Πόσο κοστολογούνται πέντε χρόνια φυλακή ενώ είσαι αθώος;

Χθες, πέρασε μια ακόμη συνηθισμένη Πέμπτη. Καλοκαιρινή Πέμπτη. Μια Πέμπτη, που πολύ πιθανόν αν σε ρωτήσουν μετά από λίγες εβδομάδες, τι έκανες εκείνη την ημέρα, δεν θα θυμάσαι να απαντήσεις. Ακόμα και να έζησες κάτι μεγάλο και όμορφο ή κάτι οδυνηρό και δύσκολο, τόσο που αυτή η Πέμπτη δύσκολα θα ξεχαστεί, θα έχεις την Παρασκευή, για να σου δείξει το δρόμο εμπρός και να σε πάρει από το χέρι να πας παρακάτω. Και η Παρασκευή ή η Τετάρτη ή η Πέμπτη, που δεν θα θυμάσαι μετά από μικρό διάστημα τι έκανες και πως πέρασες, είναι οι πιο αδιάφορες, οι πιο ξεκούραστες και οι πιο λυτρωτικές μέρες της ζωής σου. Γι’ αυτές τις μέρες που πολλές φορές σε βαραίνουν τύψεις που δεν κατάφερες να αλλάξεις τον κόσμο ή έστω τον κόσμο σου και προτίμησες να αφήσεις τις ώρες να περάσουν χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα, θα πρέπει να είσαι χαρούμενος και ευγνώμων. Γιατί αυτές οι μέρες σου είναι οι μέρες ελευθερίας για σένα, αφού ο μόνος καπετάνιος στη θάλασσα των αποφάσεων ήταν ο εαυτός σου. Και πίστεψέ με, η ‘ελευθερία’ δεν είναι μια τόσο απλή και τόσο εύκολη λέξη, όπως μοιάζει γραμμένη σ’ αυτό το κείμενο.

Χθες, πέρασε μια ακόμη Πέμπτη. Ούτε συνηθισμένη, ούτε καλοκαιρινή. Μια Πέμπτη, που θα την θυμάται πολύ καλά. Όπως θυμάται την προηγούμενη Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη και πάει λέγοντας. Θυμάται όλες τις ημέρες ακόμα κι αν δεν διαφέρουν σε τίποτα η μια από την άλλη. Θυμάται όλες τις ημέρες, που από σήμερα θα θέλει να ξεχάσει, αλλά δεν θα μπορεί. Ίσως και δεν θα πρέπει. Για να του θυμίζουν πως δεν υπάρχει τίποτα πιο απάνθρωπο από τον άνθρωπο με εξουσία. Η ζωή τον έφερε στη μέση μιας σύγχρονης Ρωμαϊκής αρένας, όπου οι βασιλείς σήκωσαν το χέρι, την σημάδεψαν με τον δείκτη και του στέρησαν το πιο πολύτιμο πράγμα. Την ελευθερία. Ετσιθελικά και εκδικητικά.

Σήμερα, δεν είναι μια ακόμη Παρασκευή για εκείνον. Είναι η Παρασκευή που έφτασε μόνο μια λέξη, για να του δώσει ανείπωτη χαρά και να σπάσει τις αλυσίδες της αδικίας. Η λέξη ‘αθώος’ σήμανε τους πανηγυρισμούς των συντρόφων του στην αίθουσα του δικαστηρίου και το τέλος μια 5χρονης ομηρίας για τον Τάσο Θεοφίλου. Είχε συλληφθεί το 2012 και είχε καταδικαστεί πρωτόδικα το 2014 σε ποινή κάθειρξης 25 ετών, για τη ληστεία σε τράπεζά της Πάρου, όπου είχε τραυματιστεί θανάσιμα ένας πολίτης. Ο πραγματικός λόγος της σύλληψής του, ήταν τα πολιτικά του φρονήματα.

”Η μόνη φορά που βρέθηκα κοντά σε όπλο, ήταν όταν μου το έβαλαν στον κρόταφο στη σύλληψή μου. Δεν διέπραξα κανένα από τα αδικήματα που με κατηγορούν. Διέπραξα ένα αδίκημα το οποίο περικλείει όλα τα αδικήματα. Είμαι αναρχικός”, είχε πει ο ίδιος κατά την απολογία του στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο και η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο ‘αδίκημα’, ποτέ δεν έπαψε να διώκεται από τις αρχές. Όσο ελεύθεροι κι αν λέμε πως ζούμε.

