Στη ρακέτα λέμε ναι. Ή μήπως όχι;

Κάποιοι ενοχλούνται και κάποιοι δεν μπορούν χωρίς. Κάποιοι το θεωρούν ένα αντιαισθητικό τάκα τούκα και κάποιοι συνώνυμο του καλοκαιριού. Γι’ αυτό, για να λύσουμε τη διαφωνία, είπαμε όλοι οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ να καταθέσουμε την άποψη μας.

Ναι στην ρακέτα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Το οφείλω στον εαυτό μου που παίζει ρακέτα αυτό το ναι. Παίζω αραιά και που. Βαριέμαι αφόρητα να παίξω με κάποιον που δεν ξέρει αλλά θέλει να θυμηθεί πώς παίζεται. Βαριέμαι ακόμα πιο πολύ να παίξω με ένα κορίτσι που απλά θέλει να κάνει την χαριτωμένη μπροστά σε εκείνη την παρέα και “έλα ρε Χρήστο να παίξουμε μπροστά τους”. Ίσα ίσα θέλω να παίζω με τον φίλο μου τον Παναγιώτη ρακέτα για να με λιώνει στο τρέξιμο δεξιά – αριστερά την ώρα που εκείνος αράζει με τιτάνια ψυχραιμία στην άλλη μεριά του “court” και υποδέχεται κάθε στραβή και ανάποδη μπαλιά μου. Θέλω πάντα να παίζω με έναν καλύτερό μου για να έχει και λίγο νόημα, να κουράζομαι, να λιώνω από τη ζέστη και να τη ζητάω τη βουτιά αμέσως μετά. Δεν τους κατάλαβα ποτέ εκείνους που τους ενοχλούν οι ρακέτες. Γίνονται ενοχλητικοί; Θα πάνε παραπέρα. Δεν σου αρέσει; Πήγαινε εσύ πιο πέρα. Στην παραλία θα τσακωθούμε;

Όχι στην ρακέτα ο Πάνος Κοκκίνης

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου τσιτώνουν τα νεύρα όταν βρίσκομαι στην παραλία. Οι τιμές στις ξαπλώστρες, οι τιμές στο beach bar, η θάλασσα που είναι υπερβολικά σούπα ή γεμάτη σκουπίδια, ο αέρας που μου πετάει χούφτες την άμμο στην μούρη ή η ομπρέλα που είναι της πλάκας και δεν εξασφαλίζει σκιά παρά μόνο στις πατούσες. Αλλά ο ήχος που κάνει το μπαλάκι όταν σκάει στην ρακέτα είναι ο χειρότερος. Ειδικά όταν αυτοί που το χειρίζονται δεν ξέρουν τι κάνουν, με αποτέλεσμα να χρειάζονται ένα στρέμμα παραλία για να δείξουν τις ΄ικανότητες΄ τους. Αυτό τον ήχο θα επέλεγα ως track No 1 στο soundtrack της δυστυχίας μου. Κυρίως γιατί σε αντίθεση π.χ. με το μποτιλιάρισμα στην Βουλιαγμένης ή το πρωινό ψάξιμο για parking κοντά σε σταθμό του μετρό, τα χειμερινά δηλαδή αντίστοιχα του, είναι κάτι που δεν είναι αναπόφευκτο. Το μόνο που χρειάζεται είναι το μίνιμουμ της παιδείας και της ευγένειας. Γιατί η παραλία δεν είναι Ι.Χ., αλλά κοινόχρηστη. Οπότε πάρε το μπαλάκι σου και βάλτο κάπου (τόσο μακριά) ώστε να μην το ακούω. Ή περίμενε να βγει κάποιο σύστημα που να το καθιστά εντελώς αθόρυβο. Αν και η αλήθεια είναι ότι μόνο αναμάρτητος δεν είμαι. Απλά μεγάλωσα και έμαθα ότι η αγένεια δεν είναι μαγκιά.

 Ναι στη ρακέτα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Στη ρακέτα λέμε ναι. Εκτός αν πρόκειται για τον Άλκη Βασιλείου και τους υπόλοιπους τακα-τούκες της Χαλκδικής. Ναι, αν δεν παίζουν στα πόδια μας ή θεωρούν ότι μας αρέσει ιδιαίτερα να αποκρούουμε το μπαλάκι με το κεφάλι μας. Ναι, αν δέχεται κάποιος να παίζει μαζί μου. Ανοίγει παρένθεση: Πολύ κακός παίκτης σύμφωνα με τους φίλους μου. Εγώ προτιμώ να λέω ότι παίζω “ρακέτα του δρόμου” κι όχι “του σαλονιού”, δικαιολογώντας έτσι το γεγονός ότι για κάθε μπαλιά απαιτείται μπλον-ζον, βουτιά στη θάλασσα ή βγάλσιμο ώμου. Κλείνει η παρένθεση. Ναι, αν δεν το παίζεις επαγγελματίας του είδους, Μοσχονά. Ναι αν δεν ενοχλείς τους άλλους με την άμμο, τη φασαρία ή τα μπαλάκια σου. Κατά τα άλλα, όχι δεν με ενοχλεί. Άσε που καμιά φορά εκεί που βαριέσαι και προσπαθείς να γλαρώσεις, βλέπεις λίγο και σε έρχεσαι πιο κοντά στον γλυκό ύπνο κάτω από την ομπρέλα.

