Τελικά πόσο καλή ηθοποιός είναι η Scarlett Johansson;

Η Σκάρλετ Γιόχανσον πιστεύει ότι μπορεί να παίξει τα πάντα.

Ίσως το παραπαίρνει κυριολεκτικά κι η ίδια αλλά τελοσπάντων, ένας ηθοποιός με βλέψεις θέλει να στοχεύει στο ερμηνευτικό εύρος και στη φιλοδοξία του να μπορεί να είναι περισσότερα από ένα πράματα ανά πάσα στιγμή.

Πόσο “τα πάντα” όμως μπορεί να παίξει όντως η Σκάρλετ; Είναι εξαιρετική στο κέντημα «Ιστορία Γάμου» του Νόα Μπόμπακ που βγαίνει αυτή τη βδομάδα στις αίθουσες, και ξεχωρίζει και στο «Τζότζο» του Τάικα Γουαϊτίτι στο ρόλο της μητέρας ενός νεαρού αγοριού στη Γερμανία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο πρόσφατο 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν σχεδόν τιμώμενο πρόσωπο- η μία της ταινία άνοιξε τη διοργάνωση κι η άλλη την έκλεισε. (Μπορείς να διαβάσεις και τη γνώμη μας για τις δύο ταινίες.)

Όπως όλα δείχνουν, για την «Ιστορία Γάμου» θα προταθεί για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, ενώ δεν θα είναι απίθανο να τη δούμε και με μια σπάνια διπλή υποψηφιότητα, αν χωρέσει και στην πεντάδα του Β’ Γυναικείου για το «Τζότζο». Μέχρι σήμερα δεν έχει προταθεί ποτέ, αλλά φέτος αυτό το σερί αδικίας από ό,τι φαίνεται θα σπάσει- και μάλιστα εμφατικά.

Θα είναι λοιπόν φέτος η χρονιά που πέραν πάσης αμφιβολίας θα αποδεχτεί η βιομηχανία και το κοινό τη Σκάρλετ ως αληθινά καλή ηθοποιό; Είναι όντως αλήθεια; Γιατί άργησε τόσο συμβεί και πότε έπρεπε να έχει προταθεί οπωσδήποτε;

Ήρθε η στιγμή να επιχειρήσουμε μια αληθινή βαθιά βουτιά στη φιλμογραφία της ScarJo και να κρίνουμε την οσκαρική ιστορία από την ασφάλεια του καναπέ μας. Ας γίνουμε για λίγο οσκαρικοί προπονητές της εξέδρας κι ας ταξιδέψουμε μαζί στο χρόνο, πιάνοντας τους ρόλους της έναν προς έναν.

«North», «Αναζητώντας τη Δικαιοσύνη», «Manny & Lo», «If Lucy Fell», «Fall», «Μόνος στο Σπίτι 3» (1994-1997), «My Brother the Pig» (1999)

Στην πρώτη της ταινία έπαιξε δίπλα στον Μπρους Γουίλις και στη δεύτερη δίπλα στον Σον Κόνερι, οπότε με το καλημέρα βρέθηκε στα βαθιά. ΟΚ, όχι στα πάρα πολύ βαθιά, αλλά τελοσπάντων ακόμα και πριν το breakthrough της, που ήρθε σύντομα, φαινόταν πως κάτι θα έκανε. Δείτε την στο τρίτο «Μόνος στο Σπίτι» και προχωράμε.

«Ο Γητευτής των Αλόγων» (1998)

https://www.youtube.com/watch?v=0jmvqpet9_I

Παραμένει μια από τις διασημότερες mom movies όλων των εποχών, μεγάλη επιτυχία εκεί προς το τέλος των ‘90s, με πολύ δυνατό ντούο Κριστίν Σκοτ Τόμας – Ρόμπερτ Ρέντφορντ να χαριεντίζονται υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του δεύτερου με μπακγκράουντ φύση και άλογα. Και, επί του θέματός μας, η ταινία που ουσιαστικά σύστησε στο κοινό τη Γιόχανσον, τότε μόλις 14, σε έναν αληθινό δραματικό ρόλο με ζουμί, ως έφηβη που παθαίνει τραγικό ατύχημα με το άλογό της. Είναι εμφανές πως ο Ρέντφορντ εντόπισε κατευθείαν κάτι σε αυτήν, δίνοντάς της ένα ρόλο πρώτης γραμμής, για τον οποίο η Σκάρλετ κέρδισε ακόμα και κάποια λιγοστά βραβεία πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού από ενώσεις κριτικών.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Η ταινία γενικά δεν προχώρησε οσκαρικά, κι αν και δεν είναι σπάνιο για πρωτοεμφανιζόμενο παιδί-θαύμα να προταθεί για Όσκαρ, πρέπει πραγματικά να σηκώνει την ταινία πάνω της με τρόπο αδιαπραγμάτευτο (βλέπε Κουβένζανε Γουάλις στα «Μυθικά Πλάσματα του Νότου»). Καλή αρχή, αλλά ως εκεί.

