Στη Νέα Ζηλανδία στήθηκε ακόμα ένα σκηνικό ακροδεξιάς τρομοκρατίας

Tην ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο έχουν επιβεβαιωθεί 49 νεκροί από την επίθεση ενός ακροδεξιού τρομοκράτη στην πόλη Κράιστσερτς της Νέας Ζηλανδίας. Η αστυνομία δεν γνωρίζει ακόμα πόσοι είναι οι δράστες αλλά το βέβαιο είναι ότι ο ένας από αυτούς έκανε live streaming στο Facebook καταγράφοντας την είσοδό του στο Τέμενος και τον πυροβολισμό αθώων ανθρώπων που είχαν πάει απλά για να προσευχηθούν. Ανάμεσα στους δολοφονημένους από τον τύπο με το ψευδώνυμο (;) Brenton Tarrant είναι και πολλά παιδιά.

H επίθεση αυτή δεν είναι καθόλου μοναδική περίπτωση. Το 2011 ο Άντερς Μπρέιβικ στο νησί Utoya εκτέλεσε 69 νέους ανθρώπους. Το 2015 στην εκκλησία Emanuel African Methodist Episcopal 9 άτομα αφροαμερικανικής καταγωγής δολοφονήθηκαν από τον 21χρονο Ντίλαν Ρουφ. Τον Οκτώβριο του 2018, 11 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε μια συναγωγή του στο Pittsburgh της Πενσυλβάνια. Αυτές είναι μόνο ελάχιστες από τις συνεχείς επιθέσεις από ακροδεξιούς,  οι οποίες πυκνώνουν όσο ριζοσπαστικοποιείται η ακροδεξιά στον δυτικό κόσμο.

Η πρώτη αντίδραση στην αρχή ήταν η ψυχιατροποίηση. Πριν σκάσουν οι διάφορες θεωρίες των άκρων, πριν φουντώσουν ξανά όσοι καλούν σε πόλεμο πολιτισμών, τα media της Δύσης είχαν βρει τον ένοχο: η τρέλα. Ο Μπρέιβικ δεν είχε πολιτική ταυτότητα αλλά ψυχολογικά προβλήματα. Ο Μπρέιβικ δεν ήταν ακόμα μια ζωντανή απόδειξη της ύπαρξης μιας θρησκείας του μίσους. Ήταν ένας τύπος που ήταν τρελός. Ως γνωστό οι λευκοί έχουν πολύ πιο εύκολα το προνόμιο να τρελαίνονται. Άλλωστε, η ψυχική νόσος είναι μια τελείως προσωπική υπόθεση: οι ισλαμιστές δολοφόνοι εκτελούν μιλώντας εξ ονόματος ενός πολιτισμού, οι λευκοί δολοφόνοι εκτελούν ως ψυχικά διαταραγμένοι και, επομένως, ως εξορισμένοι στο περιθώριο του πολιτισμού που τους δημιούργησε.

Κι όμως, ο Μπρέιβικ, ο Ρουφ και ο Brenton Tarrant δεν ήταν διαταραγμένοι τύποι που δολοφονούσαν επειδή έπαιζαν πολλά videogames. Ήταν εκπρόσωποι μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας -η ακτιβιστική πλευρά της- που στήνει δίκτυα σε όλον τον δυτικό κόσμο, κινείται οργανωμένα με θεωρητικούς, πολιτικούς, φανατικούς οπαδούς και ακτιβιστές που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σκοτώσουν στο όνομα της ιδεολογίας τους. Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, δεν είναι καν κάποιοι ακραίοι που ξέφυγαν από τους θεωρητικούς τους συμβουλάτορες. Είναι απλά οι δράσεις μιας πολιτικής ιδεολογίας που κερδίζει έδαφος.

