκη, χάνει λίγη από την αίγλη της. Τώρα που οι περισσότεροι παίκτες αξίας του ΠΑΟ φεύγουν μαζικά μπας και επιβιώσει ο σύλλογος, τι ακριβώς να συζητήσουμε;

Όχι ρε παιδιά, δεν αισθάνομαι χαρά με όσα συμβαίνουν. Δεν μπορεί οι παράγοντες του Ατρομήτου να αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό σαν να είναι μικρή ομάδα, δεν γίνεται ο ΠΑΟΚ να παίρνει δανεικό παίκτη από τον ΠΑΟ σαν να μην τρέχει τίποτα, δεν είναι δυνατόν οι ίδιοι οι φίλοι του ΠΑΟ να έχουν αποδεχτεί μοιρολατρικά την κατάσταση. Όσο κι αν έχουν δυναμώσει τόσο ο ΠΑΟΚ όσο και η ΑΕΚ, το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο ίδιος ο Ολυμπιακός, έχουν ανάγκη έναν δυνατό και υγιή Παναθηναϊκό. Και ένας υποβιβασμός του Παναθηναϊκού θα είναι πραγματική καταστροφή, πολύ μεγαλύτερη από τον αντίστοιχο της ΑΕΚ μερικά χρόνια πριν. Χίλια συγγνώμη φίλοι ΑΕΚτσήδες, αλλά -για μένα- το ειδικό βάρος του ‘τριφυλλιού’ είναι μεγαλύτερο από αυτό της ΑΕΚ και ένα κραχ του Παναθηναϊκού θα μειώσει το ενδιαφέρον σε τεράστιο βαθμό και δύσκολα θα αφήσει ανεπηρέαστες και τις υπόλοιπες ομάδες.

Και σε τελική ανάλυση, για μένα, ένα πρωτάθλημα με Παναθηναϊκό ‘φάντασμα’ ή και τελείως απόντα δεν έχει την ίδια αξία με ένα πρωτάθλημα απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό όπως τον μάθαμε και τον συνηθίσαμε: ισότιμο αντίπαλο του Ολυμπιακού εντός και εκτός γηπέδων. Έτσι κι αλλιώς, ρόδα είναι και γυρίζει. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο παρελθόν στο χείλος της καταστροφής και κανείς δεν του εγγυάται ότι δεν θα βρεθεί ξανά στην ίδια θέση στο μέλλον.

Κάθε φίλαθλος που σέβεται τον εαυτό του λοιπόν, δεν πρέπει να επιθυμεί για καμία ομάδα -ειδικά τόσο μεγάλη και ιστορική όσο ο Παναθηναϊκός- να βιώνει τέτοιες καταστάσεις. Είναι όμως, άλλο ένα σημείο των καιρών. Γι΄αυτό, όσο διαρκεί η ταλαιπωρία του συλλόγου, η οποία δυστυχώς μοιάζει μόλις να ξεκίνησε, δεν θα αισθάνομαι ούτε χαρά, ούτε ικανοποίηση και δεν θα έχω καμία διάθεση για καζούρα. Αμηχανία και -γιατί όχι- στεναχώρια θα αισθάνομαι.

Αυτό που με έχει απογοητεύσει στην ιστορία των τελευταίων μηνών όμως, δεν είναι μόνο η στάση κάποιων Ολυμπιακών που δεν μπορούν να κοιτάξουν πέρα από δάχτυλό τους, αλλά και η στάση των ίδιων των φίλων του Παναθηναϊκού που δεν κάνουν ούτε το αυτονόητο: να γεμίσουν την Λεωφόρο προσφέροντας τα μοναδικά οφέλη που μπορούν αυτή την εποχή, δηλαδή οικονομική και ψυχολογική στήριξη και ενίσχυση.

Στην Ελλάδα όμως, που η αθλητική παιδεία, όπως και κάθε μορφή παιδείας, λάμπει δια της απουσίας της, έχουμε μάθει να αγαπάμε τις νίκες και τους τίτλους και όχι τις ίδιες τις ομάδες μας. Ειδικά όταν οι νίκες έρχονται απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους μας. Δεν τρέφω άλλωστε αυταπάτες, την ίδια στάση θα κρατούσαν οι φίλοι κάθε ελληνικής ομάδας. Παρόντες στα πανηγύρια και τα ντέρμπι, απόντες στα ζόρια, με ελάχιστες ρομαντικές εξαιρέσεις.

Αυτοί είμαστε, και δεν θα αλλάξουμε ούτε τώρα. Αυτό που εύχομαι τουλάχιστον, είναι να ξεπεράσει τα δικά του ζόρια ο Παναθηναϊκός ώστε οι νίκες και τα πρωταθλήματα που πανηγυρίζουμε να έχουν μεγαλύτερη αξία. Άντε, και για να μπορώ και πάλι να χαίρομαι τις ήττες του. Μου έλειψε αυτό το συναίσθημα.

Σε κανένα παιδί δεν αρέσει να κερδίζει έναν εύκολο αντίπαλο. Η μεγάλη χαρά, το πανηγύρι, ερχόταν πάντα όταν κερδίζαμε τον δύσκολο κακό, αυτόν που μας είχε ταλαιπωρήσει για μέρες και πιστεύαμε ότι ποτέ δεν θα τον περάσουμε. Με τους αναλώσιμους στρατιώτες δεν ασχολιόσουν καν.

Φέρτε πίσω τον αγαπημένο ‘κακό’ μας, μπας κι έχει νόημα ξανά το παιχνίδι.