Ρε παιδιά, ποιος δεν φοβάται το πρώτο ραντεβού (στα τυφλά);

Στο δρόμο για το Λας Βέγκας, στην ατέρμονη αυτή ευθεία με τις τέσσερις πελώριες λωρίδες μέσα στην έρημο, το πιο δύσκολο πράγμα που έχεις να κάνεις ως οδηγός, είναι να μην υπερβείς το όριο ταχύτητας. Εκτός αν είσαι εγώ, οπότε παράλληλα με το γκάζι, πρέπει να προσέχεις και τη φαντασία σου, που οργιάζει με τον Τζόνι Ντεπ και το καουμπόικο καπέλο του.

Σε κάποιο σημείο της γνωστής και ως μέσης του πουθενά και ενώ είχαμε πιάσει εκείνη την κλασική και επίπονη συζήτηση περί σχέσεων και άλλων δαιμονίων, είπα στις συνταξιδιώτισσες και φίλες μου ένα “Κανένα Λας Βέγκας. Φόβος και Παράνοια στο Πρώτο Ραντεβού” και το άφησα να πέσει κάτω, σαν να μην ήξερα τι τσουνάμι θα ερχόταν κατά πάνω μου.

‘Είσαι υπερβολική‘ vs ‘Σε καταλαβαίνω‘, σημειώσατε άσσο. Ακολούθησαν ιστορίες πρώτων ραντεβού που παρέμειναν πρώτα ή πήραν φόρα και έγιναν και δεύτερα και τρίτα και τέταρτα. Σε κάθε περίπτωση, από την τετράδα, οι τρεις, εξύμνησαν το κόνσεπτ του ραντεβού σε κάτι υπέροχο που σου δίνει ενέργεια ενώ εγώ έκανα το ομολογουμένως κακό αστείο ότι και η πρωινή γυμναστική ενέργεια, αλλά πόσοι ξυπνάνε να την κάνουν; Για να μη σχολιάσω την κατάσταση των παραπάνω ηρώων εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι που σε παρακολουθούν με τέτοια δυσκολία που βάζεις στοίχημα ότι πουλάκια τους τραγουδούν νανουρίσματα στα αυτιά. Τέλος πάντων.

*Από ιστορίες με ραντεβού, έχω μόνο τρεις. Μία υπερβολικά μίζερη, που με δείχνει κινηματογραφικά, να πίνω τρεις βότκες και να ‘πρέπει να φύγω γιατί ξυπνάω νωρίς’ και ας ήταν Σάββατο. Μία κάπως αδιάφορη, με πολύ ωραίο φαγητό που ευτυχώς, δεν μας έκατσε στο λαιμό. Και μία φανταστική, που ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι όντως υπήρξε και δεν την είδα στον ύπνο μου.

Η συζήτηση για τα ραντεβού εκείνη την ημέρα που είχαμε πραγματικά πολλές ώρες για σκότωμα (5 περίπου, σε περίπτωση που σκέφτεσαι να το κάνεις, ΚΑΝΤΟ) και δεν μου άλλαξε γνώμη και μου πέρασε και την κορδέλα ‘miss I Dont Do Dates’ άνευ τιάρας. Δεν βρήκαμε όχι τίποτα άλλο. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις τις οποίες θα σου αναφέρω ευθύς αμέσως, συμφωνώ ότι είναι ένας καλός αν όχι μοναδικός τρόπος να γνωρίσεις τον άλλον και να δεις αν ταιριάζετε και αν θα δέσει το γλυκό που λέει και η γιαγιά μου.

Όμως, ΟΜΩΣ, και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος: Με έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρεις, που δεν είναι γνωστός σου από κάπου, που δεν είναι φίλος φίλου σου, που δεν βγάζετε τα σκυλιά σας στο ίδιο πάρκο έστω, που δεν έχετε το παραμικρό κοινό ώστε αυτό να γίνει στη συνάντησή σας ένα καλό αποκούμπι και να αποφευχθούν τα παιδικά, ‘τι χόμπι έχεις’, τα βαρετά ‘μίλα μου για τη δουλειά σου’ και τα απογορευμένα ‘η πρώην μου ήταν…’

Και τώρα έρχομαι παρέα με τις προϋποθέσεις μου και έναν μεγάλο αστερίσκο ίσαμε το μπόι σου, γιατί εμένα γίγαντα δεν με λες, να πω ότι ωραίο το πρώτο ραντεβού, και ενδιαφέρον και γλυκό και όλα, αλλά με έναν άνθρωπο που κάπου κάπως ξέρεις. Μα είναι από τη δουλειά σου, μα είναι από κοινή παρέα, μα είναι από το σχολείο που τώρα την είδες και κάτι σου φούντωσε (ή εκείνης της φούντωσε, συμβαίνουν και αυτά), τέλος πάντων, κάτι.

