Πότε επιτέλους θα στείλουμε τη Φουρέιρα στη Eurovision;

O 61oς διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision έφτασε και απέχουμε μόλις μερικά 24ωρα από τον τελικό του Σαββάτου. Όλοι εμείς οι φαν του θεσμού περιμένουμε καρτερικά έναν ολόκληρο χρόνο να έρθει αυτή η εβδομάδα, όπου το τηλεκοντρόλ κατά τις ημέρες Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο δεν αγγίζεται από άλλον, έχουμε ειδοποιήσει τα ντελίβερι της γειτονιάς για τις προθέσεις μας και τις ώρες που θέλουμε να είναι stand by για κάθε απαίτησή μας, έχουμε φορτίσει κινητά και τάμπλετ για να σχολιάζουμε στο τουίτερ και φυσικά έχουμε δώσει τις προβλέψεις μας σε φίλους και γνωστούς που παίζουν στοίχημα, που άλλη μια φορά θα τους πάμε ταμείο. Επιπλέον, έχουμε μερικά ηρεμιστικά στην άκρη τη βραδιά του τελικού, σε περίπτωση που η αγωνία για τον νικητή που έχουμε προβλέψει, κορυφωθεί.

Ένας σωστός φαν της Eurovision, παύει να ασχολείται αποκλειστικά με το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει τη χώρα του και έχει ήδη κάποιο άλλο αγαπημένο από άλλη χώρα, συνήθως αυτό που τον βολεύει και στοιχηματικά. Τελοσπάντων, αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όταν κάθεσαι να δεις Euro, σαφώς και θέλεις να κερδίσει η χώρα σου, αλλά ακόμα και στην περίπτωση που αυτή αποκλειστεί, καλή ώρα, αυτό που θέλεις πιο πολύ είναι να δεις καλό ποδόσφαιρο, θέαμα, πολλά γκολ και την Γερμανία να μην κερδίζει.

Κάπως έτσι είναι και η Eurovision. Θέλεις να πάρει η Ελλάδα μια καλή θέση, αλλά και να μην το κάνει, και να κοπεί στα ημιτελικά, δεν θα πεθάνεις κιόλας. Θέλεις να δεις θέαμα, φτερά, πούπουλα, κορμιά γυμνασμένα, κορίτσια ηλιοκαμένα στο σολάριουμ, φορεματάκια κοντά και επίσης την Γερμανία να μην κερδίζει.

Εντάξει φέτος, έχουμε ρίξει όλο μας το δηλητήριο στη συμμετοχή της Ελλάδας, έχουμε και λίγο την αγανάκτηση με όσα συμβαίνουν γύρω μας, έχουμε και αυτό του Έλληνα, που όλα τα ξέρουμε τέλεια, από σωστές συνταγές για ντολμαδάκια με αυγολέμονο, μέχρι πώς λειτουργεί ακριβώς το ΔΝΤ, μέχρι και την καθαρή ποντιακή μουσική παράδοση.

Όλα τα ξέρουμε και φυσικά τα σχολιάζουμε, γιατί αν μια φορά στείλουμε και θετική ενέργεια σε κάτι, θα σκάσουμε. Αυτό με εκνευρίζει πολύ, πρώτον γιατί εγώ το βρίσκω συμπαθητικό το τραγούδι μας και δεύτερον, γιατί πιστεύω ότι έχουμε στείλει πολύ χειρότερα.

Και μπορώ να κάθομαι να επιχειρηματολογώ για αυτό ώρες και να ποστάρω βιντεάκια, αλλά το κάναμε ομαδικώς στο Oneman λίγους μήνες νωρίτερα.

Επίσης, δεν άκουσα ποτέ κανέναν να παραπονιέται όταν υπήρχε ποντιακή λύρα στο ποπ τραγούδι της Παπαρίζου, που μάλιστα επί σκηνής απεικονίστηκε με τις τιράντες ενός χορευτή, ή όταν είχε λύρα ο Αλκαίος στο «Ώπα». Δεν υπήρχε τότε διαστρέβλωση της παράδοσης; Αλλά ξέχασα, τότε δεν είχαμε μάθει το τουίτερ και δεν μπορούσαμε να διοχετεύσουμε στον κόσμο τις άπειρες μουσικές μας γνώσεις. Εκτός των άλλων, η Παπαρίζου είχε ποδάρες, ποιος να ασχοληθεί με την παράδοση;

Τελοσπάντων, επειδή τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα δεν φεύγει με ικανοποιητική θέση, (μετά τον Αγάθωνα το χάος), πάντα μετά τον τελικό ξεκινάει μία συζήτηση καφενειακού επιπέδου που καταλήγει στο εξής εύλογο ερώτημα; Πότε θα ξανά σοβαρευτούμε και θα στείλουμε την Ελένη Φουρέιρα στην Eurovision;

