Πώς το Fantasy απειλεί να καταστρέψει τη σχέση μου με τον αθλητισμό
Είναι φυσιολογικό να ικανοποιούμαι με γκολ που δέχεται η ομάδα μου γιατρέ; (όχι, δεν είναι).
- 5 ΟΚΤ 2022
31 Αυγούστου 2022. Η Λίβερπουλ (η ομάδα που υποστηρίζω στην Αγγλία και γενικότερα η μόνη ομάδα πλην Ολυμπιακού που με νοιάζει), κερδίζει τη Νιουκάστλ για την Premier League με γκολ του Carvalho στο 98.
Υπό κανονικές συνθήκες, θα πανηγύριζα έξαλλα το ανέλπιστο τρίποντο. Κι όμως, ναι μεν χάρηκα, όμως η χαρά μου κάπως μετριάστηκε επειδή την ασίστ χρεώθηκε ο Salah, τον οποίο είχαν στην ομάδα τους αρχηγό αρκετοί ανταγωνιστές μου στο Fantasy της Premier League, στο οποίο και συμμετέχω για ακόμη μία σεζόν.
Κάπου εκεί, κατάλαβα για πολλοστή φορά ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι δηλητηριάζει τη σχέση μου τον αθλητισμό. Και δεν ξεκίνησε τώρα. Αρκετά χρόνια πριν, βλέποντας αγώνα μπάσκετ του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, έπιασα τον εαυτό μου να μη στεναχωριέται και τόσο που φάγαμε τρίποντο, επειδή ο παίκτης που ευστόχησε ήταν στην αγκαλιά της ομάδας μου στο Fantasy της Ευρωλίγκας.
Μέσα στα χρόνια, το παραπάνω σκηνικό επαναλήφθηκε πολλές φορές, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, γεννώντας στο μυαλό μου το εύλογο ερώτημα: Όπως ακριβώς αυτοί που παρακολουθούν αθλητικά επειδή το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το στοίχημα και στην πραγματικότητα δεν αγαπάνε τα σπορ, μήπως συμβαίνει το ίδιο στα αλήθεια και με τους κολλημένους με το Fantasy;
Είτε συμμετέχεις σε λίγκα με κάποιο έπαθλο, είτε το κάνεις απλά για τη χαρά του ανταγωνισμού και της νίκης, το μόνο σίγουρο είναι ότι παύεις να βλέπεις αθλητικά για τα αθλητικά, καθώς έχεις πια προσωπικό κίνητρο και όφελος για κάτι όχι τόσο ρομαντικό όσο είναι η νίκη και η πρόοδος της ομάδας σου.
Σε κάθε περίπτωση, δεν ήρθα εδώ για να ηθικολογήσω. Ο καθένας βλέπει σπορ για τους δικούς του λόγους και μπορεί με έναν μαγικό τρόπο να συνδυάζει την απόλαυση ενός αγώνα με την ταυτόχρονη αγωνία για το στοίχημα και το Fantasy.
Ε, εγώ δε νομίζω ότι μπορώ να το κάνω αυτό για πολύ ακόμα. Ήδη, τη σεζόν που τρέχει, συμμετέχω σε 4 λίγκες στο Fantasy της Premier League και άλλες 3 σε αυτό της Ευρωλίγκας. Κάποτε λάμβανα μέρος και σε αυτό του NBA, όμως μετά από δύο σεζόν κουράστηκα. Όμως δεν είναι ο χρόνος και η ενέργεια που σπαταλάω που με ενοχλούν.
Είναι το δηλητήριο που στάζει στο μυαλό μου κάθε εύστοχο σουτ αντιπάλου που φοράει τα χρώματα των Γαλόπουλων, όπως ονομάζονται οι δοξασμένες ομάδες μου. Είναι το μειδίαμα που μπορεί να ρίξω όταν ένας παίκτης του Ολυμπιακού παίξει χάλια, αλλά τελευταία στιγμή δεν τον έβαλα αρχηγό, οπότε μικρό το κακό. Είναι το να ανοίγω το LiveScore, να βλέπω ότι η Λίβερπουλ κερδίζει 6-0 και να με νοιάζει μόνο πόσα γκολ και πόσες ασίστ έχει βάλει ο Salah.
Δεν ήμουν έτσι εγώ, δε χρειαζόμουν υποκατάστατα για να με νοιάζει. Ναι, πάντα ήμουν ανταγωνιστικός, πάντα θέλω να κερδίζω και το Fantasy συνδυάζει τον ανταγωνισμό με τον αθλητισμό. Στη θεωρία, ιδανικός συνδυασμός. Στην πράξη, ο ανταγωνισμός μερικές φορές μοιάζει να υπερνικάει την αγάπη μου για τον αθλητισμό, ακόμη και την αγάπη μου για την ομάδα μου. Κι αυτό είναι επικίνδυνο.
Για την ώρα, δε σκοπεύω να κρεμάσω ακόμη τα παπούτσια μου στο Fantasy. Ίσα-ίσα, με το Μουντιάλ να πλησιάζει, σκοπεύω να μπω και σε λίγκες πρόβλεψης σκορ. Ξέρεις, αυτές που η ομάδα που υποστηρίζεις βάζει πέμπτο γκολ κι εσύ ξενερώνεις γιατί το είχες παίξει 4-0 και χάνεις πόντους. Υγιής σχέση με τον αθλητισμό πάνω απ’ όλα.
Μακροπρόθεσμα όμως, αν θέλω να συνεχίσω να αποκαλώ τον εαυτό μου φίλαθλο (και πολλές φορές οπαδό, ΟΚ, δεν είναι και η δουλειά μου άλλωστε για να το παίζω αντικειμενικός), μάλλον πρέπει τα Γαλόπουλα να κηρύξουν πτώχευση και να μην ενταχθούν στο άρθρο 44.
Τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Μέχρι τότε, πάω να δω αν τα trades που έκανα στο Fantasy της Ευρωλίγκας έγιναν δεκτά.
