Σαν βγεις στον πηγαιμό για να νοικιάσεις…

Μπορεί ακόμη και η τελευταία επίθεση των Σοβιετικών στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ’87 στην Αθήνα να μοιάζει πιο λογική κίνηση από το να αφήσεις το πατρικό σου εν μέσω Μνημονίου 2 και να ψάξεις για σπίτι, επιβαρύνοντας την τσέπη σου τουλάχιστον με το έξοδο ενός ενοικίου κάθε μήνα, αλλά οι μεγάλες αποφάσεις λέγονται έτσι γιατί γίνονται κόντρα στα προγνωστικά, και συχνά κόντρα και στις πιθανότητες.

Έτσι, λοιπόν, την Μ. Τρίτη αποφάσισα ότι πρέπει να μετακομίσω μαζί με τον κολλητό μου, την Μ. Πέμπτη μαρκάραμε τις πρώτες ενδιαφέρουσες αγγελίες, την Μ. Παρασκευή είδαμε, μεταξύ άλλων, το ονειρικό σπίτι (που τελικά διαλέξαμε) και τη Δευτέρα του Πάσχα είδαμε ακόμα 5-6 που δεν μπόρεσαν να απειλήσουν τη θέση του dreamhouse στις καρδιές μας.

Εκτός από ένα διαμέρισμα πολλών τετραγωνικών στο Παγκράτι σε εξαιρετική τιμή κρίσης, καταλήξαμε και 5 πολύ σημαντικά μαθήματα επί του θέματος “Ψάχνοντας να νοικιάσω σπίτι στην Αθήνα”, που αν κάποιο χρυσό χέρι τα είχε γράψει πριν το ΟΝΕΜΑΝ (που τα γράφει με το παρόν), θα μας έκανε τη ζωή σημαντικά ευκολότερη. Βάλε λοιπόν για λίγο στην άκρη τη Χρυσή Ευκαιρία και σημείωσε συμπεράσματα, γνώσεις και ικμάδες περιπέτειας.

Αξίωμα 1ο. Το μολύβι και η εφημερίδα δεν πρέπει να αγγιχτούν πριν…

– Αποφασίσεις (ή αποφασίσετε αν είστε πάνω από ένας) σε ποιες 3-4 περιοχές της Αθήνας θα ήθελες να ξυπνάς για τα επόμενα κάποια χρόνια.

– Οριστεί το +- όριο των χρημάτων που ΜΠΟΡΕΙΣ να διαθέτεις για νοίκι κάθε μήνα. Υπάρχουν εκπληκτικά καινούργια σπίτια με φανταστική θέα που κοστολογούνται στα 700 ευρώ το μήνα. Είδες; Δεν χρειάζεται να συνεχίσω.

– Συνειδητοποιήσεις ότι το μεγάλο στην υπόθεση “φεύγω απ’ το σπίτι των γονιών μου και πάω να μείνω μόνος” είναι η σκέψη καθεαυτή και όχι το να βρεις σπίτι που να ισοφαρίζει ή και να ξεπερνά σε rate και εντυπώσεις αυτό στο οποίο μεγάλωσες. Θα δυσκολευτείς πολύ να το βρεις και η απογοήτευση είναι ένα από τα πιο αβίαστα συναισθήματα στη συγκεκριμένη διαδικασία.

Σημείωση: Οι αντίστοιχες σελίδες των εφημερίδων τύπου Χρυσή Ευκαιρία στο ίντερνετ, τουλάχιστον όσον αφορά την ενοικίαση σπιτιών, περισσότερο μας μπέρδεψαν, παρά μας βοήθησαν.

Αξίωμα 2ο. Οι σπουδαιότερες πληροφορίες βρίσκονται πίσω από τα γράμματα των αγγελιών

Ομολογώ πως πριν αρχίσω να ψάχνω για σπίτι, σίγουρα σπαταλούσα 4-5 λεπτά κάθε φορά που το μυαλό μου προσπαθούσε να ξεκαθαρίσει κυρίως με τον εαυτό του, τι είναι το δυάρι, τι το τριάρι και ποια η (αριθμητική;) διαφορά μεταξύ τους. Πώς κατάλαβα τη διαφορά (αν υποθέσουμε ότι όντως την κατάλαβα), αλλά και τα mechanics της εύρεσης σπιτιού για ενοικίαση; Άρχισα να διαβάζω τις λεπτομέρειες κάθε αγγελίας και να βλέπω τις τάσεις, όσο πιο ομαδοποιημένα μπορώ, σε κάθε περιοχή της Αθήνας.

Πάρε για παράδειγμα την περιοχή Χίλτον. Εξ αρχής, είχα θέσει προσωπικό βέτο να μην κλείσουμε σπίτι κοντά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην μπλε γραμμή του μετρό. Όχι, δεν έχω κάποια δικαιολογία που θα μετριάσει αυτήν την αψυχολόγητη παραξενιά. Απλά, μεγαλωμένος σε μια σεμιναριακού επιπέδου πόλη (Ηλιούπολη), έγινα ακόμα ένας βαθιά καλομαθημένος που ξυπνούσε και κοιμόταν ΑΚΟΜΑ με τους γονείς του μέχρι τα βαθιά 20s στο όνομα της εκπληκτικής ρυμοτομίας, των αναρίθμητων πλατειών της πόλης και των επικών καλαμακίων του Λευτέρη στην κεντρική πλατεία.