«Ο Άνθρωπος που δεν Ήταν Εκεί» (2001)

Με εξαίρεση το «My Brother the Pig», που προφανώς είχε ετοιμάσει πριν βγει στις αίθουσες η ταινία του Ρέντφορντ, η Γιόχανσον πήρε το χρόνο της ανάμεσα στη breakthrough ερμηνεία της και στο όποιο της επόμενο βήμα. Σοφή απόφαση, αφενός επειδή ούτε αναλώθηκε και μάλιστα σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία, αλλά επέστρεψε υπομονετικά το 2001 με ένα εκπληκτικό διπλό χτύπημα που την καθιέρωσε πλέον κάπως ανεπιστρεπτί. Πρώτα έχουμε συνεργασία με τους Κοέν, με μια από τις αρκετά ιδιοσυγκρασιακές τους ταινίες (τη λατρεύω, προσωπικά), σε έξυπνο ρόλο δίπλα σε ηθοποιούς σαν τον Τζέιμς Γκαντολφίνι και τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον. Ο ρόλος δεν ήταν τεράστιος, αλλά ήταν και πάλι εμφάνιση-κλειδί σε ταινία δίπλα σε τεράστια ονόματα της βιομηχανίας.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Το αληθινό Όσκαρ εδώ ήταν το ότι έκλεψε τις εντυπώσεις σε μια ταινία των αδερφών Κοέν. Τα άλλα έρχονται μετά.

«Ghost World» (2001)

Δυο φίλες ετοιμάζονται για το τέλος της σχολικής ζωής, αναζητούν κατεύθυνση, και μπλέκουν σε αλληλεπιδράσεις περιέργειας, εξερεύνησης και μοναξιάς, στη θαυμάσια διασκευή του ομότιτλου κόμικ του Ντάνιελ Κλάους. Οι Σκάρλετ Γιόχανσον και Θόρα Μπερτς στους κεντρικούς ρόλους αποτέλεσαν δίδυμο εμβληματικό για μια νέα γενιά θεατών και για την υπόσχεση μιας κάποιας αναγέννησης του ανεξάρτητου σινεμά. Η Γιόχανσον στον πρώτο της αληθινό πρωταγωνιστικό ρόλο αποδεικνύει ότι το έχει.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ Σεναρίου όπως συμβαίνει συνήθως με αυτές τις πιο ανεξάρτητες, πιο χαμηλού βεληνεκούς ταινίες, αλλά μια επιπλέον υποψηφιότητα για ένα βραβείο ερμηνείας δεν θα πρέπει να ήταν και τρομερά μακριά ε; Η 5άδα εκείνης της χρονιάς είναι ωστόσο πολύ δυνατή- η Χάλι Μπέρι έγραψε ιστορία με τη νίκη της για τον «Χορό των Τεράτων», η Νικόλ Κίντμαν για το «Μουλέν Ρουζ» είναι μια από τις αγνότερες υποψηφιότητες Όσκαρ της δεκαετίας, η Ρενέ Ζελβέγκερ στη «Μπρίτζετ Τζόουνς» έκανε το λαϊκό σινεμά όπως πρέπει να γίνεται και να παίζεται, και την κατηγορία κλείνουν η Σίσι Σπέισεκ («In the Bedroom») και Τζούντι Ντεντς («Iris»). Μπλέκεις με Σίσι Σπέισεκ και Τζούντι Ντεντς; Εγώ δεν μπλέκω. Άντε ίσως η Τζούντι Ντεντς να μη την χρειαζόταν την υποψηφιότητα για αυτή την ταινία αλλά, ανατροπή!, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, την θέση στη Θόρα Μπέρτς θα την έδινα. Πολύ κοντά, αλλά όχι.

«An American Rhapsody» (2001)

Γουέλ, δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό. Παίζει δίπλα στη Ναστάζια Κίνσκι και φαίνεται δραματικά ζουμερό οπότε υποθέτω καταλαβαίνω γιατί διαλέχτηκε ως πιθανώς καλός πρωταγωνιστικός ρόλος. Εξακολουθώ να μην έχω ιδέα τι είναι.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Θα τολμήσω να πω πως όχι.

«Οκτάποδα Φρικιά» (2002)

Νιώθω πως αν μπορούσε θα την έπαιρνε πίσω αυτή την ταινία αλλά χαίρομαι πάρα πολύ που την έκανε. Πολύ διασκεδαστικό throwback στις creature features των ‘40s, παντελώς σαχλό και εντελώς κόντρα στο προσεκτικό χτίσιμο του προφίλ της σοβαρής ενζενί που έχτιζε εκεί στις αρχές των ‘00s. Πού της ήρθε να το κάνει δεν είμαι σίγουρος, αλλά μπράβο.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Νιώθω την αραχνοαίσθηση να μου λέει πως ρωτάω βλακείες.

«Χαμένοι στη Μετάφραση» (2003)

Όπου αυτή η αόριστη αίσθηση μελαγχολίας που πάντα κουβαλούσε στο βλέμμα της, ακόμα και ως έφηβη, μετουσιώνεται σε μια παρουσία μεστή και οδηγούμενη από ένα τεράστιο συναισθηματικό κενό. Η Σοφία Κόπολα σε μια από τις κλασικές αμερικάνικες ταινίες των ‘00s, παίρνει την γεμάτη υποσχέσεις πρώτη ύλη που ήταν ως αυτό το σημείο η μόλις 20 χρονών Σκάρλετ Γιόχανσον, και τη μετατρέπει σε πρώτης τάξεως δραματική ερμηνεύτρια με την ίδια ευκολία που αποσπά από τον Μπιλ Μάρεϊ την πιο ανθρώπινη ερμηνεία του.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Προφανώς. Αυτό που κάνει το σνομπάρισμά της ακόμα πιο ενοχλητικό είναι ότι η ταινία κατά τα άλλα τιμήθηκε δεόντως στα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, καθώς προτάθηκε για Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο και Α’ Ανδρικό. Όλα σωστά και σχεδόν αυτονόητα, αλλά ΜΗΠΩΣ θα μπορούσε να έχει χωρέσει εκεί μέσα και ένας Α’ Γυναικείος; Δεν ξέρω, λέω τώρα, χμ; Δεν είναι καν κάποια μυθική πεντάδα υποψηφιών. Λατρεύω την υποψηφιότητα της Νταϊάν Κίτον για το αγαπημένο «Something’s Gotta Give» της Νάνσι Μάγιερς, και υποθέτω η Σαρλίζ Θερόν του «Monster» ποτέ δεν θα έχανε αυτό το Όσκαρ, αλλά η Κίσα Καστλ-Χιουζ στο «Whale Rider»; Αλήθεια, Ακαδημία; Κι η Σαμάνθα Μόρτον υπέροχη γενικώς, αλλά ούτε η ίδια δεν πρέπει να περίμενε πως παίζει να προταθεί για το «In America». Τελοσπάντων, να ξεκινήσει ο μετρητής, έχουμε το πρώτο.

«Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι» (2003)

To 2003 ήταν η πρώτη χρονιά που δεν γινόταν να αρνηθείς ότι κάτι συμβαίνει με τη Σκάρλετ. Μαζί με το «Χαμένοι στη Μετάφραση» έπαιξε και σε ένα oscar bait ρομαντικό δράμα εποχής που προσωπικά με έχει κάνει ακόμα και 16 χρόνια μετά να σκαλώνω όποτε πετυχαίνω μπροστά μου τον πίνακα Βερμέερ. Η Σκάρλετ προτάθηκε εκείνη τη χρονιά για 2 Χρυσές Σφαίρες, μία σε κάθε πεδίο Α’ Γυναικείου Ρόλου, και για τις δύο ταινίες της του ‘03. Επίσης ήταν διπλά υποψήφια για BAFTA Α’ Γυναικείου Ρόλου, και για τις δύο ταινίες της. Η Ακαδημία δεν μάσησε.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Έπρεπε να είναι υποψήφια δύο φορές για το «Χαμένοι στη Μετάφραση».

«The Perfect Score», «Μοναχικές Καρδιές», «A Good Woman», «The SpongeBob SquarePants Movie», «Ποιος είναι το Αφεντικό» (2004)

Το 2004 η Σκάρλετ έζησε τους δικούς της Ολυμπιακούς Αγώνες, κυκλοφορώντας πέντε ταινίες, μόλις μία λιγότερη από τον Τζουντ Λο. Καλή προσπάθεια να τα βάλει με τον πρωταθλητή! Τελοσπάντων, καλή συμμετοχή στον «Μπομπ Σφουγγαράκη», εκκινεί μια λαμπρή παράλληλη καριέρα φωνητικών ερμηνειών, ενώ στο «Perfect Score» συμπρωταγωνιστεί με τον Κρις Έβανς 8 χρόνια πριν τους «Avengers». Ωστόσο με φόρα από το 2003, παίρνει και φέτος μια υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας για το ξεχασμένο στο χρόνο «Μοναχικές Καρδιές» με τον Σοβαρό Τζον Τραβόλτα. Ζόρικη χρονιά, αλλά όλοι έχουν τις άτσαλες σεζόν τους, εκτός από τους Patriots.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Έπρεπε να είναι ΚΑΙ φέτος υποψήφια για το «Χαμένοι στη Μετάφραση».

