Τα αστεία για βιασμό στις φυλακές δεν χωράνε ούτε για τους ναζί
Αυτό δεν είναι ένα κείμενο που προτείνει την αόριστη αγάπη ως απάντηση στα μαχαίρια. Ο βιασμός όμως είναι μια απεχθής πράξη όποιο και αν είναι το θύμα του.
- 16 ΟΚΤ 2020
Κάθε φορά που μιλάω με κάποιον που έχει δει από κοντά τη Δίκης της Χρυσής Αυγής ή που έχει μια ιδέα από νομικά μου τονίζει ξανά και ξανά, σαν να είμαι ηλίθιος, ότι η δίκη αυτή είναι ποινική. Και πολύ καλά κάνουν. Η νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή δεν διώκεται ως νεοναζιστική αλλά ως εγκληματική. Αυτό είναι ένα πράγμα που πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Και αν θέλουμε να το κάνουμε πιο πολιτικό, την Τετάρτη 7/10 η αστική δικαιοσύνη έκρινε ποινικά. Καταδίκασε εγκληματίκη δράση. Τώρα είναι η σειρά της κοινωνίας να καταδικάσει τις ιδέες που έγιναν κίνητρο για τη δράση αυτή.
Mέσα σε αυτό το πανηγυρικό κλίμα που ήρθε από τη μέρα της (μερικής) δικαίωσης των θυμάτων της βίας της Χρυσής Αυγής, όπως σχεδόν φάνταζε αυτονόητο, ήρθαν και τα αστεία. Κάποια από αυτά, όπως το photoshop με το πανό στις φυλακές Κορυδαλλού με το οποίο οι κρατούμενοι υποδέχονταν τους ναζί ήταν φανταστικά. Όπως και πολλά, πολλά ακόμη. Αν έπρεπε όμως να βραβεύσουμε σε μια ειδική τελετή κλισέ αστείων, το “πιο αναμενόμενο αστείο για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής”, τότε σίγουρα πανηγυρικά θα κέρδιζε το αστείο με το σαπούνι που πέφτει στο μπάνιο.
Η αλήθεια είναι ότι το λιγότερο κακό με το αστείο αυτό είναι η έλλειψη της πρωτοτυπίας του. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το ίντερνετ γεμίζει με μη πρωτότυπα αστεία. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι δηλώνει μέσω της αναπαραγωγής του μια δίψα για εκδίκηση και, ακόμα χειρότερο, αποτυπώνει τον βιασμό ως το αποτελεσματικότερο μέσο επίτευξης της εκδίκησης αυτής. Πολλώ δε μάλλον σε μια εποχή που η μάχη ενάντια στον φασισμό γίνεται με όρους ποινών. Με όρους δηλαδή επικράτησης πάνω σε αυτή την εκδοχή του.
Πρώτα από όλα όμως οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν θέλουμε ένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης που πρώτα εξοντώνει ποινικά τους κατηγορούμενους. Και αν δεν τους εξοντώσει επαρκώς, τότε υπάρχει ένα κατασκευασμένο στο μυαλό μας “δίκαιο της φυλακής”. Αυτό που θα γίνει κολαστήριο για όσους εγκλημάτισαν και που θα φέρει την κάθαρση στο στόρι του κάθε εγκλήματος. Ξέρω ήδη τον αντίλογο: “Μα θα σκεφτούμε έτσι για τους ναζί;” Ναι, θα σκεφτούμε έτσι και για τους ναζί. Γιατί εδώ δεν χωράει κανενός είδους εξαίρεση. Η φυλακή δεν πρέπει να είναι βασανιστήριο για κανέναν απολύτως κρατούμενο. Δεν είναι αυτή η λειτουργία της.
Εκτός από αυτό όμως πρέπει να αναρωτηθούμε για ακόμα μια φορά πόσα προβλήματα έχει το να αναγάγουμε την πράξη του βιασμού σε μια πράξη συμπληρωματική στην ποινή. Ένα μέσο τελικής επικράτησης και τελικλά μια φαντασιακή δικαίωση όσων υπέφεραν από τους Χρυσαυγίτες με μια στρεβλή αναστροφή του ποιος έχει την εξουσία. Ο βιασμός όμως δεν προσφέρει κανενός είδους συναισθηματική ή πρακτική δικαίωση. Δεν δικαιολογείται για κανέναν.
Και ένα τελευταίο ίσως πιο παραγνωρισμένο κομμάτι. Ποιος είπε ότι οι κρατούμενοι θα εξασκήσουν αυτή την πρακτική; Ποιος ξέρει ότι υπάρχει ένα τέτοιο θεσμοθετημένο δίκαιο εντός φυλακής που εμπεριέχει βιαστές και βιασθέντες. Και αν υπάρχει ποιος επιχαίρει γι’αυτό; Γιατί να τους αποδώσουμε συνολικά στους κρατούμενος αυτό το χαρακτηριστικό που ακουμπάει σε μια ζωώδη εκδοχή τους; Ποιος είπε ότι η φυλακή είναι μια ζούγκλα την οποία διαχειρίζονται και διοικούν οι ίδιοι, θέτουν τους κανόνες και, αν πάει κάτι στραβά, θα φροντίσουν να γίνουν και βιαστές κάνοντας αυτό που δεν τολμάει η αστική δικαιοσύνη;
Ξέρω, όλο αυτό φαίνεται πάρα πολύ μετριοπαθές σε κάποια αυτιά. Ίσως φαίνεται κιόλας ένα ηθικιστικό μάθημα μπροστά σε μια παντελώς δικαιολογημένη οργή απέναντι στους Χρυσαυγίτες. Αλήθεια όμως, πιστεύει κανείς ότι με το να κατακρίνεις τη νομιμοποίηση του βιασμού ως τιμωρητικής πρακτικής παίρνεις το μέρος των Χρυσαυγιτών; Οι ναζί και η ακροδεξιά του μαχαιροβγάλτη τελείωσε. Οι ιδέες της όμως που την ανέβασαν σε τέτοια ποσοστά είναι ακόμα εδώ. Αν θέλουμε, λοιπόν, να συμπληρώσουμε την καταδίκη της αστικής δικαιοσύνης είναι η ώρα να χτυπήσουμε τις ιδέες αυτές.