AP Photo/Mark Baker

Και αν ο τρόπος, οι πρακτικές και η ρητορική της ιδεολογίας έχει αλλάξει τα θύματα είναι τα ίδια: Aφροαμερικανοί, μουσουλμάνοι, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στο Orlando. Ο τόπος που γίνονται οι δολοφονίες αυτές είναι επίσης σημειολογικά σημαντικός. Επιλέγονται τόποι όπου τα θύματα επιτελούν τις πιο μισητές για τους θύτες πλευρές της ταυτότητάς τους: εκεί που οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι προσεύχονται, εκεί που τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας παρτάρουν, εκεί που η αριστερή χίπικη νεολαία κάνει διακοπές. Κάθε εικόνα που μισεί ένας ρατσιστής γίνεται ένα πεδίο αιματοκυλίσματος.

 Κάποιοι επέλεξαν να αφήσουν στην άκρη τα σχόλια μίσους, τις κρυφές ρατσιστικές επιθέσεις και τις δολοφονίες στα σκοτεινά σοκάκια των μητροπόλεων της Δύσης και να βγουν μπροστά. Να πιτσιλίσουν με τη χρυσόσκονη της μαζικής δολοφονίας, να ιντριγκάρουν τα media και να γίνουν διάσημοι ήρωες της ιδεολογίας τους.

Σε ολόκληρο τον πλανήτη τα εγκλήματα μίσους είναι σχεδόν στην καθημερινότητα των μεταναστών, των trans ατόμων, των μαύρων. Μόνο που αυτά γίνονται στα σκοτάδια, στο περιθώριο. Γίνονται χωρίς να εντυπωσιάζουν. Άλλη αίγλη έχουν οι μαζικές δολοφονίες. Είτε όμως αυτές γίνονται στο σκοτάδι είτε στο φως χιλιάδων φωτογραφικών μηχανών, η ιδεολογική μήτρα είναι κοινή.

Το όπλο αλλά και το μανιφέστο του δράστη στη Νέα Ζηλανδία ήταν πηγμένα σε αναφορές στο white supremacy και έστηναν ταυτόχρονα μια γενεαλογία. Το τραγούδι που έπαιζε την ώρα που οδηγούσε ήταν μια μελωδία παρμένη από ένα σερβικό εθνικιστικό ύμνο για τους Σέρβους στρατιώτες και τον Karadzic. Επάνω στα όπλα του έγραψε ‘Τουρκοφάγος’, είχε αναφορά στη ήττα των Οθωμανών το 1683 στη Βιέννη. Το ίδιο και το όνομα της Ebba Akerlund, ενός κοριτσιού 11 ετών που σκοτώθηκε στην τρομοκρατική επίθεση στη Στοκχόλμη τον Απρίλιο του 2017. Ο ίδιος ήταν θαυμαστής του Μπρέιβικ.

Αυτό που συνέβη στη Νέα Ζηλανδία είναι τρομοκρατική ενέργεια από τη στιγμή που ο δράστης εργαλειοποίησε τη βία, προκειμένου να δημιουργήσει φόβο σε μια ομάδα πληθυσμού, μέλη του οποίου στόχευε και δολοφονούσε. Οι 49 νεκροί μουσουλμάνοι είναι θύματα της τρομοκρατίας η οποία άλλωστε ποτέ δεν ήταν προνόμιο του Ισλάμ. Δεν είναι εξάλλου καθόλου καινοφανές η ακροδεξιά να παίρνει τα όπλα και να περνάει στον ένοπλο ακτιβισμό.

Όσα είδαμε στη Νέα Ζηλανδία είναι μέρος μιας παγκόσμιας απειλής, της ακροδεξιάς τρομοκρατίας που οργανώνεται και καταλαμβάνει χώρο σκορπώντας νεκρούς. Γιατί για κάθε ‘θρησκεία του μίσους’ που δεν υπάρχει, υπάρχει σίγουρα μια τελείως πραγματική ιδεολογία μίσους που την στοχεύει, την εκλαμβάνει ως απειλή και καμιά φορά σηκώνει και το όπλο να την πυροβολήσει.

(Κεντρική Φωτογραφία: AP Photo/Mark Baker)