Ας είναι από το χωριό σου ή ας είναι από προξενιό (που, την ξέρεις την άποψή μου για τα προξενιά). 

Ένα παράδειγμα.

Την συνάντησες στην πλαζ και φορούσε τιρκουάζ και της είπες να βγείτε το βράδυ για να πιείτε ένα ποτό. Αν εγώ ήμουν εκείνη η κοπέλα (θα φορούσα ροζ) και δεν θα αποδεχόμουν ποτέ αυτήν την πρόσκληση. Δεν ξέρω αν είμαι σνομπ ή αν απλώς δεν μπορώ να σκεφτώ τι μπορεί να έχω να πω με έναν άγνωστο. Είμαι η επιτομή του ‘δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις και υποφέρω’ αλλά αλήθεια, το προτιμώ από το να βγούμε και να λέμε για τα χόμπι μας, για τις διακοπές που θα κάνουμε και για έναν ακόμη σωρό από άσχετα πράγματα μέχρι να τελειώσει το ποτό και να πάμε αμφότεροι στην ευχή της Παναγίας.

Εντάξει, υπερβάλλω και ναι, προφανώς και θα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά αυτό το άγνωστο, εγώ προσωπικά ούτε το μπορώ ούτε το καταλαβαίνω.

Μία λύση.

Και τώρα θα μου πεις, ναι, αλλά αν εκ πρώτης όψεως, υπάρχει κάτι, μία σπίθα που λέει και το τραγούδι, δεν είναι κρίμα να το αφήσουμε να χαθεί επειδή πράγματι, το ραντεβού μας θα έχει τρομερά πολλές αμήχανες στιγμές;

Ναι, συμφωνώ μαζί σου δεν μπορείς να αφήνεις τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες ειδικά όταν εκεί έξω, αυτές οι σπίθες είναι δυσεύρετες. Και ναι, υπάρχει τρόπος. Κατά τη γνώμη μου, η μοναδική λύση είναι να αποφύγεις το ποτό και να πας σε ένα μέρος που από μόνο του, θα έχει να σου προσφέρει ένα επιπλέον θέμα συζήτησης. Δηλαδή: Να πας για φαγητό ή να πας σινεμά ή θέατρο. Το σινεμά, είναι το πιο safe όλων.

Γιατί το φαγητό δύσκολα το πετυχαίνεις όταν δεν ξέρεις τίποτα για τα γούστα του άλλου και το θέατρο μπορεί να σου βγει πιο πειραματικό και από το ραντεβού.

Μία λιγότερη.

Επανέρχομαι στο κόνσεπτ των ραντεβού που δίνουν ενέργεια, για να συμφωνήσω ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να βγαίνεις με κάποιον (με κάποια εν προκειμένω) που σου αρέσει να μιλάς, να σχολιάζεις, να κάνεις βλακείες ενδεχομένως. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να γνωρίζεις πρότινος ότι όλα αυτά ισχύουν στην πραγματικότητα και όχι στην φαντασία σου. Να έχεις μιλήσει έστω λίγο μαζί του ρε παιδί μου. Λίγο, το εννοώ.

Γι αυτό εγώ έχω εγκαταλείψει την συνθήκη των ραντεβού με κάποιον όχι γνωστό μου, ούτε εγώ ξέρω από πότε. Και να σου πω και την αλήθεια, δεν το μετάνιωσα. Πες με πουριτανή, πες με ξεροκέφαλη αλλά εγώ όλο αυτό το πράγμα το βαριέμαι. Και ας το έχω δοκιμάσει μόλις τρεις φορές. Ήταν αρκετές.

Υ.Γ.: Αν είσαι μέσα στους πέντε δέκα παράξενους που θα συμφωνήσουν μαζί μου, κουράγιο.