Aφού αναστήθηκαν, οι ελληνικές σειρές είναι πιο γερασμένες από ποτέ
- 14 ΟΚΤ 2019
Εντάξει, δεν θα είναι και η πρώτη φορά που έρχεστε αντιμέτωποι με το ερώτημα για το πού πάει η ελληνική τηλεόραση. Η ελληνική τηλεόραση είναι κάτι σαν τη ροκ μουσική. Συνέχεια λένε ότι πέθανε. Συνέχεια όμως αναγεννάται από τις στάχτες της. Ωστόσο, σε αντίθεση με τη ροκ που δοκιμάζει τα πάντα, η ελληνική τηλεόραση έχει βρει έναν τυφλοσούρτη τον οποίο ακολουθεί με πραγματικά τρομερή επιμέλεια. Περισσότερη από αυτό που χρειάζεται.
Η κατάσταση στην ελληνική τηλεόραση φαίνεται ότι από πέρσι έχει περιέλθει σε μια σχετική κανονικότητα. Αυτή τη στιγμή παίζονται στην ελληνική τηλεόραση πολλές ελληνικές σειρές με τα ‘Άγριες Μέλισσες’ (ΑΝΤ1), ‘Λόγω Τιμής’ (ΣΚΑΪ), ‘Kόκκινο Ποτάμι’ (OPEN) και ‘Έρωτας Μετά’ (ALPHA) να έχουν τραβήξει -για τον έναν ή τον άλλο λόγο- τα περισσότερα βλέμματα και σχόλια των τηλεθεατών. Παρόλη αυτή την αναγέννηση όμως, η αλήθεια είναι ότι φαίνεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Προσπαθώντας να παραστήσω ότι βλέπω κάποιες από αυτές, προκειμένου να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις αυτού του opinion, ε, μπορώ να πω ότι δεν αντεπεξήλθα. Μια συνεχής ροή παντελώς κουρασμένων σεναρίων και ακόμα πιο βαρετών σκηνοθεσιών. Είναι πολύ συχνό να δεις το συνολικά πρώτο επεισόδιο μιας ελληνικής κωμικής σειράς και να σου μοιάζει σαν να ήταν το 12ο επεισόδιο της 7ης σεζόν μιας κωμωδίας από εκείνες που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι έχουν πια τελειώσει. Κουρασμένες ερμηνείες, χιλιοπαιγμένες ιδέες στο πλαίσιο της φάρσας, στατική και τελείως safe σκηνοθεσία, παρεξηγήσεις που δεν έχουν καν νοήμα να βγαίνουν, πλοκή που αγκομάχαει πραγματικά να βγάλει το 45λεπτο. Ειδικά για τις κωμωδίες, πολλές φορές πρέπει να καταφύγουμε εδώ…
– Από τη μια, λοιπόν, έχουμε τις κωμωδίες αυτές που αφορούν οικογένειες της μεσαίας τάξης και οι οποίες προσπαθούν -όλες μαζί- να γίνουν η αναπαράστασή τους, ένας τρόπος με τον οποίο το κοινό τους να βρει τον εαυτό του μέσα από αυτές.
– Από την άλλη έχουμε τις δραματικές σειρές, συνήθως καθημερινές- με πλούσιες πια οικογένειες που αντιμετωπίζουν τα πλούσια προβλήματά τους όπως μόνο ένας πλούσιος θα έκανε. Εδώ έχουμε γραφεία, επιχειρήσεις, εχθρούς, πολιτικούς, παράνομες σχέσεις και δολοφονίες. Τις βλέπεις και αναρωτιέσαι πόσες πισίνες έχει τέλος πάντων αυτή η πόλη.
– Στο τέλος έχουμε τις ‘ποιοτικές’ σειρές. Τις βάζω εντός παρένθεσης, όχι επειδή απαραίτητα δεν είναι ποιοτικές, όσο γιατί είναι φτιαγμένες για να είναι ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ. Ακολουθώντας τον εξής έναν κανόνα: καλές θεατρικές ερμηνείες, στημένα κάδρα και φυσικά κουστούμια εποχής. Γιατί για την ελληνική τηλεόραση, μια σειρά, για να είναι ποιοτική, πρέπει να είναι σχεδόν απαραίτητα εποχής.