Όχι στη ρακέτα ο Στέλιος Αρτεμάκης (και τσίχλα στα μαλλιά αυτών που παίζουν)

Μην παρεξηγηθούμε, ναι στην ρακέτα αρκεί να είμαι αυτός που παίζει. Ή μάλλον ο πρώτος που θα παίζει θα είμαι. Γιατί βλέπεις στη ρακέτα υπάρχουν δύο πλευρές, αυτός που παίζει και αυτός που ενοχλείται. Θες να είσαι στην πρώτη και όχι στη δεύτερη. Καλή γυμναστική, πολύ ωραίο παιχνίδι αν έχεις καλό partner, φανταστικό μαύρισμα. Από την άλλη νεύρα, ζοχάδα, αδυναμία χαλάρωσης. Και καλά τώρα μη μου πεις “αν ήξερες θα έπαιζες και συ γιατί στο θέμα ρακέτα γενικώς άσε όσες και βουτιές να ρίξεις και όσα ρεβέρ και να κάνεις ένας είναι ο κανόνας. Η ρακέτα όρθια ακόμα και όταν το μπαλάκι είναι στο χώμα – παίζεις μόνο αυτές που έρχονται πάνω σου. Βουτιές και ζογκλεριλίκια έκανε μόνο ο Τομ Κρούζ στο Τοπ Γκαν (και έκανε καριέρα βέβαια). Το θέμα, όμως, είναι τι κάνεις όταν  έρθουν για σένα. “Whats you gonna do when they come for you” που είπε ο ποιητής. Και δεν μπορείς να διαβάσεις το Dan Brown σου στη Χιλιαδού στη Ναύπακτο ή όταν έχεις κόρη κόρη όπως ο Κοκκίνης και βλέπεις εφιάλτες τύπου “πω πω ρε μαλάκα και να μου φέρει κάνα κάγκουρα σαν κι αυτόν στα δεκαέξι, καλύτερα να φαρμακωθώ.” Θάνατος στη ρακέτα λοιπόν και τσίχλα στα μαλλιά αυτών που παίζουν.

Δε τον νοιάζει η ρακέτα το Θοδωρή Δημητρόπουλο αλλά ΝΑΙ

Έχουμε εκπαιδευτεί να μισούμε αυτούς που παίζουν ρακέτες στην παραλία, αλλά προσωπικά δε με νοιάζει. Εννοώ, όχι πραγματικά. Δηλαδή δεν είναι κάτι που θα το έκανα, επειδή αισθάνομαι πολύ άβολα όταν νιώθω πως επιβάλλομαι σε κάποιον με τον οποιοδήποτε τρόπο, οπότε προφανώς δε θα καθόμουν ποτέ πάνω από το κεφάλι ξένων ανθρώπων να τρέχω πιτσιλώντας λασπωμένη άμμο με ένα συχενές τουκ τουκ τουκ σαν τα drums που άκουγαν στο Doctor Who όταν επέστρεψε ο Master. Αλλά από την άλλη, οκ, ξέρεις, δε με νοιάζει κιόλας. Έτσι κι αλλιώς στην παραλία πάω καρα-σπάνια, και όταν αυτό συμβαίνει είναι για να κάνω ηλιθιότητες μέσα στο νερό με τους φίλους μου και σίγουρα όχι για να διαβάζω κακά βιβλία ενώ με ψήνει ο ήλιος τον οποίον σιχαίνομαι, αυτόν και όλες τις ακτίνες του. Οπότε στην τελική, ας παίζει ο άλλος ρακέτες. Δε με νοιάζει. Εγώ θα είμαι μέσα πετυχαίνοντας αθώους περαστικούς με τη φουσκωτή μπαλίτσα πόλο. Ή, πιθανότερα, στο μπαρ πίνοντας μπύρα. Παρακολουθώντας τους επίδοξους Φέντερερ από απόσταση ασφαλείας.