Κακά τα ψέματα, μετά την Έλενα Παπαρίζου, μετά και την δική μου αγαπημένη συμμετοχή της Καλομοίρας, που την θεωρώ εξίσου κορυφαία με της Παπαρίζου, υπάρχει μόνο η Ελένη Φουρέιρα. Καμία άλλη. Για το Θεό, έχουμε στείλει Ελευθερία Ελευθερίου, έχουμε στείλει Σαρμπέλ, γιατί βασανιζόμαστε άλλο;

Η λύση είναι μία.  Η Ελένη Φουρέιρα όπως στο παρακάτω βίντεο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Το ίδιο φουντωτό και μακρύ μαλλί, το ίδιο τοπάκι, το ίδιο κολάν, το ίδιο κούνημα, αυτό το twerking, που πολλές προσπαθήσαμε να κάνουμε κάποια στιγμή μόνες μας και κοντέψαμε να πάθουμε λουμπάγκο. Αν γινόταν να στείλουμε και το ίδιο το τραγούδι, αλλά δεν γίνεται. Κάτι παρόμοιο όμως. Να είσαι έτοιμος να εκραγείς και να ακούς την Ελένη να σου λέει “tranquila”. Και καλό θα ήταν να την ακούσεις την Ελένη και να μείνεις ήρεμος, γιατί το σόου θα κρατήσει τρία ολόκληρα λεπτά.

Σαφώς υπάρχουν και άλλες εμφανίσεις της που θα έκαναν πάταγο όπως στην περίπτωση με τους ‘Σαράντα Βαθμούς’, ωστόσο εδώ δεν με ικανοποιεί απόλυτα η κώμη της Ελένης, θέλω το μαλλί αφάνα, και ενώ έχει σαράντα βαθμούς η Ελένη είναι ακόμα αρκετά ντυμένη και δεν ταιριάζει με το κόνσεπτ του τραγουδιού.

Ίσως αν ρίξουμε μια προσεχτική ματιά στο παρακάτω βίντεο, που είναι το πιο αντιπροσωπευτικό από όλα, γιατί ερμηνεύει ένα τραγούδι που είναι διασκευή τραγουδιού τoυ Ισραήλ από την Eurovision, το μόνο παιχνιδιάρικο εκείνη τη χρονιά το 2014, που φυσικά δεν αφήσαμε ανεκμετάλλευτο και το διασκευάσαμε.

Εδώ λοιπόν η Ελένη, χρησιμοποιεί όλα τα τρικ μιας πετυχημένης εμφάνισης σε διαγωνισμό της Eurovision. Ξεκινά ήσυχα και λίγο σκοτεινά, φοράει πολλά ρούχα, αλλά όλοι ξέρουμε ότι θα τα πετάξει. Κάποια στιγμή λοιπόν, όχι πολύ μακρινή, τα πετάει, μένει με ένα χρυσαφί κορμάκι που λαμπυρίζει και μοιάζει με αυτό της Ani Lorak από την Ουκρανία το 2008.

Παρατάει τους υπόλοιπους χορευτές, δίνει ρέστα μόνη της, ένας χορευτής πίσω της γυρνά μία φούστα γύρω από τον άξονά του, όπως σε κάθε εμφάνιση στο διαγωνισμό που σέβεται τον εαυτό της. Η Ελένη δίνει πόνο μπροστά κάνοντας βαθιά σκουότ, ο ανεμιστήρας ανεμίζει το μαλλί της, (χωρίς ανεμιστήρα δεν βγαίνεις σε σκηνή Eurovision) και τέλος γυρνά πίσω στη σκηνή να χορέψει σε αυτό το κουβούκλιο, που ποτέ δεν έμαθα σε τι εξυπηρετεί στο θεσμό, αλλά το έχω δει πολλές φορές, άρα κάνει δουλίτσα.

Αν ενώσεις λοιπόν τις καλύτερες τις εμφανίσεις, που είναι και πολλές, αν κάνεις το τέλειο μαλλί, αν κρατήσεις το κορμάκι και το twerking, αν γραφτεί ένα τσιχλοτράγουδο της προκοπής, πάμε για τριάδα. Τι περιμένουμε λοιπόν; Να μας διώξουν σαν την Ρουμανία από το θεσμό για χρέη της κρατικής τηλεόρασης; Δεν είναι να παίζουμε με αυτά. Αν είναι κάποια στιγμή να μας διώξουν και από τη Eurovision, τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να γίνει με το κεφάλι ψηλά.

In Foureira we trust.