«Match Point» (2005)

Η ‘μεγάλη επιστροφή’ του Γούντι Άλεν και μια από τις πιο πετυχημένες ταινίες της καριέρας του, αποτέλεσε σημείο εκκίνησης για μια παραγωγικότατη συνεργασία ανάμεσά τους, δίνοντάς της εδώ έναν ρόλο απολαυστικά αμφιλεγόμενο. Τρίτη σερί χρόνια με υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας, άλλο ένα ακαδημαϊκό σνομπάρισμα.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Γενικώς ήταν περίεργο το πόσο μικρή οσκαρική παρουσία είχε η ταινία (έφτασε μόνο στο Σενάριο, όπου έχασε από το «Crash» του Πολ Χάγκις, από πού να το πιάσεις όλο αυτό). Γενικώς ήταν παράξενα εκείνα τα Όσκαρ και ειδικότερα ο Β’ Γυναικείος Ρόλος. Το λάιναπ είναι πολύ δυνατό, με Έιμι Άνταμς στην πρώτη της από 198 υποψηφιότητες («Junebug»), Κάθριν Κίνερ («Καπότε»), Φράνσες ΜακΝτόρμαντ («North Country»), Μισέλ Γουίλιαμς («Brokeback Mountain»), να χάνουν από τη Ρέιτσελ Βάις (για τον «Επίμονο Κηπουρό», από ΟΛΕΣ τις ταινίες της). Μου αρέσει η Σκάρλετ, αλλά αυτή είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που η Ακαδημία κατάφερε έστω και κατά τύχη να φτιάξει μια τέλεια πεντάδα, οπότε τι να πω, δε θα την πείραζα για να είμαι ειλικρινής.

«Το Νησί» (2005)

Μετά από αυτό το εκτός χαρακτήρα 2004 είναι πολύ ωραίο που η Σκάρλετ ξαναβρήκε το focus της και επέστρεψε το 2005 συνεργαζόμενη με δύο θρυλικούς auteurs, τον Γούντι Άλεν και τον Μάικλ Μπέι.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Στην πραγματικότητα μου αρέσει πολύ στο «Νησί» και χαίρομαι γενικώς που ο Μάικλ Μπέι το δοκίμασε παρόλο που θεωρείται αποτυχημένη ταινία. Του χρόνου που κλείνει 15 χρόνια θα του κάνω αφιέρωμα.

«Scoop», «H Μαύρη Ντάλια», «The Prestige» (2006)

To 2006 συνεχίζει να διαλέγει πρότζεκτ συνεργαζόμενη με σημαντικούς σκηνοθέτες, αλλά η «Ντάλια» είναι ξεφουσκωμένος Ντε Πάλμα, το «Scoop» δεν έπεισε τους θαυμαστές του «Match Point», και το «Prestige», για πολλούς η καλύτερη ίσως ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, την χρησιμοποιεί κυριολεκτικά ως αντιπερισπασμό. Έξυπνο τρικ σε μια ταινία πάνω στη μαγεία των έξυπνων τρικ, αλλά όχι ακριβώς ο πλούσιος ρόλος που θα μπορούσε να σηκώσει η Σκάρλετ σε αυτή τη φάση της καριέρας της.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Έχουν υπάρξει και πιο πρεστίζ στιγμές.

«What Goes Around …Comes Around» (2007)

Διάλειμμα για χορό.

«The Nanny» (2007), «The Spirit» (2008), «He’s Just Not That Into You» (2009)

Το β’ μισό των ‘00 δεν φέρθηκε τρομερά καλά στη Σκάρλετ, συνεχίστε να ακούτε το τραγουδάκι και πάμε πιο κάτω.

«Η Άλλη Ερωμένη του Βασιλιά» (2008)

Φανταστείτε να έβγαινε σήμερα δραματική ταινία εποχής όπου η Σκάρλετ Γιόχανσον κι η Νάταλι Πόρτμαν ανταγωνίζονται για την εύνοια του Βασιλιά, γραμμένο από τον Πίτερ Μόργκαν του «The Crown»! Δεν ξέρω αν θα έπαιρνε Όσκαρ αλλά στη χειρότερη περίπτωση θα στρήμαρε στο Netflix και όλο το ίντερνετ θα μίλαγε για αυτό για δυόμιση βδομάδες. Εν προκειμένω αυτή η ταινία δεν υπάρχει.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Ήταν! Στα Teen Choice Awards. Κάτι είναι κι αυτό.

«Vicky Cristina Barcelona» (2008)

Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του Γούντι Άλεν και μια γεμάτη φρεσκάδα επιστροφή σε φόρμα, η τρίτη του συνεργασία με την Γιόχανσον σε ισάριθμες σεζόν έδωσε στην Ρεμπέκα Χολ τον breakthrough ρόλο της και χάρισε στην Πενέλοπε Κρουζ το Όσκαρ. Πάλι στην απέξω η Σκάρλετ, δεν κάνουμε δουλειά έτσι.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Εδώ παίζει ξανά έναν από αυτούς τους ρόλους που ‘συμβολίζουν πράγματα’, υπάρχοντας περισσότερο ως περιτύλιγμα της Ρεμπέκα Χολ. Είναι φανταστική και σε αυτό, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής αν έπρεπε να αποκαταστήσω κάποια οσκαρική αδικία γύρω από το συγκεκριμένο φιλμ, απλώς θα πρότεινα τη Χολ για Α’ Γυναικείο Ρόλο. Να πω κάτι; Θα της το ΕΔΙΝΑ κιόλας, αντί της Κέιτ Γουίνσλετ που το πήρε για το «The Reader», μια ταινία που ως γνωστόν δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ κανένας.

