Συγγνώμη κιόλας που χαρήκαμε για το χιόνι

Από το απόγευμα της Τρίτης ένα… κύμα χαράς σάρωσε το timeline μου στο Facebook και το Instagram. Χαμόγελα και νιφάδες που συνεχίστηκαν και σήμερα το πρωί από τους περισσότερους φίλους/γνωστούς/άγνωστους/πείτε τους όπως θέλετε. Μέσα σε αυτούς και εγώ. Ναι, δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Και το φωνάζω:

ΕΙΜΑΙ Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΥ ΧΙΟΝΙΣΕ.

Την ίδια ώρα δεν έλειψαν και αυτοί που με (μας) έδειξαν με το δάκτυλο. Μα είναι δυνατόν να κάνεις έτσι στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου; Δεν είσαι παιδί. Γιατί να χαρείς με το χιόνι; Γιατί να βγάλεις φωτογραφίες; Γιατί να παίξεις χιονοπόλεμο;

(Μόνο γιατί αναπνέουμε δεν μας ρώτησαν).

Γιατί, εγώ πολύ απλά δεν σου ζήτησα να χαρείς με το χιόνι, θα μπορούσε να ήταν η απάντηση. Οπότε δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με το δικό μου χαμόγελο. Βρες κάτι που μπορεί να σε κάνει να χαρείς παροδικά.

Γιατί στη μιζέρια, στο άγχος, στη ρουτίνα της καθημερινότητας που ζούμε, είναι ωραίο να αλλάζει για λίγο το τοπίο γύρω σου. Προς το καλύτερο. Όχι, δεν λύθηκε κανένα πρόβλημα της ζωής μας επειδή ντύθηκε στα λευκά η Αθήνα. Αλλά αν περιμένουμε να χαμογελάσουμε όταν όλα θα βαίνουν καλώς, ας το κλείσουμε το μαγαζί.

Γιατί είναι πέντε λεπτά ρε φίλε. Θες δέκα; Δέκα λεπτά να ξεφύγει το μυαλό. Οτιδήποτε μπορεί να σε απομακρύνει από τα προβλήματα έστω για λίγο, είναι καλοδεχούμενο. Χαμογέλα, άσε λίγο τον εαυτό σου να ηρεμήσει. Ό,τι μας παιδεύει είναι εκεί. Σε δέκα λεπτά θα το συναντήσουμε ξανά.

Γιατί το να νιώθεις στα 30, στα 35 για λίγο παιδί είναι ζωή. Όχι, δεν είναι ανώριμο. Αν έκανες 24 ώρες το 24ωρο σαν παιδί θα υπήρχε πρόβλημα. Τεράστιο. Αλλά για τόσο δα λίγο, για μία εικόνα, για μία νιφάδα, για 2-3 όμορφες στιγμές, δεν έγινε και τίποτα. Πίστεψέ με, μπορεί να σου κάνει και καλό.

Γιατί αυτή η ησυχία του τοπίου στους δρόμους, εκεί όπου κάθε μέρα ακούς τη φασαρία από τα αυτοκίνητα, είναι μαγευτική. Αν συνδυαστεί με βόλτα με τον σκύλο σου, μιλάμε για επίπεδα ψυχοθεραπείας με αποτελεσματικότητα που αγγίζει το 1000%.

Γιατί προσωπικά μου έρχεται η εικόνα της μητέρας μου να έρχεται να με ξυπνάει πρωί πρωί: “Θοδωρή, ξύπνα, το έστρωσε έξω”. Ελάχιστες φορές συνέβη στην Αθήνα που ζούσα και ζω. Ελάχιστες, γι’ αυτό και είναι δυνατές αυτές οι αναμνήσεις, ώστε να με συγκινούν ακόμα και σήμερα. Με τη διαφορά ότι τώρα… πέφτει τηλεφώνημα: “Θοδωρή έχει χιονίσει, πρόσεξε που θα βγεις για να πας για δουλειά”. Αγαπημένη Ελληνίδα μάνα!

Γιατί έτσι. Θα μπορούσε να ήταν η πιο απλή απάντηση. Δεν σε χρειάζεται να σε πείσω να χαρείς που έπεσαν μερικές νιφάδες. Προφανώς με κάτι άλλο και εσύ θα χαμογελάς (τι, όχι;). Και αν αποφασίσεις να το μοιραστείς μαζί μας, δεν θα σε δείξω με το δάκτυλο.

ΝΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ. ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ ΘΑ ΓΕΛΑΝΕ.

Κλείνω και με την άλλη κατηγορία των “επικριτών”. Στη Φλώρινα, στη Δράμα, στο Νευροκόπι θα γελάνε με τη χαρά των Αθηναίων για τα 2 εκατοστά χιόνι. Τι να κάνουμε ρε παιδιά. Εδώ που ζούμε δεν το βλέπουμε το ρημάδι σχεδόν ποτέ. Λίγο να το στρώσει, για εμάς… χιόνισε.

Όπως για παράδειγμα για εσάς, αν τύχει αντί για 2 λεπτά, να κάνετε 6-7 για να πάτε στη δουλειά, θα φρικάρετε από την κίνηση και το μποτιλιάρισμα. Όχι, δεν θα γελάσω επειδή εγώ μπορεί να κάνω 45 λεπτά για 5 χιλιόμετρα. Ξέρω ότι δεν έχεις συνηθίσει την κίνηση, οπότε αυτό το λίγο σου φαίνεται πολύ. Κάπως έτσι και για μένα το χιόνι που έπεσε στο κέντρο. Λίγο, αλλά πολύ για να με κάνει να χαμογελάσω.

ΥΓ: Για το φινάλε η ομάδα του Sport24.gr και του Contra.gr που δούλευε χθες το βράδυ. Μείναμε με τα κοντομάνικα, βγήκαμε δύο (2) λεπτά έξω, γελάσαμε, ανεβάσαμε την φωτογραφία, καυλαντίσαμε (και μας καυλάντισαν) στα σχόλια. Και αυτό είναι όλο.

Συγγνώμη κιόλας, ε;