Η νέα Roseanne πούλησε την ψυχή της στον διάβολο

«Δεν θα το πίστευα ότι θα επιστρέφαμε ούτε σε 1 εκ. χρόνια», γυρίζει και λέει ο πάντα συμπαθής John Goodman στην -επί 9 συναπτά χρόνια (βλέπε 1988-1997)- ποινικά αθυρόστομη 65χρονη τηλεοπτική του σύζυγο.

«Εγώ, από την άλλη, ήμουν σίγουρη μόλις είδα τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών», του απαντά με νόημα (ίσως και σατανικό χαμόγελο) εκείνη.

Και, κάπως έτσι, με την βοήθεια της πάλαι ποτέ τηλεοπτικής τους κόρης, Sara Gilbert, που πλέον και παίζει (σ.σ. είναι μάνα ενός εννιάχρονου που του αρέσει να ντύνεται με γυναικεία ρούχα) και εκτελεί χρέη παραγωγού, η οποία ανέλαβε να κάνει την ‘μάζωξη’ του O.G. cast, τα πρώτα δυο επεισόδια της νέας Roseanne προσγειώθηκαν πριν από λίγες μέρες στην οθόνη μας.

Για την ακρίβεια προσγειώθηκαν με γδούπο, αφού τα παρακολούθησαν 18.2 εκ. τηλεθεατές. Μετατρέποντας σε μια νύχτα το ‘Roseanne’ και την δημιουργό του, Roseanne Barr, στην πιο επίκαιρη και δημοφιλή σειρά της σεζόν. Αναγκάζοντας το τηλεοπτικό δίκτυο να τρέξει να την ανανεώσει για 2η συνεχόμενη χρονιά. Και ωθώντας τον Πρόεδρο Trump, που δικαίως θεωρεί ότι είναι μια σειρά που ‘κανακαεύει’ τους υποστηρικτές του, να την πάρει τηλέφωνο για να της δώσει συγχαρητήρια.

Στο reboot, βλέπεις, η πάλαι ποτέ ‘Νοικοκυρά Θεά’, που τα έβαζε με θεούς, δαίμονες και σεξιστές πλουτοκράτες, είναι υποστηρίκτρια του Trump. Ακόμη και αν δεν ξεστομίζει ποτέ το όνομά του. Ακόμη και αν δεν μας δίνει ποτέ μια ρεαλιστική εξήγηση για αυτό, με την εξαίρεση ότι ‘Μίλησε για δουλειές’. Την ίδια ώρα που η αδελφή της, η φανταστική (τότε και τώρα) Laurie Metcalf, υποστηρίζει με μανία την Hillary Clinton.

Μια διαμάχη που είναι, εδώ και δυο χρόνια, στο επίκεντρο κάθε Αμερικάνικης οικογένειας. Μια διαμάχη που, ευφυέστατα, η Barr έβαλε και στο επίκεντρο της δικής της τηλεοπτικής φαμίλιας. Μετατρέποντας έτσι το ‘Roseanne’ στην πιο συνειδητά πολιτικοποιημένη σειρά της χρονιάς.

Εκείνη που κάθε λευκός Αμερικάνος της εργατικής τάξης επιτόπου εντάσσει στα my favorites αφού, τότε όπως και τώρα, μιλάει για τα δικά του προβλήματα. Για το πώς είναι να είσαι πάντα ένα μεροκάματο μακριά από την ανεργία.

Eκείνη για την οποία οι πάντες μιλάνε αυτή τη στιγμή. Ξεχνώντας, εννοείται, εντελώς την άθλια 9η σεζόν, εκεί που η Roseanne, όντως πλούσια (στη σειρά και τη ζωή) έκανε ό,τι βλακεία περνούσε από το κεφάλι της (βλέπε Rambo στο τρένο με guest star τον Steven Seagal).

Κατά τα άλλα, στα ‘βαρετά’ της πλοκής, οφείλουμε να πούμε ότι το original cast είναι όλο πίσω. Με τον John Goodman να μην είναι νεκρός (κάτι που τον ζαμανφού ίδιο δεν τον απασχόλησε καθόλου όταν είπε το ναι). Την Roseanne να μην έχει κερδίσει το λαχείο (ήταν απλά ένα όνειρο-κάτι που ξέραμε από το τελευταίο επεισόδιο της 9ης σεζόν).