«Iron Man 2» (2010)

Λίγοι θυμόμαστε ότι η Σκάρλετ δεν ήταν ιδιαίτερα καλή στο -μικρό ακόμα τότε- ρόλο της σε αυτή την ταινία, και πως όταν κυκλοφόρησε, όλοι ευχόμασταν τι ωραία που θα ήταν να μην είχε πει όχι η Έμιλι Μπλαντ, που εικάζεται πως (μετά τη μικρή της εμφάνιση στο πρώτο «Iron Man») επρόκειτο εκείνη να έχει το ρόλο.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Οπωσδήποτε όχι.

«Ο Ζωολογικός μας Κήπος» (2011)

Η ταινία στην οποία ο Ματ Ντέιμον κι η οικογένειά του αγοράζουν ένας ζωολογικό κήπο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί ο τίτλος στα ελληνικά δεν ήταν, «Αγοράσαμε Έναν Ζωολογικό Κήπο». Τελοσπάντων, η χημεία της Γιόχανσον με τον Ντέιμον εδώ είναι τόσο παράταιρη που προφανώς είναι αποτέλεσμα χαμένου στοιχήματος από τον Κάμερον Κρόου. Το μεγαλύτερο χαμένο στοίχημα για τον Κρόου βέβαια είναι δυστυχώς… *φοράει γυαλί ηλίου, γυρνάει δραματικά προς την έξοδο* …η καριέρα του.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Προς αποχώρηση.

«Hitchcock» (2012)

Κάπου μέσα σε όλα αυτά έπαιξε τη Τζάνετ Λι στην απρόσμενου ύφους βιογραφία από τον Σάσα «Άνβιλ» Τζερβάζι. Περίεργη δουλειά, η Σκάρλετ παίζει σε ελαφρώς διαφορετική ταινία από τους υπόλοιπους, γενικά δεν πολυ-υπάρχει πλέον.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Έπρεπε να ξανασκεφτεί κάποια πράγματα.

«Οι Εκδικητές» (2012)

Ήρθε η στιγμή της να εξαργυρώσει κάθε επιταγή, αναλαμβάνοντας κεντρικό ρόλο στο απόλυτο εμπορικό franchise της δεκαετίας. Δεν είναι ακόμα άψογη στο ρόλο (τις κωμικές ατάκες ας πούμε τις σκοτώνει αρκετά συχνά) αλλά πετυχαίνει έναν καλό συνδυασμό σωματικότητας, δράσης και βαρύτητας, που στην πορεία θα την κάνει δραματικά αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αχανούς ηρωικού σύμπαντος.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Όχι, αλλά είμαστε ξανά σε καλό δρόμο.

«Δον Ζουάν» (2013)

Το 2013 η Σκάρλετ Γιόχανσον ήταν η ηθοποιός της χρονιάς, αν με ρωτάτε. Που υποθέτω αν έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο του κειμένου, τι διάολο, θα με ρωτάτε. Είχε τρεις ρόλους, όλους ακραία διαφορετικούς όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και από οτιδήποτε την είχε αναδείξει ως ηθοποιό άξια λόγου ως αυτό το σημείο της καριέρας της. Αυτό το εξαιρετικά φαν διαμαντάκι το είχα δει στο Βερολίνο, τότε με τίτλο ακόμα «Don Jon’s Addiction», με τη Σκάρλετ να παίζει αναπολογητικά λαϊκή κοπέλα, «τέλειο δεκάρι», που έρχεται στο δρόμο του Δον του τίτλου (Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, ταυτόχρονα σε σκηνοθετικό ντεμπούτο) και τεστάρει όλες του τις προακαταλήψεις περί έρωτα και έλξης. Είναι απλά τέλεια.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Χωρίς συζήτηση. Tour de force κωμική και σέξι ερμηνεία χωρίς να γίνεται καρικατούρα ούτε στιγμή. Η 5άδα του Β’ Γυναικείου εκείνη τη χρονιά έχει μεταξύ άλλων μέσα τη Τζούλια Ρόμπερτς στο «August: Osage County», μια ταινία που δεν υπάρχει, και την Τζένιφερ Λόρενς για το «American Hustle», που απλά, όχι. Σκάρλετ μέσα, εύκολα. Αλλά τώρα αρχίζουμε ακόμα.

