Στο τέλος της ημέρας, το μπάσκετ είναι ολόκληρη η ζωή

Ένα κατάμεστο γήπεδο. Ακριβό παρκέ, απ’ αυτά που εκπέμπουν μια παράξενη λάμψη και σε κάνουν να ντρέπεσαι να πατήσεις, μπασκέτες τελευταίας τεχνολογίας με άψογα και συμμετρικά διχτάκια, μια καλοσχεδιασμένη δερμάτινη μπάλα και παπούτσια που κοστίζουν όσο το μηνιαίο χαρτζιλίκι ενός τυχερού εφήβου. Αυτό ναι, είναι μπάσκετ. Δεν είναι όμως το μπάσκετ. Γιατί πολύ απλά, το μπάσκετ είναι πολλά παραπάνω απ’ όσα μόλις περιέγραψα. Το μπάσκετ δεν είναι μόνο ακριβοπληρωμένοι αθλητές και καλογυαλισμένα τρόπαια. Όχι. Το μπάσκετ είναι η ίδια η ζωή.

Κι αυτό, έρχεται να το θυμίσει σε όλους μας ένας ακριβοπληρωμένος -πλέον- μπασκετμπολίστας, που έχουμε την χαρά και την τύχη να τον καμαρώνουμε να διαπρέπει σε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά γήπεδα του πλανήτη. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, δίνει σήμερα τις παραστάσεις του σ’ ένα πάλκο στρωμένο από χρυσάφι. Για να φτάσει όμως σε αυτό το σημείο, έπρεπε να βαδίσει έναν μοναχικό δρόμο, γεμάτο ιδρώτα, πόνο και αμέτρητες ώρες σκληρής προπόνησης. Ο αληθινός κόσμος του μπάσκετ είναι γεμάτος με τέτοιους δρόμους κι όσοι αγαπάνε το άθλημα όχι μόνο δεν τους φοβούνται, αλλά αισθάνονται μια παράξενη οικειότητα όσο τους διανύουν. Κι ας ξέρουν ότι στο τέλος τους, δεν τους περιμένει μια καριέρα γεμάτη λάμψη και δόξα, αλλά ένα ζεστό μπάνιο και μια αλλαξιά καθαρά ρούχα, μέχρι το επόμενο παιχνίδι.

Όλα αυτά, έρχεται να μας τα θυμίσει η διαφήμιση του Milko με κεντρικό σύνθημα “θα σου πω τι είναι το μπάσκετ” και πρωταγωνιστή τον Γιάννη. Μια διαφήμιση φτιαγμένη όχι μόνο για τους Γιάννηδες αυτού του κόσμου, αλλά για όλους όσους έχουν σκάσει την πορτοκαλί μπάλα έστω και μερικές φορές στη ζωή τους. Για όλους όσους μεγάλωσαν με την αφίσα των ινδαλμάτων τους στο δωμάτιό τους και φορώντας τη φανέλα τους στο αυτοσχέδιο διπλάκι που στηνόταν στο σχολικό διάλειμμα, ένιωθαν ότι μπορούν να κάνουν όσα κι εκείνοι, ίσως και λίγα περισσότερα.

Το μπάσκετ δεν είναι μόνο το ΝΒΑ, η Ευρωλίγκα και τα λαμπερά ντέρμπι που θα απασχολήσουν τα εξώφυλλα των εφημερίδων. Το μπάσκετ είναι το ντέρμπι ανάμεσα στο Β1 και το Β2, που θα απασχολήσει μόνο όσους κάθονται στις εξέδρες του τοπικού Λυκείου κι αυτός που θα το κρίνει, δεν θα λάβει σαν αμοιβή ένα παχυλό πριμ αλλά ένα ζεστό χαμόγελο από το κορίτσι. Που δεν θα αποθεωθεί από χιλιάδες οργανωμένων οπαδών, αλλά από τους συμμαθητές του. Και που όταν χτυπήσει τον αστράγαλό του, δεν θα συγκληθεί συμβούλιο ιατρικό, αλλά στην καλύτερη οικογενειακό.

