Στον πόλεμο κατά της Μποφίλιου δεν υπάρχουν νικητές

Ζούμε σε μια τοξική εποχή, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επ’ αυτού. Κάθε λέξη που εκτοξεύεται εντός της δημόσιας σφαίρας, μπορεί να (παρ)ερμηνευθεί σαν ανοιχτή πρόσκληση σε μονομαχία. Κάθε ατάκα η οποία δεν ταιριάζει με τις πεποιθήσεις μας, αποτελεί αυτόματα casus belli, σ’ έναν πόλεμο που γίνεται πάντα και αυστηρά επί προσωπικού.

Τελευταίο θύμα αυτού του ακήρυχτου πολέμου, η Νατάσσα Μποφίλιου, η οποία θεώρησε καλή ιδέα να εκτοξεύσει μια χειροβομβίδα στην τελευταία της συνέντευξη, δηλώνοντας τροτσκίστρια και αποκαλύπτοντας πως δεν το έχει σε τίποτα να πάρει τα βουνά αν βρεθεί ο κατάλληλος ηγέτης. Μόνο που για κακή της τύχη, η χειροβομβίδα έσκασε στα χέρια της.

Όπως σε κάθε πόλεμο, δεν υπάρχουν νικητές, παρά μόνο ηττημένοι. Και όλοι οι εμπλεκόμενοι, έχουν τις ευθύνες τους. Ας ξεκινήσουμε με την πλευρά της τραγουδίστριας. Μια τραγουδίστρια η οποία έχει βιώσει στο παρελθόν το τοξικό κλίμα της εποχής, λαμβάνοντας άθλια σχόλια ακόμα και για την εμφάνιση και την σεξουαλικότητά της από (υπ)ανθρώπους που απλά δεν έχουν σε εκτίμηση τα τραγούδια της.

Γνωρίζοντας ότι καμία ατάκα δεν περνάει ασχολίαστη από την αρένα των κριτών των πάντων που ακούει στο όνομα social media, η Μποφίλιου επέλεξε να εκφράσει ανοιχτά τις πολιτικές της πεποιθήσεις με ένα βαθμό υπερβολής, που άγγιξε τα όρια της γραφικότητας. Δυστυχώς, το να δηλώνεις το πρωί ότι αγκαλιάζεις την επανάσταση των λαών και ότι ευχαρίστως θα έπαιρνες τα βουνά και το βράδυ να εμφανίζεσαι στο Διογένης, μοιάζει κάπως οξύμωρο. Είναι μια ατάκα που ξέρεις ότι θα προκαλέσει, μια έξοχη ασίστ σε όσους ψάχνουν τέτοιες αφορμές για να σε ξεσκίσουν. Κάπου εκεί όμως, σταματάνε οι ευθύνες της καλλιτέχνιδος και αρχίζουν να μετατοπίζονται στο απέναντι στρατόπεδο, αυτό των σχολιαστών της.

Είναι απόλυτα σεβαστό να μην σου αρέσουν τα τραγούδια της Μποφίλιου. Να μην σε εκφράζει η κουλτούρα του έντεχνου, να θεωρείς ότι πρόκειται για ρηχή κλάψα που δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει. Το γεγονός αυτό όμως δεν σου δίνει το δικαίωμα να θεωρείς πως όσοι υπηρετούν το συγκεκριμένο είδος μουσικής, αυτόματα δεν έχουν δικαίωμα να εκφράζουν πολιτικές θέσεις. Ή μάλλον, έχουν δικαίωμα, αρκεί να είναι οι πολιτικές θέσεις που ταιριάζουν με τις δικές σου. Όχι, δεν είναι έτσι.

Η Μποφίλιου και η κάθε Μποφίλιου έχει το δικαίωμα να δηλώσει τροτσκίτσρια, μαρξίστρια, εξωγήινη και ό,τι άλλο αισθάνεται πως είναι. Και εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να την κρίνεις αποκλειστικά και μόνο για τις δηλώσεις της, χωρίς για νιοστή φορά να χάνεται το μέτρο

Θέλεις τη γνώμη μου, για να μην κρίνω κρατώντας την ουρά μου απ’ έξω; Ούτε εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα η μουσική της Μποφίλιου, κι εγώ βρήκα σε μεγάλο βαθμό γραφικές και εκτός πραγματικότητας της δηλώσεις της. Αλλά αν πρέπει ντε και καλά να σχολιάσω τις πεποιθήσεις της, μιας και για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, πρέπει να παίρνουμε πλέον δημόσια θέση για τα πάντα, θα μείνω στην ουσία της υπόθεσης, χωρίς να το τραβήξω από τα μαλλιά.

Ναι, ένα κομμάτι των δηλώσεών της ήταν ατυχές. Αυτό όμως δεν μου δίνει το δικαίωμα να εξαπολύσω προσωπική επίθεση στην μουσική, την εμφάνιση, την ιδεολογία και σε οτιδήποτε σχετίζεται με την Μποφίλιου. Δεν μου επιτρέπει να αρχίσω να την προσβάλλω λες και πρόκειται για τον χειρότερο εχθρό μου.

Για πολλοστή φορά σε αυτή τη χώρα, δείχνει να έχει χαθεί το μέτρο. Ο καθένας μπορεί να εκφράζει την άποψή του και κατόπιν να κρίνεται για αυτήν και μόνο για αυτήν. Δεν γίνεται να στάζουμε χολή και μίσος με το παραμικρό, δεν είναι φυσιολογικό να είμαστε μονίμως με το χέρι οπλισμένο, έτοιμοι για ιερό πόλεμο απέναντι σε όποιον δεν συμπαθούμε, εκτιμούμε ή απλά έτυχε να βρεθεί απέναντί μας πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά.

Πρέπει κάποια στιγμή, να βγάλουμε τις παρωπίδες μας. Όσοι βρίσκουν κάτι στραβό στις δηλώσεις της Μποφίλιου, δεν είναι κατ’ ανάγκην άθλιοι φιλελέδες. Όσοι τις υπερασπίζονται, δεν είναι de facto και a priori απόγονοι του Λένιν και του Στάλιν. Ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, μεσολαβούν πάρα πολλά χρώματα και υπάρχει χώρος για όλες τις απόψεις

Γι’ αυτό για το οποίο δεν υπάρχει χώρος, είναι το τοξικό μίσος και η ανθρωποφαγία. Μέχρι να τα εξαλείψουμε, ας είμαστε όλοι λίγο πιο προσεκτικοί και υποψιασμένοι.

Κεντρική φωτογραφία: NDP PHOTOS