«Κάτω από το Δέρμα» (2013)

https://www.youtube.com/watch?v=NoSWbyvdhHw

Για πολλούς μια από τις ταινίες της δεκαετίας, το φιλμ επιστημονικής φαντασίας του Τζόναθαν Γκλέιζερ ακολουθεί μια εξωγήινη που στοχεύει άντρες στη Σκωτία, σχηματίζοντας μια ψυχρή, αποστασιοποιημένη ματιά για τον κόσμο μας. Η ταινία είναι μια εμπειρία και βασίζεται ολότελα στο mood που δημιουργείται από τη μουσική, τον τρόπο που η κάμερα του Γκλέιζερ εισβάλει σε ένα κόσμο που δεν αντιδρά, και φυσικά στην ίδια την ολόψυχρη ερμηνεία της Γιόχανσον. Η οποία απορροφά εικόνες, χρώματα, συναισθήματα αντακλώντας στο ακίνητο βλέμμα της ένα υπαρξιακό κενό που πασχίζει να γεμίσει με ζωή ή κατανόηση. Σπάνιος ρόλος, σπάνια ερμηνεία- το ότι η Γιόχανσον μπορούσε να παίξει μελαγχολική αποστασιοποίηση το γνωρίζαμε, όμως εδώ φτάνει στα άκρα, επιστρέφοντας πίσω ως κάτι απόκοσμο, ξένο. Ίσως η ερμηνεία της καριέρας της.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Χωρίς την παραμικρή συζήτηση. Στον Α’ Γυναικείο έχουμε πάλι «August: Osage County» (Μέριλ Στριπ, σε μια από αυτές τις “Μέριλ μου, καλωσήρθες, ματς, μουτς, έλα, κάτσε, βάζω τσάι, τα νεάκια σου” υποψηφιότητες) και «American Hustle» (Έιμι Άνταμς, που πάντα χάνει, οπότε ποιο το νόημα κιόλας). Μην πω και για τη Τζούντι Ντεντς στο «Philomena». Θέλω να πω, αυτές οι αυτόματες filler υποψηφιότητες έχουν νόημα όταν δεν υπάρχει κάτι εμφανέστατα ξεχωριστό και εντυπωσιακό να προταθεί αντ’αυτών, δεν είναι το νόημά τους να γεμίζουν πάνω από το ήμισυ μια κατηγορία. Στο σίκουελ του «Under the Skin» η εξωγήινη θα πάρει στο κατόπι μέλη της Ακαδημίας.

«Δικός της» (2013)

Δεν τελειώσαμε! Μέσα στην ίδια χρονιά είδαμε τη Σκάρλετ να χρησιμοποιεί ως όπλο τη στερεοτυπικά σεξουαλική οπτική χτίζοντας ένα μεστό ρόλο μέσα από αυτή τη συνθήκη, και την είδαμε να ρίχνει κάθε κομμάτι ερμηνευτικού μανερισμού από πάνω της για να παρουσιαστεί ως κάτι πλήρως, απόκοσμα άδειο. Τι άλλο ακόμα πιο εντυπωσιακό θα μπορούσε να κάνει; Ίσως να δώσει μια από τις ερμηνείες της χρονιάς χωρίς καν να εμφανίζεται στην οθόνη; Χρησιμοποιεί τη φωνή της για να εξανθρωπίσει την ατμόσφαιρα του sci-fi του Σπάικ Τζόουζ, παίζοντας την εικονική γυναίκα, τη φωνή, που ερωτεύεται ο Γιοακίν Φοίνιξ στην ταινία. Χρωματίζοντας την ερμηνείας με στοιχεία ρομαντικής κομεντί έως και θρίλερ, η Γιόχανσον μεγαλουργεί απογειώνοντας το φιλμ και το όλο του θεώρημα.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Δε ξέρω, εσείς θα μου πείτε. Για ποιον έναν λόγο μπορεί να είναι καλύτερη η ερμηνεία της Τζούλια Ρόμπερτς στο «August» από ό,τι αυτό το φανταστικό πράγμα που κάνει η Γιόχανσον εδώ; «Αξίζει η φωνή της Σκάρλετ Γιόχανσον ένα Όσκαρ;», αναρωτήθηκαν τότε οι άνθρωποι του χώρου. Απάντησαν όχι δυστυχώς, αλλά εγώ 6 χρόνια μετά φωνάζω ΝΑΙ. Έδωσα μόλις 3 υποψηφιότητες Όσκαρ στην Σκάρλετ Γιόχανσον μες στην ίδια απονομή, η μία εκ των οποίων για φωνητική ερμηνεία; Φυσικά και το έκανα. Σιγά το δύσκολο. Δεν έπαιξα δα και τρεις ακραία διαφορετικούς, τέλειους, αναντικατάστατους ρόλους μέσα απόσταση λίγων μηνών.

