Πού κρύβονται οι (επώνυμες) Ελληνίδες λεσβίες;

Αυτή την Κυριακή, πάνω στη σκηνή του Dolby Theatre στο Λος Άντζελες, θα βρίσκεται μια 56χρονη oμοφυλόφιλη (η Ellen Degeneres) η οποία επίσης τυγχάνει να είναι η δημοφιλέστερη παρουσιάστρια πρωινάδικου στην Αμερική τα τελευταία χρόνια. Στο κοινό θα την καμαρώνουν η μάνα της, μαζί με την πανέμορφη 41χρονη -εδώ και 10 χρόνια- σύζυγό της. Κάτι που, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, δεν αποτελεί καν είδηση. Σόρι, αλλά ζηλεύω. Και στεναχωριέμαι.

‘Κουράστηκα να κρύβομαι και κουράστηκα να λέω ψέματα με το να παραλείπω να πω την αλήθεια. Είμαι εδώ σήμερα επειδή είμαι ομοφυλόφιλη. Και επειδή ίσως μπορώ να κάνω τη διαφορά και να βοηθήσω άλλους να ζήσουν πιο εύκολα και πιο ελπιδοφόρα. Ανεξαρτήτως αυτού, αισθάνομαι ότι έχω μια προσωπική υποχρέωση και μια κοινωνική ευθύνη’. Αυτό δήλωσε, πριν μερικές μέρες, η εξαιρετικά ταλαντούχα πρωταγωνίστρια του Juno στα πλαίσια ενός συνεδρίου στο Las Vegas.

Προσθέτοντας πως ‘Yπέφερα επί χρόνια γιατί φοβόμουν να το παραδεχτώ δημόσια. Υπέφερε το πνεύμα, η ψυχική μου υγεία και οι σχέσεις μου. Στέκομαι σήμερα μπροστά σας στην άλλη πλευρά αυτού του πόνου’.

Λίγες ώρες μετά το δίκτυο γέμισε με ομοφυλόφιλα κορίτσια και γυναίκες που πόσταραν ότι επιτέλους τόλμησαν να κάνουν το ίδιο. Να περάσουν δηλαδή στην ‘άλλη πλευρά του πόνου’ μιλώντας σε γονείς, φίλους και συναδέλφους. Το θάρρος της μικροσκοπικής Ellen αποτέλεσε για εκείνες τεράστια έμπνευση.

Καμία από τις δεκάδες για τις οποίες υπάρχουν σχετικές υπόνοιες. Καμία από τις 3-4 που, όλα αυτά τα χρόνια, μου το έχουν παραδεχτεί στα πλαίσια συνεντεύξεων στα αντρικά περιοδικά που δούλευα και μετά με έχουν παρακαλέσει να μην το γράψω. Κάτι που, προφανώς, σεβάστηκα.

Εννοείται πως δεν φταίνε (απολύτως) αυτές. Η κοινωνία μας είναι που δεν τους το επιτρέπει. Μια ‘βαλκανική’ κοινωνία που δεν ντρέπεται να ανάγει σε μέγα θέμα την τρυφερή κίνηση ενός ανθρώπου όπως ο Φώτης Σεργουλόπουλος που επέλεξε να γίνει πατέρας. Ενός -γεμάτου αγάπη- ανθρώπου που, έχοντας το προνόμιο να έχω γνωρίσει ελάχιστα αλλά να έχω εκτιμήσει πολύ (από άποψη ευγένειας, καλλιέργειας και γενικότερου επιπέδου), δηλώνω κατηγορηματικά ότι καθένας μας θα ήταν περήφανος να τον αποκαλεί ‘μπαμπά’.

Πόσο μάλλον όταν αυτό το διαφορετικό είναι μια γυναίκα. Εκτός και αν έχεις καμία αυταπάτη ότι ο σεξισμο-σωβινισμός σταμάτησε ποτέ να είναι το εθνικό μας sport. Κάτι τόσο χαραγμένο στο DNA του Έλληνα άντρα που μερικές φορές δεν καταλαβαίνουμε καν ότι το κάνουμε.

Θα μου πεις ‘Παλικαράκι, είσαι ομοφυλόφιλη; Τι καίγεσαι τόσο;’. Και θα σου απαντήσω ότι ούτε ομοφυλόφιλη είμαι, ούτε φίλες ομοφυλόφιλες έχω (παρά μόνο γνωστές). Απλά μου έχει σκαλώσει εδώ και μέρες ο εγκέφαλος με το συγκεκριμένο θέμα.

Μου έχει σκαλώσει δυο φορές επειδή έχω κόρη. Η οποία είναι ακόμη πολύ μικρή. Όταν όμως μεγαλώσει θα ήθελα να μπορεί να ζει την ζωή της όπως γουστάρει. Ανοιχτά. Ευάερα. Ευήλια.

Επίσης προφανώς και δεν έχω κανένα δικαίωμα, από τη στιγμή που δεν είμαι εγώ αυτός που αναγκάζεται να ζει μέσα στην μυστικοπάθεια, να προτρέπω οποιανδήποτε να βγει και να γίνει μάρτυρας. Να την ‘σπρώξω’ παρά τη θέλησή της (ή πριν είναι έτοιμη) στο λάκκο με τα μιντιακά λιοντάρια που, από τη στιγμή που θα το παραδεχτεί, θα εστιάζουν μόνο στο σεξουαλικό προσανατολισμό της και όχι στη δουλειά της.

Και εντάξει με τα υπόλοιπα επαγγέλματα. Υποθέτω ότι, τουλάχιστον μπροστά της, θα υπάρχει μια κατανόηση. Αλλά δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα πέρναγε μια ‘δηλωμένη’ ομοφυλόφιλη βουλευτής στη Βουλή, με τη σύνθεση (και το χαμηλό επίπεδο) που υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Κρίμα πραγματικά που κάποια τόσο ακομπλεξάριστη όσο π.χ. η Έλενα Παπαρίζου δεν είναι ομοφυλόφιλη. Γιατί, αν ήταν, είμαι σίγουρος ότι θα το είχε παραδεχτεί εδώ και χρόνια. Έτσι είναι, βλέπεις, το ‘ύφασμα’ της. Έτσι λειτουργεί. Ίσως ακριβώς επειδή δεν γεννήθηκε εδώ. Επειδή δεν πρόλαβε να ‘μπολιαστεί’ με την ελληνική νοοτροπία.

Όπως κρίμα ίσως που δεν είναι λεσβία ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Επίσης ένας άνθρωπος που, ανεξάρτητα με το αν τον συμπαθείς ή με το αν συμφωνείς με όσα λέει (ή τον τρόπο που τα λέει) οφείλεις να παραδεχθείς τουλάχιστον ότι έχει το θάρρος της σεξουαλικότητάς του.

Στο τέλος της ημέρας, το ερώτημα του τίτλου δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που μετράει είναι αυτό που δήλωσε ένα από τα δυο υπέροχα κορίτσια που βγήκαν στη σχετική εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη. Ότι κάθε χρόνο το gay pride είναι ακόμη μεγαλύτερο. Και, ακόμη πιο σημαντικό, ότι οι μάσκες είναι πολύ λιγότερες.