Σιχαίνομαι το τρέξιμο

Πείτε μου έναν λόγο. Έναν καλό λόγο… Ήμουν σίγουρος. Φαντάζομαι ότι είμαστε πολλοί εκεί έξω που δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιο το νόημα του να αρχίσεις να τρέχεις και κυρίως του να σ’ αρέσει κιόλας. Και δεν είναι επειδή σιχαίνομαι το τρέξιμο, αλλά επειδή ναι όντως σιχαίνομαι το τρέξιμο. Πολύ προσεκτική επιλογή λέξεων: σιχαίνομαι το τρέξιμο. Όχι “να τρέχω”. Μου τη δίνει να τρέχουν κι οι άλλοι. Ως θεσμός, δηλαδή. Πώς βλέπεις πχ αυτούς που δεν φορούν ζώνη ασφαλείας και κουνάς το κεφάλι. Έτσι και μ’ αυτούς. Καλά ρε άνθρωποι, είσαστε σοβαροί;

Είναι η φάση που έχεις διαβάσει μερικές σκόρπιες λέξεις, πιθανότατα διαγωνίως και να σκέφτεσαι “πόσο κομπλεξικός και μπουχέσας μπορεί να είσαι ρε φίλε”. Θα σε προλάβω και θα σου απαντήσω “πολύ”, αλλά δεν έχει να λέει. Το κίνημα “δεν τρέχω” είναι μεγαλύτερο από μένα και από σένα και έρχεται να υπερασπιστεί κεκτημένα αιώνων, αυτά που έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα πάνω σε μαξιλάρια καναπέ. Οπότε να μπούμε απευθείας στο θέμα:

“Μα είναι καλή γυμναστική”. Να σου πω ένα μυστικό; Δεν είναι. Είτε τρέχεις για να χάσεις κιλά, είτε για να είσαι σε καλή φόρμα, να ενημερώσω ότι υπάρχουν 5-6 πιο αποτελεσματικοί τρόποι να το κάνεις, που παράλληλα δεν επιβαρύνουν τόσο πολύ τα πόδια σου, “καίνε” περισσότερες θερμίδες και πάνω απ’ όλα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΡΕΤΟΙ.

Βαρετό. Βαρετό. Βαρετό. Βαρετό. Τώρα που το σκέφτομαι. Προτιμώ να γράψω 2.000 φορές τη λέξη “βαρετό” από το να ξεκινήσω να τρέχω. Κάθε δρασκελιά και ο χρόνος παγώνει. Τα ρολόγια σταματάνε, η μουσική αρχίσει να σε εκνευρίζει και το μυαλό σου πάει πίσω: Τρίτη, πρώτη ώρα, χημεία. Τέτοια βαρεμάρα.

Μικρός ήμουν, όμως, πειραματιζόμουν. Πάλι καλά που κατάλαβα από νωρίς ότι με χαλάει και σταμάτησα. Έκτοτε την κατηγορία “αερόβια άσκηση” ήρθε να καλύψει το ποδήλατο, που όχι μόνο δεν καταστρέφει τα γόνατα σου, αλλά μάντεψε: κάνει και καλό. Δεν θέλετε ποδήλατο; Κολύμπι. Δεν θέλετε κολύμπι; Υπάρχουν τα ελλειπτικά μηχανήματα ή τα κωπηλατικά. Για να γυναστείς σωστά, δηλαδή και να μην διαλύσεις το σώμα σου. Εκτός αν έχεις δει ποτέ σώμα δρομέα και να έχεις πει “εδώ είμαστε”.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις εφιαλτικές στιγμές της προετοιμασίας με την ομάδα μπάσκετ. Ήταν η εποχή που το “καταπίνω χιλιόμετρα” και “χύνω τόνους ιδρώτα” στον στίβο, ήταν μέρος της προπονητικής φιλοσοφίας. Ευτυχώς οι καιροί άλλαξαν. Τότε, βέβαια, έπρεπε να υποστούμε και αυτό το μαρτύριο: να ξυπνάς νωρίς το πρωί και να τρέχεις και να τρέχεις και να τρέχεις… Και να πρέπει να ακούς παράλληλα και τη γκρίνια του τύπου στο τέλος (εμένα δηλαδή) που μουρμούριζε συνέχεια “μπάσκετ παίζουμε, δεν θα γίνουμε μαραθωνοδρόμοι”.

Έκτοτε πήρα μια απόφαση ζωής. Δεν θα τρέξω ποτέ και για κανέναν λόγο εκτός αν συντρέχουν οι εξής λόγοι: α) κινδυνεύει η ζωή μου β) υπάρχει μια μπάλα μπροστά μου γ) έχω αργήσει πάρα μα πάρα πολύ δ) με έχει πιάσει κόψιμο.

Έτσι έγραφε η δική μου πλάκα από το όρος Σινά (δεν ήταν το Αραράτ – απλά λέω, όχι ότι το έψαξα στο google), εντολή που δεν παράκουσα ποτέ.

Τρίωρες προπονήσεις; Μετά χαράς! Ποδόσφαιρο; Εννοείται! Δέκα συνεχόμενα μονά; Και πάρε μου την ψυχή! Αλλά προς Θεού: όχι τρέξιμο χωρίς λόγο.

Κι εδώ κάπου είναι που καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή η περίεργη φυλή των ανθρώπων “που τρέχει” είναι απλά αυτοί που μικροί δεν ήταν καθόλου καλοί στα σπορ. Απλά. Και επειδή ακριβώς τους επέλεγαν τελευταίους στις ομάδες στο σχολείο, έχουν βαλθεί κάτι Κυριακές (καλή ώρα σαν κι αυτή) να μας τιμωρούν κλείνοντας τους δρόμους της Αθήνας. Γιατί ρε φίλε; Ήρθα εγώ να παίξω μπάσκετ σπίτι σου;

“Ναι, αλλά ο Μαραθώνιος είναι μπλαμ μπλα μπλα”… Ότι τι; Είναι εκπληκτικό – λέει – το να ξεπερνάς τον εαυτό σου και τα όρια σου. Ωραία και με το να πιεις 30 μπύρες ξεπερνάς τον εαυτό σου και τα όρια σου. Αλλά μετά είσαι… oh wait… σαν να έχεις τρέξει μαραθώνιο. Μμμμ.

“Ναι, αλλά ο Μαραθώνιος….” Ξανά ότι τι; Τρέχεις 42 χιλιόμετρα. Ωραία. Αν εγώ ξαφνικά πω “θα κάτσω σήμερα σπίτι, θα σαλιώσω 10.000 χαρτάκια και θα τα πετάξω στο τζάμι για να κολλήσουν” θα έχω κάνει κάτι που δεν γίνεται, το οποίο απαιτεί αυταπάρνηση, προσήλωση και επιμονή και στην τελική θα είναι το ίδιο χρήσιμο με το να “τρέξω για 2-3 ώρες”.

Όχι, δεν θεωρώ σημαντικό το να τρέξεις μέχρι ένα στόχο και να τερματίσεις. Είναι κάτι που και ένα παιδί τριών χρονών μπορεί να κάνει. Θα δει κάτι και θα αρχίσει να τρέχει. Εν αντιθέσει με τα ατομικά σπορ που απαιτούν τεχνική και ικανότητα, ή -πολύ περισσότερο- τα ομαδικά που εκτός από τεχνική, χρειάζονται κι άλλες αρετές όπως επικοινωνία, ομαδικότητα κ.α. Οπότε γιατί το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα;

Κι αν δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που τρέχουν (έξαλλος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στην Ουάσινγκτον όπου οι Αμερικάνοι έκαναν τζόγκινγκ από το πρωί μέχρι το βράδυ – στην κοσμάρα τους), δεν μπορεί με τίποτα να εξηγήσω πως μπορεί κάποιος να δείξει ενδιαφέρον στο “τρέξιμο” γενικά. Μαζεύτηκε κόσμος στην αφετηρία του “κάτι-αρχαίο-δεν-θυμάμαι-πως-το-έλεγαν” μου είχε πει πριν μερικές βδομάδες ο Freddos, ο οποίος έχει πέσει στο τρέξιμο και δεν είναι να ένα πού και πού για την παρέα, αλλά πλέον έχει γίνει τύπου κοιμάμαι στα πεζούλια στο Καλλιμάρμαρο (άστα χάλια) και κοιτούσα με το στόμα ανοιχτό. Είναι δυνατόν; Κι όμως είναι.

Γιατί όμως να πάνε εκεί και να μην πάνε έξω από το σπίτι ενός νταλικιέρη στις 04.00 τα χαράματα όταν θα κατέβει με τη φρεπαδάρα στο μεγάλο πλαστικό ποτήρι και θα ξεκινήσει να οδηγεί για 20 ώρες; Κι αυτός κάνει κάτι σωματικά δύσκολο. Στο κάτω-κάτω αυτός θα κάνει και κάτι χρήσιμο: θα μεταφέρει προϊόντα. Ο άλλος που τρέχει απλά για να τρέξει;

Το “running” είναι από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης στην κουζίνα στο γραφείο (αυτά που εγκρίνει ο @Jivass), γιατί έχουμε πολλούς τρεξιματολάτρεις και μαραθωνομάχους. Κάποια στιγμή κι ενώ το debate είχε πάρει φωτιά μου είπαν “είσαι αντίπαλος με τον εαυτό σου και προσπαθείς να ξεπεράσεις την προηγούμενη επίδοση σου”. Δεκτό.

Αυτοί είναι οι νέοι μου στόχοι. Θα παλέψω με τον εαυτό μου, θα τον σπρώξω στα όρια του και θα τους σπάσω. Απλά θέλω να μου δώσετε κι εμένα μετάλλιο επειδή ξύπνησα νωρίς την Κυριακή και έκανα κάτι που δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος να κάνω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Εκ της διευθύνσεως: Η επιθυμία του Στέφανου να γράψει αυτό το κείμενο δύο ημέρες πριν τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, εκπληρώθηκε, αλλά είναι τουλάχιστον αήθης. Όσοι από την ομάδα του Oneman (και είναι αρκετοί) συμμετάσχουν την Κυριακή σε έναν από τους τρεις αγώνες, θα δωρίσουν τα μετάλλια της συμμετοχής τους στον Στέφανο για να έχει κι αυτός ένα. Και θα συνεχίσουν να τρέχουν για όλους τους λόγους που προσπάθησε (γουστόζικα και πετυχημένα, δεν λέω) να αντικρούσει στο παραπάνω κείμενο. Δεν μας σταματάς Στέφανε.