«Σεφ» (2014)

Οπότε το god-tier 2013 ακολουθήθηκε από το «Σεφ» (#τρία_αστεράκια) του Τζον Φαβρό. ΟΚ, όλοι θέλουμε να ξεδίνουμε, δεν είναι θέμα.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Όχι, αν και αυτή η νέα συνεργασία της Σκάρλετ με τον Ρόμπερτ Ντάουνι και τον σκηνοθέτη Τζον Φαβρό είναι σίγουρα πολύ πιο πετυχημένη από το «Iron Man 2».

«Captain America: Winter Soldier» (2014), «Avengers: Age of Ultron» (2015)

https://www.youtube.com/watch?v=gRZ6NNQ8ECw

Καθώς αρχίζει να μπλέκει η κατάσταση στο MCU, η Γιόχανσον δίνει ψαχνό στην ηρωίδα της, σε δύο από τις πολυσυζητημένες (για διάφορους και διαφορετικούς λόγους) ταινίες της σειράς. Κάπου εδώ γίνεται απόλυτα σαφές πως η Black Widow μπορεί εύκολα να σηκώσει δικό της φιλμ.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Όχι, αλλά έχει έναν ακόμη φοβερό ρόλο την ίδια χρονιά.

«Lucy» (2014)

Στο «Nikita»-συναντά-το-«Tree of Life» υπαρξιακό παραλήρημα δράσης του Λικ Μπεσόν, η Γιόχανσον ενσαρκώνει τον απόλυτο action ρόλο της καριέρας της, κάνοντας την ηρωίδα της κάτι πάρα πολύ περισσότερο από μια γυναίκα-πολεμική μηχανή. Η Λούσι είναι πρώτα και κύρια άνθρωπος, και καθώς το φιλμ κορυφώνεται στην αδιανόητη τρίτη πράξη του, αυτή η διαρκής σύνδεση της πρωταγωνίστριας με τον ανθρώπινο χαρακτήρα της καθώς μετακινείται σταδιακά προς κάτι όλο και πιο αποστασιοποιημένο, είναι το κλειδί της ερμηνείας.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Είναι δύσκολο γιατί είναι όντως καλή η 5άδα αυτής της χρονιάς, με αγνά συναρπαστικές υποψηφιότητες όπως της Μαριόν Κοτιγιάρ για τις «Δύο Ημέρες, Μια Νύχτα» των Νταρντέν και της Ρόζαμουντ Πάικ για το «Gone Girl» του Φίντσερ, και μια από εκείνες τις “κρυφό τιμητικό Όσκαρ” νίκες για τη Τζούλιαν Μουρ και το «Still Alice», μια ταινία που δεν έχει δει ποτέ κανείς απολύτως. Την 5άδα γεμίζει η πάντα σεβαστή Ρις Γουίδερσπουν για το «Wild» και η Φελίσιτι Τζόουνς για τη «Θεωρία των Πάντων», μια ταινία που με ένα ακατανόητο τρόπο με κάνει πάντα να κλαίω. Τελοσπάντων, η άλλη ξεκίνησε άνθρωπος και έγινε USB κι εμείς τώρα θα κολλήσουμε στις τεχνικότητες; Ναι, φυσικά και έπρεπε να είναι υποψήφια.

«Χαίρε, Καίσαρ!» (2016)

Να πω κάτι μεταξύ μας; Θα το ξέρουμε μόνο εγώ κι εσείς οι εφτά που έχετε φτάσει ως εδώ. Δεν την έχω δει αυτή την ταινία. Δεν έχω ιδέα γιατί. Φαίνεται πολύ αστεία. Λατρεύω τους Κοέν. Δεν έχω ιδέα γιατί.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Όχι. Μάλλον όχι; Δεν ξέρω. Φαντάζομαι όχι. Μόλις της έδωσα 4 υποψηφιότητες μέσα σε μια διετία, είμαστε ΟΚ για την ώρα.

«Το Βιβλίο της Ζούγκλας» (2016), «Τραγούδα!» (2016), «Το Νησί των Σκύλων» (2018)

Μερικές ερμηνείες φωνής σε τίμιες παραγωγές, όλα ευχάριστα, προχωράμε.

«Captain America: Civil War» (2016), «Avengers: Infinity War» (2018)

Συνεχίζει να παίζει την Black Widow, πλέον σε αυτό το σημείο σε ταινίες-πολυκαταλόγους του ΙΚΕΑ ή ταινίες-συνεντεύξεις τύπου. Προχωράμε.