Τον γιο της D.J. να είναι βετεράνος που έχει γυρίσει από την θητεία του στη Συρία και έχει πλέον μια κατά το ήμισυ Αφροαμερικανή κόρη. Την Becky (η original, η Lecy Goranson) να είναι, παρότι 43 ετών, παρένθετη μητέρα στην αντικαταστάτρια της στη σειρά, την Sarah Chalke. Και ο άλλος γιος της, εκείνος που θυμόμαστε ως νεογέννητο, είναι υποτίθεται κάπου ψαράς.

Η αλήθεια είναι πως παρακολουθώντας το Roseanne, όπως και το ‘Will and Grace’ που έκανε το comeback του φέτος, αισθάνεσαι όντως σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είναι μια πραγματική απόλαυση να βλέπεις μια αληθινή οικογένεια να κάθεται γύρω από το τραπέζι της κουζίνας ή ένα ζευγάρι να απλώνεται στον καναπέ. Άλλωστε ποτέ δεν υπήρξε ρεαλιστικός διάδοχος του ‘Roseanne’. Και όχι, το ‘The Middle’, οι ήρωες του οποίου ήταν και πάλι λευκά ‘φτωχαδάκια’, ποτέ δεν επιδίωξε να κουβαλήσει πάνω του κάποιο ιδιαίτερο κοινωνικό μήνυμα.

Ταυτόχρονα, όμως, ακόμη και σε εμάς τους εκτός Η.Π.Α. που δεν κουβαλάμε τόση πολιτική ‘φανατίλα’ μέσα μας, μοιάζει και λίγο ξεπερασμένο. Ένας ευσεβής τηλεοπτικός πόθος των λευκών Αμερικάνων ψηφοφόρων του Trump που προφανώς και δεν μπορούν να ταυτιστούν με multi culti/ urban/ hip σειρές τύπου π.χ. ‘Atlanta’ και ‘Girls’.

Λαμπρή εξαίρεση σε όλο αυτό είναι η παρουσία της Αφροαμερικανίδας εγγονής που ενδεχομένως, σε κάποιο επόμενο επεισόδιο, αναγκάσει τους πρωταγωνιστές να ασχοληθούν με τον ρατσισμό. Και, κυρίως, η παρουσία του εγγονού που του αρέσει να ντύνεται με γυναικεία ρούχα. Η ενσάρκωση δηλαδή μιας συζήτησης που όντως λαμβάνει χώρα τώρα στην Αμερική.

Ακόμη λαμπρότερη εξαίρεση είναι η παρουσία του John Goodman που παραμένει εξαιρετικός στο να κάνει όποιον μοιράζεται μια σκηνή μαζί του να φαίνεται καλύτερος.

Στο τέλος της ημέρας, κανείς δεν αρνείται ότι η Roseanne Barr είναι μια ταλαντούχα κωμικός και μια ευφυέστατη γυναικά. Αλλά ότι πούλησε την ψυχή της στον διάβολο, την πούλησε. Εδώ και χρόνια μάλιστα.

Δεν μιλάω για το γεγονός ότι δεν έχει καμιά λογική η επαναστάτρια Roseanne Conner, που δεν σήκωνε φαλλοκρατική μύγα στο σπαθί της, να υποστηρίζει τον Trump.

Ούτε έχω σκοπό να αναφερθώ στα τραγικά (βλέπε ομοφοβικά, σεξιστικά, φανατικά εναντίον των Παλαιστίνιων) tweets για τα οποία φημίζεται όλα αυτά τα χρόνια που ήταν εκτός μικρής οθόνης.

Αυτό που με θλίβει εμένα είναι ότι ξεπούλησε ένα χαρακτήρα που έχει αφήσει ιστορία με τον πλέον οπορτουνιστικό τρόπο. Ότι στα 65 της, έχει τόσο μα τόσο ανάγκη την αγάπη των ξένων, που δεν την ενδιαφέρει ιδιαίτερα ποιοι είναι αυτοί και τι ακραίο πιστεύουν.

Γιατί το ότι η νέα Roseanne έχει (και θα έχει για όλα τα επόμενα χρόνια) σουξέ δεν σημαίνει ότι διαθέτει και ψυχή.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Τα sitcoms που σίγουρα λατρεύει ο Donald Trump