Διαβάζοντας, λοιπόν, μία-μία τις αγγελίες για μια συγκεκριμένη περιοχή, αποκτάς μια εικόνα σε δεύτερη ανάγνωση σχετικά με το πόσο περίπου θα σου κοστίσει ένα σπίτι με 2 υπνοδωμάτια (αναγράφονται και υ/δ χάριν συντομίας), πόσο ένα με 3, πόσο κάποιο ανακαινισμένο πρόσφατα, πού θα φτάνουν τα άτιμα τα κοινόχρηστα. Αποκτάς τελικά έναν μπούσουλα. Γι’ αυτό και αρκετές υπεραισιόδοξες και λακωνικές αγγελίες του στιλ “μεζονέτα 130 τ.μ. με 350 ευρώ το μήνα, θέα καταπληκτική” σου χτυπάνε κατευθείαν στο μάτι ως μη ρεαλιστικές.

Αποτέλεσμα; Γλιτώνεις χρόνο, νιώθεις ότι κρατάς το παιχνίδι στα χέρια σου κι ότι δεν είσαι χτεσινός. Και αυτή είναι η ιδανικότερη αρχή για να πάρεις τα πάνω σου στη μάχη “εσύ vs. the world της ενοικίασης σπιτιών”.

Αξίωμα 3ο. Υπάρχουν δύο διακριτά είδη πιθανών σπιτονοικοκύρηδων

Αυτοί που φαίνεται πως θέλουν να σε βάλουν στο σπίτι τους και αυτοί που δεν ενθουσιάζονται και τόσο.

Βασικά χαρακτηριστικά των πρώτων:

– Στάζουν μέλι για το υποψήφιο σπίτι

– Λένε πολλές φορές και εμφατικά ότι “πριν 1-2 χρόνια το νοίκι εδώ ήταν 200 ευρώ περισσότερα”

– Λένε πολλές φορές και εμφατικά ότι “ο τελευταίος ενοικιαστής έφυγε στο εξωτερικό, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσει”

– Χρησιμοποιούν τον πληθυντικό σιγουριάς χωρώντας στην ίδια πρόταση εσένα, το σπίτι και το μέλλον. Παράδειγμα: “Καλά, σε αυτή τη βεράντα θα φέρνεις τους κολλητούς σου το καλοκαίρι και θα δείτε το Euro σα βασιλιάδες”

– Ζητάνε το κινητό σου για να κάνουν ΕΚΕΙΝΟΙ follow-up στο αν σε ενδιαφέρει ακόμα το σπίτι ή αν βρήκες τελικά κάτι άλλο

Βασικά χαρακτηριστικά των δεύτερων:

– Σε κοιτάζουν με μισό μάτι

– Δεν λένε τίποτα από τα παραπάνω

– Σε κοιτάζουν με μισό μάτι

– Σε ρωτάνε τρεις φορές τι δουλειά κάνεις και ζητάνε να τους πείσεις γιατί αποκλείεται να μείνεις άμεσα άνεργος (και αυτοί χωρίς το νοίκι τους)

– Σε περιμένουν ασάλευτοι στο σαλόνι, ενώ εσύ κάνεις τη διερευνητική σου γύρα σε ολόκληρο το σπίτι

– Σε κοιτάζουν με μισό μάτι

Αξίωμα 4ο. Σημασία δεν έχουν τα τετραγωνικά, αλλά η διαρρύθμιση του χώρου

Το ξέρω ότι δεν λέω και καμία σοφία με το συγκεκριμένο αξίωμα, αλλά επειδή το σπίτι που θα νοικιάσεις είναι μία από τις σημαντικότερες αποφάσεις που θα πάρεις μετά τα 18, λίγη επανάληψη του αυτονόητου δεν έβλαψε ποτέ. Είδαμε σχετικά φτηνά σπίτια των 100+ τ.μ. (ξαναλέω, είμαστε 2 άτομα, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνουμε και 3), είδαμε ψιλο-ακριβά στα ίδια τ.μ., είδαμε πανάκριβα στα 70 τ.μ. Γενικά η γκάμα τιμών-τετραγωνικών, ακόμη και στις ίδιες περιοχές, είναι μεγάλη, γι’ αυτό και χρειάζεται συνετό κι επίμονο ψάξιμο.

Η ουσία είναι πως μια κάκιστη διαρρύθμιση του χώρου μπορεί να κάνει ένα 120 τ.μ. σπίτι να μοιάζει με λαβύρινθο που δεν ενδείκνυται για καθημερινή προσπέλαση, πόσο μάλλον να ζήσεις και μέσα του.

Νόμος είναι το δίκιο της απλότητας. Η προτεραιότητα είναι ο σαφής διαχωρισμός (και όχι μπλέξιμο) των δωματίων -αυτόνομα δωμάτια ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΌΛΑ, αν είστε πάνω από ένας- και τα τετραγωνικά απλά πατάνε το + στην μπάρα της άνεσης.

Αξίωμα 5ο και τελευταίο. Το σπίτι που θα διαλέξεις είναι αυτό που θα σκέφτεσαι μπαίνοντας σε άλλα υποψήφια μετά απ’ αυτό

Επειδή η Αθήνα δεν είναι το Μονακό, όπου πιθανότατα κάθε σπίτι είναι καλύτερο από το άλλο, η κούρσα για την επιλογή ΤΟΥ σπιτιού παίρνει φαβορί που δεν σπάει με τίποτα, από τη στιγμή που κάποιο “θα μιλήσει στην καρδιά σου”.

Είναι αυτό που θα σκέφτεσαι ως το ΙΔΑΝΙΚΟ και θα συγκρίνεις κάθε φορά που μπαίνεις σε κάποιο άλλο, λέγοντας από μέσα σου ή φωναχτά “εντάξει, δεν μπορώ να πω, καλό είναι κι αυτό, αλλά, να, το άλλο είχε και αποθηκάκι για τα παπούτσια”.

Όταν μετά βίας έχεις 4 ζευγάρια παπούτσια όπως εγώ.