Στη μεταμοντέρνα επιστολή του Τραμπ στον Ερντογάν είδαμε τον κόσμο μας σε μια εικόνα

Παρότι δεν το συνηθίζει, η δημοσιογράφος του Fox, Trish Regan, είχε μια τρομερή δημοσιογραφική επιτυχία. Έβγαλε στο twitter της την επιστολή που έστειλε ο Πρόεδρος Donald Trump προς τον ομόλογό του Tayyip Erdoğan σχετικά με την εξωτερική πολιτική του τελευταίου στη Συρία. Αυτή πέρασε από εκατομμύρια χέρια και τελικά έφτασε στη δική μου οθόνη, σε ένα ταπεινό αρχείο jpg. Και ήταν σαν να είδα όλο τον κόσμο μας, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί, μέσα σε 80 Kilobytes

Για να μην κάνω τον έξυπνο, ομολογώ ότι, όταν την πρωτοδιάβασα, θεώρησα αυτόματα ότι ήταν παραποιημένη. Μια καλά δομημένη τρολιά ενός ανθρώπου που είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο. Ξέρετε, μπορεί να έχεις κάποιον ικανό για τα πάντα. Αλλά αυτό είναι στα λόγια. Κανέναν άνθρωπο δεν μπορείς να τον έχεις ικανό πραγματικά για τα πάντα. Και μάλλον αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος σου. Και ένας τύπος σαν τον Trump, σε προεκλογική μάλιστα περίοδο, είναι ο μάλλον καταλληλότερος, για να στο επισημάνει.

Aφού, λοιπόν, είδαμε το show με τις αγάπες και τα μίση του προς τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας και με την αγοραπωλησία της Γροιλανδίας (για την οποία λίγο πριν είχαμε μιλήσει), ήρθε η ώρα του Erdogan. Η επιστολή του Trump στην αρχή μοιάζει με ένα μεθυσμένο μήνυμα που στέλνεις μετά από ένα πολύ κακό μεθύσι. Στο τέλος της μοιάζει με κάποιο τρολ που προσπαθεί να μιμηθεί ένα μεθυσμένο μήνυμα μετά από πολύ κακό μεθύσι.  Αλλά γιατί να ξοδεύουμε λόγια; Ας τη δούμε σε όλο το μεγαλείο της. Το τέλος της είναι το εξής:

“Η ιστορία θα είναι με το μέρος σου, αν το κάνεις με τον σωστό και ανθρώπινο τρόπο. Θα σε κοιτάξει όμως σαν τον διάβολο αν δεν γίνουν καλά πράγματα. Μην είσαι ο σκληρός τύπος. Μην είσαι ανόητος. Θα σε πάρω τηλέφωνο αργότερα”.

Αυτό το μήνυμα έχει στο πάνω κομμάτι του τη στάμπα του Λευκού Οίκου, είναι γραμμένο με όλα τα τυπικά που έχει μια επιστολή ενός ηγέτη κράτους προς έναν άλλο. “Στην εξοχότητα του Recep Tayyip Erdogan, Προέδρου της Δημοκρατίας της Τουρκίας, μην είσαι σκληρός τυπος, μην είσαι ανόητος”. Κι όμως αυτή η τόσο έντονη διαφορά στα επίπεδα ύφους δεν είναι καθόλου μα καθόλου αντιφατική σε μια περίοδο με ηγέτες, όπως είναι αυτοί που έχουμε. Ο Trump, o Erdogan, o Putin, o Boris Johnson και τα άλλα τα παιδιά.

Κατά την εποχή της αγοραπωλησίας ειλικρίνειας, η ισχυρότερη χώρα του πλανήτη βρήκε τον Πρόεδρο που της άξιζε. Αφού το ξεκινήσαμε, γιατί να μην το πάμε μέχρι το τέρμα; Είμαι σίγουρος ότι αυτή η επιστολή θα κάνει καλό στην προεκλογική καμπάνια την οποία ούτως ή άλλως κοιτάει με τον δεξί μάτι ο Donald Trump. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αυθεντικότητα είναι που του έδωσε την Προεδρία. Ο Donald Trump είναι η απάντηση στις κλειστές πόρτες και στους πολιτικούς ελιγμούς. Η απάντηση στους περίπλοκους οικονομικούς όρους και στο doublespeak που ζήσαμε. Όλα αυτά σίγουρα ήθελαν απάντηση. Αλλά πραγματικά κάθε απάντηση δεν είναι για καλό.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο Donald Trump προσφέρει συνεχώς show. Παίρνει μια αδιανόητα πολύπλοκη παγκόσμια κατάσταση η οποία περνάει από άπειρες διακλαδώσεις και τη σχηματοποιεί, την τυποποιεί. Θα μου πείτε, αυτό δεν κάνουν όλες οι ιδεολογίες; Ίσως. Το θέμα είναι ότι αυτή του Trump είναι η πιο εύκολη εκδοχή του κόσμου που μπορείς να πουλήσεις και στην πιο κατάλληλη εποχή για να την πουλήσεις. O Τrump περνάει μέσα από θρυμματισμένες αρρενωπότητες, πιάνει τον βούρδουλά του και λέει στον αντίπαλό του να πάνε να τα πούνε έξω από το μπαρ. Να του δείξει αυτός ποιος είναι ο πραγματικός Πλανητάρχης.

Η απάντηση του Εrdogan; Προφανώς σε αυτό το κλίμα. Σύμφωνα με πήγες κοντά του, πήρε το γράμμα και το πέταξε στα σκουπίδια. Τσιτσίρισαν οι θρυμματισμένες αρρενωπότητες της απέναντι πλευράς. Του απάντησε όπως του έπρεπε που λένε. Σαν μαλωμένος ξάδερφος για τα χωράφια. Τα χωράφια της Συρίας. Η διπλωματία έχει πάρει ένα κομμάτι που μοιάζει με κακογραμμένη σαπουνόπερα. Αλλά πραγματικά κακογραμμένη.

To ζήτημα όμως εδώ είναι ότι όλο αυτό δεν θα καταλήξει σε ένα βαρύ και ασήκωτο ζεϊμπέκικο. Δεν θα καταλήξει καν σε πιστολίδι στη μέση του χωριού ακριβώς στις 3 το μεσημέρι. Αυτές τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές και τα mindgames κακού reality τις πληρώνουν αυτή τη στιγμή με τη ζωή τους άνθρωποι. Σε αυτό το show δεν θα βρεις απλά παίχτες που έχασαν το εκατομμύριο. Θα βρεις ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους. Οι περισσότεροι από αυτούς μάλιστα δεν ήθελαν καν να μπουν στο show.

Εντάξει, σε έναν τέτοιο κείμενο δεν μπορείς να μη θυμηθείς τον Μποντριγιάρ που μίλαγε για την απεικόνιση του πολέμου από τα media ως θέαμα, ως ψηφιακό παιχνίδι του οποίου η φρίκη είχε υποκατασταθεί από την προσμονή του τηλεθεατή να γίνει κάτι. To show πια, 12 χρόνια μετά τον θάνατό του Μποντριγιάρ, έχει μετατοπιστεί. Το μιντιακό γεγονός του πολέμου με τους ανταποκριτές με τα κράνη, τις νυχτερινές λήψεις από πυραύλους και τα αντιαεροπορικά πάνω από το σκοτεινό Βελιγράδι έχει παραμεριστεί. Τη θέση του πήρε η ειλικρίνεια. Οι πόρτες των ηγετών άνοιξαν. Η φρίκη του πολέμου αποκτά και μια κωμικοτραγική εκδοχή. Η φρίκη μεγαλώνει λίγο περισσότερο.