Μην γελιέσαι άλλωστε. Ακόμα κι οι σημερινοί αστέρες, από ένα ανοιχτό γηπεδάκι ξεκίνησαν. Με ψιλά για το λεωφορείο στην τσέπη, μια σχισμένη τσάντα και παπούτσια χωρίς αερόσολες, με διπλή κάλτσα για να αποφύγουν το διάστρεμμα

Κι ο Γιάννης έτσι ξεκίνησε άλλωστε. Από ένα ανοιχτό στα Σεπόλια, μαζί με τους φίλους και τα αδέρφια του, στον λίγο χρόνο που του έμενε ανάμεσα σε σχολεία και βόλτες στο Μοναστηράκι για να πουλήσει γυαλιά ηλίου. Μέσα στο γήπεδο, οι αντίπαλοί του ήταν οι φίλοι του. Εκτός αυτού, τα πράγματα ήταν λίγο πιο σοβαρά. Ο Γιάννης έπρεπε να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ευτυχώς, στα γήπεδα δεν υπάρχει αποκλεισμός, τα ανοιχτά του μπάσκετ είναι για όλους. Λευκούς και μαύρους, αγόρια και κορίτσια. Και πριν φτάσει να γίνει ο ήρωας μιας ολόκληρης χώρας, ο Γιάννης ξεκίνησε όντας ο ήρωας της γειτονιάς του. Πίστεψέ με, μπορούμε όλοι μας να ταυτιστούμε με τον Γιάννη και με κάθε άνθρωπο που λατρεύει το μπάσκετ. Γιατί το μπάσκετ είναι ένα και το μπάσκετ είναι η ίδια η ζωή.

Το ίδιο άγχος έχεις κι εσύ, ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που φοράς το κοντό σου σορτσάκι και την αμάνικη εμφάνιση και μπαίνεις στη ‘μάχη’ για ένα διπλό με τους κολλητούς σου ή για μια κρίσιμη νοκ-άουτ αναμέτρηση στο τουρνουά που συμμετέχετε. Γιατί ένα παιχνίδι στο τουρνουά μπορεί στα δικά σου μάτια να είναι πιο σημαντικό κι απ’ τον ίδιο τον τελικό της Ευρωλίγκας. Το μόνο που μετράει, είναι να βάλεις περισσότερα καλάθια από τον αντίπαλο. Λάθος. Το μόνο που μετράει είναι το παιχνίδι. Ο ήχος της μπάλας που σκάει στο τσιμέντο, το σκισμένο διχτάκι, η στραβή μπασκέτα, η επιστραγαλίδα, η μυρωδιά του counter pain, ο ιδρώτας. Όλα αυτά που έχουν μείνει ίδια, από την πρώτη φορά που μπήκες στον κόσμο του μπάσκετ.

Συνήθως, αποκαλούμε το ΝΒΑ ‘μαγικό κόσμο’. Κακώς. Μαγικός είναι ολόκληρος ο κόσμος του μπάσκετ. Και αν το πιστέψεις, μπορείς να κάνεις το πέρασμα από το τσιμέντο στο φανταχτερό παρκέ που λάμπει. Κι αν δεν το κάνεις, μικρή σημασία έχει, ακόμα κι η αποτυχία είναι μέρος του παιχνιδιού.

Μπορεί να μην είναι εύκολο για εμάς να ζήσουμε από μέσα τον λαμπερό κόσμο που βιώνει ο Γιάννης, απέναντι στους καλύτερους παίκτες του κόσμου, όμως εκείνος έχει βιώσει την δική μας πλευρά. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το ξεχνάει, ακόμα και σήμερα

Σε κάθε του δήλωση, σε κάθε του βήμα, σε κάθε βλέμμα, διακρίνεις έναν άνθρωπο που για να φτάσει να θεωρείται σπουδαίος, χρειάστηκε να ξοδέψει ώρες προπόνησης, κάθε ώρα της ημέρας, κάτω από όλες τις συνθήκες. Και ακόμα και σήμερα, συνεχίζει να δουλεύει σκληρά και να ιδρώνει, κάνοντας χιλιάδες σουτ, ακόμα και μετά τους αγώνες. Γιατί το μπάσκετ είναι μαγικό, αλλά είναι και δύσκολο. Όπως είναι άλλωστε κι η ίδια η ζωή. Κι ο Γιάννης έχει ζήσει τη δύσκολη πλευρά, τόσο του μπάσκετ, όσο και της ζωής και τώρα εκτιμάει την άλλη όψη του νομίσματος.

Κι όπως ακριβώς στο μπάσκετ, έτσι και στη ζωή, για να καταφέρεις να πετύχεις τα όνειρά σου, όπως έκανε ο Γιάννης, πρέπει να το πιστέψεις και να έχεις πάντα ψηλά το κεφάλι.

Κεντρική φωτογραφία: Νίκος Παλαιολόγος/ SOOC