«Πάρτι Γυναικών» (2017)

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι είναι αυτή η ταινία, έψαξα αρκετή ώρα για να βεβαιωθώ πως είναι αληθινή. Προχωράμε;

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Γενικά η περίοδος 2016-2018 για τη Σκάρλετ είναι όπως όταν κάποιες ομάδες στο ΝΒΑ έχουν σπρώξει τόσους μισθούς στο μέλλον για να ξεγελάσουν το σάλαρι καπ κι επειδή θέλουν να Κερδίσουν Τώρα Που Μπορούν, αλλά κάποια στιγμή φτάνει η ώρα να πληρώσουν κι είναι 2 σεζόν που απλά είναι αναγκασμένοι να παίζουν για την 7η θέση μέχρι να ξαναβρεθεί χώρος για μεγάλες κινήσεις. Αξιοπρεπές και κατανοητό, αλλά όχι τρομερά ευχάριστο όταν συμβαίνει.

«Ghost in the Shell» (2017)

Όπως έλεγα!

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Ας προχωρήσουμε.

«Avengers: Endgame» (2019)

https://www.youtube.com/watch?v=zwWr1yA74so

Μετά από αρκετά «Avengers» έχει ξανά αληθινά ζουμερό ρόλο, έστω κι αν το δικό της arc ήταν το πράγμα που με θύμωσε περισσότερο σε μια κατά τα άλλα καταπληκτικά ευχάριστη ταινία. Τουλάχιστον εδώ είχε το χώρο να παίξει σαν κανονική ηθοποιός μια κανονική ηρωίδα. Θα επιστρέψει αργότερα φέτος με το «Black Widow».

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Η Disney κάνει μια κάποια προσπάθεια να σπρώξει τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ για Όσκαρ το οποίο είναι ξεκαρδιστικό, ειδικά με δεδομένο το ότι θα προταθεί ο Γιοακίν Φοίνιξ για το «Τζόκερ». Αλλά ας είμαστε ξεκάθαροι. Αν ήμουν πρόεδρος των Όσκαρ, υποψήφια από όλο αυτό το καστ θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη η Κάρεν Γκίλαν.

«Ιστορία Γάμου» (2019)

«Τζότζο» (2019)

Και φτάνουμε στο σήμερα. Γουέλ, υποθέτω και το «Endgame» σήμερα είναι καθώς βγήκε μες στο ‘19, απλά είναι από αυτές τις ταινίες που μοιάζουν να έχουν βγει πρόπερσι. Τελοσπάντων, με αυτό το διπλό χτύπημα φετινών οσκαρικών φαβορί, η Γιόχανσον θα σκοράρει επιτέλους την πρώτη υποψηφιότητα. Στην «Ιστορία Γάμου» πρωταγωνιστεί με μια νατουραλιστική ερμηνεία που δείχνει διαρκώς πόσο απόλυτο έλεγχο τόνου και υλικού έχει, απέναντι σε έναν -ακόμα καλύτερο- Άνταμ Ντράιβερ. Στο «Τζότζο» παίζει μια μητέρα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ταινία γενικά δεν ήταν my cup of tea κι ούτε κι η ερμηνεία της, που προσπαθεί πολύ γενικά. Σε κάθε περίπτωση, δυνατό 2019 και μπράβο της.

Έπρεπε να είναι υποψήφια; Θα είναι! Σίγουρα για Α’ Γυναικείο, ίσως μπει και στον Β’. Αν γίνει αυτό θα είναι κάπως δίκιο, μετά από 5 υποψηφιότητες που εγώ θα της έδινα και που δεν πήρε, να πάρει μία που εγώ δε θα πρότεινα ούτε για αστείο.

***

Ωστόσο η τελική συγκομιδή μιλάει πέραν αμφιβολίας. Έχοντας υπάρξει ζωτικής σημασίας μέλος του πυρήνα ηρώων του πιο καθοριστικού franchise της δεκαετίας, η Σκάρλετ Γιόχανσον έχει καταφέρει παράλληλα να διατηρήσει μια καριέρα στην οποία παρά τις off περιόδους και τις περιστασιακές αστοχίες, δεν σταματά παρόλαυτά να προκαλεί τον εαυτό της. Ερμηνεύει μέσα και έξω από τα γνώριμα σε αυτήν όρια, και πάντα δοκιμάζει ιδέες. Δεν είναι η μεγαλύτερη ηθοποιός που έχουμε δει μπροστά μας, αλλά πόσοι άνθρωποι είναι, εξάλλου;

Αυτό που είναι όμως η Σκάρλετ, είναι μια αληθινή ηθοποιός, που θα έπρεπε να έχει προταθεί ΗΔΗ για πέντε Όσκαρ. Πέντε! («Χαμένοι στη Μετάφραση», «Under the Skin», «Δον Ζουάν», «Δικός της», «Lucy».) Η Ακαδημία κοιμάται, αυτό έχω να πω. Επιτέλους φέτος θα ξυπνήσει.

*H «Ιστορία Γάμου» κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon. Το «Τζότζο» θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο.

—

Class of ’99: Το αφιέρωμά μας στο θρυλικό σινεμά του 1999 ολοκληρώνεται στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες, με τις 35 ταινίες που διαμόρφωσαν την καλύτερη χρονιά του κινηματογράφου!