Μία vegan εξομολογείται: Σήμερα είναι απλά μία Πέμπτη
Όταν ένας (θαρραλέος) αρχισυντάκτης ζήτησε από μια vegan δημοσιογράφο να πει όλα όσα σκέφτεται, εν όψει Τσικνοπέμπτης. Ένα κείμενο για σκληρά καρύδια (που είναι και vegan).
- 20 ΦΕΒ 2020
Κάπου καταχωνιασμένη στο πατρικό μου υπάρχει μια φωτογραφία που είναι τόσο όμορφη όσο και προβληματική. Φοράω ένα κοτλέ φόρεμα και μια πλεκτή ζακέτα και χαμογελάω όλο χαρά. Στο πλάι μου βρίσκεται σκυμμένη η γιαγιά Καλλιόπη και γύρω μας απλώνεται ένα λιβάδι γεμάτο λουλούδια. Είμαι δεν είμαι δύο χρονών και στέκομαι ντροπαλά δίπλα σε ένα αρνάκι. Τότε ίσως να σκεφτόμουν πως αυτός ο λευκός, χνουδωτός φίλος είναι μικρός, σαν εμένα. Σήμερα γνωρίζω πως ήταν μόλις ελαχίστων μηνών και πως λίγες ημέρες αργότερα, Μεγάλο Ορθόδοξο Πάσχα γαρ, θα βρισκόταν, τεμαχισμένο, σε ένα τραπέζι που θα έμοιαζε πολύ με εκείνο της οικογένειάς μου.
Ας κάνουμε τώρα ένα μικρό πείραμα, κάνε μου αυτή τη χάρη. Κλείσε τα μάτια και φαντάσου πως βρίσκεσαι σε ένα λιβάδι. Μέσα από ένα ξέφωτο βγαίνει ένα μικρό μοσχαράκι με στιλπνό τρίχωμα και μεγάλα μάτια. Αργά αλλά σταθερά σε πλησιάζει. Τα πόδια του γεμάτα νιότη και σιγουριά, το σώμα του λεπτό και νευρώδες, το βλέμμα όλο περιέργεια. Τι θα ένιωθες, αν στην επόμενή σου εκδρομή, συναντούσες κάτι τέτοιο; Ποια θα ήταν, ειλικρινά, η πρώτη σου αντίδραση;
Ως «vegan» (η κοινωνία αυτή αρέσκεται σε τίτλους και ταμπέλες) έκανα μια για πάντα αυτή τη σύνδεση. Το αρνάκι της φωτογραφίας δεν έχει καμία διαφορά με τα παϊδάκια, τα μοσχαράκια στις διαφημίσεις γάλακτος καμία διαφορά με τον κιμά και τη μπριζόλα σου και ο «Μπέιμπ» το γουρουνάκι καμιά διαφορά με το μπέικον. Ναι. Ακόμα και το αγαπημένο σου τετράποδο, ο σκύλος σου, δεν έχει καμιά διαφορά με τα άμορφα πλάσματα που κρέμονται από τσιγκέλια στις κινέζικες κρεαταγορές. Μόνο που εκείνο μοιάζει στα μάτια των πολιτισμένων Δυτικών φρίκη, ενώ όλα τα προηγούμενα είναι απλά… φαγητό.
Πώς νιώθω, λοιπόν, ως vegan σε έναν κόσμο που η κατανάλωση ζώων είναι άρρηκτα δεμένη με τα έθιμα και την κουλτούρα του; Οι περισσότεροι από όσους έχουν κάνει την επιλογή να μην καταναλώνουν ζωικά προϊόντα, ‘τρέχουν’ σε δύο ταχύτητες: εκείνη του θυμού και εκείνη της λύπης. Η γιόγκα μού έχει χαρίσει και μία τρίτη που σπάνια κάνει την εμφάνισή της, εκείνη της συμπόνιας. Όχι μονάχα για τα πλάσματα που βρίσκουν το δρόμο τους στο πιάτο της πλειοψηφίας αλλά και για την πλειοψηφία την ίδια.
Νιώθω δέος για το ανθρώπινο μυαλό που, ως όμορφος υπηρέτης και επικίνδυνος αφέντης, βάζει ‘λογικές’ διαχωριστικές γραμμές εκεί που δεν υπάρχουν. Ανάμεσα σε φύλα, σε εθνικότητες, σε χρώμα δέρματος, ανάμεσα σε τετράποδους ‘φίλους και τετράποδο ‘φαί’. Νιώθω συμπόνια για όλους όσους, κάποτε αναρωτήθηκαν ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο κουνέλι στιφάδο και σε εκείνο που έχουμε ως κατοικίδιο στην τάξη, μέχρι που έβαλαν την περίφημη ‘λογική διαχωριστική γραμμή’ και σταμάτησαν να ‘ρωτάνε βλακείες. Και νιώθω τρυφερότητα για όσους αποφάσισαν πως οι ‘λογικές διαχωριστικές γραμμές’ κάθε είδους είναι τελικά παράλογες και επικίνδυνες.
Αυτή την Τσικνοπέμπτη, θα φορτώσω το (vegan) backpack μου με μανιτάρια, πιπεριές, ντομάτες, κολοκύθια και μελιτζάνες. Θα συναντήσω (όχι μόνο vegan) φίλους σε μια όμορφη βεράντα, θα ψήσω λαχανικά για όλους και θα φάμε όλοι μαζί ό,τι ελεύθερα επιλέγουμε. Θα δεχτώ πάλι ερωτήσεις, πάλι θα απαντήσω ό,τι μου έρχεται και θα δώσω πάλι την αγαπημένη μου συνταγή για vegan τζατζίκι σε όσους τη ζητήσουν. Θα επιστρατεύσω τα κουτάκια του μυαλού μου για να μην αποφύγω αυτή την ευκαιρία να μοιραστώ αυτά που πιστεύω, αυτά που σκέφτομαι, κι αυτά που τρώω. Κι αν κάποια στιγμή νιώσω θυμό ή θλίψη, ο γιόγκι μέσα μου θα μου θυμίσει ‘Lokah samastah sukhino bhavantu’. “Ας είναι όλα τα πλάσματα, παντού, χαρούμενα και ελεύθερα”. Και είσαι κι εσύ ένα απ’ αυτά, φίλε μου.
