Πότε έγιναν οι φωτιές άλλη μια συνήθεια του ελληνικού καλοκαιριού;
Κάθε χειμώνα το κράτος δηλώνει έτοιμο για την πρόκληση. Λίγους μήνες μετά, παρακολουθούμε τη χώρα να καίγεται.
- 20 ΙΟΥΛ 2022
Καρπούζι, μπάνια, θερινά σινεμά, πυρκαγιές. Δυστυχώς, το θλιβερό φαινόμενο που ζούμε από χθες στην Πεντέλη, έχει μετατραπεί σε μια ακόμη καλοκαιρινή ελληνική ρουτίνα. Όσο ρουτίνα μπορεί να χαρακτηριστεί φυσικά μια τραγωδία που στοιχίζει ζωές, σπίτια και πολύτιμους πνεύμονες πρασίνου στο αστικό τοπίο.
Αλλά όταν το ίδιο το κράτος αντιμετωπίζει τέτοιες στιγμές σαν άλλη μια -κακή- μέρα στη δουλειά, τότε μοιραία αποδέχεσαι πως φράσεις κλισέ όπως «πύρινη λαίλαπα» και «όλεθρος φωτιάς» θα εξελιχθούν σε ρουτίνα και το μόνο που θα αλλάζει είναι η ημερομηνία, το μέρος και οι υπεύθυνοι. Και η κάλυψη από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, για να είμαστε δίκαιοι.
Ας μη γελιόμαστε άλλωστε. Οι πυρκαγιές δεν είναι κάποιο καινούριο φαινόμενο, ούτε φυσικά εμφανίστηκαν τώρα. Η χώρα καίγεται διαχρονικά με όλες τις κυβερνήσεις, γιατί πολύ απλά, το ελληνικό κράτος, δεν έχει μάθει ποτέ να δρα προληπτικά. Έννοιες όπως σχέδιο, οργάνωση, σωστή στελέχωση και γρήγορα αντανακλαστικά αγνοούνται από το λεξιλόγιο του «επιτελικού» κράτους, το οποίο έχει συνηθίσει να δρα κατόπιν εορτής, μοιράζοντας ευθύνες και αποζημιώσεις και κάνοντας μάχιμες προστατευμένες εμφανίσεις στα καμμένα και τα τοπία της καταστροφής.
Για να πάμε όμως στο σήμερα και να μην τα βάζουμε όλα στο μίξερ, όταν τον χειμώνα οι εποχικοί πυροσβέστες αντιμετωπίζονται ως παρίες, όταν το κράτος ανακοινώνει υπερήφανα προσλήψεις ιερέων και αστυνομικών, αλλά όχι πυροσβεστών, το να βλέπεις τον πρωθυπουργό να δίνει το «παρών» στο συντονιστικό κέντρο και να διαβάζεις για αποζημιώσεις δε σε κάνει να αισθάνεσαι καμία απολύτως σιγουριά ότι κάτι τέτοιο δε θα ξανασυμβεί.
Προφανώς, δικαιολογίες τύπου «τέτοιες φωτιές δεν έχουμε ξαναδεί», «ο αέρας είχε να φυσήξει έτσι 55 χρόνια» κλπ, είναι περιττές. Η κλιματική κρίση είναι εδώ και πρέπει εμείς να προσαρμοστούμε σε αυτή και όχι να ελπίζουμε ότι η φύση θα μας λυπηθεί ή οι φωτιές θα σβήσουν στη θάλασσα.
Κάθε μέρα που περνάει στην Ελλάδα, νιώθεις ότι ζεις από τύχη. Τον χειμώνα μπορεί να αποκλειστείς στην Αττική οδό ή να πνιγείς από τις βροχές, το καλοκαίρι κινδυνεύεις να καείς και η μόνη πρόνοια του κράτους είναι οι αποζημιώσεις και τα λειψά επιδόματα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι -πρέπει να- ζούμε σε σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος και πως δουλειά της κάθε κυβέρνησης είναι να προστατεύει και να προλαμβάνει και όχι να προσπαθεί μαζέψει τα ασυμμάζευτα και να μοιράσει μποναμάδες για να ξεχαστούμε.
Αν και, οι κομματικές αψιμαχίες στα κοινωνικά δίκτυα με επιχειρήματα τύπου «ναι αλλά με εσάς κάηκαν περισσότερα», η επιλεκτική διαχείριση από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι τραγικές ελλείψεις που κάθε χρόνο διορθώνονται και πάντα είναι εδώ, δε με κάνουν καθόλου αισιόδοξο πως όλα όσα ζούμε από χθες, δε θα γίνονται ξανά και ξανά και το μόνο που θα αλλάζει θα είναι οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν.
Δυστυχώς, σταθεροί χαμένοι σε όλο αυτό, θα είμαστε όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα. Χωριάτικη, ούζο, rooms to let και φωτιές. Live your myth in Greece και άσε τα ρεπορτάζ του χειμώνα για το τι πρέπει να αλλάξει να προβληματίσουν κανέναν άλλον.