Την ίδια στιγμή, στις γυναικείες φυλακές της Θήβας, η 29χρονη Ηριάννα ζει τις βασανιστικές μέρες που ανέφερα παραπάνω και η υπόθεσή της, αφενός κρίνεται αντιεμπορική για τα Δελτία Ειδήσεων, αφετέρου έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων για τα ελλιπή στοιχεία που την καταδίκασαν να ζήσει τα επόμενα 13 χρόνια στη φυλακή.

Είναι μόλις 29 χρονών, υποψήφια διδάκτωρ στη Φιλοσοφική και πριν από έξι χρόνια ξεκίνησε ένας εφιάλτης, από τον οποίο ελπίζει να ξυπνήσει και να ζήσει άμεσα. Η Αντιτρομοκρατική έκανε έφοδο στο σπίτι του συντρόφου της, συνέλαβε και τους δύο κι ενώ εκείνος αθωώθηκε, η ίδια έδωσε οικειοθελώς δείγμα DNA. Έπειτα, συνδέθηκε με την υπόθεση που αφορούσε ένα κουτί σφαίρες στην Πανεπιστημιούπολη, όμως εκτός της κατάθεσης του μάρτυρα πως ήταν άνδρας αυτός που έκρυψε το κουτί, υπήρχε και το γεγονός πως ήταν ελάχιστο και επιστημονικά ανεπαρκές δείγμα DNA. Όταν μάλιστα ο συνήγορός της ζήτησε δείγμα DNA για να ελεγχθεί από ειδικό πραγματογνώμονα, διδάκτορα της Γενετικής, η αστυνομία απάντησε πως το δείγμα ήταν ελάχιστο και δεν υπάρχει πια. Τόσο απλά, τόσο αδιάφορα.

Για την ιστορία της, μπορείς να μάθεις τα πάντα από τον Χρήστο Δεμέτη. Και αξίζει να διαβάσεις και να μάθεις ενδελεχώς πόσο άγρια και μανιασμένα μπορεί να συμπεριφερθεί το κράτος, όταν ψάχνει για θύτες και κυνηγάει φαντάσματα. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση, ακόμα κι αν δεν είσαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι εχθρός του ανθρώπου είναι το κράτος υπό την παρούσα μορφή, δεν μπορείς να κάνεις πέρα την εκδικητική συμπεριφορά του απέναντι σ’ ένα 29χρονο κορίτσι. Δεν είναι το ζήτημα της αθωότητας ή της ενοχής, αλλά ο τρόπος που λειτουργεί και πόσο εύκολα καταδικάζει με κατά γενική ομολογία, ελλιπή στοιχεία.

Όλες οι μέρες μέχρι την Δευτέρα 17η Ιουλίου δεν θα είναι συνηθισμένες για την Ηριάννα. Εκείνη την Δευτέρα, θα μάθει αν η έφεση που άσκησε ο συνήγορος της θα γίνει δεκτή και αν τελικά θα αναπνεύσει ξανά ελευθερία, έχοντας ωστόσο πάντα πάνω της την σαν κακό σπυρί, όλο αυτό το διάστημα της ομηρίας της. Και απ’ όλα αυτό προκύπτουν τα εξής ερωτήματα, που κανείς ποτέ δεν έχει και δεν μπορεί να απαντήσει:

Πόσο κοστολογούνται τα 5 χρόνια φυλάκισης του Τάσου Θεοφίλου, της Ηριάννας και τόσων άλλων αθώων; Πως γυρίζουν πίσω τα χαμένα χρόνια στη φυλακή; Τι γίνεται ή τι πρέπει να γίνει μ’ όσους ελαφρά τη καρδία αποφασίζουν να κλείσουν κάποιον σ’ ένα κελί, με εκδικητικά ή πολιτικά κριτήρια; Πως θα ξεχαστούν από αυτούς τους ανθρώπους όλα αυτά τα μαρτυρικά μέρες/μήνες/χρόνια που έβλεπαν τον ήλιο πίσω από τα κάγκελα; Πως θα φύγει αυτή η ρετσινιά της φυλακής; Και τέλος, τι πρέπει να γίνει με όλα τα Μέσα Ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους που καταδίκασαν άνευ δίκης, τον Τάσο Θεοφίλου, την Ηριάννα και όποιον τολμά να βρίσκεται στον αναρχικό χώρο;

Σ’ όλα αυτά που ζούμε καθημερινά γύρω μας, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να νιώθουμε ελεύθεροι και πάνω απ όλα άνθρωποι, θα πρέπει όσο συνηθισμένες είναι οι μέρες μας, τόσο ασυνήθιστες να μας φαίνονται όλες αυτές οι ιστορίες όπως του Τάσου Θεοφίλου και της Ηριάννας.

(Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi.gr)