Ποτέ δεν ξεχνάς το πρώτο σου (γυμνασιακό) reunion

Δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος να αισθανθείς πολύ νέος και πολύ γέρος ταυτόχρονα, από το να μπεις σε ένα παρακμιακό μεζεδοπωλείο κοντά στο σταθμό του ηλεκτρικού στην Καλλιθέα, γεμάτο ανθρώπους που σου θυμίζουν πως ήταν η ζωή σου όταν το μόνο σου άγχος ήταν πότε στο διάολο θα χτυπήσει το κουδούνι του διαλείμματος.

Το μόνο που έλειπε ήταν η κα Βάσω, η δασκάλα με την άφρο περμανάντ που είχαμε στο δημοτικό, και ένας μαυροπίνακας. Τότε κάλλιστα θα μπορούσα να φανταστώ και τους 20 μας (τόσοι περίπου είχαμε μαζευτεί το συγκεκριμένο μεσημέρι της Κυριακής) να βγάζουμε έξω τα τετράδια και να μαθαίνουμε ξανά τι συμβαίνει στο όμικρον όταν κυλήσει στην κατηφόρα και πέσει πάνω στο γιώτα.

Αφήνοντας πίσω, για λίγα δευτερόλεπτα, όλα τα καλά και τα κακά που μας συνέβησαν στα 18 χρόνια από τότε που αποφοιτήσαμε από το 3ο Λύκειο Καλλιθέας. Γάμους, γεννήσεις, απογειωμένες καριέρες (respect στο Μιχάλη και τα χρόνια που πέρασε σε Seattle και Atlanta).

Καθώς επίσης διαζύγια, απολύσεις και θανάτους γονέων (αποκλειστικά πατεράδων, που κατά κανόνα τα φτύνουν πιο εύκολα). 

Όσο και να είσαι προετοιμασμένος για αυτό που θα συναντήσεις, το αρχικό σοκ του να βλέπεις ταυτόχρονα 20 ξεχασμένα πρόσωπα από το παρελθόν σου, είναι το αντίστοιχο του να αρχίσει να βγαίνει ΤΩΡΑ μέσα από την οθόνη του υπολογιστή σου όλη η friend’s list σου στο facebook. Ξέρεις, στη λογική της Σαμάρα από το Ring.

Άσε που επειδή δεν είμαστε Αμερικανάκια -ώστε να έχουμε προβλέψει να κολλήσουμε καρτελάκια με το όνομα μας στις μάπες μας- τρως αναγκαστικά ένα μισάωρο στην αρχή προσπαθώντας να θυμηθείς ποιος είναι ποιος. 

Και εννοείται πως υπάρχουν και εκείνοι (συνήθως οι πιο ήσυχοι στο σχολείο) που, όσο και να στύψεις το μυαλό σου, δεν μπορείς να θυμηθείς με τίποτα. Κάτι που, όσο και να το κάνεις, είναι λίγο ξεφτίλα να του το λες του άλλου στη μούρη.

Αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση είναι το πόσο γρήγορα δημιουργήθηκαν οι ‘κλίκες’ του παρελθόντος με τους κολλητούς του δημοτικού και γυμνασίου να αρχίζουν να κάνουν αλλαξο-καρεκλιές για να βρεθούν όλοι καθισμένοι κοντά και να αρχίσουν να λένε τα δικά τους.

Αφού ουσιαστικά αυτοί είναι οι μόνοι άνθρωποι που σε νοιάζει να μάθεις πως τους φέρθηκε η ζωή ως τώρα. Και όχι πως μοιάζει η 5χρονη κόρη της Σούλας  από το δημοτικό.

Η μόνη by the way που έφερε τυπωμένες φωτογραφίες στο reunion, αντί να δείξει απλά -και μετά από πολύ επιμονη- την φωτό που έχει wallpaper στο κινητό, όπως κάνουν οι ‘πολιτισμένοι άνθρωποι’.

Άσε που δυστυχώς κανένα από τα κορίτσια της τάξης δεν μεγάλωσε τόσο καλά ώστε να θυμίζει την Brenda και την Kelly στην αντίστοιχη θρυλική φωτογράφηση του Entertainment Weekly.

(Σε αντίθεση με κάποιους από τους άντρες -ειδικά τους χωρισμένους- που ήταν ακόμη players. Και μάλιστα με εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό ευστοχίας)

Κατά τα άλλα, προφανώς και δεν έγινε κάτι τόσο συναρπαστικό όσο π.χ. στο reunion επεισόδιο του It’s Always Sunny in Philadelphia.

Προφανώς 8 στους 10 είχαν πάρει κιλά, 5 στους 10 είχαν χάσει μαλλιά και 2 στους 10 είχαν ξεμείνει να μένουν ακόμη στα πατρικά τους. Πηγαίνοντας για καφέ στα ίδια μέρη με παλιά. Σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Κάτι που μόνο καλό δεν το λες.

Αλλά κανείς δεν είχε αλλάξει φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό ή χώρα διαμονής. Κάτι που, όσον αφορά το τελευταίο, και πάλι μόνο καλό δεν το λες.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και χαιλάιτ όπως αναπάντεχες ατάκες (‘Τι κάνει η γυναίκα σου;’ ‘Δεν ξέρω, όταν την δεις να την ρωτήσεις’), ανταλλαγές ξεχασμένων ιστοριών που θα προτιμούσες να είχαν μείνει ξεχασμένες (‘Θυμάσαι τότε που έκλασες μπροστά σε όλη την τάξη, με την καθηγήτρια να ζητάει να ανοίξει τα παράθυρα;’) και εξιστορήσεις καινούργιων (συνήθως θριαμβευτικού γκομενικού χαρακτήρα).

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι το τέλος ήταν εξίσου επώδυνο με την αρχή αφού, σε αντίθεση με το facebook όπου απλά κάνεις log off, έπρεπε να προσποιηθείς ότι είναι μεγάλο κρίμα που δεν πρόλαβες να μιλήσεις με τον Χ και ότι σίγουρα, ο κόσμος να χαλάσει, θα πάρεις τηλέφωνο για να πας για καφέ με τον Ψ.

Στο τέλος της ημέρας, το reunion σε κάνει να αισθάνεσαι νέος στην αρχή, τα πρώτα δέκα λεπτά. Και μετά πολύ πολύ γέρος για την υπόλοιπη μέρα.

Αλλά ήταν βλακεία μου που το απέφευγα τόσο καιρό. Και ευχαριστώ την Βέρα που επέμενε να εμφανιστώ.

Γιατί όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, δεν μπορεί να εκτιμήσει το παρόν του.