Πώς εμπιστεύεσαι όσους δεν τους περιμένει κανένας;

Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται μόνο μία βαλίτσα για να μετακομίσουν. Άλλοτε τους ζήλευα και άλλοτε τους λυπόμουν. Τους ζήλευα όταν θεωρούσα πως έχουν κατακτήσει τον πυρήνα του ουσιαστικού, δεν έχουν μαζέψει τίποτα περιττό, δεν έχουν αποθησαυρίσει άδεια πακέτα.

Τους λυπόμουν όταν έλεγα πως σε μία βαλίτσα χωράνε μόνο οι ζωές που δεν έχουν μέσα τους ανθρώπους. Σκέτοι εγωισμοί, χωρίς ευθύνη, χωρίς να είναι υπόλογοι σε κανέναν, μια ψευδεπίγραφη ελευθερία η οποία στην ουσία είναι μόνο τρόμος και αναπηρία να μην ζεις μόνο για σένα.

Τέλος οι φιλοσοφίες. Να ‘μαι τώρα με μια βαλίτσα μόνο στον νέο μου τόπο. Στο νησί των διακοπών μου. Με αγαπούσαν όλοι οι ντόπιοι τα καλοκαίρια. Με περίμεναν μέσα Ιουλίου με ανοιχτές αγκαλιές και έδειχναν συγκινημένοι όταν έφευγα γύρω στις 5 Αυγούστου. Σαν δικοί μου άνθρωποι. Δικοί μου των 20 ημερών. Ξένοι όλες τις υπόλοιπες.

Πώς δεν το λογάριασα αυτό; Πώς δεν διέκρινα την διαφορά ανάμεσα στον τουρίστα και στον “ήρθα να γίνω ένας από εσάς”;

Τραβήχτηκαν τα χέρια, άλλαξαν τα βλέμματα, μέχρι και η θάλασσα με ρωτούσε τι δουλειά έχω εκεί χειμωνιάτικα.

Σαν έμβρυο που πριν γεννηθεί ακούει τον πατέρα του να λέει πως δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά κι άλλο παιδί στην οικογένεια. Πήγαινα για “μαχαίρι”.

Κάνα δυο μου το είπαν στα μούτρα. Ζαλίστηκα από τον κυνισμό τους.

“Κοίτα, δεν είναι προσωπικό, αλλά έχουμε κουραστεί από τους Αθηναίους που διαλύσαν τη ζωή τους εκεί και ονειρεύονται νέα ξεκινήματα σε παρθένους τόπους”.

-Καμία ζωή δεν διέλυσα και έχω δικαίωμα για νέα ξεκινήματα.

-Πιστεύεις πως εμείς δεν ονειρευόμαστε μια άλλη ζωή; Άστο. Είμαστε μόνο οι διακοπές σου το καλοκαίρι, ας το αφήσουμε εκεί, μην περιμένεις κάτι περισσότερο.

Δεν μου πήρε πολύ καιρό να τους δικαιώσω και να τους αθωώσω από τις μομφές για φόβο και στενομυαλιά. Δεν ήταν εκείνοι οι κλειστοί. Εγώ ήμουν. Ένα κλαδί που ψάχνει ρίζες αγορασμένες, έτοιμες, και μία εμφιαλωμένη αλήθεια, με εσάνς περιπέτειας.

Πώς να με εμπιστευτούν; Πώς εμπιστεύεσαι ανθρώπους που δεν τους περιμένει κανένας πίσω;

Είχα ανάψει ολόκληρος όταν το αποφάσισα. Το αίμα μου βιαζόταν να φτάσει πρώτο, πριν από μένα. Έμπαινα σε έναν δύσκολο χειμώνα έχοντας στο μυαλό μου καλοκαίρι. Δεν γίνονται αυτά. Βλάκας all season.

Και να ΄μαι τώρα με μια βαλίτσα μόνο στον ‘νέο’ μου τόπο. Περιμένοντας το πλοίο της επιστροφής στην Αθήνα.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.