Συγνώμη, ποιος βαρέθηκε τον Zeffirelli;

Μεγάλο Σάββατο βράδυ. “Πάμε να φύγουμε, θα αργήσουμε στην εκκλησία”. “Κάτσε, ακόμα στην Σταύρωση είναι το έργο”. Μην ρωτήσεις ποιο έργο. Ένα είναι το έργο. Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ του Φράνκο Τζεφιρέλι είναι η μοναδική ταινία που θα έπρεπε να προβάλλεται ποτέ σχετικά με την γέννηση, το έργο και το τέλος του Χριστού. Όχι επειδή είναι απαραίτητα η καλύτερη σχετική σειρά που έχει γυριστεί. Αλλά επειδή είναι αυτή που αγαπήσαμε.

Είναι πολλοί αυτοί που έχουν βαρεθεί τις επαναλήψεις. Αυτοί που κράζουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με την ανικανότητα άλλων τηλεοπτικών σταθμών να βρουν μία σειρά αντάξια της Τζεφιρελένιας. Αυτοί που τολμούν να τα βάλουν με τον JC. Όχι τον “κανονικό” (μην το ανοίξουμε τώρα το θέμα) αλλά τον Robert Powell.

Μην ντρέπεσαι που σου αρέσει. Βροντοφώναξέ το σαν να στέκεσαι στο παζάρι των Ιεροσολύμων και να αποκηρύσσεις τους αμαρτωλούς. Σαν να στέκεσαι έξω από τον τάφο και να φωνάζεις τον Λάζαρο να βγει. Κατάλαβες τέλος πάντων.

Η σχέση με τον Τζεφιρέλι ξεκίνησε τόσο παλιά που έχει πλέον κυριαρχικά δικαιώματα στην καρδιά και το μυαλό σου. Ο Φράνκο έχει φύγει 12 χρόνια τώρα από τη ζωή, ο Powell δεν υπάρχει πουθενά στον κινηματογραφικό χάρτη. Κι όμως. Η επιρροή τους στην σχέση σου με τον Χριστιανισμό, στην σκέψη σου για τον Θεό και τον Χριστό, στην όποια πίστη σου, είναι τεράστια.

Απο παιδί μάθαινες ότι ο Χριστός είναι ένας τύπος με μούσια και γαλάζια μάτια. Ότι η μητέρα του η Μαρία ήξερε άπταιστα Αγγλικά. Ότι η σταύρωση δεν ήταν Μεγάλη Πέμπτη αλλά Μεγάλο Σάββατο για την κορύφωση του δράματος. Ότι ο Ιούδας δεν είναι απλά ένας κλέφτης όπως λένε οι γραφές αλλά ένας επαναστάτης. Αυτά έλεγε ο Τζεφιρέλι, αυτά πίστευες κι εσύ.

Κι όποια κριτική σκέψη κι αν ανέπτυξες μεγαλώνοντας. Όσο φαιδρές κι αν σου φαίνονται κάποιες από τις εξιστορήσεις – δεν σκοπέυω να εξετάσω τα θέματα πίστης του καθενός – της Καινής Διαθήκης. Όσο κι αν έχεις αλλάξει τα πιστεύω σου, οι εικόνες από τον Ιησού από την Ναζαρέτ έχουν ριζώσει βαθύτατα στο μυαλό σου.

Γι’ αυτό και ανατριχιάζεις κάθε φορά την ώρα που βλέπεις τον Powell επί ξύλου να υποφέρει. Γι’ αυτό και νιώθεις ότι κάτι πραγματικά σπουδαίο συντελείται εκείνη την στιγμή. Γι’ αυτό και αρνείσαι πολλές φορές να μπεις στην μάζα εκείνων που κράζουν την παραγωγή.

Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ είναι μία αριστουργηματικά στημένη mini σειρά η οποία αγαπήθηκε εύκολα από τους ημι-Χριστιανούς που αποτελούν την πλειοψηφία στη χώρα μας. Ξέρεις όλους αυτούς που θα έβαζαν την παρακολούθηση της σειράς στους λόγους για τους οποίους πιστεύουν ότι είναι καλοί Χριστιανοί, παρέα με το ότι κάνουν τον σταυρό τους έξω από τις εκκλησίες και το ότι πάνε Μεγάλη Παρασκευή στον Επιτάφιο.

Είναι τέτοια η ταύτιση του Ιησού με τον Powell που πλέον λένε ότι μοιάζει με τον Χριστό κάθε τύπος που μοιάζει στον Powell και όχι κάποιος ο οποίος ομοιάζει στις αγιογραφίες. Ακόμα και τα διάφορα γλυπτά του Ιησού παρουσιάζουν έναν νεαρό φτυστό με τον ηθοποιό.

Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν θα βαρεθούμε ποτέ την σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι. Είναι αυτή η άρρηκτη σχέση την οποία έχουμε αποκτήσει μαζί της. Αυτή η ανάμνηση που ξυπνάει από τα παιδικά μας χρόνια. Αυτό το συναισθηματικό δέσιμο που την κατατάσσει εκεί ψηλά μαζί με κωμικές και δραματικές σειρές των 90s.

Μόνο που αυτές τις σειρές τις ξαναβλέπεις και τις βαριέσαι. Τον Τζεφιρέλι δεν τον βαριέσαι ποτέ.

Από Μεγάλη Δευτέρα στις 21:15 στον ΑΝΤ1