Από το σκοτάδι του Χατζηγιάννη, στο φως του Σαμπάνη

Καμιά φορά σε εμάς τους δημοσιογράφους(;) μας αρέσει να σπάμε τον τέταρτο τοίχο(;) και να δείχνουμε ότι έχουμε ζωή(;) και δεν είμαστε μποτ. Έτσι και γω έχω ανοιχτεί κατά καιρούς και έχω πει για εκεινη τη φορά που πήγα στα μπουζούκια ή για τα χρόνια που έκανα οτοστόπ ή τότε που ήμουν κομπάρσος.

Έφτασε η ώρα να σπάσω πάλι το πίξελ(;) και να πω μια ακόμη προσωπική ιστορία.

Ένα από τα περασμένα σαββατοκύριακα το πέρασα στις Σπέτσες με μια φίλη μου που δουλεύει εκεί σεζόν. Αυτή η φίλη έχει εδώ και δύο χρόνια φάει guilty pleasure κόλλημα με τον Σαμπάνη. Για να εξηγήσω πώς εννοώ το guilty, δεν είναι ότι θα ντραπεί να το πει σε άλλους. Aν προκύψει θα πάει και μια φορά τοn χρόνο να τον δει στα μπουζούκια. Το guilty συνίσταται στο ότι δεν θα πόσταρε τραγούδι του στο Facebook (και ειδικά χωρίς σχόλιο).

Κατά καιρούς λοιπόν μου μίλαγε για το πόσο έχει βρει την αλήθεια στον Σαμπάνη, αλλά εγώ τον Σαμπάνη τον είχα αφήσει στο ‘Σ’αφήνω τώρα στον επόμενο’ και ό,τι είχα ακούσει λίγο από δω και από εκεί, ούτε μου άρεσε, ούτε δεν μου άρεσε. Εκείνο το ΣΚ στις Σπέτσες αποφάσισε να με προσηλυτίσει.

(φώτο διαδρομής από @travelstoriesfromyworld)

Ενώ κάναμε λοιπόν το πρωινό εικοσάλεπτο walk of shame από το παλιό λιμάνι στα Ντάπια που είναι το σπίτι μας, μου λέει “δεν το δέχομαι να μην σου αρέσει ο Σαμπάνης”. Έβγαλε το κινητό, έβαλε Youtube και αποφασιμένη να χαλάσει πολύ μεγαμπάιτ, μου έπαιξε διαδοχικά τα ‘Μόνο εσύ’, ‘Εξ επαφής’ και ‘Μπορείς και χειρότερα’ και αφού τελείωναν, τα ξανάβαζε από την αρχή.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι, είχα προσηλυτιστεί.

Με το που γύρισα στην Αθήνα άρχισα να ακούω φανατικά Σαμπάνη, κυρίως τα τρία μυητικά τραγούδια, ενώ προσέθεσα στο πλέιλιστ και το ‘Σε σένα σταμάτησε η καρδιά’.

Στη συνέχεια ψάχτηκα κι άλλο και ανακάλυψα κάτι που απάρεντλι είναι πολύ γνωστό, ο Σαμπάνης ήταν πρωταθλητής και μάλιστα στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών πρωταγωνίστησε στην πιο συγκινητική, όπως θυμάται να τη βιώνει η φίλη popcoder Ιωσηφίνα Γριβέα, σεκάνς της.

Το άλλο, που δεν ήξερα, ήταν ότι ο Σαμπάνης συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια σταθερά με την Ελεάνα Βραχάλη, υπεύθυνη για τον πόνο που έδωσαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του Μιχάλη Χατζηγιάννη.

Και έτσι εκείνες τις post-Spetses μέρες, μού ήρθε η φοβερή συνειδητοποίηση του πόσο ο Σαμπάνης είναι η φυσική συνέχεια του Χατζηγιάννη.

Αλλάζει ο ήχος λόγω εποχής, αλλά το πόνεμα είναι το ίδιο. Και φυσικά μεγάλο ρόλο στο συνεχές παίζει η Ελεάνα Βραχάλη, στιχουργός της χρυσής εποχής και των δύο.

Τι πόνο έχει βγάλει η Βραχάλη.

Θέλω να πάω να τη βρω στον βράχο που την φαντάζομαι να κάθεται, όταν γράφει στίχους, και κοιτάει τη θάλασσα με τη μελαγχολία που ο Μαρκοράς πίνει μπίρα, και με την οργή που η Μαρίνα σκίζει τα βιβλία που της τον θύμιζαν. Και θέλω να πάω από πίσω της, να της πιάσω τον ώμο και να της πω.

Ελεάνα, όλα καλά;

Η Ελεάνα Βραχάλη ήταν μόνο 24ων όταν συνεργάστηκε το 2002 για πρώτη φορά με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη για τον δίσκο του ‘Κρυφό Φιλί’, μια συνεργασία που συνεχίστηκε σε όλους τους επόμενους δίσκους του. Εκείνη έγραψε τα ‘Αν μου τηλεφωνούσες’, ‘Το σ΄αγαπώ’,  ‘Ακατάλληλη σκηνή’, ‘Αν ήσουν μαζί μου’, ‘Εκδρομή’, ‘Να μείνεις εδώ’, ‘Κρυφά’, ‘Μοιάζουμε’, ‘Πού είναι η αγάπη’ και άλλα πολλά.

O Σαμπάνης, λοιπόν, είχε βγάλει κάποιες επιτυχίες, αλλά με τον στίχο της Ελεάνας Βραχάλη η μουσική του έλαμψε και η καριέρα του απογειώθηκε.

Και ένα disclaimer για τον τίτλο μου. Δεν έχω δει το ‘Lost’ και σιχαίνομαι το ‘Dark’, όμως ο Θέμης Καίσαρης μου παρείχε το τέλειο outline για να περιγράψω το συναίσθημα που έχω τον τελευταίο καιρό που ανακάλυψα τον Σαμπάνη. Το φως και το σκοτάδι χρησιμοποιώ ως σχήμα λόγου, εξ αιτίας της απουσίας (εκτός δύο σινγκλ) του Χατζηγιάννη από τα μουσικά πράγματα τα τελευταία χρόνια. Τους θεωρώ και τους δύο τέλειους – μπορεί και παραπάνω τον Χατζηγιάννη λόγω νοσταλγίας.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Πήγα πρώτη φορά στα μπουζούκια μετά από 10 χρόνια

Το σαβουάρ βιβρ του καλού οτοστόπ

Η εμπειρία μου ως κομπάρσος

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.