Εντάξει, ναι στη ρακέτα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αν ήμουν αρκετά άτυχος και είχα σπάσει το δεξί μου χέρι και πονούσα και έπρεπε να γράψω λίγες λέξεις τσάτρα πάτρα με το αριστερό (ξέρω, σε πληκτρολόγιο γράφω, αλλά άσε με να φτιάξω την εικόνα), θα έγραφα: “Ακριβώς ό,τι είπε ο Δημητρόπουλος, λέξη προς λέξη”. Ευτυχώς, πέρα από τη μέθη του Αυγούστου, δεν έχω προβλήματα με τα χέρια και γράφω κάτι παραπάνω. Δεν έχω παίξει ούτε μία φορά ρακέτες στην παραλία. Ποτέ. Ούτε στις πρώτες διακοπές που θυμάμαι να περνάω καλά, στον Αγιόκαμπο της βόρειας Εύβοιας, που ένας φίλος των γονιών μου διασκέδαζε να μου βουτάει το κεφάλι κάτω από το νερό μέχρι να καταπιώ μισό λίτρο νερό. Ωραίος τύπος. Διασκεδάζω βέβαια εξαιρετικά με κάθε είδος παίκτη ρακέτας. Ειδικά δε με αυτούς που νομίζουν ότι είναι βιρτουόζοι, κλαίω από τα γέλια. Με τις παρατηρήσεις στο συμπαίκτη, με το πάθος που κρατούν τη ρακέτα, με την τεχνική που χτυπούν το μπαλάκι, με τα γελοιωδώς υπερμαυρισμένα τους σώματα. Οι λιγότερο καλοί δεν με ενοχλούν καθόλου, εκτιμώ την προσπάθειά τους και γιατί να γκρινιάζουμε για όλα άλλωστε; Ό,τι μπορεί και ό,τι αρέσει στον καθένα.Ναι στην παρακολούθηση του τάκα-τούκα λοιπόν. Ο εγκέφαλος χρειάζεται να κολλάει πού και πού, καλοκαίρι είναι.
ΥΓ. Έχεις σκεφτεί πόσο κοντά βρίσκεται το ρακέτα-ρακέτα με το καρέτα-καρέτα; Just saying, ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Όχι στη ρακέτα ο Μάνος Χωριανόπουλος

To τάκα-τούκα με σεβασμό στους υπόλοιπους στην παραλία είναι καλοδεχούμενο, αλλά δυστυχώς σπάνιο. Κατά 90% το πακέτο είναι το εξής: Μπινελίκια και χτυπήματα με πάθος-“ψηλέ-φίλος”-μπλε φωτάκια στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο παραδίπλα.

Οι υπερμαυρισμένοι, με στυλ “κοιτάξτε με γειτόνισσες”, ξεκινούν με φωνές, παρατηρήσεις και πάθος τελικού στο Wimbledon. Δεν ασχολείται κανείς.

Συνεχίζουν με στυλ “κοιτάξτε με γειτόνισσες”, μπινελίκια με ντεσιμπέλ Παβαρότι και δυναμώνουν τα χτυπήματα. Δεν ασχολείται κανείς.

Ύστατη προσπάθεια. Δυνατά χτυπήματα, μέχρι να χτυπήσουν το μωρό στο μάτι. Αν είναι κανονικό μωρό ακολουθεί καυγάς με τους γονείς. Αν είναι 20χρονο μωρό, ακολουθεί γλοιώδης συγγνώμη και ύφος “έτσι παίζουμε εμείς οι πρωταθλητές”. Στόχος επετεύχθη. Ασχολούνται μαζί τους.

Προτείνω απαγωγή και μεταφορά των παραπάνω σε βουνοκορφές. Οι λίγοι που διασκεδάζουν, σεβόμενοι και τον διπλανό τους, μπορούν να συνεχίσουν να παίζουν.

Όχι στις Ρακέτες η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Ο μόνος λόγος που επιτρέπονται ακόμη οι ρακέτες στις δημόσιες παραλίες ειναι ο ίδιος για τον οποίο δεν έπιασε ποτέ ο αντικαπνιστικός νόμος στην Ελλάδα: ο καθένας σε αυτή τη χώρα κάνει ό,τι γουστάρει και όσοι ενοχλούνται δεν τολμούν να μιλήσουν, πιθανότατα γιατί κι αυτοί απολαμβάνουν την γενική κοινωνική ανοχή σε άλλες ενοχλητικές συνήθειές τους. Στις ρακέτες, ας πούμε. Και μη μου πεις πως το παθητικό κάπνισμα σκοτώνει ενώ η παθητική ρακέτα όχι, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχω φοβηθεί για τη σωματική μου ακεραιότητα από άσχετους ρακετίστας, για να μην πούμε για τον θόρυβο (αν δεν ειναι αυτό αργός, βασανιστικός θάνατος τότε τι είναι;). Για να μην τα παραλέω, ας μείνουμε απλά στο γεγονός πως η παραλία ειναι ένας ιερός προορισμός, ένα μαγικό μέρος χαλάρωσης που ελάχιστες μέρες του χρόνου έχουμε την ευκαιρία να το επισκεφθούμε. Τουλάχιστον έτσι το βλέπουμε κάποιοι από εμάς. Κάποιοι άλλοι βλέπουν την παραλία ως ιδανικό τόπο ξεφαντώματος χορεύοντας το κουτζουμπιλά. Ιδέα: θέλετε να συμφωνήσουμε πως οι ρακέτες επιτρέπονται μόνο σε παραλίες με δημοφιλή μπιτσόμπαρα και μουσική στη διαπασών; Κάντε ό,τι θέλετε εκεί και αφήστε τους απομονωμένους σιωπηλούς παραδείσους σε εμάς τους στριμμένους γεροπαράξενους.