Το πραγματικό κρίμα όμως είναι ότι όλο αυτό δεν γίνεται λόγω έλλειψης ταλαντούχων ανθρώπων. Το πιστεύω ότι στην ελληνική τηλεόραση υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι με πολύ ταλέντο σε διάφορα πόστα. Μην ψαχνάμε ότι μέσα σε αυτή την αυτή την εν πολλοίς ασφυκτική κατάσταση βγήκαν κάποτε τα ‘Εγκληματα’ (μια σειρά που θεωρώ ότι θα μπορούσε να έχει διεθνείς προδιαγραφές), οι ‘Δύο Ξένοι’ και οι ‘Απαράδεκτοι’. Το ζήτημα εδώ όμως είναι ότι σπάνια έχει σημασία το ταλέντο, όταν αυτό δεν μπορεί να υποστηριχθεί από ένα σύστημα ιδεών και σκέψεων.
Η ελληνική τηλεόραση μοιάζει σαν να έχει ακόμα ως κινητήριο μοχλό τα reality show. Σε μια εποχή που η τηλεόραση έχει πια αποκτήσει κύρος πραγματικής τέχνης, διακριτής μάλιστα από τον κινηματογράφο, στην Ελλάδα δυστυχώς δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε. Τα πάντα δείχνουν να έχουν περάσει από την απόψυξη. Η μόνη φρέσκια ιδέα που έχω δει μέχρι στιγμής είναι οι ‘Άγριες Μέλισσες’, μια σειρά για την οποία δεν μπορεί να πει κανείς κακό λόγο. Ωστόσο, όπως εννοήσαμε και παραπάνω, μια σειρά που πατάει πάνω σε μια αισθητική σειράς bbc με προσεγμένα κάδρα, χωρίς δηλαδή να ρισκάρει. Μια σειρά που φτιάχτηκε εξαρχής για να είναι ποιοτική και να λάβει τον χώρο της στο πρόγραμμα της ελληνικής τηλεόρασης ως τέτοια. Κακό; Όχι. Πάει την τηλεόραση μπροστά; Ούτε.
Τα πάντα δείχνουν σαν η τηλεόραση -τουλάχιστον όσον αφορά τη μυθοπλασία- να έχει παραιτηθεί από τη διεκδίκηση ενός νέου κοινού. Τα πάντα κινούνται με βάση το πλάνο του λιγότερου δυνατού ρίσκου στοχεύοντας σε ένα κοινό που έχει παρακολουθήσει τηλεόραση τις τελευταίες δεκαετίες, έχει εντοπίσει και έχει διαμορφωθεί μέσα από τις φόρμες της και τελικά κάθεται και χαζεύει τα απομεινάρια της χρυσής εποχής της. Το νέο κοινό ή η οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει κάτι επαναστατικό είναι απλώς εκτός γραμμής.
Στην πραγματικότητα όμως, όση δύναμη και αν έχει το ίντερνετ, η τηλεόραση κρατάει ακόμα ένα μεγάλο μερίδιο του κοινού της. Έχει το κεφάλαιο, έχει ανθρώπους που ξέρουν πολύ καλά το κοινό τους, έχει το ίντερνετ να της προσφέρει μια σημαντική παράπλευρη στήριξη (τα reality shows που πήγαν καλά τα τελευταία χρόνια, πήγαν καλά πρώτα από όλα γιατί έγιναν meme). Αυτό που μένει είναι το ρίσκο. Το ρίσκο που πήρε εκείνος ο παραγωγός κάποτε να πει ‘ναι’ στο να γυριστούν τα ‘Εγκλήματα’. Και η αλήθεια είναι ότι η μπηγμένη σε στερεότυπα, προκαταλήψεις, χιλιοπαιγμένα αστεία και κακογραμμένες πλοκές η ελληνική τηλεόραση του 2019 χρειάζεται τα δικά της ‘Εγκλήματα’.
***
Μην ξεχνάς! Αν κι εσύ δεν έχεις βγει ακόμα από το μυαλό του John Malkovich, άκου το POP για τις Δύσκολες Ώρες με καλεσμένο τον ίδιο τον θρυλικό ηθοποιό.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: