Πόση τηλεοπτική δυστυχία μπορείς να καταναλώσεις σε μια σεζόν;
Αν ακόμη κι η μυθοπλασία είναι γεμάτη τραγωδίες και φρικτά γεγονότα, πώς ακριβώς θα ξεφύγει ο τηλεθεατής από τη ζοφερή πραγματικότητα;
- 18 ΟΚΤ 2023
Έχει βραδιάσει και βρίσκεσαι με λίγο χρόνο για τον εαυτό σου. Κοιτάς τι γίνεται στον κόσμο. Σε πιάνει κατάθλιψη. Αφήνεις το κινητό στην άκρη και εμφανίζονται μπροστά σου όσα πρέπει να διαχειριστείς, για να μη σε καταπιεί η καθημερινότητα σε μια χώρα που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την επιβίωση (πόσο μάλλον την ευημερία) των πολιτών της.
Όπως παλεύεις να αφήσεις για λίγο στην άκρη τα άγχη σου και να πάρεις μια άνετη ανάσα, από αυτές που ο αέρας δεν σταματά στον «κόμπο» που έχει κάτσει στο στήθος σου, ενεργοποιείς την τηλεόραση.
Διαχρονικά άλλωστε, ήταν η παρέα όσων δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να βρουν άλλους τρόπους διασκέδασης, εκτός σπιτιού. Αρχίζεις λοιπόν, το ευγενές σπορ του ζάπινγκ. Στην ΕΡΤ1 έχει το Κάνε ότι κοιμάσαι. Έχεις ακούσει τα καλύτερα. Κάθεσαι για λίγο. Σύντομα διαπιστώνεις πως είναι μεν, εξαιρετική δουλειά, αλλά δεν σε βοηθάει να νιώσεις καλύτερα. Τουναντίον.
Πηγαίνεις στην ΕΡΤ2. Εμφανίζεται μπροστά σου η ταινία με τίτλο Στον Λαβύρινθο. Η «έξυπνη» τηλεόρασή σου σε ενημερώνει πως πρόκειται για θρίλερ, με μια γυναίκα να κυνηγά το τέρας που «δεν είναι στον αληθινό κόσμο, αλλά μέσα στο μυαλό της». Κάνεις pass.
Επόμενος σταθμός (literally) είναι o ANT1. Έχει τη Μάγισσα. Έχεις ακούσει τα καλύτερα. Δεν τα βλέπεις. Δηλαδή, δε βλέπεις κάτι που να μπορεί να σε αποσυμπιέσει. Παρεμπιπτόντως, επειδή έχεις δει και εκατοντάδες ώρες ξένων παραγωγών, διαπιστώνεις κάποιες αδυναμίες.
Κανένα άγχος. Πας στο Star. Προβάλει τη Φάρμα. Σκέφτεσαι, επιτέλους ένα ανάλαφρο πρόγραμμα να αδειάσει το μυαλό μου. Πριν ολοκληρώσεις τη σκέψη σου, αρχίζουν οι τσακωμοί για τις πλέον ασήμαντες αφορμές -που ναι, έχουμε εμπεδώσει πως γίνονται «βουνά» σε περιβάλλοντα εγκλεισμού. Βέβαια, ό,τι βλέπεις στη Φάρμα το βλέπεις πολύ συχνά στην ημεδαπή: είναι αυτό το ατελείωτο «ο κώλος μου να είναι καλά και ποιος χ… τους άλλους;».
Πάμε παρακάτω. Στον Alpha έχει τον Σασμό. Η δουλειά που έχει υμνηθεί από πολλούς είναι στην τρίτη σεζόν. Έχεις χάσει τις δυο προηγούμενες (έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου κάποια στιγμή να το πιάσεις από την αρχή το σίριαλ) και έτσι δοκιμάζεις τον ΣΚΑΪ.
Στους Πανθέους διαβάζεις πως «ο Κίτσος και η Μάρμω παραδίνονται στο απαγορευμένο πάθος τους». Και αυτό το σίριαλ είναι εποχής (ή τουλάχιστον δεν είναι στο εδώ και τώρα). Διαβάζεις και ότι θα ολοκληρωθεί με «τραγικές εξελίξεις» και λες «πάμε παρακάτω».
Στο παρακάτω είναι το Ναυάγιο που προβάλλεται στο MEGA. Η μεταφορά της τραγωδίας που στιγμάτισε την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας (ενδεχομένως να την έχεις ακούσει ως Το ναυάγιο στη Φαλκονέρα) στη μικρή οθόνη, είναι αδιαμφισβήτητα εξαιρετική δουλειά.
Να πω και μια κουβέντα για τον Γιατρό στον Alpha, που αφορά μια πραγματική ιστορία (του Pierdante Piccioni) εν τούτοις μας πρόλαβαν οι Ιταλοί. Επιπροσθέτως, η ζωή του γιατρού αυτού δεν ήταν ακριβώς χαρούμενη. Άσε που έχω δει και το Amsterdam.
Πού θέλω όμως, να καταλήξω. Αν θέλω να δυστυχήσω (κι άλλο), κοιτώ τι γίνεται γύρω μου και σκέφτομαι τη ζωή μου. Δεν βλέπω τηλεόραση. Όσο ποιοτική και αν είναι. Μπορεί να έβλεπα κάτι, αν δεν προβάλλονταν όλες οι δυστυχίες μαζί. Υπ’ αυτήν τη συνθήκη, λυπάμαι αλλά θα προσπεράσω. Και έχω την εντύπωση πως δεν είμαι η μόνη που ακολουθεί αυτή την τακτική.
Έχουμε φτάσει μεν, στο 2023, αλλά αυτοί που επιλέγουν τι θα δούμε κάθε σεζόν στα κανάλια δεν φαίνεται να ‘χουν καταλάβει πως το overdose ενός προϊόντος που είχε τύχει να πιάσει τον περασμένο χρόνο, δεν εγγυάται την επιτυχία. Αυτό που κάνει είναι να απομακρύνει περισσότερους «πελάτες» και να αυξάνει το φόρτο εργασίας του Ανδρέα Γεωργίου που κατάφερε να φτάσει στην τρίτη σεζόν τη Γη της Ελιάς.
Δεν είμαι τηλεκριτικός (αν και στο παρελθόν έκανα για χρόνια media), ωστόσο έχω την αίσθηση πως ως παραγωγή δεν μπαίνει στο ίδιο επίπεδο με αυτές των Μαγισσών, του Ναυαγίου και του Σασμού.
Έχω δε, την εντύπωση πως η επιτυχία της συγκεκριμένης σειράς (που αυξάνει διαρκώς τις σεζόν της) έγκειται στο ότι είναι γυρισμένη στο σήμερα και πως βλέπεις πράγματα που από ένα σημείο κι έπειτα δεν μπορείς να εκλάβεις ως τραγικά -μολονότι παρουσιάζονται ως τέτοια.
Αν έχεις δει μια αμερικανική πολυετή σειρά που σέβεται τον εαυτό της, ξέρεις τι μπορεί να πάθει ο οποιοσδήποτε εκ των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Ε, ο Γεωργίου το ‘χει τερματίσει. Και αυτή η υπερβολή με διασκεδάζει – για κάποιο διεστραμμένο λόγο. Σε κάποιες περιπτώσεις, βοηθούν και οι ερμηνείες.
ΥΓ: Ό,τι διάβασες έως εδώ μου συνέβη την Τρίτη 17/10, οπότε πάλευα για διάστημα άνω των δυο ωρών να βρω κάτι να δω στην ελληνική επίγεια τηλεόραση, χωρίς να μαυρίσει παραπάνω η ψυχή μου. Δεν βρήκα. Και γύρισα στην «αγκαλιά» του Netflix, του Disney+ και της Apple TV και του Cinobo (κάπως πρέπει να περνάει η ώρα, αδέλφια).
Δεν μου κάνει λοιπόν, την παραμικρή εντύπωση που όταν προβάλλεται ευχάριστο περιεχόμενο (πχ το IQ 150, επίσης μεταφορά γαλλικής παραγωγής που προβάλλεται στην COSMOTE TV μεν, αλλά που βοηθά να φτιάξεις τη διάθεση σου), προτιμάται.
Τώρα, το γιατί δεν επενδύουν σε αυτό οι υπεύθυνοι μπορούν να το εξηγήσουν μόνο εκείνοι. Εγώ αδυνατώ να καταλάβω. Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν θέλουν το καλό μας.
