Σε 10 χρόνια από τώρα, πόσοι Παναθηναϊκοί θα υπάρχουν;
- 27 ΟΚΤ 2020
Αν έψαχνα τη χειρότερη στιγμή σε όλη αυτή την πορεία του Παναθηναϊκού δεν θα την έβρισκα στις διάφορες βαριές αποτυχίες. Θα την έβρισκα στα πανηγύρια του Μακέντα μετά την ισοφάριση στο τελευταίο λεπτό του παιχνιδιού με τον ΟΦΗ. Ξέρω ότι ο ίδιος το δικαιολόγησε και ξέρω ότι έχει απόλυτο δίκιο, όταν λέει ότι εκείνη τη στιγμή ήταν φορτισμένος. Αυτό που για μας είναι χάζεμα για εκείνον είναι η δουλειά του. Ωστόσο η εικόνα είναι ως έχει. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε πάρει νίκη στο πρωτάθλημα και ισοφάρισε στο τελευταίο λεπτό. Πρακτικά, λοιπόν, πανηγύρισε για την ισοπαλία. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι ακόμα και ένα δευτερόλεπτο να έχει απομείνει, δεν πανηγυρίζεις. Αν θες τουλάχιστον να θυμίζεις κάτι από το παρελθόν. Παίρνεις την μπάλα και την πας στη σέντρα. Δείχνεις ότι δεν σου αρκεί αυτό που έχεις. Είναι αυτές οι ποδοσφαιρικές κινήσεις που δεν έχουν κανένα νόημα στην πορεία ενός ματς. Έχουν όμως στη σφυρηλάτηση της φιλοσοφίας μιας ομάδας.
Έκτοτε μπήκε νερό στο αυλάκι. Αλλάξαν πάλι πρόσωπα. Αλλάξαν πάλι καταστάσεις. Ήρθε ο Μπόλονι. Λογική κίνηση. Το πρωτάθλημα είναι όμως ήδη χαμένο. Του χρόνου πάλι. Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει αυτή την αέναη μετριότητα. Και αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό που τελικά έχει κρατήσει ελάχιστους να παρατηρούν τι συμβαίνει. Οι περισσότεροι οπαδοί της ομάδας δεν έχουν ούτε καν τη δύναμη να διαμαρτυρηθούν. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει πλέον να σου προσφέρει (στο ποδόσφαιρο) τίποτα. Κανένα συναίσθημα. Καμία χαρά, καμία λύπη. Μόνο οργή που τώρα ξεθωριάζει. Ίσως κάπου-κάπου μερικές ελπίδες που μέσα σε λίγο καιρό συντρίβονται και αυτές. Με τέτοιον τρόπο που να αυξάνουν απλώς το αίσθημα του αδιεξόδου.
Θα μου πείτε ότι και η ΑΕΚ δεν πέρασε ακόμα δυσκολότερα; Ναι. Αυτό το ‘ακόμα δυσκολότερα’ όμως είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Η ΑΕΚ υπέστη ένα σοκ. Υποβιβάστηκε. Οι οπαδοί της την επόμενη χρονιά αναγκάζονταν να τρέχουν να δουν την ομάδα τους να παίζει με χωριά. Η ΑΕΚ σε κερκίδες των 500 ατόμων. Κι όμως αυτό είναι μια ιστορία. Δένεσαι με αυτή. Πληγώνεσαι από τον υποβιβασμό. Πωρώνεσαι και μαζί πονάς με το γκολ κόντρα στον Ερμή Ζωνιανών. Νιώθεις ότι ακολουθείς μια πορεία. Εφαρμόζεις το περίφημο “στις χαρές και τις λύπες μαζί”. Έχεις και κάτι για να το περιμένεις. Όταν αφήσεις την ενασχόληση με την ομάδα στους επόμενους, θα έχεις κάτι να πεις. “Ακολούθησα την ΑΕΚ, όταν έπαιζε στα χωρία”.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη δεν έχει καν το δράμα που του αναλογεί. Βουτηγμένος σε μια στασιμότητα που είναι λες και δεν θα τελειώσει ποτέ. Η απόλυτη καταστροφή δεν ήρθε. Κάποιος συγκεκριμένος φταίχτης θέλουμε δεν θέλουμε δεν υπάρχει. Η επιτυχία είναι όμως εξίσου μακριά. Οι οπαδοί της ομάδας ξέρουν ότι όταν ξεκινάει το πρωτάθλημα μια θέση ανάμεσα στην 4ή και την 8η θέση είναι αυτή που τους αναλογεί. Και όταν γίνεται επί δέκα χρόνια αυτό, πόσο ακόμα να γκρινιάξεις. Τα παρατάς. Ίσως μόνο μια λάμψη να ήρθε τότε που η ομάδα έβγαλε πολλά παιδιά από την Ακαδημία της. Όχι μόνο τα έβγαλε αλλά έπαιζε και όμορφο ποδόσφαιρο. Σύντομα άλλαξε και αυτό το πλάνο.
Δεν αντιλέγω. Ο Παναθηναϊκός έχει ακόμα πάρα πολύ κόσμο. Κόσμο που μεγαλώνει και υπερασπίζεται την ομάδα του αποκλειστικά με τις μνήμες των λαμπρών πορειών στην Ευρώπη. Υπάρχει και το μπάσκετ που συνεχίζει να τραβάει το κάρο. Τι θα προσφέρει όμως ο τωρινός Παναθηναϊκός σε ένα παιδί; Σίγουρα όχι χαρές. Ούτε καν εντυπωσιακές λύπες. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια. Αν απειλείται από κάτι ο Παναθηναϊκός δεν είναι από το γεγονός ότι δεν θα πάρει ούτε φέτος πρωτάθλημα. Απειλείται από το ότι αυτοί που θα στεναχωρηθούν γι’αυτό θα είναι πραγματικά ελάχιστοι.
